Bidden is ozo kinderachtig

[Cluny]

Ik vind het altijd een heel naar gezicht, een biddende volwassene. Nooit in mijn leven heb ik kunnen begrijpen dat iemand ouder dan 10 jaar zich met zoiets kinderachtigs als bidden kan bezighouden. Heel kinderachtig dat bidden, een stoere vent die na een halve dag niet scheren kaken heeft die aanvoelen als schuurpapier als een dom bangig kind op een bijzonder vernederende wijze met zijn ogen dicht en handen gevouwen hardop en kruiperig met een denkbeeldig baas praat en zich klein en nederig maakt. Mensonterend. Ik heb een hartgrondige afkeer van biddende mensen, eigenlijk altijd al gehad. Toen ik kind was, kwamen mijn oom en tante met hun pasgeboren dochter bij mijn ouders op bezoek. Ook het oudere broertje, mijn neefje dus, was erbij, ik denk dat hij een jaar of 2 was. Mijn 2 jaar oudere zus vertelde mij dat mijn neefje Pim al kon bidden."Bidden wat is dat?", vroeg ik haar."Bidden is praten met god", vertelde ze. "Bidden is ozo kinderachtig" dacht ik toen. Ik was 5 jaar. Heel mijn kindertijd, pubertijd en als volwassene heb ik zelden zo'n sterke instinctieve ingeving gehad dat religie eigenlijk allemaal flauwekul is. Ik ben dus altijd atheïst geweest, en dat moment is mijn vroegste herinnering aan mijn onveranderde levensovertuiging dat godsdiensten niet op waarheid rusten en godsdienstbeoefenaars eigenlijk allemaal niet goed in hun hoofd zijn.

[Cluny]

Dat is mijn allervroegste herinnering welke ik heb over religie.
Deze herinnering is mij bijgebleven, terwijl ik helemaal niet meer weet wanneer ik mij bewust werd dat Sinterklaas niet echt was.
Ik heb trouwens heel weinig 'godsdienstige' herinneringen, mijn ouders zijn nooit godsdienstig geweest, ik heb nooit op een godsdienstige school gezeten.
Heb wel als 11-jarige de flauwekulsprookjes van een dominee aan moeten horen die kwam dan 1 schooljaar 1 dag in de week aan het eind van de ochtend een uurtje godsdienstonderwijs geven.
De eerste korte discussie over god heb ik als circa 14-jarige jongen met het 12-jarige buurjongetje gevoerd, zijn vader was dominee, uiteindelijk kwam hij als bewijs met een bijbel aan, die moest ik maar even gaan lezen.
Maar al met al heb ik een heerlijke religievrije en godsdienstwanenvrije jeugd gehad, daar ben ik mijn ouders eeuwig dankbaar voor.
Religie is pas als probleem in mijn leven gekomen toen ik als 21-jarige al een paar maanden samenwoonde en ontdekte dat mijn jongere zus haar rede en het grootste deel van haar verstand was kwijtgeraakt nadat zij 2 Jehova getuige in haar studentenkamer binnenliet.
Sindsdien heb ik een hartgrondige afkeer van evangelisten van elke gezindte.

[Rereformed]

En heb je die bijbel ooit door kunnen lezen?

Ik heb heel erg hetzelfde nare gevoel van bidden. Zelfs als christen vond ik het raar om te bidden, want wat zou je God nu moeten vertellen, welk nieuwtje zou je hem nu moeten vertellen, en waaraan zou je hem moeten herinneren? Bidden ervoer ik als toneelspelen.
Dat mensen af en toe op een schrikwekkend moment in hun leven een schietgebed doen, daar kan ik nog in komen. Het is een instinct, een reflex, een manier om je wanhoop te bedwingen, en voor mij hoeft een mens niet tot het uiterste dapper te zijn. Maar die openbare tafelgebeden in Holland, dat heb ik altijd de grootste ergernis gevonden. Op één adres waar ik soms wel kom weet ik al van tevoren hoe het begint: "Almachtige trouwe God en Vader, wij danken U bla blablalbla". Dat ik me daar dan uit beleefdheid altijd naar moet schikken vind ik stuitend.

[Sararje]

Sararje verplaatst dit topic even naar Christelijk-Judaisme want dit heeft weinig te maken met voorstellen.

