Theologische literatuur

[arthas]

Ik was gelovig, van het orthodox gereformeerde type. Dit geloof heb ik tijdens mijn studie opgegeven omdat het ten eerste inhumaan is (predestinatie, eeuwige veroordeling) en ten tweede op een onvermijdelijke ramkoers met allerlei takken van wetenschap ligt.

Ik wil niet elke vorm van geloof dogmatisch uitsluiten, maar feit is dat ik nog niet een geloofsysteem heb ik kunnen vinden wat mij weet te overtuigen. Mijn teleurstelling in de gereformeerde orthodoxie en de pijn van de ervaring dat de hatelijke kanten ervan zich bij verlaten van het gebouw zich genadeloos tegen je keren maken mij ook wel wat sceptischer t.o.v. religie uiteraard. Desalniettemin probeer ik wel open te staan voor wat mensen te melden hebben. Ik lees ook nog wel gelovige godsdienstfilosofen e.d.

[Niels]

Ik was gelovig, van het orthodox gereformeerde type. Dit geloof heb ik tijdens mijn studie opgegeven omdat het ten eerste inhumaan is (predestinatie, eeuwige veroordeling) en ten tweede op een onvermijdelijke ramkoers met allerlei takken van wetenschap ligt..

Een moeilijk proces, neem ik aan?
Ik moet zeggen dat het voor mij vrij snel ging, maar desalniettemin grote gevolgen heeft gehad. Onbegrip uit mijn naaste omgeving, een korte maar hevige strijd tegen het brandende schuldgevoel, en de uiteindelijke bevrijding. Ik ben echter nog maar twintig jaar, dus wellicht zat ik wat minder vastgeroest dan mensen die een dergelijke ontwikkeling pas op latere leeftijd doormaken.

Ik lees ook nog wel gelovige godsdienstfilosofen e.d.

Ja, het geeft een kijkje in je oude leefwereld, zeg maar. En zeker wanneer het filosofie betreft, en dus veelal binnen de kaders van de subjectieve beleving van de schrijver valt.

[arthas]

Het is was niet makkelijk maar het is ook bij mij redelijk snel gegaan. Ik weet niet of dat met leeftijd te maken heeft maar ik ben ook nog maar op de eerste helft van mijn twintiger jaren. Wat vooral nogal vervelend is als theologiestudent is dat mensen uit je omgeving een verwachting van je gaan kweken waar je dan in een keer niet aan voldoet. Nou waren niet alle geloofsgenoten vervelend, maar er zaten wel wat ongevoelige lui tussen, die denken dat het zin heeft om te gaan appeleren op je schuldgevoel om je terug in de kudde te kunnen trekken.

Het gevecht in jezelf was echter nog belangrijker.Het calvinisme heeft de vervelende trek de rede te verdonkeremanen als een instrument van hybris tegen God. Waardoor vragen op je af komen: ben ik nu aan het verharden tegen de waarheid? Ben ik een rebel tegen een goede God? Wat als ik het verkeerd heb? Wat daarbij ook erg vervelend is is dat (orthodox gereformeerd) christendom in essentie twee soorten mensen kent. Geliefden in de Here Jezus en vervloekten daarbuiten.

En omdat religie zo'n ingrijpend onderdeel was van mijn leven kon ik mij leven zonder niet voorstellen, maar het gaat me nu redelijk af. Daarnaast voel ik ook de bevrijding dat ik me niet meer zoals vroeger zorgen hoef te maken over mensen die niet geloven en dat ik een vreemdeling op aarde ben of zou moeten zijn.
Ik heb soms wel momenten van onrust, maar dat wordt steeds minder. Het is ook niet zozeer twijfel of ik wel het goede heb gedaan, maar meer boosheid als ik bijvoorbeeld weer eens een gelovige tegenkom die de waarheid in pacht meent te hebben en ook nog eens allerlei andersdenkenden zonder enig inlevingsvermogen veroordeelt. Maar misschien juist omdat ik dan een schim uit mijn verleden zie.

[Rereformed]

Je nieuwe onderschrift is wel heel gaaf Arthas!
Het zegt eigenlijk alles.

[Niels]

Ik vond het ook wel een heel gaaf onderschrift, moet ik zeggen.
Vanavond had ik bezoek van een vriend en ik heb de tekst gelijk aan hem laten zien. Hij vond het erg geestig.

@Arthas
Je laatste zin vat het eigenlijk prachtig samen: "misschien juist omdat ik dan een schim uit mijn verleden zie."

