Een zoektocht naar geloof, leidde tot ongeloof - Stampertje

[Stampertje]

Inmiddels is het ongeveer 2 maanden geleden dat ik van mijn geloof ben gevallen. Het was naar aanleiding van een vraag van een vriendin (‘Stampertje: geloof jij nu eigenlijk nog wel?’), dat ik de periode die daar voor af ging, heb omgezet in een zoektocht, een poging om mijn christelijke identiteit, onderbouwd en wel, terug te vinden.

Periode van twijfel
Die periode die vooraf ging aan deze vraag (≈ een jaar), was gekenmerkt met de eerste symptomen van ongeloof. Toen begon al langzaam mijn christelijk perspectief te veranderen. Nu besef ik dat deze periode noodzakelijk is geweest, om later mijn geloof van een afstand te kunnen analyseren.
Één van de dingen die ik nu nog het beste herinner, is dat het vreemd werd om met anderen te bidden. Ik deed niet meer automatisch mee, maar ik werd me zeer bewust van wat ik aan het doen was. Het voelde aan alsof ik een buitenstander was, die meedeed om dit ritueel van deze bepaalde groep te analyseren.
Uiteindelijk zakte dit voor een deel weg, maar toch besefte ik dat ik nog veel twijfels had. Ik vroeg soms is een vraag aan een enkele christen, die me dan vol sympathie aan keek, soms een bemoedigend maar vaag antwoord gaf, en daar was het dan ook mee gedaan.


Zoektocht
In april-mei heb ik zeer veel gelezen en films, documentaires, filmpjes gekeken. Halverwege, heb ik me ook aangemeld op FT

http://www.freethinker.nl/forum/viewtop ... 2&start=15" onclick="window.open(this.href);return false;

Mijn geloof brokkelde met de minuut af. Waar ik rationele, verklarende antwoorden vond bij de ongelovige, stond daar vaak een zwak antwoord tegenover. Ik heb trouwens ook nog uit frustratie dit topic gemaakt (achteraf kan ik er wel om lachen ..)

http://www.freethinker.nl/forum/viewtop ... 01#p416601" onclick="window.open(this.href);return false;

Mijn gedachten waren geen moment weg. Vragen over alles en nog wat! Wat een frustratie soms. Toen ik eenmaal mezelf de toestemming had gegeven om niet alleen twijfel toe te laten, maar ook deze twijfel te onderzoeken, brak de dam los en bracht het daarmee een passie in mij los om dit tot op de bodem te onderzoeken.

Ik probeerde er structuur in m’n vragen aan te brengen. Waar ging het nou eigenlijk om? Uiteindelijk kwam ik op een centrale vraag: Waar is mijn christelijk geloof op gebaseerd?
De videoserie door ‘Evid3nc3’, heeft me daar initieel bij geholpen.

https://www.youtube.com/watch?v=Dwno5iettvU" onclick="window.open(this.href);return false;

1. De bijbel?
Voor het eerst in 23 jaar durfde ik objectief naar de argumenten van de evolutie theorie te kijken. Genesis faalde. Je komt erachter dat de Thora niet door Mozes is geschreven. Breng nog naar voren dat men niet eens weet wie de evangeliën heeft geschreven, met dat ze geen ooggetuigenissen kunnen zijn. Dit zijn maar een paar dingen. Toen ik daarna nog leerde, dat er zoveel contradicties tussen verschillende delen van de bijbel zijn, werd de Bijbel niets meer dan een boek geschreven door personen uit het verre verleden.
Je kunt nog veel meer absurde dingen ter sprake brengen, maar dit waren initieel de punten die voor mij belangrijk waren.

Persoonlijke relatie met God / Jezus ?
Ik heb het geluk dat ik niet in een evangelische traditie ben opgegroeid, en geen ‘aanleg’ heb om God/bovennatuurlijke dingen te ervaren. Bidden was zo normaal, het voelde zo vertrouwd aan. Ik heb nooit vaak nagedacht of wat ik bad verhoord zou worden. Het was meer dat ik aan het eind van de dag over mijn dag vertelde. Vaak viel ik dan midden in een verhaal in slaap. Op het laatste moment van mijn twijfelen, heb ik nog 1 keer gebeden. Ik legde m’n hart bloot, en vertrouwde aan God toe, dat als hij, nog een relatie wilde met zijn kind, hij nu zijn hand zou moeten uitsteken. Goed, je kunt raden waartoe de daarop volgende radiostilte heeft geleid.

