Psycholoog bij geloofsverlies

[EJ_81]

Heeft hier iemand ervaring met het benaderen van een psycholoog als je een 'deconversion' (geloofsverlies) meemaakt?

Ik ben 34 jaar oud, mijn leven lang Christen geweest, op een intense manier, en het verlies van mijn geloof is uiteindelijk best een heftige klap. Niet dat ik terug wil of kan, maar je moet je toch opnieuw orienteren op wie je bent, wat je wilt in je leven, wat voor dingen je leven waarde geeft, omgaan met vrienden, familie, etc.

Voor sommigen hier zal dat ongetwijfeld een geleidelijk proces zijn geweest, maar voor mij niet.

Ik zou het daarom wel fijn vinden daar met een psycholoog over door te kunnen praten die daar het liefst zelf ook erg sympathiek tegenover staat en/of er ervaring mee heeft.

Iemand tips?

(ik wist niet goed waar dit topic thuis hoort, dus dan maar hier?)

[vegan-revolution]

Ik kan je hiermee niet helpen, maar misschien helpt dit enigszins :



Daniel Everett heeft er ook een boek over geschreven : Don't sleep, there are snakes

Misschien heb je er wat aan.

En hier een lezing van Daniel Everett :

[HankS]

Ik denk dat het altijd een geleidelijk proces is al voelt het misschien niet zo en je zal het ook een geleidelijk proces moeten laten zijn, alle geestelijke veranderingen hebben tijd nodig om, wat ik ook al in je voorsteltopic schreef , te bezinken en te beklijven.
Ik vraag me af of je niet te veel verwacht van een psycholoog, dat zal ook een proces zijn dat je de tijd moet geven en vooral gunnen, je moet het zelf doen.
Ik weet zo snel niet een psycholoog die gespecialiseerd is in deconversies, maar ik denk dat je meer hebt aan ervaringsdeskundige leken . Want een psycholoog zal een professionele houding aannemen die heel erg afstandelijk voor jou zal kunnen doen lijken, je moet denk ik geduld hebben en de moed om er over te praten, het eerste is een kwestie van tijd en het tweede is al gebleken nu nog verder doorzetten .

[Maria]

Is bekend, dat dit een probleem is.
Ik heb er al eens over geschreven.
Zelfs bij de meeste artsen is het niet bekend, waar je het beste terecht kun.
Misschien kun je navraag doen bij een huisarts ergens in de Bibelbelt.

Maar waarom zou je direct aan een psycholoog denken?
Wat jij meemaakt is een natuurlijk proces in je geestelijke ontwikkeling.
Daar is niets afwijkends aan.
Wel is het iets wat je niet zo direct in je eigen omgeving tegenkomt en dus ook weinig voeling met je probleem zal tegenkomen.
Laat staan herkenning en begrip.

Het beste is dan altijd zoeken naar geestverwanten.
En waar vind je die beter dan hier of op een soortgelijk forum?
Zeker als je zo ver weg zit als jij nu.

Als het een vrij plotseling besef is en bewustwording, dan zal het sowieso tijd kosten, nog meer dan je nu beseft.
Het is niet de tijd om je leven om te gooien, maar rustig je nieuwe inzichten aan te kijken en zien hoe je het kunt inpassen in je leven.

Ik ken theologen, die niet meer op een kansel staan, maar wel werk gevonden hebben op het maatschappelijke vlak.
Jij weet het beste wat jouw capaciteiten zijn en of je het op kunt brengen een andere draai aan je leven te geven.
Probeer voorlopig zo min mogelijk rigoreuze veranderingen door te zetten.
De kluif om zelf geestelijk te stabiliseren is al groot en ook je plaats in je familie en privé omgeving zal (geestelijke) energie vragen.