[Kitty]

De bestuursvergadering van de christelijke scholengemeenschap waar ik heb gewerkt begonnen met een stuk uit de bijbel voorlezen, nog tot daaraan toe. Daarna heb ik met verbijstering zitten kijken hoe volwassen kerels hun ogen sloten en hun handen vouwden en zoiets als: Lieve God, sta ons bij, dat we goed kunnen vergaderen en tot goede besluiten kunnen komen, met uw hulp en onze dank, amen.

Ik heb dat altijd ontzettend bizar gevonden. En voelde altijd een soort afweer gemengd met een soort plaatsvervangende schaamte dat men zo achterlijk was te denken dat een god daadwerkelijk zich bezig hield met een stomme vergadering. En ook nog met het idee dat de manier waarop de vergadering liep en de standpunten die werden neergelegd vast door god gestuurd zouden worden als men er maar voor bid.

Uiteindelijk is het bestuur opgeheven, en bestaat het 'bestuur' alleen nog uit de voorzitter van de centrale directie. Toch wel een goede sturing geweest van god. Als zullen die vrome bestuursleden van destijds deze 'beslissing' van god wel niet zo'n geweldige gevonden hebben

[Cluny]

Sararje verplaatst dit topic even naar Christelijk-Judaisme want dit heeft weinig te maken met voorstellen.

Dat vind ik prima, ik wist niet precies waar ik het beste mijn verhaal kon plaatsen.
Het is wel een beetje persoonlijk en vertelt dus ook een beetje wie ik ben en waarom, vandaar die eerste keuze.

[Sararje]

Nou ja, je mag ook een "echt" voorstel topic na ruim anderhalf jaar openen op dit forum in de zelfde trend als de andere voorsteltopics Ik zou dat best op prijs stellen om iets meer te weten van de persoon achter de nickname. Maar laten we wel wezen, jouw beleving van bidden kn ook als stelling dienen voor een Christelijk/Judaistisch topic. Vond het daarom daar beter staan.

[The Prophet]

[Cluny]

En heb je die bijbel ooit door kunnen lezen?

Toen de oudste van de kinderen in ons gezin 18 werd (tenminste zo zit dat in mijn herinnering) werd ons door mijn moeder medegedeeld dat zij iets voor het hele gezin had aangeschaft.
Het bleek een redelijk groot boek te zijn met de titel "Het Woord" (of zoiets) 'fraai' geïllustreerd met oostindische inkt schetsen met waterige verf ingekleurd van vooral edele middenoosterlingen die allerlei fraaie daden deden.
Helaas was ik de belangstelling voor ordinaire sprookjes al jaren eerder kwijtgeraakt, volgens mij begon ik toen fanatiek met het lezen van SF en ook de esthetische kwaliteit van de afbeeldingen was stuitend slecht en wat er op de afbeeldingen gebeurde volkomen oninteressant.
De gedachte van mijn ouders was dat wat hen betreft we kennis konden maken van het christendom en zo indien de behoefte daar aan was vrij een religie konden kiezen. Het boek was dan ook een vertaling in gemakkelijk nederlands met een beperkt aantal verhalen.
Meer dan 10 minuten heb ik het boek niet in handen gehad, nooit meer opgepakt en hoewel ik nu ineens wel nieuwsgierig ben, denk ik dat het spoorloos uit het ouderlijk huis is verdwenen.
Sporadisch lees ik nog wel eens een stukje op internet of op een vlugschrift uit de brievenbus, maar groeiende irritatie is de enige emotie die dan bij mij vrijkomt

[Samante]

Ik heb op sommige momenten van mijn leven een soort gesprek in mijzelf gevoerd. Een gesprek dat niet slechts met woorden maar ook met beelden gepaard ging. Op die momenten zelf heb ik wel eens gedacht dat het misschien een gesprek met God was, die gedachte had ik destijds kort voor, tijdens en na een psychose.
De stem die ik in gedachten hoor tijdens bijvoorbeeld het lezen zie ik als mijn innerlijke stem.

Een Amerikaan, Neale Donald Walsch, heeft zijn gesprekken (bidden zo je wilt) verwerkt in een serie boeken (Een ongewoon gesprek met God). Ook is er een film over gemaakt (Conversations with God).