De kerk?
De kerk is voor mij nooit een autoriteit geweest, omdat de kerk door mensen is gecreëerd, en geleid.

Wonderen? Genezing?
Dit heb ik al in een andere post verwoord:

2. Daarnaast zijn er veel verslagen en berichten van genezing van zieken in evangelische kringen. Ik heb zelf geen bewijzen. Maar de mensen zijn er zelf van overtuigd, ze liegen echt niet. Zou dat echt alleen maar psychische genezing zijn? En als dat zo is dan is het nog steeds een genezing, toch?

Ik geloof zeker dat deze mensen niet liegen, dat zij dat zo ervaren. Of het waar is is een tweede.
Ik zie verschillende verklaringen voor deze ´wonderen´. Ik studeer geneeskunde, en wat ik merk, is dat de het beeld van geneeskunde en dokters hebben, soms ver kan liggen van de realiteit.

- Een persoon heeft klachten, gaat naar de dokter en de dokter geeft een diagnose. De dokter heeft het verkeerd (ja dokter maken ook fouten). Terwijl het niet om een echte blijvende ziekte gaat, waarvoor een behandeling nodig zou zijn, gaat het om een tijdelijke klachten. De persoon ervaart echter (onder het label van de dokter) dat de hij werkelijk van een ziekte geneest.

- Een juiste diagnose van de dokter. De dokter waarschuwt: er is een hele kleine kans dat je van deze ziekte geneest. Er wordt een behandeling gestart (denk bv aan kanker). De persoon geneest. De patiënt ervaart dat het een wonder is omdat het (volgens de dokter) eigenlijk vrijwel niet kon. Hij trekt de conclusie: ik ben 'gered' terwijl 99% van de andere mensen dood ging aan dezelfde ziekte. Als je de hele groep samenneemt, dus zeg 100 mensen, dan zal er altijd 1 persoon moeten zijn (die volgens de statistiek) geneest. Dat hij diegene is, betekent niet dat er een wonder heeft plaats gevonden.

- Misschien heb je al gehoord van 'The God of the Gaps? Dat is het verschijnsel dat gelovigen gebruik van van het gegeven dat de wetenschap nog niet alles kan verklaren, en dat als argument voor God zien. Ironisch gezien wordt elke gap steeds kleiner, en daarom is religie ook geen fan van wetenschap!
Deze 'gaps' (gaten, nog geen verklaringen) zijn er ook nog in het de geneeskunde. Geneeskunde vordert nog steeds. Bedenk dat de huidige geneeskunde nog vrij jong is. Er is de afgelopen 200 jaar zoveel vordering gemaakt! We zijn er nog lang niet.

Na ongeveer 1-2 weken kwam ik tot de conclusie dat ik niet anders kan, dan te concluderen dat ik ongelovig was.Hier mijn getuigenis, die ik al vrij snel op Ex-C postte:

http://www.ex-christian.net/topic/62452 ... ntry949661" onclick="window.open(this.href);return false;

Wat nu?
Ik vind het moeilijk te beschrijven wat ik afgelopen 2 maanden heb meegemaakt. Voor het eerst ben ik als eerst een mens, in plaats van een christen. Ik voel me vrij. Ik denk dat enkele keen God/christen zijn nog heb gemist, maar dat ebde snel weg met de rijkdom die ik er voor terug kreeg. Vol verwondering voor het ontstaan van het universum, voor leven, ontiegelijk klein en onbeschrijfelijk groot. Wat ben ik blij dat ik Carl Sagan heb ontdekt, en dat hij voor mij precies verwoord, wat ik bedoel.

Hoewel het begint te wennen, dat ik niet meer geloof, ben ik nog steeds veel mee bezig in mijn gedachten. Op dit moment zou ik het graag achter me willen laten. Ik heb trouwens wel de bedoeling om in de toekomst mijn verhaal online te delen, op Facebook, youtube. Ik hoop daarmee christenen in Nederland, Belgie te bereiken. Maar voor nu is het even genoeg, ik merk dat ik er nu nog te dicht op zit.

Dit loslaten, is makkelijker gezegd dan gedaan. Mijn leven is op dit moment verstrengeld met het christendom. Ouders, en een zus die christelijk zijn. Christelijke vrienden. Het gaat een uitdaging worden om eerlijk naar mezelf te kunnen zijn, zonder dat ik andere mensen onnodig kwets.

Maar toch in het algemeen, ben ik blij dat ik uiteindelijk met de realiteit geconfronteerd ben, dat ik niet in de zeepbel van religie ben blijven hangen.

