axxyanus schreef: ↑25 jan 2023 14:22
Amerauder schreef: ↑25 jan 2023 10:02
Al die prachtige complexiteit van de wisselwerking tussen eiwitten en zuren, de ontzagwekkende werking van lichaam en geest terug willen brengen tot één enkele substantie, al dat magische willen zien als varianten van één en hetzelfde spul, en dan nog niet eens een heel bijzonder spul maar gewoon dat waar stoeptegels van gemaakt zijn, is een reductie, een versimpeling, een kleiner-maken-dan-het-is.
Neen, dat is geen kleiner maken dan het is.
Jij vertoont gewoon de wanhoop van de dichterlijke ziel die enkel zaken kan bewonderen die op een of andere manier misterieus zijn. Een variatie op Keats. Die vervloekte Newton omdat die laatste een uitleg had gegeven over hoe een regenboog tot stand kwam, wat blijkbaar als gevolg had dat Keats niet langer van een regenboog kon genieten.
Ik vind inderdaad dat we ook naar de dichters moeten luisteren, en niet alleen naar de wetenschappers. Ik moet denken aan Midas Dekkers, die zei het eens heel treffend, dat ging ongeveer zo: “Ik ben dan bioloog, en geniet dan een beetje aanzien als wetenschapper, als de geleerde die ik ben. Maar wat is nog hoger dan de bioloog, wat verdient nóg meer aanzien? De dichter. Dus moet soms de bioloog een stapje opzij doen en moeten we naar de dichter luisteren.” Ik vind dat heel mooi als een wetenschapper zich bewust is van zijn plaats in het grotere geheel, als hij nog in staat is zijn oogkleppen af te zetten en meer te zien dan alleen die eenzijdige tunnelvisie waar o zo velen in vast zitten.
Ik zie echt totaal niet wat zoiets met wanhoop te maken zou hebben? Wat een rare beschrijving?
Laat ons eens kijken naar de woorden van Keats waar je aan refereert:
Do not all charms fly
At the mere touch of cold philosophy?
There was an awful rainbow once in heaven:
We know her woof, her texture; she is given
In the dull catalogue of common things.
Philosophy will clip an Angel's wings,
Conquer all mysteries by rule and line,
Empty the haunted air, and gnomed mine—
Unweave a rainbow, as it erewhile made
The tender-person'd Lamia melt into a shade.
https://gutenberg.org/cache/epub/2490/p ... mages.html
Nee, ik geloof niet dat koude filosofie charmes doet verdwijnen, of in staat zou zijn een engel kort te wieken, of mysteriën te overwinnen. Dat de wereld mysterieus is, daar is niets aan te doen en daar vormt ook geen enkel denken een bedreiging voor.
Wel is het zo, en ik denk dat dit is waar Keats op wijst, dat een al te kille blik blind kan maken voor wat werkelijk van waarde is.
Ook denk ik dat veel moderne mensen lijden aan deze blindheid, bijvoorbeeld als ze de dichtkunst plegen te onderschatten.
dikkemick schreef: ↑26 jan 2023 06:34
Een regenboog ontrafelen en opsplitsen in (onder)delen is geen versimpeling of kleiner-dan-het-is ! Integendeel dus juist.
Klopt, maar als je de regenboog ontrafelt dan vind je dus ook helemaal geen simpele materie, maar mysterieuze krachten zoals water, zonlicht en het menselijk oog, krachten die ons verstand ver te boven gaan.
Dat iemand dan roept: "ik weet het, ik weet het, het is H2O!" En dat anderen daar dan van onder de indruk zijn "wat knap zeg dat hij dat allemaal weet zeg" en menen te mogen beweren dat ze nu begrijpen wat water is, de stof waar hun eigen lichaam voor het grootste deel uit bestaat, dan is dat louter gezwets in de ruimte vergeleken met de daadwerkelijke confrontatie met deze fundamentele oerkracht waar hier sprake van is. Een labeltje ergens op plakken en het in een tabel plaatsen is nog geen begrip.
Dat de mensen die zo zwetsen niemand dan
zichzelf daarmee tekort doen, misschien is dat wat Keats bedoelt.
axxyanus schreef: ↑25 jan 2023 14:22
Ook de wanhoop van wie het menselijke als iets magisch wil zien. Dat is wat de creationisten zo ergert aan de evolutieleer, het toont aan dat mensen geen uitverkoren, magische positie innemen t.o.v. andere dieren.
