Allahtonen en vrouwen

[Jinny]

Uit de Volkskrant.

Veel vrouwen worden in hun eigen wijk belaagd door hijgerige mannen. Het erge is dat we dit al bijna normaal zijn gaan vinden, schrijft programmamaker Sarah Sluimer

Als ik mijn boodschappen doe in Amsterdam-Oost voel ik me met grote regelmaat belaagd door een vijandelijk leger allochtone observanten die me duidelijk maken hoe mijn borsten er uitzien in mijn jurkje, dat mijn mond - per ongeluk - een beetje open staat waardoor ik kennelijk de suggestie van gewilligheid uitstraal en hoe ik loop. Ik draai - kennelijk - als een bezetene met mijn kont. Een wandelend beeld ben ik. Een object waar iedere interpretatie van seksuele beschikbaarheid op kan worden losgelaten.

Iedere notie van anonimiteit, opgaan in het winkelend publiek, is dan ook uitgesloten. Tot in de winkels word ik gevolgd, soms zelfs aangeraakt. Een aai over mijn wang, een kneepje in mijn kont. Zelfs een vluchtige aanranding om half een 's nachts, terwijl ik wachtte op het stoplicht, door twee jongens op een scooter, kreeg ik voor mijn kiezen.

Tot ik in deze wijk ging wonen, voelde ik me zomaar een vrouw. Versierd op reguliere momenten, soms heerlijk nagefloten, sexy wanneer ik dat wilde. Nu word ik keer op keer in de publieke ruimte gewezen op het feit dat ik een vrouwtjesdier ben en dat vrouwtjesdieren slechts in enkele gevallen eerbaar zijn. Rust is kennelijk alleen gegund aan degenen die zwaaiend met een ring om hun vinger of door middel van allerlei andere lichaamsbedekkingen de straat betreden.

Hun gebrek aan respect voor mijn persoonlijke ruimte en mijn individualiteit gecombineerd met hun potentiële fysieke kracht maakt niet alleen dat ik me erger, maar ook dat ik zeer regelmatig bang ben.

Het terugkerende beeld in de mini-documentaire Femme de la Rue, over alledaags seksisme in de staten van Brussel, is mij maar al te bekend. Hierin zien we hoe documentairemaakster Sofie Peeters haastig haar sleutel in het slot steekt en met opluchting de voordeur achter zich dicht slaat. Zelf als er een keertje niets gezegd wordt, is de mogelijkheid altijd daar. Op iedere straathoek loert de lustige blik.

Daar zijn talloze verklaringen voor. Van seksuele voorlichting verstoken opvoeding, machocultuur, geen sterke vrouwen in de omgeving, underdog, sociale achterstand, hormonen. Allemaal argumenten die verklaren waarom het is zoals het is.

Het nare is alleen: ik kan niets aan die hersenspinselen doen. Ik weet niet eens hoe het er bij die mannen thuis aan toegaat en wat nu precies hun beeld van vrouwen inhoudt. Ik krijg het namelijk niet voor elkaar om tot een normaal gesprek met dit soort mannen te komen. Ik ervaar dus alleen het gevolg. En het gevolg is dat deze mannen mij stelselmatig ontkennen als individu, mij zien als loslopend vee en dat ik daar met al mijn redelijkheid niet tegenop kan. Ik ben al veel te laat om in te grijpen. Machteloos. De gedachten zijn reeds lang voordat ik langs kwam gevormd.

Wat moet ik dan doen? Zoals Sofie zelf zegt: er is geen keus.

Weggaan, reageren, negeren, het is allemaal krachteloos. Moet ik dan proberen het te begrijpen? Toch het gesprek keer op keer aangaan? Kan ik in mijn eentje vechten met het beeld dat aan die kant bestaat?

En zou ik, zelfs als ik tot in finesse zou weten waar het gedrag vandaan komt, de intimidatie kunnen accepteren? Is het mijn plicht de verstandige te zijn?

