Zelfgekozen levenseinde

[enno nuy]

De voorgaande berichten vormen weer aanleiding tot enkele opmerkingen. In de eerste plaats is zelfdoding geen laffe daad; ik durf te stellen dat er ongelooflijk veel moed nodig is om tot een dergelijke daad te komen. Zoek via Uitzending gemist de documentaire Suicide tourists maar eens op!
Dan zijn er mensen die het krijgen van kinderen zouden willen verbieden en zelfs enige drang aan de dag willen leggen bij het voltrekken van zelfdoding. Daar willen wij als de Einder wel heel ver van weg blijven. Wij zijn in het leven geroepen, hebben onszelf in het leven geroepen (in 1995) om het ideaal van zelfbeschikkingsrecht voor het autonome individu te verwezenlijken. Er is niemand die iets hoeft, niemand die iets moet, maar wie daarvoor kiest moet kunnen.
Dan de leeftijdsgrens die Uit Vrije Wil stelt. Deze grens is niet helemaal uit de lucht komen vallen maar heeft wel iets arbitrairs. Let wel, ook hier geldt: niemand hoeft maar wie wil moet kunnen. Dat betekent niet dat er voor mensen jonger dan 70 geen uitweg zou zijn. Stichting de Einder hanteert geen enkele leeftijdsgrens en ook jongere mensen kunnen een beroep doen op de counselors die met de stichting samenwerken. Belangrijkste criterium is en blijft: kan een hulpvrager overbrengen dat het leven voor die persoon inderdaad niet langer de moeite van het leven waard is. Kortom, er mag geen sprake zijn van een impulssuicide en de doodswens moet authentiek en consistent zijn. Iedereen begrijpt dat het lang niet altijd eenvoudig is om tot een dergelijk oordeel te komen. Reden te meer voor de grootst mogelijke voorzichtigheid.

[kiks]

Ik kon de docu Suicide tourist niet vinden via uitzending gemist.
Wel stuitte ik op de volgende documentaire:
http://player.omroep.nl/?aflID=10632058
Uit de serie Levenskunstenaars de aflevering: "Ongeneeslijk oud". Hierin komt goed tot uiting, dat iemand op een heel rationele manier tot het besluit kan komen:"Ik ben klaar". Niet ziek zijn, of hulpbehoevend of anderszins afhankelijk, gewoon het besluit kunnen nemen dat je genoeg geleefd hebt. Het meest afschuwelijke vindt de vrouw, een deel an de manier waarop het gaat gebeuren.

Het is wel even ervoor gaan zitten (ruim een half uur), maar wel de moeite van het bekijken waard (vind ik).

Groet

kiks

[Fenomeen]

Dokumentarfilm „Selbstmord-Touristen“:

http://www.dignitas.ch/index.php?option ... Itemid=115

http://de.wikipedia.org/wiki/Dignitas_%28Verein%29

[kiks]

Bedankt voor de links.

Groet

kiks

[a.r.]

@Kiks, een zeer indrukwekkende dame, Ans Nieuwenbrug-Bron (93)

http://player.omroep.nl/?aflID=10632058

[fbs33]

Zelf denk ik dat met een verruiming van de euthanasiewet (of afschaffing) het aantal zelfdodingen zal dalen !

Immers, als nu een wanhopig persoon zichzelf van het leven wil beroven, is hij op zichzelf aangewezen(trein, pistool, medicijnen etc.)
Wanneer diezelfde persoon naar een instantie voor zelfdoding kan gaan, is er m.i. een reële kans dat men dmv gesprekken hem kan overhalen het niet te doen.

Natuurlijk is komt dit uit mijn duim, maar het klinkt logisch.

Waarom zou zo'n 'instantie' moeite doen om zo'n persoon óm te praten??? (die is dáárvoor helemaal niet in het leven geroepen, maar juist om je bij te staan met raad en (eventueel) daad om je het leven te beëindigen!

[fbs33]

In zulke gevallen is het inderdaad belachelijk en onethisch te noemen dat iemand niet gewoon kan stoppen met leven als zij dat zelf wil. Ik vind het heel legitiem als iemand van 99 besluit dat haar leven voltooid is. Hulp daarbij, die het einde op een goede manier dan bewerkstelligt, zou legaal moeten zijn zodat dit op een professionele manier kan worden uitgevoerd. In zo'n geval zou een arts dus gewoon hulp moeten kunnen bieden. Zodat men hierbij niet afhankelijk wordt gemaakt van eventuele naasten die hiermee een wet overtreden. In principe dienen gewoon de voorwaarden voor euthanasie moeten worden verruimd.