En hoe denk je dat de dieren hier over denken?
Denk je nu echt dat een tijger of een paard of een gorilla zichzelf op wat voor manier dan ook als ‘gelijk’ aan andere dieren zou kunnen beschouwen? Het komt mij voor dat ze, voor zover ze gezond zijn, zichzelf ook gewoon als het meest volmaakte wezen zien, het lijkt me het de facto perspectief van een ieder die het leven liefheeft. Mens, dier of plant.
Dat sommigen dat dan menen te kunnen ontkennen, dat spreekt dan alleen maar voor hoedanig ze dit als vanzelfsprekend achten. Ze vinden het zo uitermate vanzelfsprekend dat de mens het ultieme wezen is, dat ze er geen gedachten meer aan vuil wensen te maken, bijvorbeeld als ze denken:
“Ja, dat zo’n achterlijk paard of tijger zichzelf nu als het ultieme wezen beschouwd, wat doet dat er nu toe, dat is maar een achterlijk beest dat van niets weet! Ik echter weet, in al mijn uitverkoren wijsheid, dat ik maar gewoon een dier ben onder de dieren.”
Een prachtige paradox!
Mullog schreef: ↑25 jan 2023 14:57
axxyanus schreef: ↑25 jan 2023 14:22
Wat iets bijzonders maakt, is niet het spul waarvan het gemaakt is. Wie zaken enkel als bijzonder kan zien als ze uit bijzonder spul zijn gemaakt, die weet IMO niet hoe hij zaken op hun eigen waarde moet beoordelen. Dat is pas een reductie, voornamelijk kijken naar waaruit iets gemaakt is en daarop je oordeel baseren.
Dit deed mij gelijk denken aan
Conway's Game of Life. Met een paar simpele regels stabiele complexiteit gerealiseerd wordt.
De illusie van complexiteit ja. Geen daadwerkelijke complexiteit, maar wel enige schijn daarvan. Een groot verschil!
Als je dit al complex noemt dat is dat een perfect voorbeeld van hoe de Natuur gereduceerd wordt tot iets ontelbaar malen simpelers dan het is, door te denken het in ‘regeltjes’ samen te kunnen vatten zoals je met een spelletje kunt doen.
Peter van Velzen schreef: ↑26 jan 2023 03:41
Amerauder schreef: ↑25 jan 2023 10:02
Al die prachtige complexiteit van de wisselwerking tussen eiwitten en zuren, de ontzagwekkende werking van lichaam en geest terug willen brengen tot één enkele substantie, al dat magische willen zien als varianten van één en hetzelfde spul, en dan nog niet eens een heel bijzonder spul maar gewoon dat waar stoeptegels van gemaakt zijn, is een reductie, een versimpeling, een kleiner-maken-dan-het-is.
Je redenatie gelijkt op die van een dominee die een kerk - het werk van een brilliant architect en vele vakkundige bouwvakkers - bewondert, maar het idee, dat ze voor het overgrote deel uit bakstenen bestaat, afkeurt.
Die Dominee verwijt de metselaars dat ze de kerk reduceren tot hetzelfde materiaal als waar de zandbak is gemaakt.
Je vergelijking gaat mank, want iedere metselaar weet heel goed dat een kerk veel meer is dan enkel een hoopje bakstenen. Het is voornamelijk arbeid: beweging, verandering.
Ga maar eens kijken op het kostenoverzicht van het bouwen van een kerk: je zult zien dat de kosten van de arbeid die van de stenen zwaar overtreffen.
En we bewonderen de kerk dan ook helemaal niet om de bakstenen waar hij uit bestaat, maar om de arbeid die er in zit! De kerk bestaat in feite uit deze arbeid.
Dus als iemand zegt, een kerk is maar een hoopje bakstenen, of een schilderij is maar wat spatjes verf, een Blu-Ray schijf is maar een stukje plastic, of, zoals de materialist zegt, mens en dier zijn slechts materie, dan is dat onzin, dan doet hij de zaak onrecht aan, dan reduceert hij het tot minder dan het is.
Mens en dier zijn altijd meer dan dat, veel meer, net zoals kerken en schilderijen en legoblokjes veel meer zijn dan het materiaal waar ze uit bestaan, en nee, dat hoeft niet per se op een Schepper te wijzen, het wijst op beweging, verandering, wording.
panpsychisme' op mij van toepassing.