Dag Annabel,
Je schreef:Is al eerder uitgezonden geweest
Zo nu en dan plof ik ‘s avonds op de bank (ik ben niet zo'n TV-kijker) en zapp dan langs de kanalen of er nog ‘iets interessants’ is. Onlangs zag ik een grijsharige man die geknield zijn oor te luisteren legde op de blote buik van een vrouw die op een bank lag. ‘Luistert zeker naar de harttonen van de foet’, dacht ik en zappte verder. Dat was dus ‘In the womb’ zag ik gisterenavond en… je hebt gelijk, het is blijkbaar al eerder uitgezonden geweest. En dan zal het nog wel eens komen.
Al met al vond ik het wel een leerzame documentaire, niet míjn stijl maar dat is niet nodig. Het is wel duidelijk dat in de jaren de techniek niet heeft stilgestaan. De 3D-echo’s waren met computertechnieken duchtig bewerkt (een 4D-echo heb ik nooit in de praktijk meegemaakt) en dus behoorlijk wat duidelijker dan ze in werkelijkheid zijn. De op video-opnamen lijkende beelden zijn volgens mij helemaal kunstmatig. De 'animatietechniek' staat onderhand nergens meer voor.
Het aantrekkelijke van mijn ervaring van zo veel jaar geleden was dat het ‘in het echt was’. Een werkelijk bestaand koppel (zij 25 jaar, hij 26 jaar en beiden ‘hoogontwikkeld’) had toegestemd aan het ‘project’ mee te werken. Dat kostte hun wel veelvuldige, doorgaans langdurige kliniekbezoeken. Moeder en vader keken mee naar de monitoren, zagen wat er gebeurde en reageerden daarop. Het eerste beeld was van ± 14 dagen na de conceptie, toen het eitje juist aan het innestelen was in de baarmoederwand. Nauwelijks te zien dus en zeker niet zo groot als het op het scherm werd vertoond!
Leuk of ontroerend of…. nou ja, geef het een naam, was
* dat inderdaad de moeder al gauw bepaalde zaken niet meer lustte en soms op de meest onmogelijke momenten onverklaarbare trek had in dingen die ze anders nooit at of dronk.
* dat de moeder aangaf dat ze zeker wist dat het kind geluiden hoorde, dat ze er daarom voortdurend tegen praatte en elke avond, voor ze ging slapen, een versje opzei, dat ze zelf als kind voor het slapen gaan had opgezegd.
* dat ze bepaalde rustige en melodieuze muziek aanzette (goed hard, anders hoort ze het niet!) als ze voelde dat het kind wakker was en ze was zeker dat het kind reageerde.
* dat de ouders eigenlijk al een kind hádden weken voor het was geboren.
* dat beide ouders volledig onder de indruk waren van het onbegrijpelijke dat er gebeurde. Soms regelrecht met stomheid geslagen. Ze waren beiden niet kerks (zij van huis uit wel, hij ook dát niet) maar ze werden gaandeweg wel steeds ‘religieuzer’. Opmerkingen als ”Dit gaat niet allemaal zomaar en vanzelf” kwamen regelmatig voor naast vragen als: “Hoe is dit godsmogelijk’?
Je schreef:en als moeder zijnde vind ik dit het (voor atheïsten onwetenschappelijke
) bewijs voor een wonder.
Het zou jammer zijn als je die overtuiging zou verliezen. Over wonderen verwonder je je; wat zul je er anders mee doen? Zeker ga je ze niet ‘wetenschappelijk’ bewijzen of ontkennen. ‘Bestaan’ is al een wonder, 'leven' nog veel meer en al helemaal 'menselijke leven'. Daarop kun je alleen je ogen uitkijken. En dan mag je alle vragen stellen die je wilt, telkens zullen – áls al een antwoord kan gegeven worden – er achter dat antwoord alleen maar meer vragen opdoemen. Zo gaat dat met mysteries. Er komt nooit een tijd - zo denk ik erover - dat we ze helemaal kunnen begrijpen en zo in onze macht krijgen. Gelukkig maar!
Bedankt voor je reactie.
Groeten.
Fons.
Een theoloog die naar exactheid streeft, heeft de eerste stap gezet naar het atheïsme. Een atheïst is geen naïeveling, maar iemand die god nauwkeurig 'kent', voor wie dus veel zo niet alle godsvoorstellingen hun betekenis hebben verloren.