De paus en de Osservatore Roma zijn tégen! Ergo? (USA trouwens ook)

[fbs33]

Prima wat mij betreft. Centraal moet staan de wens van de persoon die zijn leven wenst te beëindigen. Zonder dat iemand anders daar zijn mening over mag geven. De wens van de persoon is doorslaggevend, indien die duidelijk is en onweerlegbaar. We moeten af van het idee dat een ander gaat bepalen of jij dood mag of niet, indien het jouw diepste wens is om te mogen sterven. Daar sta ik in ieder geval volledig achter.

Leve de multicultuur! (maar zó hebben we dat niet bedoeld, wordt er vanuit chr. hoek geschreeuwd)
Hoe hypocriet

[fbs33]

Onethisch?
Volkomen van de pot gepleurd.

Een arts, al wil ie het misschien wel, mag het niet en de NVVE kan niet anders dan stoppen met eten en drinken aanraden.
Je zou maar zelf voor zo'n situatie staan.
Verder leven met een beeld van een moeder die verhongert/crepeert dat je nooit meer van je netvlies krijgt vs verder leven met de wetenschap dat je je moeder een dodelijke cocktail hebt gegeven.
Dat beeld van dat laatste bordje yoghurt en dat glas Martini krijg je ook nooit meer weg, maar dat heb ik toch liever dan optie 1.

Voor die situatie heb ik ooit gestaan. Van euthanasiewetgeving was toen nog geen sprake. De beelden van ondraaglijk lijden raak je inderdaad nooit meer kwijt. Zelfs na een lange (voor mij nu zo'n 42 jaar) tijd niet. Je wordt gedwongen om op slinkse wijze toch te voldoen aan de doodswens. Ook dat veroorzaakte bij mij een behoorlijk conflict. Achteraf ben ik blij dat het gegaan is hoe het gegaan is.
Het grote probleem is imo de procedures en de zorgvuldigheid waarmee dit alles gebeurt. Ik vind dan ook dat de euthanasiewetgeving op de helling moet en mogelijheden moet bieden voor een bredere interpretatie van ondraaglijk lijden.
Uit christelijke hoek zal er waarschijnlijk weinig support komen voor deze initiatieven.

Groet

kiks

De chr. hoek loopt als een rode draad door alle politieke partijen die zich niet als chr. hebben geafficheerd!

[Ongeloveloos]

Zelf denk ik dat met een verruiming van de euthanasiewet (of afschaffing) het aantal zelfdodingen zal dalen !

Immers, als nu een wanhopig persoon zichzelf van het leven wil beroven, is hij op zichzelf aangewezen(trein, pistool, medicijnen etc.)
Wanneer diezelfde persoon naar een instantie voor zelfdoding kan gaan, is er m.i. een reële kans dat men dmv gesprekken hem kan overhalen het niet te doen.

Natuurlijk is komt dit uit mijn duim, maar het klinkt logisch.

Waarom zou zo'n 'instantie' moeite doen om zo'n persoon óm te praten??? (die is dáárvoor helemaal niet in het leven geroepen, maar juist om je bij te staan met raad en (eventueel) daad om je het leven te beëindigen!

Hoezo ompraten ??? De daad bij het woord voegen, na een gesprek !

[fbs33]

Deze moet namelijk vaststellen of er nog steeds sprake is van een doodswens en in het geval van bv coma wordt dat lastig.

Ook als iemand gaat dementeren, is het voldoen aan eerder uitgesproken doodswens een lastige zaak.

Groet

kiks

Een codicil, een verklaring, alsmede een verzoek aan de huisarts voor euthanasie (waarin dementie uitdrukkelijk één v.d. opgegeven redenen voor euthanasie genoemd wordt) als WC-papier beschouwd wordt tegenover de geopperde mogelijkheid "MIsschien denkt de demente daar nú heel anders over" als reden om het verzoek niet in te willigen, is natuurlijk een hoogst huichelachtige benadering omdat je er onmogelijk achter kan komen of die demente persoon überhaupt nog denkt!
Volgens mijn mening werkt zulke argumentatie twéé kanten op en moet de met codicil en schriftelijke verklaringen gewapende euthanasie v.d. vroegere niet-demente, doorslaggevend zijn!
Helemaal niet lastig dus, maar opzettelijk lastig/onmogelijk gemaakt (en bovendien strijdig met art. 1 v.d. grondwet die discriminatie op grond v. overtuiging verbiedt!)
Maar ja, El Moemni had óók tegen dat artikel gezondigd, maar werd boterzacht om de hete brei door de rechters naar vrijspraak geleid.
Het Irak-rapport, en de verklaring v. J.P.B. om zijn kabinet te redden?
Daar was de boter vermoedelijk vloeibaar.
Met zoveel tegenstand uit criminele (want dát is het in feite!)hoek, kan het gezonde verstand dat euthanasie voorstaat voor degenen die dat willen, niet anders dan afleggen, helaas.