[writer]

Wat is je grootste probleem?
Hoe verder te leven zonder God of ongeloof combineren met een christelijke baan?
Ik denk dat zelfs de meest doordachte adviezen hierop niet van vandaag op morgen voldoende voor je zullen zijn.
Beide omslagen hebben tijd nodig maar éen troost, door kalm te blijven en alles op je in te laten werken krijg je ongemerkt elke dag wat meer zekerheid, een groeiproces.

[dikkemick]

Misschien als je iets meer verteld, dan in je openings-post, zijn er wellicht mensen hier die iets dergelijks hebben meegemaakt.
Is het een idee om gericht vragen te stellen? Eerst je verhaal doen, dan vragen stellen. Er is ongetwijfeld iemand aanwezig hier, die je begrijpt en wellicht kan helpen.

[PietV.]

Uiterst verstandig om aan een psycholoog te denken. Alleen het is een tamelijk onderkend fenomeen dat soms afgedaan wordt als daar groei je vanzelf overheen. Mensen vergeten gemakshalve dat dit heel lang kan duren en elke stap opnieuw moet worden uitgevonden.

http://journeyfree.org/rts/" onclick="window.open(this.href);return false;

Je kan deze site eens bezoeken en haar zelfs een mail sturen. Om je eigen bevindingen eens bij haar te toetsen. In Nederland onbekend, alhoewel er veel ex-dominees, voorgangers, evangelisten rondlopen die nu welzijnswerker, campingeigenaar, humanistisch raadsman etc. zijn geworden, is het clergy project in de VS. Ook deze groep is via de mail te benaderen voor advies. http://clergyproject.org/" onclick="window.open(this.href);return false;

[Henry II]

Heeft hier iemand ervaring met het benaderen van een psycholoog als je een 'deconversion' (geloofsverlies) meemaakt? Maar je moet je toch opnieuw orienteren op wie je bent, wat je wilt in je leven, wat voor dingen je leven waarde geeft, omgaan met vrienden, familie, etc.

Welkom op dit forum. Het eerste wat je je moet gaan realiseren is dat je absoluut niet alleen bent met deze vragen. Het proces wat je aanstipt is velen hier op het forum bekend. Ten tweede ben je niet iets kwijtgeraakt, je hebt iets teruggevonden, namelijk jezelf. Dit is de natuurlijk toestand van de mens, dus wen er maar aan. De waarden die jij als mens voorstaat zijn niet de waarden van god, zoals het je jarenlang is verteld, maar de waarden van jouzelf. Omdat je nu beseft dat god er waarschijnlijk helemaal niet is, mag je blij zijn te weten dat je je gewoon fatsoenlijk gedraagt, omdat dit je natuurlijke manier van gedrag is. Gefeliciteerd! Je leven tot nu toe heb je geleefd in de illusie dat je tot een uitverkoren groep behoorde die heel bijzonder was. Nu komt de volgende stap, namelijk ontkomen aan de illusie dat je nu niet meer aan een groep toebehoort die heel bijzonder is. Je bent namelijk enorm bijzonder en onderdeel van de gemeenschap van mensen op aarde. Je gevoel van afscheiding van je geloofsgenoten zal enige tijd rouwgevoelens brengen, maar de beloning is veel groter. En wat nog het mooiste is, heel lang heb je gedacht dat er bijzondere heilige christenen bestonden die vervuld waren van de Heilige Geest en daarom zendeling werden of heel bijzondere dingen deden. Ik zeg je, die geest van heiligheid zit in ieder mens en niet daarbuiten. Daaruit kun je je energei putten om iets voor de medemens te doen, uit naam van god of uit naam van jezelf dat maakt niet uit. Ik kan me niet zo direct voorstellen wat een psycholoog je zou moeten vertellen. Je bent precies wie je moet zijn, verander er niets aan, doe alleen andere dingen die goed aanvoelen. Accepteer wie je bent 100%, dat ben je aan jezelf verplicht.

[Octo]

Voor mij als nooit-gelovige heb ik makkelijk praten, dat besef ik heel goed.