Groetjes, Stampertje

[writer]

.......
Dit loslaten, is makkelijker gezegd dan gedaan. Mijn leven is op dit moment verstrengeld met het christendom. Ouders, en een zus die christelijk zijn. Christelijke vrienden. Het gaat een uitdaging worden om eerlijk naar mezelf te kunnen zijn, zonder dat ik andere mensen onnodig kwets.
.....
Groetjes, Stampertje

In de 40 jaar dat ik als ongelovige door het leven ga heb ik nooit de behoefte gehad tegen een religie aan te schoppen of anderen over te halen.
En dat bevalt me nog steeds goed.
Als anderen zich gelukkig voelen in hun geloof mag dat voor mij zolang ze mij er niet mee lastig vallen.
En de strenge godsdienstige opvoeding van kinderen wordt vanzelf steeds minder, kinderen worden mondiger en zijn op veel jongere leeftijd dan wij al in staat hun blik te verruimen.
In mijn familie wordt er in mijn aanwezigheid nooit over het geloof gesproken.
Discussies leiden snel tot ruzie, ik kan me nog steeds indenken hoeveel pijn het bij gelovigen kan doen als je wat in het nadeel van hun God zegt.
En op oudere leeftijd ongelovig worden zit er gewoon niet meer in.
Ook al worden ze misschien wat minder fanatiek, alles helemaal loslaten zullen ze nooit doen.
Wie mijn standpunt wil horen mag het horen maar men heeft er nooit naar gevraagd, ze weten dat ik nergens meer aan doe en dat te weten is genoeg voor ze.
Discussies werden in de kiem gesmoord omdat men gelijk zei dat ze niet hoefden te weten wat ik niet begreep, dan had het wel in de bijbel gestaan.
Ze sluiten zich af voor argumenten die hen aan het twijfelen zouden kunnen brengen.
Op die manier is het contact met mijn familieleden altijd goed gebleven al voelde je in het begin nog wel eens dat je er niet echt meer bij hoorde.
Later wordt dat minder belangrijk, ze worden verdraagzamer en je krijgt ook een andere kennissenkring.
Mijn moeder was trouwens altijd bang om haar afvallige kinderen om het geloof kwijt te raken, daarvan had ze genoeg voorbeelden gezien.
Ze is wel altijd blijven hopen dat het met "ons" nog goed zou komen omdat ze tot aan haar dood is blijven denken dat je als ongelovige in de hel komt.
Sterkte met alles, je hebt nog even te gaan.

[dikkemick]

writer schreef:
In de 40 jaar dat ik als ongelovige door het leven ga heb ik nooit de behoefte gehad tegen een religie aan te schoppen of anderen over te halen.
En dat bevalt me nog steeds goed.
Als anderen zich gelukkig voelen in hun geloof mag dat voor mij zolang ze mij er niet mee lastig vallen.
En de strenge godsdienstige opvoeding van kinderen wordt vanzelf steeds minder, kinderen worden mondiger en zijn op veel jongere leeftijd dan wij al in staat hun blik te verruimen.

Maar hoe anders dan door de verhalen van Stampertje kunnen deze kinderen de blik verruimen? Juist die jeugd heeft de toekomst. religie niet! Internet als DE bron van informatie. Dit soort forums, facebook etc. bereikt deze jeugd. Hoe anders kunnen ze een onafhankelijke mening vormen. Zoals Stampertje sdchrijft. Christelijke familie, Chr. vrienden etc etc. Zie wat er wereldwijd in religieus fanatisme uitgevochten wordt. De jeugd heeft de toekomst. Wij niet meer.

[Stampertje]

.......
Dit loslaten, is makkelijker gezegd dan gedaan. Mijn leven is op dit moment verstrengeld met het christendom. Ouders, en een zus die christelijk zijn. Christelijke vrienden. Het gaat een uitdaging worden om eerlijk naar mezelf te kunnen zijn, zonder dat ik andere mensen onnodig kwets.
.....
Groetjes, Stampertje

