PeterV schreef: ↑11 nov 2019 10:15
Het gaat m.i. niet over vertrouwen, maar over hoe je omgaat met wetenschappelijke onzekerheid. Over hoe brein en bewustzijn zich tot elkaar verhouden, is nog maar weinig bekend; alleen al op theoretische gronden moet je je afvragen wat de hersendoodpraktijk betekent in de x procenten dat mensen mogelijk wel bewust zijn wat er met ze gebeurt. Dit klemt temeer, nu er ook praktijkgevallen bekend zijn, waarin hersendode mensen net op tijd bij bewustzijn kwamen.
Juist omdat er wetenschappelijke onzekerheid is dient de mens een individuele afweging te maken omtrent donorschap.
We dienen te begrijpen wat 'bewust zijn' voor betekenis heeft. Doorgaans betekent dat wel enige activiteit in het brein.
Het kan zelfs activiteit in het brein betekenen terwijl men bewusteloos is.
Het punt is dus hoe we aankijken tegen ons zelf. Ik zie het brein als een orgaan wat prikkels en zintuigelijke waarneming verwerkt.
Hersendood betekent dat het brein niet meer in staat is om prikkels te verwerken.
Dús kan ik mij ook niet bewust zijn van pijn.
Wel zijn er gevallen bekend waarin hersendode mensen toch weer tot leven kwamen.
Ik denk dus dat het niet in absolute zin mogelijk is om het
moment van overlijden vast te stellen.
Daarom leeft er bij mij wel begrip voor mensen die geen donor willen zijn.
En met de nieuwe donorwet kunnen zij ook actief afzien van donorschap, dat is hun goed recht.
De onverschilligen en de bewuste donoren doneren hun organen na de (hersen)dood.
En persoonlijk vind ik doneren van organen belangrijker dan een onverwachte wederopstanding van mijzelf.
Niet alleen uit edele motieven, maar ook omdat ik niet kan weten hóe ik uit zo'n wederopstanding kom.
Ik draag de wijsheid over zo'n beslissing over aan toekomstige artsen die -eventueel- voor zo'n beslissing komen te staan.
Om de eenvoudige reden dat ik op zo'n moment daar niet toe in staat ben.
En dat gaat dus wél over vertrouwen. Vertrouwen in een arts die ik niet ken en nooit zal kennen.
Zien dat er niks te bereiken valt is zien.