Deze "hardvochtige" en "amorele" atheïst voelt zich al de hele ochtend beroerd en krijgt nog steeds rillingen bij het steeds terugkerende beeld van dat arme de-weg-overschietende huiskatje, het akelige gevoel van het contact, het stuiptrekkende dier in de achteruitkijkspiegel, de laatste levensminuut terwijl hij zijn auto aan de kant zette om te kijken of er nog iets te helpen viel (niet dus... het zag er ECHT niet smakelijk uit en gelukkig bleef het dier niet té lang doorspartelen).
Wat een rotgevoel zeg... En tot een telefoontje 5 minuten daarvoor had ik zelfs nooit op dat stuk weg moeten voorbijkomen. Ik krijg nog steeds de tranen in de ogen als ik denk aan het kind of de eigenaar die deze avond tevergeefs gaat staan roepen.
En oh ja: een welgemeende FUCK YOU! aan domme religieuze fundamentalisten die de idiote bewering huldigen dat dit soort zaken atheïsten koud (zouden moeten) laten. Normaal gaat dat langs je heen, maar op dit soort momenten dringt pas door wat een ongelooflijke belediging het eigenlijk is.