In de 40 jaar dat ik als ongelovige door het leven ga heb ik nooit de behoefte gehad tegen een religie aan te schoppen of anderen over te halen.
En dat bevalt me nog steeds goed.
Als anderen zich gelukkig voelen in hun geloof mag dat voor mij zolang ze mij er niet mee lastig vallen.
En de strenge godsdienstige opvoeding van kinderen wordt vanzelf steeds minder, kinderen worden mondiger en zijn op veel jongere leeftijd dan wij al in staat hun blik te verruimen.
In mijn familie wordt er in mijn aanwezigheid nooit over het geloof gesproken.
Discussies leiden snel tot ruzie, ik kan me nog steeds indenken hoeveel pijn het bij gelovigen kan doen als je wat in het nadeel van hun God zegt.
En op oudere leeftijd ongelovig worden zit er gewoon niet meer in.
Ook al worden ze misschien wat minder fanatiek, alles helemaal loslaten zullen ze nooit doen.
[... ]

Dank je wel voor je reactie Writer. Ik had misschien mezelf iets duidelijker moeten uitlaten. Ik bedoelde, dat ik mijn familie, en mijn beste vrienden niet onnodig wil kwetsen. Op dat gebied ben ik het volledig met je eens. Ik heb niet de hoop dat mijn ongeloof enig verschil zal maken in hoe sterk zij geloven, of dat ze bepaalde standpunten zouden bijstellen. Indien dit wel zo zou blijken, dan is dat een aangename verassing! Het zal vooral zo zijn dat we samen moeten gaan leren te accepteren het oneens te zijn. (agree to disagree)

writer schreef:
In de 40 jaar dat ik als ongelovige door het leven ga heb ik nooit de behoefte gehad tegen een religie aan te schoppen of anderen over te halen.
En dat bevalt me nog steeds goed.
Als anderen zich gelukkig voelen in hun geloof mag dat voor mij zolang ze mij er niet mee lastig vallen.
En de strenge godsdienstige opvoeding van kinderen wordt vanzelf steeds minder, kinderen worden mondiger en zijn op veel jongere leeftijd dan wij al in staat hun blik te verruimen.

Maar hoe anders dan door de verhalen van Stampertje kunnen deze kinderen de blik verruimen? Juist die jeugd heeft de toekomst. religie niet! Internet als DE bron van informatie. Dit soort forums, facebook etc. bereikt deze jeugd. Hoe anders kunnen ze een onafhankelijke mening vormen. Zoals Stampertje sdchrijft. Christelijke familie, Chr. vrienden etc etc. Zie wat er wereldwijd in religieus fanatisme uitgevochten wordt. De jeugd heeft de toekomst. Wij niet meer.

Klopt! Je wilt niet weten wat voor invloed de atheïstische filmpjes, blogs, forums voor invloed hebben op christelijke jeugd, indien (!) ze deze informatie ontdekken. Terwijl in de VS religie, geloof veel ter sprake komt, is het in Nederland en België veel meer geïsoleerd. Veel van mijn christelijke vrienden schermen zich dan ook af van de ongelovige buitenwereld ...

Toen ik trouwens ook begon te twijfelen, wist ik niet waar ik moest zoeken op internet. Ik kende het woord 'atheist' niet. Ik had geen besef aan de hoeveelheid boeken die over dit onderwerp waren geschreven. Als ik alleen al op dit vlak voor christenen (bv van mijn christelijke studentenvereniging) de deur op een kier kan zetten, zou ik al tevreden zijn.

[PietV.]

Ik moet zeggen Stampertje je hebt het heel professioneel aangepakt. Je zou een goede coach kunnen zijn met betrekking tot deze kwesties. De prikkel serieus nemen daarna jezelf goed inlezen en informatie verzamelen en dan de echte confrontatie. Het is leerzaam voor iemand die twijfelt en een goede handleiding zoekt.

[Dat beloof ik]

Stampertje,

Dank voor je leerzame en mooie verhaal.
Met een mooi eind.
Nou ja eind, het is meer een open einde, het verhaal gaat vanaf hier gewoon weer verder.
Waarschijnlijk heeft je omgeving al meer in de gaten gehad dan jezelf, anders zou men niet met de vraag zijn gekomen of je nog wel geloofde.
Het proces heeft wel langer geduurd denk ik, want een gelovige gaat niet zomaar ineens tijden het bidden om zich heen kijken en observeren in plaats van participeren.
Voor dat moment moet er haast wel een gebeurtenis of gedachtenproces zijn geweest.

Uit je stuk maak ik ook op dat bidden voor jou eigenlijk inhield dat je voor jezelf de dag nog eens even door nam.
Op die manier heft het misschien ook wel bijgedragen aan het proces om het geloof de rug toe te keren.
Tip: gebruik een dagboek in plaats van te bidden. Op die manier neem je ook de dag nog eens door, en kan je achteraf alles nog eens terug lezen.

