JanC schreef:e kan/wil geen bewijs geven van de overtuiging waarover je t.o.v. anderen wil getuigen. Je vraagt dus een blind geloof. (bestaat er een geloof dat niet blind is? Neen.)
Natuurlijk bestaat er blind geloof. Maar niet wat jij denkt !
Ik zei dat mijn geloof niet blind is. Wat jij hier nu doet is bij voorbaat alle geloof als blind beschouwen, inclusief die van mij. Terwijl ik nog nauwelijks uit de doeken heb gedaan wat mijn 'gelovig zijn' inhoudt.
Wel bij de les blijven, hoor !
Atheïsme is een gefundeerde overtuiging. Ik noem het ook geloof.
Daar hoef je echt niet mee eens te zijn, maar ik zie het wel zo. Immers, zeggen ze , is voor Gods bestaan geen bewijs, dus waarom zou je in Hem geloven, anders dan om er troost en dat soort dingen aan te ontlenen ?
Wanneer dat waar zou zijn dan betekent dat je om onzindelijke redenen gelooft: het is een gestolen troost en vreugde, wanneer men die haalt uit een niet op onweerlegbare feiten gebaseerde overtuiging.
Deze gedacht is al sterk bekritiseerd door William James (bekend van "Varieties of Religious Experience")
In zijn boek "The Will to believe" van Charles Taylor komt dit naar voren.
Hij stelt dat er in de praktijk twee wegen tot kennis zijn.
1. Via de wetenschappelijke methodiek; Via methodische twijfel komen wij tot zekerheid: zekere kennis bereiken we via twijfel aan alles. Anders gezegd wantrouwen wij totdat we zeker weten dat wij kunnen vertrouwen. Dit is de wetenschappelijke methodiek.
2. Via vertrouwen geven ontsluit zich een nieuwe werkelijkheid. Deze weg heeft betrekking op relaties.
Belangrijk dat we hier inzien dat deze twee wegen elkaar niet uitsluiten.
De meeste mensen gebruiken beide methodes in hun leven. Ik ook. Daar hoef je geen wetenschapper voor te zijn.
In feite gebruiken we de tweede methode elke dag.
Relaties beginnen met vertrouwen. wanneer we bijv. nieuwe vrienden maken, kan dat alleen door onszelf te geven. Pas als we dat gedaan hebben komen we erachter of het verstandig was om dat te doen.
Als je methode 1 zou willen toepassen op het maken van vrienden, zou je eerst je toekomstige vriend op de methodische pijnbank willen leggen om te kijken of hij/zij wel betrouwbaar is. Lijkt me onwaarschijnlijk dat hij/zij ooit je vriend(in) zal worden.
Relaties begint met vertrouwen. Daarom is het ook zo traumatisch wanneer vrienden onbetrouwbaar blijken te zijn: je vertrouwen wordt beschaamd. Maar er is geen andere weg naar echte relaties.
Zo geeft de God van de Bijbel vertrouwen aan zijn volk: Israël. En de bijbelse verhalen geven het relaas weer van het volk van Israël van trouw aan de Heer blijkt maar ook van haar ontrouw aan God.
Geloof, althans in bijbelse zijn ook, is vertrouwen geven en kan een feite een feit 'oproepen', het tevoorschijn helpen komen. Wie dit bagatalliseert, of erger ontkent, sluit zich af van een belangrijk deel (zoniet het belangrijkste deel) van de werkelijkheid.
Dit is de claim van het Christendom (maar waarschijnlijk ook van andere religies); om God te vinden zul je eerst moeten geloven, d.w.z. je moet beginnen met vertrouwen geven, je openstellen, jezelf kwetsbaar maken. Je kunt niet eerst om een bewijs of om een absolute zekerheid vragen. Dat is namelijk beginnen met wantrouwen. En wantrouwen doodt elke mogelijkheid voor een relatie. Geloof vraagt dus om liefde voor en vertrouwen in het object van geloven, wil dit object zich aan ons voordoen.
JanC schreef:De som van geloof en -eerlijke- twijfel kent maar één resultaat.
Ja welke ? Hou mij niet langer in spanning.
JanC schreef:Tja, de ratio en geloof gaan dus duidelijk niet samen.
Absoluut onjuist Jan. Zie mijn argument hierboven.
JanC schreef:Overigens is het 'inherent'.
Bedankt voor je tip Jan. Maar ik had het zelf al opgemerkt.
Ik kon het niet meer op tijd verbeteren.
M.vr.gr.,
Job
