Op mijn zoektocht om meer inzicht te krijgen in wat de Donbass precies voor gebied is kwam ik dit tegen:
http://www.mo.be/analyse/ik-ben-uit-don ... ik-fier-op" onclick="window.open(this.href);return false;
Daaruit dit:
Wat dreef dan groepen ‘Russische activisten’ en betogers in april tot het bezetten van de gebouwen van de provinciale administratie en kantoren van de politie en de inlichtingendienst in de tot dan rustig gebleven Donetsk, Slavjansk en Loegansk en het uitroepen van de onafhankelijkheid van de twee oostelijke provincies?
Eén van de aanleidingen was het intrekken van de taalwet van februari 2012 die het Russisch en andere minderheidstalen als bestuurstaal erkende in provincies en steden waar minstens tien procent van de bevolking de betrokken taal als moedertaal heeft.
Samen met de aanwezigheid en de rol van Oekraïense ultranationalisten bij de gemanipuleerde Euromaidan-protesten, de opname van maar liefst tien figuren uit die hoek in het voorlopige bewind, en het anti-Russische haatdiscours van een aantal prominenten, verstrekte dit vermoedens onder opinieleiders en een deel van de basis dat het Donbass wel degelijk geviseerd werd en zelfs het mikpunt zou worden van etnische zuivering.
Mensen uit Donbass, die zichzelf zien als volk dat tenminste écht werk levert en zijn handen vuil durft te maken, hadden nooit een hoge pet op van de kosmopolitische intellectuelen en de yuppies die de dienst uitmaken in Kiev en graag ‘Europees’ doen, maar enkel gebakken lucht verkopen en vooral het land en de samenleving verkwanselen aan buitenlandse belangen.
Voeg daar nog bij dat de bewoners van de oostelijke industriegebieden in de kosmopolitische salons en de hippe koffiebars van de hoofdstad, in talkshows en door sommige politici, popdiva’s en journalisten steevast worden uitgelachen en uitgemaakt voor ontaarde plebejers en marginalen die het best worden uitgedreven naar Rusland, en de vervreemding en diepe perceptiecrisis zijn compleet.
De idee van een onafhankelijk Donbass, dus een nieuwe op zich staande staat, geniet vooralsnog nauwelijks aanhang onder de plaatselijke bevolking. Volgens een recente rondvraag in april steunt gemiddeld 28 procent van de ondervraagden in het Donbass wel de idee om net als de Krim bij Rusland te gaan, terwijl 70 procent eerder een federatie of minstens meer provinciale autonomie binnen Oekraïne wil. Ongeveer 68 procent is gewonnen voor de toetreding van Oekraïne tot de douane-unie van Eurazië met Rusland, Wit-Rusland en Kazachstan, tegenover 10 procent voor de EU.
Feitelijke afscheiding is voor de leiding van de opstand alleszins noodzakelijk zolang het ‘fascistische’ bewind en zijn NAVO-patroons in Kiev aan de macht zijn. Een aantal kopstukken, ideologen en pleitbezorgers van de opstand zijn er ook van overtuigd dat het huidige prowesterse bewind in Kiev niet eeuwig aan de macht gaat blijven en gaat imploderen of dat Oekraïne, met uitzondering misschien van een West-Oekraïense rompstaatje Galicië, weer in de plooi valt zoals het eerder in de geschiedenis ook al gebeurde.
====
Waar in de westerse pers veel te weinig over wordt geschreven is, is wat is de Donbass voor gebied? Wat voor mensen wonen er, wat willen ze, wat is de cultuur. Het zijn harde werkers die werken in een soort van Oekraïense Ruhrgebied en ze voelen zich niet serieus genomen door de Oekraïense politiek. Dat is stof tot nadenken. We kunnen heel makkelijk de interventie van Russische militairen veroordelen want het is interventie in een ander land. Dat kun je nooit goedkeuren. Een gewapend conflict binnen landsgrenzen moet je natuurlijk ook altijd afkeuren, maar dat wordt altijd gezien als in eerste instantie een binnenlandse aangelegenheid. Geen politieke leiders die direct op de achterste poten gaan staan. Niet alleen de politieke leiders van Rusland en Oekraïne moeten samen om de tafel, daar moeten op z'n minst leiders van de separatisten bij zijn. Nu ligt de nadruk teveel op de Russische bemoeienissen en verdwijnt de aanleiding van dit conflict teveel naar de achtergrond.
