Ook al was ik overtuigd christen, toch was er altijd in mijn achterhoofd een vervelend stemmetje die me influisterde dat de bijbel niet het woord van God was. Dat stemmetje heb ik altijd met succes weten te onderdrukken (in mijn beleving waren dat influisteringen van Satan, die me wilde misleiden). Op een gegeven moment werd die innerlijke stem steeds luider, ik kreeg steeds meer vragen en twijfels en kon het niet meer negeren. Ongeveer een half jaar geleden heb ik besloten om mijn twijfels niet langer te onderdrukken, maar om uit te zoeken waar het vandaan kwam, in de hoop er voorgoed mee af te rekenen. Ik verlangde er oprecht naar om van mijn twijfels verlost te worden en met hart en ziel Jezus te volgen. Ik kon wel eens jaloers worden op van die bezielde christenen die zo enthousiast waren over wat Jezus voor hun had gedaan, een diep vertrouwen hadden op God en daar vrijmoedig van getuigden. Waarom had ik dat niet? Ik bad toch bijna elke dag om de Heilige Geest, waarom bleef ik dan altijd zo terughoudend en kon ik me niet overgeven?
Het was tijd voor verandering. Ik ging op zoek naar God, op zoek naar de waarheid.
Ik was nog nooit in aanraking gekomen met godsdienstkritiek, ik las altijd braaf de christelijke boeken en vermeed ‘dwaalleraren’ als Kuitert en andere andersdenkenden. Kun je je voorstellen hoe geschokt ik was toen ik op deze site terecht kwam.
Eerst een paar keer voorzichtig wat gelezen, snel weer weggeklikt, bang om de duivel vrij spel te geven. Toch won mijn nieuwsgierigheid het van mijn angst, ik kreeg ook wat moed door de bijbeltekst: ‘onderzoek alles en behoud het goede’. En ik deed alles in gebed, legde mijn twijfels bij God neer en vertrouwde erop dat hij mij de waarheid zou laten zien. Nog schokkender was het toen ik op de site van rereformed (volwassen geloof) terecht kwam. Ik heb het van voor tot achter gelezen, met mijn mond constant open van verbazing. Het was een keiharde confrontatie. Ik maar elke keer mijn bijbel doorbladeren in de hoop dat hij het mis had. Maar nee, die afschuwelijke dingen stonden echt in de bijbel. Had ik daar dan altijd over heen gelezen? Hoe kon het dat ik daar mijn leven lang in heb proberen te geloven? Hoe kon ik zo verblind zijn geweest? Ik heb God gesmeekt om een teken, als hij wel bestond of hij me dat dan wilde laten weten, het kleinste tekentje was al goed geweest, ik had niet veel nodig. Ik heb gehuild, gebeden, het uitgeschreeuwd, maar er kwam niks. Ik bleef maar bidden: ‘God ik ben hier, ziet U me wel, ik heb U nodig, waar bent U nu ik mijn geloof aan het verliezen ben, hou me toch vast, ik raak het kwijt, waar bent U toch!
Ik had het gevoel dat ik van een steile helling afgleed en me aan elk grassprietje vast probeerde te klampen, maar er was geen houden meer aan. Ik probeerde mijn geloof krampachtig te behouden, maar het glipte als zand tussen mijn vingers door.
Het moeilijkst was het om toe te geven dat ik niet meer geloof dat Jezus de zoon van God is en dat hij aan het kruis ging om voor onze zonden te betalen, zodat wij niet voor eeuwig verloren gingen. Dat zat er zo ingeramd, het leek bijna onmogelijk om daar afstand van te nemen. Dat heb ik uiteindelijk wel gedaan, diep van binnen had ik dat toch al nooit begrepen, hoewel ik het altijd wel geloofd heb.
Dus, ik ben nu geen christen meer, dat voelt heel onwennig. Aan de ene kant is het een enorme opluchting dat ik niet meer hoef te geloven dat iedereen die Jezus niet als zijn verlosser aanvaard verloren gaat (wat dat dan ook moge betekenen), maar aan de andere kant is er een enorme leegte ontstaan waar ik me geen raad mee weet. Ik weet ook niet of ik nu nog wel in een hogere macht/schepper geloof, ik heb een poosje geprobeerd te leven met een zelfbedachte liefdevolle God/schepper, maar dat was natuurlijk nergens op gebaseerd, behalve op mijn hoop.
Ik ben nu zover dat het voor mij niet meer belangrijk is wat ik of wie dan ook gelooft. En als er al een God is, dan is het een onkenbare god, waar ik niks mee kan.
Het is een doodvermoeiend proces, ik hoop echt dat ik er snel doorheen ben, want ik ben het echt spuugzat. Lastige is dat mijn complete sociale netwerk uit christenen bestaat (ik weet het, ik weet het!). Sommigen blijven me maar verzekeren dat het wel goed komt, God laat me niet los, ik ben zijn kind enz. Terwijl ik dan denk: het is al goed zo.
Nou, het is een heel verhaal geworden, tot zover maar voor nu.
Hebr 6: 
Ik wordt wel eens bestempeld met die naam of ermee in verband gebracht gewoon omdat ik geloof durf te bekritiseren. Ik kan me wel voorstellen dat die hard reli's FT bestempelen als het werk van de duivel. Ik kan er alleen maar mee lachen.Goed dat je je angst overwonnen hebt. Ook nog een dikke proficiat dat je deze stap gezet hebt, als we blijven ons leven laten afhangen van ons imaginair vriendje, of wat die ons allemaal influisterde zijn we niet beter af dan Kim de Gelder. Welkom in een wereld zonder almachtige baarddragers, en veel succes op je pad.