Heel pakkend.
Mensen die je met de beschuldigende vinger terug de kudde intrekken, ja, die ken ik er ook genoeg. Nu heb ik het voordeel bijzonder nuchter te zijn, dus meestal kap ik dergelijke discussies direct af. Gelukkig zijn genoeg christenen open genoeg om je de vrije keuze te geven.

En het is wel typerend dat meerdere mensen uit mijn vriendengroep in relatief korte tijd christen af zijn. We hebben elkaar daar erg in kunnen steunen. Uiteraard vergemakkelijkt dit het proces.

Voor een orthodox gereformeerde theologie-student (met de ambitie dominee te worden?) liggen de zaken een stuk genuanceerder, lijkt me.

[arthas]

Qua vrienden had ik te maken met het feit dat ik verhuisd was en mijn theologieopleiding elders voortzette toen ik er definitief een streep doorzette. Daarom hebben mijn studiegenoten met wie ik veel optrok niet van nabij meegemaakt hoe ik veranderde. Met deze vrienden heb ik echter nog wel goed contact, vriendschap kan dus door religeuze barrieres heengaan. Met 2 van hen hebben we zelfs het plan opgevat om Die Fröhliche Wissenschaft te gaan lezen en samen te bespreken.

Rereformed beklaagt zich ergens op zijn site dat hij het heel vervelend vond om na jaren studie de conclusie te moeten trekken dat "theologie eigenlijk hetzelfde is als met intellectuele goocheltoeren en behendige gedachtenacrobatiek het esthetisch en intellectueel aanvaardbaar maken van de meest absurde." Dit herken ik, zeker als het gaat om praktische en systematische theologie. Want zinnige criteria om waarheid en leugen te onderscheiden zijn er niet. Je meent dat je je kunt beroepen op de Bijbel, maar zodra blijkt dat de Bijbel helemaal niet zo geschikt is om een dogmatisch bouwwerk mee op te trekken zie je in dat het om een hoop los zand gaat. Dan kan je wel heel gewichtig doen over het extra calvinisticum, het filioque of de verhouding tussen verbond en verkiezing, maar ten diepste zijn het allemaal holle klanken.

Voordat ik theologie ging studeren twijfelde ik niet tussen theologie of geschiedenis, maar tussen theologie of een exacte studie als wiskunde. Achteraf vind ik het soms jammer dat ik me niet verder heb kunnen bekwamen hierin en dat ik allerlei 'kennis' ontleende uit boeken die ik later bij het oud papier heb gegooid.

Ter opbeuring kan het geen kwaad om een stukje Nietzsche te lezen.
http://www.zeno.org/Philosophie/M/Nietz ... w%C3%A4rts

In A Companion to Nietzsche staat hierover:

"In this context Nietzsche emphasizes how wrong turnings in life can be invaluable lessons, how one can learn to see "the necessity inherent in the course of nature in general" by recognizing how one's own experience, errors, faults, delusions, passions, love and hope can become a part of a "necesarry chain of rings of culture"".

Daar kan ik nog aan toevoegen dat theologie een redelijk brede opleiding is die over meer gaat dan God alleen. Je pakt van alles mee, stukje talenkennis, geschiedenis, filosofie, ethische vraagstukken, gesprekstechnieken, enz. Alhoewel zeker een aantal zaken grondig herijkt moesten worden, heeft het me toch wel degelijk gevormd. Het is niet allemaal weggegooide tijd. Wel weet ik soms niet zo goed wat je moet doen als je een papiertje hebt waarin staat dat je theologie gestudeerd hebt maar inhoudelijk daar niet zoveel meer hebt. Ik heb niet zoveel behoefte om me steeds met religie bezig te moeten houden voor mijn werk. Ik heb besloten om nog een jaar te studeren, maar daarna zal ik toch echt moeten gaan werken voor mijn centen.

[collegavanerik]

AJF Klijn, De wordingsgeschiedenis van het nieuwe testament, 1987, isbn 9026601506

Goed beknopt (aula pocket) overzicht van datering, auteurs, bronnen en geschiedenis van het ontstaan van de nieuwtestamentische canon.

[Niels]

Met deze vrienden heb ik echter nog wel goed contact, vriendschap kan dus door religeuze barrieres heengaan. Met 2 van hen hebben we zelfs het plan opgevat om Die Fröhliche Wissenschaft te gaan lezen en samen te bespreken.