Nee. Ik hoef me hier niet toe te verhouden. Ik hoef hier helemaal niets mee. Ik leef in een tot de puntjes georganiseerde rechtsstaat waar het mogelijk moet zijn me, op welk moment van de dag dan ook, een gelijkwaardig mens te voelen. Geen wandelende kut.

Erwin Olaf, uitgesproken representant van een andere groep die steeds stelselmatiger gediscrimineerd wordt, riep vorige week op tot een kiss-in bij de snackbar waar hij uitgescholden werd als reactie op een kus die hij met zijn partner deelde. In een eerder interview sprak hij zich uit over zijn verbazing dat zijn eigen groep zo weinig militant was met betrekking tot de toenemende intolerantie ten opzichte van homo's. Diezelfde verbazing wil ik breder trekken en met alle vrouwen en mannen van Nederland delen.

Waarom worden wij niet allemaal heel erg kwaad dat onze vriendinnen, vrouwen, zussen, dochters, broers, neven en vrienden - na een decennia durende emancipatoire strijd waar we u tegen kunnen zeggen - nu vanaf de vroegste puberteit of coming-out in bepaalde wijken veroordeeld zijn tot hoon en vernedering?

Waarom laten we de verontwaardiging hierover nu pas doorklinken, maar staan we ook direct paraat om de mantel der liefde om de schouders van de agressor te werpen? Ja, door middel van verdieping en begrip ontstaat uiteindelijk misschien de kiem van een oplossing. Maar voor die tijd is het zaak om stelselmatig, publiek en schriftelijk, iedere intimidatie van vrouwen en homo's aan te pakken.

Ieder afschuwelijk scheldwoord of vuige beweging is er nu eenmaal één te veel. Wetgeving, hoe symbolisch ook, vormt hierbij een noodzakelijk signaal. Laat de overheid met de middelen die zij heeft stevig achter de vrouwen en homo's van Nederland staan. De moraal dient hierbij niet af te ketsen op de praktische uitvoerbaarheid; het gaat om het voorbeeld dat gesteld wordt.

Oom agent zal onze straten niet volledig kunnen verschonen van onoorbaar gelonk, maar een wet biedt steun aan vrouwen en mannen die de misdragingen nu slechts zuchtend met elkaar kunnen delen.

Een eventueel verbod maakt echter niet dat we bij gerotzooi op straat onze ogen mogen sluiten om vervolgens vaagjes naar het eventuele blauw op straat te wijzen. Als gemeenschap dienen we de mannen die de vrijheid van anderen beperken zonder omhaal een halt toe roepen. Doe collectief iets voor dat meisje dat in de tram omsingeld wordt door een groep hijgerige kerels. Laat je door een oproep als die van Erwin Olaf verleiden tot een vrolijk zoenprotest.

De zo zorgvuldig bevochten publieke ruimte dient hoe dan ook vrij te zijn van deze nadrukkelijke vormen van afkeuring en vernedering. We dragen daar allemaal een zeer zwaarwegende verantwoordelijkheid voor, of we dat nou willen of niet. Want wees nou eens eerlijk: vrouwen en mannen die zich niet langer volledig veilig voelen op de plek waar ze leven? Dat kan onmogelijk worden vergoelijkt.

[kiks]

Prima artikel van Sarah Sluimer. Het gedogen van dergelijk gedrag mag wat mij betreft ophouden. Onlangs maakte ik iets dergelijks mee toen ik met mijn dochter van 9 (ziet er wat ouder uit) een ijsje ging halen. Roept een knaapje, ik schat een jaar of 12, van Turkse of Marokkaanse ouders (ik kan ze nooit goed onderscheiden): "Mijn broer vindt jouw wel een lekker ding". De vader die erbij zat vond het kennelijk wel grappig, mijn dochter niet, en ze keek me vragend aan. Ik kon niet nalaten aan de vader te vragen wanneer hij eens begint met de opvoeding van zijn kinderen, waarop hij verbaasd keek. Dat hij dat misschien wel overliet aan de als zak aardappelen vermomde moeder van de kinderen heb ik hem maar niet gevraagd. Dit uit respect voor zakken aardappelen.

