Trouwen in de kerk

[Ruby]

Ben laatst wel bij de bruiloft van een vriend van mij geweest. In de katholieke kerk op aandringen van de familie van zijn vrouw. Verschrikkelijk. Allemaal toespelingen op wat voor domme mensen atheïsten wel niet zijn. (een wijs man bouwt zijn huis op klei een dwaas op zand. En zo is god ook de stevigheid, het fundament van het leven) (braak)

Maar het ergste was wel dat ze moesten beloven hun kinderen ook te vergiftigen met deze dogma's (iets anders bewoord overigens)

Zo was ik een keer bij de bruiloft van een kennis in een ned. hervormde kerk. Mijn broer en ik moesten ons lachen in houden toen zij moest beloven onderdanig aan de man te zijn. We kenden haar langer dan vandaag....
Dat verhaal over het bouwen van een huis... beetje cliché. Wordt het meest gebruikt in de katholieke kerk. Wij hadden toen gekozen voor iets heeeel anders. Wij wilden meegeven dat mensen open moesten staan voor andere mensen. Niet oordelen zeg maar. De pastor was hier hoogst verbaasd over en vond het wel leuk dat wij dat deden. Had hij ook een mooie "preek" over gehouden. Wij mochten ook zelf de tekst verzinnen van de huwelijks beloften. Daar kwam dat over de kinderen ook in terug, maar dus wel omdat wij daar zelf voor kozen. Net zoals mensen ervoor kiezen om dat niet te doen.
Bij ons waren dus overduidelijk ook geen toespelingen op de "domme" atheïsten omdat wij dat zo niet ervaren. God heeft iets met ons te maken en wij vonden/vinden dat belangrijk. Daar staat een ander buiten. Voor ons was het trouwen in de kerk dan ook belangrijker dan in het gemeentehuis. En mensen hoeven niet te komen, dat bepalen ze toch helemaal zelf? Anders krijg je weer dat opdringen. Iets waar ik zelf niet van hou.
Een vriendin van mij is getrouwd in een pinkstergemeente. Vond ik ook wel apart om mee te maken.

n.a.v. Doctorwho:
Voor mij was trouwen echt één van de mooiste dagen van mijn leven. Heel spannend om ten overstaan van jan en alleman te beloven om bij die ene persoon te blijven. Meer dan dat eigenlijk. En daarnaast was ik voor 1 dag een soort prinsesje... vond ik ook geweldig (echt zo'n meisjes droom... ach ja.. that's me). Ik kon alleen maar lachen en het was ook gewoon heel gezellig. Gevoelsmatig heeft getrouwd zijn voor mij absoluut een meerwaarde dan "alleen" samenwonend zijn. Maar dat komt wellicht/waarschijnlijk ook door mijn opvoeding.
Alhoewel ik wel om mij heen merk dat op de één of andere manier meer mensen hier mee te maken hebben. Sommigen die zich ineens opgesloten/belemmerd voelen na het trouwen. Of mensen die toch met andere ogen naar hun relatie kijken. Alsof ze het een meerwaarde vinden ofzo. Dat heb ik al van meerdere kanten gehoord, ook van niet gelovigen.
Trouwen is wel iets heel aparts eigenlijk, hoe je het ook bekijkt (als voor- of tegenstander).

[Gerard]

Ik ben van oorsprong katholiek. Ja, helaas krijg je, net als je uiterlijk, sommige walgelijkheden opgedrongen. Voordeel is wel dat je deze van je af kunt schudden en lozen zodra je zelfstandig weet na te denken. Hetgeen ik dus ook al snel deed.
Dan ontmoet je een leuk meisje dat meer dan een leuk meisje blijkt te zijn. Als de liefde je inmiddels heeft gegrepen blijkt ze katholiek te zijn. Leuk voor míjn ouders. Gelukkig bleek ze een zeer kritisch gelovige te zijn die er zeer liberale, onvaticaanse on kerkelijke, opvattingen op nahield. Daar kon ik dus heel goed mee leven en zij met mijn ongeloof.
Het stond onze liefde en relatie geenzins in de weg. Omdat het voor haar belangrijk was, voor haar ouders een 'must' en mijn ouders het wel fijn vonden zijn we in de kerk getrouwd. Maar we hebben het geheel op eigen manier ingevuld met een zéér liberale en vrijdenkende, midden in de moderne wereld staande pastor. Helaas was hij niet gemachtigd de ceremoniën uit te voeren waardoor er een andere 'jurk' naast moest komen voor het uitvoeren van de rituelen om het officieel voor de kerk te bekrachtigen.(nutteloos) Tussen gedichten verhalen en preken draaiden we een muziekbandje met soms best "heavy nummers" waar sommige wenkbrauwen van gingen fronzen, maar het accentueerde dat wij in het hele circus centraal stonden en niet een god een 'jurk' achter het altaar of de kerk als instituut. Ik zag het ook als 'stil' protest tegen de kerkelijke serene en bedomte admosfeer. Iets van 'lekker puh'.