[Stampertje]

Ik moet zeggen Stampertje je hebt het heel professioneel aangepakt. Je zou een goede coach kunnen zijn met betrekking tot deze kwesties. De prikkel serieus nemen daarna jezelf goed inlezen en informatie verzamelen en dan de echte confrontatie. Het is leerzaam voor iemand die twijfelt en een goede handleiding zoekt.

Dank je wel voor het compliment. Ik merk dat ik het nog vrij lastig vind om precies te verwoorden wat ik wil over brengen. Het is makkelijker voor mij om dingen te visualiseren, of een bepaald verhaal door te laten klinken in muziek, dan het op papier te schrijven. Ach, oefening baart kunst

Stampertje,

Dank voor je leerzame en mooie verhaal.
Met een mooi eind.
Nou ja eind, het is meer een open einde, het verhaal gaat vanaf hier gewoon weer verder.
Waarschijnlijk heeft je omgeving al meer in de gaten gehad dan jezelf, anders zou men niet met de vraag zijn gekomen of je nog wel geloofde.
Het proces heeft wel langer geduurd denk ik, want een gelovige gaat niet zomaar ineens tijden het bidden om zich heen kijken en observeren in plaats van participeren.
Voor dat moment moet er haast wel een gebeurtenis of gedachtenproces zijn geweest.

Uit je stuk maak ik ook op dat bidden voor jou eigenlijk inhield dat je voor jezelf de dag nog eens even door nam.
Op die manier heeft het misschien ook wel bijgedragen aan het proces om het geloof de rug toe te keren.
Tip: gebruik een dagboek in plaats van te bidden. Op die manier neem je ook de dag nog eens door, en kan je achteraf alles nog eens terug lezen.

Dankje wel Dat beloof ik.

Het is inderdaad een opstapeling van verschillende dingen geweest. Dat iemand die vraag stelde (Stampertje, geloof je nog wel?), was omdat ik al veel van mijn twijfels met haar (een ex-christen) had gedeeld. Ik weet niet of mensen waaraan ik niets heb verteld, hebben gemerkt dat ik twijfels had. Ik laat niet snel aan onbekenden, oppervlakkige vrienden merken of er iets bij mij speelt of niet.

De laatste jaren heb ik eigenlijk niet meer gebeden. Ik had het meer over de tijd toen ik nog jonger was. Enkel een paar keer een gebed met de vraag of hij me van m'n twijfels wilde verlossen, omdat ik namelijk graag weer voluit wilde geloven.

Een dagboek is inderdaad een goed idee Ik ben sinds kort een video-dagboek begonnen. Ook erg leuk.

[Stampertje]

Addendum

Eerder schreef ik dit:

Inmiddels is het ongeveer 2 maanden geleden dat ik van mijn geloof ben gevallen. Het was naar aanleiding van een vraag van een vriendin (‘Stampertje: geloof jij nu eigenlijk nog wel?’), dat ik de periode die daar voor af ging, heb omgezet in een zoektocht, een poging om mijn christelijke identiteit, onderbouwd en wel, terug te vinden.

Toen ik aan het snuffelen tussen de andere getuigenissen, kwam ik het onderstaande stuk tegen van Mariakat.

Totdat ik een preek aanhoorde, waarin de dominee het had over twijfelaars.
Twijfelaars en hypocrieten waren een doorn in het oog van Jezus.
Had Hij niet eens gezegd?:
"Wie niet voor mij is, is tegen mij."
Ik voelde me rechtsstreeks aangesproken.

Voor mij was het een vergelijkbare uitspraak vanuit de bijbel (zie hieronder) waar ik me lang schuldig om heb gevoeld. Jarenlang een beetje passieloos geloven, wat moest God wel niet van me denken?! Het was ook de uitspraak die me overhaalde (naast de eerder genoemde vraag van een vriendin), om aan m'n zoektocht te beginnen...

Openbaringen 3:15-17 Ik weet wat u doet, hoe u niet koud bent en niet warm. Was u maar koud of warm! Maar nu u lauw bent in plaats van warm of koud, zal ik u uitspuwen.

[Maria]

Jezelf afvragen hoe jij verder met je familie om wil gaan en al dan niet duidelijk aan wil geven waar je staat, is erg herkenbaar voor mij.
Ik heb het zoveel mogelijk omzeild, want een goede oplossing is er niet.
De eerste periode ging bij mij dan ook heel langzaam.
De keuze kwam na minstens een paar jaar op mezelf met af en toe nog een kerkbezoek.