Groet

[siger]

Dit was dus toch niet een plaatselijk Brussels verschijnsel.

En zou dit er niet mee te maken hebben?

Alles bij mekaar kweken we een maatschappelijke kwaal van ongehoorde afmetingen. Omdat we zo begrijpend zijn.

[Jinny]

Ik heb ook nooit beweerd dat dat niet zo is Siger.
Ik weet van een dikke tiental jaren terug nog de zwembad terreur van de allahtoontjes in en rond Amsterdam.
Wel denk ik dat het voornamelijk een grootsteeds verschijnsel is omdat ze daar in de goedkope wijken bij elkander klitten.
In de dorpen worden ze in het algemeen door de plaatselijke jeugd wel manieren geleerd.

[siger]

Ik heb ook nooit beweerd dat dat niet zo is Siger.

Wou ik ook niet stellen.

[Mahalingam]

Ik heb ook nooit beweerd dat dat niet zo is Siger.
Ik weet van een dikke tiental jaren terug nog de zwembad terreur van de allahtoontjes in en rond Amsterdam.
Wel denk ik dat het voornamelijk een grootsteeds verschijnsel is omdat ze daar in de goedkope wijken bij elkander klitten.
In de dorpen worden ze in het algemeen door de plaatselijke jeugd wel manieren geleerd.

Dat laatste kan wel eens tegen vallen. Neem nu het boeren gehucht Culemborg.
Maar misschien kan je dit falen niet de inboorlingen aanwrijven want er wonen daar ook veel Molukkers.

[Jinny]

Zou kunnen, mijn ervaring op het WestFriese platteland (voornamelijk blank) is dat de enkele opstandeling zich vlotjes aanpast aan de plaatselijke mores.
Misschien met gebruikmaken van wat overtuigende argumenten als vuisten en voeten, daar heb ik geen zicht op.
Het is overigens wel traditie om jongeren op die manier weer in het gareel te brengen (als blijf van mijn/onze meiden af)

[vegan-revolution]

De mate van brutaliteit of juist inschikkelijkheid in dit verband zal inderdaad afhangen van met z'n hoevelen ze verhoudingsgewijs plaatselijk zijn t.o.v. de rest van de plaatselijke bevolking. Het valt daarom te verwachten dat in regio's (bijvoorbeeld in typisch islamitische landen) waar de islam hoogtij viert dáár dergelijke brutaliteit het meest overheersend aanwezig is.

[Jagang]

Voor wat betreft de falende burgeraanpak van dit soort ongeregeldheden:

Ons huidige type individualisme is hier mede debet aan.
Na thuiskomst doet men de gordijntjes dicht, en het internet open.

Buurten kennen niet of nauwelijks sociale controle, want terwijl we chatten met vrienden en familie aan de andere kant van het land, weten we niet eens wie onze buren nou eigenlijk zijn.

Dus wanneer reljochies van islamitische afkomst de straat onveilig maken, verzamelen we ons niet voor een buurtoverleg, en/of een gezamelijke aanpak, maar gaan we mokken tegen onze familie en vrienden op het internet. en reaguren op krantenartikelen.
Over straatterreur, en de onwil/onkunde van de overheid om dit op te lossen.

Maar de overheid kan sociale problemen niet oplossen, hooguit verzachten.
De rest van het werk zal door burgers verzet moeten worden.

Waar is de tijd gebleven dat men zich organiseerde, en dit soort jongens bij het oor pakte om eens verhaal te halen bij de ouders, desnoods in groepsverband?

Nee, na een drukke werkdag sluit men zich liever af van de buitenwereld.