Ik heb achteraf wel vraagtekens bij een kerkelijke huwelijkssluiting gezet maar ben tot de conclusie gekomen dat het, gezien de omstandigheden, de beste keuze was en heb er daarom achteraf in het geheel geen spijt van, ondanks mijn afkeer van de middeleeuwse katholieke kerk en het, in mijn ogen, kinderlijk, christelijke geloof op zich.

Maar uiteraard is het darmee niet af.
Dan komen er kinderen en sta je voor keuzes zoals dopen, school en opvoeding. Omdat ik toen nog het idee had dat mijn levensvragen vooral door mijn religieuze opvoeding werden opgeroepen, achteraf een grove misvatting, kozen we voor een opvoeding tot kritisch gelovigen. Ook wist ik niet goed hoe ik kinderen de harde werkelijkheid, in weerwil van alle sprookjes op een overigens zeer liberale school, op voor kinderen acceptabele manier kon vertellen. De onmacht van een jonge vader.

Mijn oudste zonen (waarvan Nick helaas vorig jaar overleden) zijn ongelovig geworden.
De andere twee zijn (nog) wel gelovig. Ik ben heel blij dat ze allemaal hun eigen zelf overwogen keuzes hebben gemaakt. Uiteraard onthoud ik me er niet van om mijn visie duidelijk naar voren te brengen en ze alsnog te overtuigen.
Het geloof is na het drama van vorig jaar wel even een drempel geweest maar die is door wederzijdse acceptatie van 'het andere standpunt' geslecht. Belangrijk is dat je gevoelens, hoe anders ook, naar elkaar uitspreekt of beter nog béspreekt. Uiteraard heb je naast je liefde, je gezamelijke ervaringen en je gezamelijke verdriet veel meer gemeen dan je verschild.

Hopelijk kun je iets met dit persoonlijke verhaal.

[Sararje]

GH: Maar heb je dan niet dat ze onderling in discussie gaan? (Niet dat dat slecht is oid)

[Gerard]

GH: Maar heb je dan niet dat ze onderling in discussie gaan? (Niet dat dat slecht is oid)

Jazeker, maar daar is, zoals je zelf al opmerkt, niets mis mee. Maar die discussie verzand al snel in het inzicht dat ze elkaars standpunt wel accepterent maar ieder tcch bij zijn eigen standpunt blijft.

[michieru]

Ik en mijn vriendin trouwen volgend jaar in een katholieke kerk. Ik ben atheïst en niet gedoopt omdat ik tot mijn 8 jaar jehova's getuigene was. Mijn vriendin wil in een kerk trouwen omdat het hoort in haar familietraditie. Of dat ze ook echt gelooft in god is nogal onduidelijk ze is meer een ietsist. Probleem voor mij is dus da ik niet gedoopt ben. De pastoor zei in dat geval dat er iets speciaal moet gevraagd worden aan het bisdom.
Verder zullen we nog een gesprek hebben in januari over de rest van hoe de mis gaat verlopen. Er was ook de vraag of ik mij wou laten dopen? Op zich kan mij da nie schelen of ik wa water op mij krijg maar ik vraag mij af wat het nut ervan zou zijn als het toch niets betekent voor mij. Maar als het gemakkelijker is op die manier so be it.
Voor later als voor de kinderen beslissen moeten genomen worden, van mij mogen die gedoopt worden maar ik zal zeker mijn visie en het kritisch denken overbrengen aan mijn kinderen. Later zullen ze dan zelf wel beslissen over het al dan niet gelovig zijn.

[Erik]

Voor later als voor de kinderen beslissen moeten genomen worden, van mij mogen die gedoopt worden maar ik zal zeker mijn visie en het kritisch denken overbrengen aan mijn kinderen. Later zullen ze dan zelf wel beslissen over het al dan niet gelovig zijn.

Waarom je kinderen het stempel van een doop meegeven?
Als ze de leeftijd hebben kunnen ze die beslissing toch alsnog maken?

[nancy]

Ik vind het hele trouwen een grote poppekast en voor mij en gelukkig voor mijn vriendin ook hoeft dit niet. We kunnen het prima samen vinden zonder trouwen. Ik weet wel dat veel mensen hierin nog een soort mooiste dag van je leven idee hebben. Helaas is de praktijk vaak weerbarstiger, en is het alleen maar meer van het zelfde. Ik zou zeggen trouw vooral niet, en geef het aldus uitgespaarde geld aan een goed doel.