Daarom heb ik er heel weinig over gesproken met mijn familie.
Ze wisten dat ik nauwelijks nog meer naar de kerk ging, vanaf het moment dat ik op mezelf ging wonen, maar werden daar dan niet mee geconfronteerd, als ze er niet naar vroegen.
Mijn meeste vrienden waren onkerkelijk en kerkelijke vrienden accepteerden het gebrek aan geloof.
Wel wisten die dat ik nog zoekende was, omdat mijn godsbesef en behoefte aan spiritualiteit nog lang niet was geweken.

Een heel enkele keer, als er een waarom-vraag kwam, gaf ik datgene aan, waar jij nu aan refereert.
Dat ik niet kon leven met die twijfel en ook niet met hypocrisie en in eerste instantie een geforceerde keus had gemaakt.
Dat is wat zij wel begrepen, maar hoopten dat het ooit weer anders zou worden, zolang ik toch nog zoekende was.
Meer fundamenteel gelovigen zagen dat niet zo, want dat zoeken elders zou me alleen verder laten afdrijven, zoals werd gezegd.

Het wegebben van het denken in religieuze termen kan een vrij langdurig proces zijn.
Ik denk dat "gedachtengedrag", zoals ik dat noem, ook moeilijk wisbaar is evenals ander aangeleerd gedrag.
Bij tijd en wijle kwam dat dan ook weer terug vooral in de vorm van een soort pantheïstisch denken.
Maar nooit meer in de vorm van een persoonlijke God, die zijn zoon had laten boeten voor wat Hij als het kwaad in mensen aangaf.

Ook Jezus had afgedaan als God, wat bleef was een soort herder en leraar, een goeroe, die liefde en vergeving predikte in een periode en cultuur, waarin het nog "oog om oog en tand om tand" was.
Ik zag in hem dan ook een symbool voor mensen, die in die tijd al in aanraking waren gekomen met de Boeddhistische gedachte.
Als een voorloper in de evolutie van de humanistische gedachte, zoals die zich in het Westen steeds meer manifesteert.

[Stampertje]

Jezelf afvragen hoe jij verder met je familie om wil gaan en al dan niet duidelijk aan wil geven waar je staat, is erg herkenbaar voor mij.
Ik heb het zoveel mogelijk omzeild, want een goede oplossing is er niet.
De eerste periode ging bij mij dan ook heel langzaam.
De keuze kwam na minstens een paar jaar op mezelf met af en toe nog een kerkbezoek.

Eerst had ik het idee om het 'out of the blue' te vertellen aan mijn ouders en zus (dmv het voorlezen van een brief), ook al is dat idee een beetje naar achter geschoven. Inmiddels is m'n strategie om progressief meer te laten merken dat ik twijfel, en misschien dan eens definitief te vertellen dat ik niet meer geloof.

Mijn ouders kunnen helaas niet aan mijn levensstijl merken (wel/niet naar de kerk gaan etc) dat mijn christelijkheid verminderd, aangezien ik in het buitenland studeer, en ik weinig thuis kom. Het zal daarmee altijd wel als een klap aankomen dat ik niet meer geloof.

Het wegebben van het denken in religieuze termen kan een vrij langdurig proces zijn.
Ik denk dat "gedachtengedrag", zoals ik dat noem, ook moeilijk wisbaar is evenals ander aangeleerd gedrag.
Bij tijd en wijle kwam dat dan ook weer terug vooral in de vorm van een soort pantheïstisch denken.
Maar nooit meer in de vorm van een persoonlijke God, die zijn zoon had laten boeten voor wat Hij als het kwaad in mensen aangaf.

Interessant wat je hier beschrijft. Als ik mijn eigen gedachten observeer, valt het gelukkig nog mee. Wel heb ik dat wanneer ik mee 'moet' bidden, (thuis bij mijn ouders, voor het eten bv. ) het heel vertrouwd aanvoelt. Ik weet dat dat weer tegenstrijdig overkomt met wat ik eerder zei, dat bidden heel 'apart' werd. Het was op dat moment dat ik begon te begrijpen dat bidden niet 'reëel' is. Die perspectiefwijziging zorgde denk ik vooral voor die bewustwording. Nu ik heb geaccepteerd heb dat bidden, meer een soort van overdenking is, kan ik een moment stilte nemen zonder weerstand te voelen.