Zolang dat het geval is, voorspel ik dat de narigheid zal voortduren en verergeren, want het is precies hierdoor dat de in dit topic beoogde type's hun gang kunnen gaan zonder dat ze zich bestraft zien.

[siger]

De mate van brutaliteit of juist inschikkelijkheid in dit verband zal inderdaad afhangen van met z'n hoevelen ze verhoudingsgewijs plaatselijk zijn t.o.v. de rest van de plaatselijke bevolking. Het valt daarom te verwachten dat in regio's (bijvoorbeeld in typisch islamitische landen) waar de islam hoogtij viert dáár dergelijke brutaliteit het meest overheersend aanwezig is.

Dat is wel zeker.

En het verklaart ook het verschil in discours. In Afghanistan en S-Arabië wordt een vrouw die zich niet volledig bedekt door de politie afgeranseld in de straat. In Frankrijk, Nederland en België beroepen ze zich op onze verworven vrijheid hun niqab te dragen.

[siger]

Waar is de tijd gebleven dat men zich organiseerde, en dit soort jongens bij het oor pakte om eens verhaal te halen bij de ouders, desnoods in groepsverband?

Dat kan natuurlijk veel kanten uit. Of het de samenleving oplevert die ik wil zou ik niet beweren.

[Jinny]

Jagang, ik weet niet waar jij uithangt, maar in de dorpjes hier werkt het wel.

[Jagang]

Jagang, ik weet niet waar jij uithangt, maar in de dorpjes hier werkt het wel.

In mijn omgeving speelt het probleem nauwelijks. (Oosten des lands, buiten de stad.)
Maar ik zie wel de wijken in het westen, waar de angst en de machteloosheid lijken te regeren.

Bovendien is de onderlinge vervreemding (=verdeeldheid) in steden groter dan in dorpen.

[Jagang]

Waar is de tijd gebleven dat men zich organiseerde, en dit soort jongens bij het oor pakte om eens verhaal te halen bij de ouders, desnoods in groepsverband?

Dat kan natuurlijk veel kanten uit. Of het de samenleving oplevert die ik wil zou ik niet beweren.

Misschien niet, maar het alternatief komt me vooralsnog kwalijker voor.
Een ideale samenleving is weer een stap verder.

Overigens heb ik het niet over de boel kort en klein slaan als ik spreek over "desnoods in groepsverband".
Dit bedoel ik slechts als stok achter de deur om intimidatie van een diens nek uitstekende eenling voor te zijn.

Maar het begint met een zelforganisatie van burgers, dat staat voor mij als een paal boven water.

En als dat betekent dat dat hier en daar tóch een blauw oog gaat opleveren, dan moet dat maar zo zijn.
De overheid gaat dit niet doen, en is beperkt in haar middelen als het gaat om het oplossen van sociale problemen.

[Peter van Velzen]

Ik heb eerlijk gezegd meer respect voor hoeren dan voor mensen die anderen er voor uitschelden.
Zo wie zo heb ik alleen bezwaar tegen gedrag dat anderen schaadt (ook al is het slechts een geringve overlast) Gedrag waar niemand anders daadwerkelijk last van heeft, mag van mij.

Vraag is hoe je dit soort wangedrag effectief kunt aanpakken. Publieke afkeuring (liefst zonder verwijzing naar godsdienst of etniciteit) lijkt me het meest effectief. Laar ze maar weten dat zulk gedrag niet deugt.
Het doet er verder niet toe wie het vertoont, het is op zich respectloos, en beledigend.

Eigenlijk is de titel van deze draad - hoe geestig ook - enigzins ongewenst. Als je dergelijk wangedrag op het conto van hun god schuift zouden de belhamels zich maar gaan verbeelden dat die god zulk wangedrag zou goedkeuren. Dat is natuurlijk onzin, maar wel onzin die ik wil vermijden.