Ik vond mijn bruiloft een heel goed doel
Mooiste dag van mijn leven? Ik hoop het niet, want dan heb ik dat al gehad!
Een geweldige dag? Absoluut, ik vind het wereldkundig maken van de keuze voor elkaar voor de rest van je leven super.
En dat we nu "familie van Baak" zijn vind ik te gek.
Oh, voordat iemand valt over de onfeministische keuze de naam van mijn man aan te nemen *grinnik*
Mijn schoonpa doet veel aan genealogie en ik moet zeggen dat de naam van mijn man in historisch opzicht interessanter is.
Gewoon leuk dus!
Mijn meisjesnaam komt zovaak in Nederland voor dat ik het niet eens kan tellen.
Er zijn in Nederland maar zo'n 130 mensen die de naam "van Baak" hebben.
Weer een heel klein beetje meer uniek dus

ps.
Ondanks herhaaldelijk aandringen van mijn Nederlands Hervormde schoonouders zijn we niet in de kerk getrouwd, lekker relaxed dagje!

[Sararje]

Ach, in heel Nederland zijn er slechts vijf mensen met mijn achternaam.

[nancy]

Ach, in heel Nederland zijn er slechts vijf mensen met mijn achternaam.

In zo'n geval zou ik dus niet de naam van mijn man aannemen.

[Sararje]

Tsja, maar ik ben dan ook niet homosexueel he.

[michieru]

Voor later als voor de kinderen beslissen moeten genomen worden, van mij mogen die gedoopt worden maar ik zal zeker mijn visie en het kritisch denken overbrengen aan mijn kinderen. Later zullen ze dan zelf wel beslissen over het al dan niet gelovig zijn.

Waarom je kinderen het stempel van een doop meegeven?
Als ze de leeftijd hebben kunnen ze die beslissing toch alsnog maken?

Tja als het van mij afhing zou ik inderdaad die beslissing nemen maar we zijn met twee in de relatie. Ik denk ook dat het van haar kant van de familie wel gewenst is. Ik denk nie da ze op latere leeftijd veel last gaan hebben da ze als kind gedoopt zijn geweest.

[collegavanerik]

Mijn vrouw en ik zijn van huis uit katholiek maar beiden van ons geloof af. Onze ouders dus nog wel en ik kon het aan mijn moeder merken dat ze het wel erg jammer vond dat wij alleen maar op het stadhuis wilden trouwen, maar dat was dan wel in een mooi kasteeltje.

[Ragnarok]

Het Humanistisch Verbond verzorgt ook 'trouwdiensten': http://www.humanistischverbond.nl/diens ... ering.html

Heeft iemand hier weleens zo'n relatie-viering meegemaakt? Hoe gaat dat er aan toe?

[balou]

Wat grappig. Dr.Who is de enige met een totaal afwijkende mening.
Als eenzaam weeskind moet ik hem even bijvallen.

In mijn opinie is het instituut huwelijk een bedachte constructie om allerlei zaken te regelen.

In de scheppings-legende is er nog geen sprake van een huwelijk.
Adam en Eva hokten vrolijk samen, en de baas vond het best zo.
Nu viel er voor dat stel ook niets te kiezen, en de bijbel vermeld ook nergens of zij elkaar wel aardig vonden.

Mijn eerste huwelijk werd voltrokken op het stadhuis. Compleet met feest en taart. Dat was niet mijn keuze, maar mijn aanstaande vrouw en haar familie zagen het als vanzelfsprekend.
Helaas pasten wij niet bij elkaar, en nadat de kinderen het nest zelfstandig hadden verlaten, hebben wij in goed overleg een eind gemaakt aan ons huwelijk.

Bij mijn tweede huwelijk heb ik wel zelfstandig gekozen voor het stadhuis Gewoon omdat dit administratief het makkelijkst is.
Voor mijn vrouw hoefde het niet. Wij zijn op een druilerige maandagmorgen op de fiets naar het stadhuis gegaan, en hebben met een willekeurig aangewezen ambtenaar als getuige de papieren getekend. De hele plechtigheid was gratis.

Waar is hier de romantiek?
Die kwam daarna, en duurt nu al weer 15 jaar voort.

Wij zien beiden het eind van onze levens-cyclus opdoemen, en stiekum doen wij een wedstrijdje, wie van ons het éérst zal gaan.
Omdat het leven zonder mijn vriendin zal zijn als een leven zonder hart, wil ik de eerste zijn.
Daarom speel ik vals.
Ik rook.

[mysterieus2000]

Ik ben gehuwd op de leeftijd van 18 jaar. Mijn verloofde en ik waren atheïsten. We zijn dus ook niet voor de kerk getrouwd Ik zou dat hypokriet gevonden hebben.

Ook toen ik met mijn tweede man huwde waren we beiden atheïsten, zelfde verhaal. Later werd ik christen. Het is steeds mijn hoop geweest dat hij ook christen zou worden en dat we alsnog ons huwelijk hadden kunnen laten inzegenen. Helaas is dit nooit gebeurd en zijn we uiteindelijk gescheiden.

Ik zou nu zeker geen relatie meer beginnen laat staan trouwen met iemand die geen christen is. Omdat ik te veel negatieve herinneringen heb aan een "gemengd" huwelijk.

GH ik kan me heel goed voorstellen dat het extra moeilijk was toen je kind stierf. Omdat op zulke momenten geloof een belangrijke rol kan spelen in het verwerkingsproces.

Groetjes Daniella