Ik heb iets anders mee gemaakt. Met het afvallig worden, was voor mij een materialistische visie het meest 'logisch'. Een hunkering naar mysterie, krachten, heb ik nooit gehad. Daarnaast ben ik trouwens wel weer zeer geïnteresseerd in meditatie, zingeving, wijsheid in oudere teksten. Maar dat heeft voor mij niets te maken met iets 'hogers'. Dat had ik al als christen. Ik heb het wel eens over meditatie gehad met mijn ouders. Ik zag enkel weerstand, huiverigheid, terwijl ik het vanuit een medisch aspect fascinerend vond. Met sinterklaas kreeg ik dan ook een boekje 'mindfull met jezus'

[Maria]

Ik heb iets anders mee gemaakt. Met het afvallig worden, was voor mij een materialistische visie het meest 'logisch'. Een hunkering naar mysterie, krachten, heb ik nooit gehad. Daarnaast ben ik trouwens wel weer zeer geïnteresseerd in meditatie, zingeving, wijsheid in oudere teksten. Maar dat heeft voor mij niets te maken met iets 'hogers'. Dat had ik al als christen. Ik heb het wel eens over meditatie gehad met mijn ouders. Ik zag enkel weerstand, huiverigheid, terwijl ik het vanuit een medisch aspect fascinerend vond. Met sinterklaas kreeg ik dan ook een boekje 'mindfull met jezus'

Hoe eer je daarvan weet en leert, hoe meer je het ook los kun gaan zien van religie.

Hoe moeilijk termen en begrippen als meditatie en mystiek liggen, zie je zelfs hier op het forum bij atheïsten.
Ze zijn vnl. bekend in het kader van religie of levensbeschouwing waarbij dat laatste zelfs ook door velen als religie gezien wordt.

[writer]

Ik heb van de week de herdenkingsdienst in Amersfoort gezien.
Ik dacht later eigen zou ik best nog in een God kunnen geloven.
Mooie liederen en het bij elkaar zijn.
Ik kreeg een beetje het gevoel dat ik er niet meer bij hoorde, buitengesloten.
Gevoelsmatig zou er best een God kunnen bestaan.
En omdat ik christelijk ben opgevoed de God uit de bijbel.
Een God die je jaren lang vertrouwen gaf, dat blijft in je.
Zoals Hij met Abraham sprak en tot David.
Tussen David en zijn God gebeurde in mijn beleving elke dag wel wat.
Alsof David alleen maar voor zijn God leefde, dicht bij Hem, een "psalm Davids voor den opperzangmeester op den neginoth"
Ik hoor het mijn vader nog hardop voorlezen.
Een mooie tijd, voor David en voor mij.
God liet hem elke oorlog winnen, dat vond ik prachtig, wie buigt er nu voor Baäl, weg met hen.
Maar allemaal gevoelens.
Ik noem het geen aangeboren godsbesef maar een aangeleerd godsbesef.
Zodra ik het verstand laat werken zeg ik gelijk dat het gewoon onmogelijk is dat de God uit de bijbel echt zou bestaan, daar kleven te veel bezwaren aan vast als je even nuchter nadenkt.
Wel jammer (af en toe).
Gelovigen willen nog wel eens zeggen dat een ongelovige een makkelijk leventje heeft.
Dat bestrijd ik dan gelijk, het leven van een ex-gelovige kan vaak juist moeilijker zijn, ingewikkelder.
Dus stampertje, als je net zo'n gevoelsmens bent als ik weet je wat je komende tientallen jaren op religieus gebied bij tijd en wijlen op stille momenten nog te wachten kan staan

[iznogoodh]

Inmiddels is het ongeveer 2 maanden geleden dat ik van mijn geloof ben gevallen.

Mag ik vragen hoe oud je bent?

[Stampertje]

Ik heb van de week de herdenkingsdienst in Amersfoort gezien.
Ik dacht later eigen zou ik best nog in een God kunnen geloven.
Mooie liederen en het bij elkaar zijn.
Ik kreeg een beetje het gevoel dat ik er niet meer bij hoorde, buitengesloten.
Gevoelsmatig zou er best een God kunnen bestaan.
En omdat ik christelijk ben opgevoed de God uit de bijbel.
Een God die je jaren lang vertrouwen gaf, dat blijft in je.
Zoals Hij met Abraham sprak en tot David.
Tussen David en zijn God gebeurde in mijn beleving elke dag wel wat.
Alsof David alleen maar voor zijn God leefde, dicht bij Hem, een "psalm Davids voor den opperzangmeester op den neginoth"
Ik hoor het mijn vader nog hardop voorlezen.
Een mooie tijd, voor David en voor mij.
God liet hem elke oorlog winnen, dat vond ik prachtig, wie buigt er nu voor Baäl, weg met hen.
Maar allemaal gevoelens.
Ik noem het geen aangeboren godsbesef maar een aangeleerd godsbesef.
Zodra ik het verstand laat werken zeg ik gelijk dat het gewoon onmogelijk is dat de God uit de bijbel echt zou bestaan, daar kleven te veel bezwaren aan vast als je even nuchter nadenkt.
Wel jammer (af en toe).