Bidden lijkt me voor een gelovige niet nodig, zeker niet als die gelovige gelooft dat God alwetend en alziend is.

[viking84]

Ik vind bidden helemaal niet iets raars.
Door rust in je hoofd te creëren komen antwoorden op je vragen naar boven borrelen. Ze komen dus gewoon uit je diepste zelf, maar door de chaos in je hoofd kun je het antwoord niet vinden.
Christenen menen m.i. dan ook ten onrechte dat het antwoord op hun prangende vragen hen door God ingegeven wordt .

Bidden is dan ook niets anders dan mediteren .

(doe zelf geen van beiden overigens; zou nog wel eens aan mediteren willen beginnen).

[Cluny]

Ik vind bidden helemaal niet iets raars.
Door rust in je hoofd te creëren komen antwoorden op je vragen naar boven borrelen. Ze komen dus gewoon uit je diepste zelf, maar door de chaos in je hoofd kun je het antwoord niet vinden.
Christenen menen m.i. dan ook ten onrechte dat het antwoord op hun prangende vragen hen door God ingegeven wordt .

Bidden is dan ook niets anders dan mediteren .

(doe zelf geen van beiden overigens; zou nog wel eens aan mediteren willen beginnen).

Ik hou het bij wat ik als 5-jarige te horen kreeg, dat bidden communiceren met een god is.
En dat bidden wel degelijk erg raar is en ook héééééééél kinderachtig.

[Rereformed]

Lieve God, sta ons bij, dat we goed kunnen vergaderen en tot goede besluiten kunnen komen, met uw hulp en onze dank, amen.

Ik vind deze ook wel waard voor de nominatie beste fundamentalistenmop van het jaar. 't Zal aan het eind van het jaar vast een moeilijke keus worden de winnaar uit te roepen.

[Cluny]

Wat is bidden?

Als christenen bidden, dan bidden ze tot God die niet zichtbaar is, maar voor hen werkelijk en dikwijls ook ervaarbaar is. Ze geloven dat God de Schepper is van de onzichtbare -en zichtbare werkelijkheid. Ze geloven ook dat ze zich in gesprek kunnen richten tot deze "enige" God, die heilig is en dat zij door Zijn Zoon Jezus Christus zich tot de enige en heilige God kunnen richten in gebed. Ze geloven dat Jezus Christus de Zoon van God is en dat Hij de kloof die de zonde tussen God en mensen heeft gebracht, overbrugd heeft.
Ze bidden, omdat ze geloven dat God dat graag wil. God is een relationeel Persoon die uit verlangen naar relatie, mensen heeft geschapen waarmee Hij kan omgaan. De zonde heeft weliswaar gemaakt dat we Hem niet zien, maar toch wil Hij dat we onder andere door gebed leren begrijpen wie God is en wat Hij wil. De bijbel helpt de gelovigen om afgestemd te raken op wat God wil, zodat de dingen die we vragen ook werkelijk goed zijn.
Kort samengevat; bidden is in gesprek gaan met God, zoals we als mensen met elkaar in gesprek gaan.
Meestal doen gelovigen dan hun ogen dicht en handen gevouwen. Dat doen ze omdat ze dan niet worden afgeleid en zich bewust in gebed geven. Maar dat is geen voorwaarde. U kunt altijd en overal en in alle houdigen tot God bidden. Hoorbaar, of in uzelf, God is Geest en Hij communiceert met de geest die Hij in de mens heeft geschapen om die relatie met Hem te kunnen hebben.

Bah! Kinderachtig!

[viking84]

Ik vind bidden helemaal niet iets raars.
Door rust in je hoofd te creëren komen antwoorden op je vragen naar boven borrelen. Ze komen dus gewoon uit je diepste zelf, maar door de chaos in je hoofd kun je het antwoord niet vinden.
Christenen menen m.i. dan ook ten onrechte dat het antwoord op hun prangende vragen hen door God ingegeven wordt .

Bidden is dan ook niets anders dan mediteren .

(doe zelf geen van beiden overigens; zou nog wel eens aan mediteren willen beginnen).

Ik hou het bij wat ik als 5-jarige te horen kreeg, dat bidden communiceren met een god is.
En dat bidden wel degelijk erg raar is en ook héééééééél kinderachtig.

Dom, ja.
Kinderachtig, nee.