[fbs33]

Kortom, er mag geen sprake zijn van een impulssuicide en de doodswens moet authentiek en consistent zijn.

Over authenticiteit valt nog (enigszins) te twisten maar hoe onderzoek je consistentie?
Zeg je, "Kom over een (half) jaartje maar terug met dat verzoek?
en - - Hoe reageer je als je in de krant leest dat de trein weer eens vertraging had (en je tot de ontdekking komt dat die 'verzoeker' de oorzaak van die vertraging was?)

Het grootste probleem voor de hulpverlener is het zich inleven in de gedachten en achtergronden v.d. verzoeker! (omdat er in feite geen spoortje van eigen inzichten en achtergronden daarvan mogen achterblijven in de hulpverlener.(mede door indoctrineren van goed en kwaad bepaald! (met sommige niet te definiëren uitgangspunten die op axioma's berusten? [zoals 'god bestaat', eeuwig leven bestaat, 'ziel' bestaat, enz. enz.])
Waardoor de neiging bestaat om tóch het eigen gedachtenpatroon aan de ander op te leggen! m.i.

Wat is het bezwaar tegen impulsen als zovele beslissingen impulsief genomen worden die zowel ten goede of ten kwade kunnen zijn?

[Herman2]

Ik ben van mening dat de pas opgerichte initiatiefgroep "Uit vrije wil" een doorbraak probeert te bereiken op het omstreden gebied van zelfdoding. Men richt zich vooral op 70-plussers die om zeer persoonlijke redenen hun leven als beëindigd beschouwen, zonder dat zij in een zware depressie verkeren of aan een onomkeerbare ernstige ziekte lijden. Voor laatstgenoemde categorie is er immers al de euthanasiewetgeving.

Zo'n 'pil van Drion' of een pistool in het nachtkastje gaat mij echter te ver. Daar kunnen ongelukken van komen en van de dood bestaat geen weg terug. Levensbeëindiging moet een wel overwogen besluit zijn in overleg met ervaren hulpverleners. Dat is ook wat deze nieuwe initiatiefgroep bepleit.

[Leegte]

Zelfmoord is ook voor mij als boeddhist een lastig thema. Voorop staat wel de vrijheid van keuze, met de kanttekening dat een ieder zijn of haar karmische gevolgen draagt. Zelfmoord is namelijk zelden tot nooit iets goeds. Mensen die lijden onder hevige depressie, bijvoorbeeld, die ervoor kiezen zelfmoord te plegen blokkeren op twee manieren een mogelijk betere toekomst. Enerzijds beroven ze zichzelf van de kans ooit nog erbovenop te komen (en wie weet wat voor waardevolle bijdragen die persoon erna kan leveren aan een betere wereld en het helpen van anderen die ook onder dezelfde soort ziekte lijden). Anderzijds laten ze een hoop lijden achter bij nabestaanden en vrienden, wat je kunt zien als een verschuiving van het probleem van het lijden, niet het oplossen ervan.

Natuurlijk zijn er ook gevallen waar het bovengaande moeilijk van toepassing is. Mensen die chronisch lichamelijk niets meer kunnen en/of aan hevige pijnen lijden zouden in principe de vrijheid moeten hebben er een einde aan te mogen maken en daarbij hulp te zoeken. Maar ik geloof niet dat dit soort motieven voor zelfmoord het grootste deel uitmaakt van alle mensen met suicidale tendensen. Daarom blijf ik bij de stelling dat zelfmoord in de meeste gevallen verwerpelijk is, met de voetnoot dat wel een ieder de vrije keus moet hebben om het te doen.

[enno nuy]

In de film Ongeneeslijk oud zit inderdaad een scene met de plastic zak en wordt door de oude vrouw gezegd dat dat afschuwelijk is maar dat dat nu eenmaal moet. Dit is erg jammer want die informatie is gewoon niet juist, dat hoeft helemaal niet.
Hoe je authenticiteit en consistentie vaststelt is inderdaad niet iets wat zich aan harde criteria laat meten of aflezen. Voor een belangrijk deel is dat aan het professional judgement van de hulpverlener, eventueel getoetst door een onafhankelijke derde.
Tegen impulsen is geen bezwaar zolang een impulsieve beslissing ongedaan gemaakt kan worden of niet tot onherstelbare gevolgen leidt. Dat is bij zelfdoding natuurlijk niet het geval.
Waarom zelfdoding (laten we het woord moord hier definitief vermijden) verwerpelijk zou zijn begrijp ik niet. Zelfdoding is wel heel betreurenswaardig omdat je iedereen een op zijn minst leefbaar leven toewenst. De enige troost is dat zelfdoding wel een einde betekent aan een onleefbaar gevoeld leven en in die zin brengt deze daad van zelfbeschikking wel verlossing.