Gelovigen willen nog wel eens zeggen dat een ongelovige een makkelijk leventje heeft.
Dat bestrijd ik dan gelijk, het leven van een ex-gelovige kan vaak juist moeilijker zijn, ingewikkelder.
Dus stampertje, als je net zo'n gevoelsmens bent als ik weet je wat je komende tientallen jaren op religieus gebied bij tijd en wijlen op stille momenten nog te wachten kan staan

Wat heb je dat mooi omschreven writer. Ja, ik denk dat ik het, geloven en vertrouwen in God, soms ga missen. Opeens sta je er helemaal alleen voor. Zowel in de alledaags werkelijkheid (verlies van je christelijke identiteit en gemeenschap, in een individualistische maatschappij), als in het spirituele (of er nu wel of niet God/Goden zijn, het feit dat je niet meer in een (Christelijke) God kán geloven, maakt dat er in jouw realiteit geen God bestaat)

Ik ben benieuwd hoe het zal zijn om als ex-gelovige naar de kerk te gaan. Dat is er nog niet van gekomen. Waarschijnlijk, net als het bidden, zal het vertrouwd aanvoelen. Ook al beleef je de dienst tegelijkertijd toch ook weer anders, door de bijkomende kennis en nieuw perspectief. Ik heb er trouwens op dit moment nog geen behoefte aan, maar het zal er wel van komen wanneer ik met m'n familie naar een kerkdienst zal gaan (op dat moment dan 'undercover' haha)

Writer, en alle andere personen die dit topic doorlezen , bezoeken jullie nog wel eens een kerk? Wat doe je met kerst?

Ik ben inderdaad een gevoelsmens Writer. Wanneer ik hier trouwens stukken van mezelf lees, ben ik bang dat ik te rationeel / kil kan overkomen. Ik ben iemand die dingen zeer intensief beleefd, en het is moeilijk om dat over te kunnen brengen in m'n schrijven, wanneer dat nodig is. Rationaliteit, logica, sceptisch zijn, brengt voor mijn gevoel een balans in m'n leven, een tegenwicht tegen de neiging om op een emotionele rollercoaster door het leven te gaan.

Toen ik een paar weken definitief van m'n geloof was gevallen, heb ik mijn verhaal kunnen leggen in dit nummer. Het nummer speelde ik al veel langer, maar het kreeg hiermee een nieuwe betekenis. De verschillende delen van dit stuk lenen zich hier zeer goed voor (geloof, twijfel, doorbraak, bevrijding)

https://www.youtube.com/watch?v=CdDDY5nVA3A" onclick="window.open(this.href);return false;

Inmiddels is het ongeveer 2 maanden geleden dat ik van mijn geloof ben gevallen.

Mag ik vragen hoe oud je bent?

Sinds een maand 23. In dit topic stel ik mezelf voor:

http://www.freethinker.nl/forum/viewtop ... 2&start=15" onclick="window.open(this.href);return false;

En jij? Ben jij trouwens ook een ex-gelovige?

[Maria]

Ik ben iemand die dingen zeer intensief beleefd, en het is moeilijk om dat over te kunnen brengen in m'n schrijven, wanneer dat nodig is. Rationaliteit, logica, sceptisch zijn, brengt voor mijn gevoel een balans in m'n leven, een tegenwicht tegen de neiging om op een emotionele rollercoaster door het leven te gaan.

Toen ik een paar weken definitief van m'n geloof was gevallen, heb ik mijn verhaal kunnen leggen in dit nummer. Het nummer speelde ik al veel langer, maar het kreeg hiermee een nieuwe betekenis. De verschillende delen van dit stuk lenen zich hier zeer goed voor (geloof, twijfel, doorbraak, bevrijding)

https://www.youtube.com/watch?v=CdDDY5nVA3A" onclick="window.open(this.href);return false;

Wat heftig.
Dank je voor het delen.