Een voorrecht dat je daar als vriendengroep balans in kunt vinden. Het kan voor grote onderlinge spanningen zorgen. Zeker bij sterfgevallen binnen de familie van een van je vrienden. Wanneer hij/zij bijvoorbeeld dankbaar is voor het feit dat de gestorven persoon in kwestie bij God is, loop je zelf tegen een muur op. Zijn geloof is jouw geloof niet meer, en het is ongekend moeilijk om zo'n kloof te overbruggen.

Je meent dat je je kunt beroepen op de Bijbel, maar zodra blijkt dat de Bijbel helemaal niet zo geschikt is om een dogmatisch bouwwerk mee op te trekken zie je in dat het om een hoop los zand gaat.

Het probleem met de Bijbel is dat het in zekere zin waterdicht is, zelfs al klopt er geen hout van. Voor een devoot christen is er geen speld terug te krijgen. Contradicties verworden tot goddelijke verzoekingen om ons vertrouwen te testen, de donkere bijbelse ethiek verwordt tot de ondoorgrondelijke rechtvaardigheid van God, etc.

Voordat ik theologie ging studeren twijfelde ik niet tussen theologie of geschiedenis, maar tussen theologie of een exacte studie als wiskunde. Achteraf vind ik het soms jammer dat ik me niet verder heb kunnen bekwamen hierin en dat ik allerlei 'kennis' ontleende uit boeken die ik later bij het oud papier heb gegooid.

Ter opbeuring kan het geen kwaad om een stukje Nietzsche te lezen.

Ik denk niet dat er iemand is die de schaduwkanten van het christendom zo gevat heeft beschreven als Nietzsche. Een man die zijn tijd ver vooruit was. Te ver, denk ik wel eens. Maar mocht hij in de hel zijn (joke), dan kijkt hij ongetwijfeld met een stralende glimlach neer op de ontwikkeling van zijn gedachtegoed anno 2009.

Wel weet ik soms niet zo goed wat je moet doen als je een papiertje hebt waarin staat dat je theologie gestudeerd hebt maar inhoudelijk daar niet zoveel meer hebt.

Wel, daar geef je in feite zelf het antwoord al op door te zeggen dat het goed is voor je algehele ontwikkeling, denk ik.

[Niels]

AJF Klijn, De wordingsgeschiedenis van het nieuwe testament, 1987, isbn 9026601506

Aan lijstje toegevoegd.
Hartelijk dank, collegavanerik!

[Niels]

Met deze vrienden heb ik echter nog wel goed contact, vriendschap kan dus door religeuze barrieres heengaan. Met 2 van hen hebben we zelfs het plan opgevat om Die Fröhliche Wissenschaft te gaan lezen en samen te bespreken.

Een voorrecht dat je daar als vriendengroep balans in kunt vinden. Het kan voor grote onderlinge spanningen zorgen. Zeker bij sterfgevallen binnen de familie van een van je vrienden. Wanneer hij/zij bijvoorbeeld dankbaar is voor het feit dat de gestorven persoon in kwestie bij God is, loop je zelf tegen een muur op. Zijn geloof is jouw geloof niet meer, en het is ongekend moeilijk om zo'n kloof te overbruggen.

Je meent dat je je kunt beroepen op de Bijbel, maar zodra blijkt dat de Bijbel helemaal niet zo geschikt is om een dogmatisch bouwwerk mee op te trekken zie je in dat het om een hoop los zand gaat.

Het probleem met de Bijbel is dat het in zekere zin waterdicht is, zelfs al klopt er geen hout van. Voor een devoot christen is er geen speld terug te krijgen. Contradicties verworden tot goddelijke verzoekingen om ons vertrouwen te testen, de donkere bijbelse ethiek verwordt tot de ondoorgrondelijke rechtvaardigheid van God, etc.

Ter opbeuring kan het geen kwaad om een stukje Nietzsche te lezen.

Ik denk niet dat er iemand is die de schaduwkanten van het christendom zo gevat heeft beschreven als Nietzsche. Een man die zijn tijd ver vooruit was. Te ver, denk ik wel eens. Maar mocht hij in de hel zijn (joke), dan kijkt hij ongetwijfeld met een stralende glimlach neer op de ontwikkeling van zijn gedachtegoed anno 2009.

Wel weet ik soms niet zo goed wat je moet doen als je een papiertje hebt waarin staat dat je theologie gestudeerd hebt maar inhoudelijk daar niet zoveel meer hebt.

Wel, daar geef je in feite zelf het antwoord al op door te zeggen dat het goed is voor je algehele ontwikkeling, denk ik.[/quote]

[Rereformed]

Wat een mooie muziek voor mijn oren hier allemaal.