Maar volgens mij hoeft er in sommige zaken niet zoveel te veranderen. Wat je wilt in het leven bijvoorbeel. Tenzij je van plan was om een kerkelijke functie te bekleden, dan heeft geloofsverlies wel redelijk wat impact. Bepaalde doelen die je in je leven hebt kan je mijns inziens gewoon blijven stellen, alleen in dit geval zonder God die je helpt of die met je mee kijkt. Als je tot de conclusie bent gekomen dat er geen God is, betekent dit ook dat wat je tot nu toe bereikt hebt, je dit zonder God gedaan hebt en dit geheel op eigen kracht hebt gedaan.

Ook wat het leven waarde geeft hoeft niet echt te veranderen. Alleen God ontbreekt. Vrienden en familie zullen waardevol blijven. Dit is in jouw geval nog wel afhankelijk van hoe je "geloofsafval" valt binnen je privésfeer. Maar ook een zonsop- of ondergang, fluitende vogeltjes en noem maar op geeft je ongetwijfeld nog steeds kracht en plezier in het leven. Het enige verschil is dat het niet door een God gemaakt is, maar gewoon ontstaan. En dat is eigenlijk bijna net zo verwonderlijk.

Het verliezen van geloof verandert verder ook niet veel aan wie je bent. Je zult ongetijfeld voor het grootste deel dezelfde normen en waarden behouden. Alleen het bidden tot God heeft dan niet zoveel zin meer, maar je omgang met anderen hoeft ook niet wezenlijk te veranderen.

Het gevoel van gemis of leegte dat verlies van geloof kan veroorzaken, daar kan ik niets zinnigs over zeggen. Ik heb zulks nooit zelf of in de directe omgeving meegemaakt.

[Dat beloof ik]

Als je er behoefte aan hebt of denkt dat het je kan helpen, dan zou ik er zeker een keer met je huisarts over praten. Hij kan je helpen en door verwijzen. Als je op enig moment onzeker in het leven staat kan zo iemand, of een coach, besthelpen. Ik heb een tijdje terug een zware hersenschudding gehad en een heleboel vanzelfsprekende zaken vielen toen weg. Een paar gesprekken en tips hebben mij toen goed geholpen.

[jacco]

De opmerkingen van Hank S, Maria, writer, dikkemick, Henry II en Octo sta ik achter. Kom tot rust: je hebt jezelf teruggevonden. Laat je niet weer zomaar leiden door een persoon of systeem. De ene psycholoog is de ander niet. Vertel hier je verhaal en probeer hier mensen te ontmoeten die met hun eigen beleving dicht bij je staan. Echter kijk, lees en luister naar de vele reacties die samen een richting geven, maar die jij alleen bepaalt voor jezelf. Niets wat een ander beleeft moet jij ook doormaken, maar herkenning geeft steun. Alles wat je deed met een ingebeelde god is niet verkeerd. Je hebt alleen jezelf en anderen op het verkeerde been gezet. Je wordt daardoor niet 'eeuwig' gestraft. Vergissen is menselijk, maar vergeven ook en niet alleen een christelijke norm.

[EJ_81]

Oke, even heel in het kort (eigenlijk geen tijd nu), om wat verwarring weg te nemen:

Ik ben niet een of ander psychisch wrak op dit moment . Het gaat er mij vooral om de juiste beslissingen te nemen, en mijn hoofd koel te kunnen houden temidden van heel veel verandering (ik ben een soort van zendeling in Azie die nu vrij snel terug moet naar Nederland).

Ik heb positieve ervaringen met counseling in het verleden, die gewoon helpen om te begrijpen waarom je dingen doet zoals je ze doet, en waar bepaalde verlangens en gedachten vandaan komen. Dat is nooit verkeerd. Dat is dus meer iets waar ik naar zoek, naar iemand die het traject van deconversion goed kent, en dat kan combineren met psychologische inzichten om je wat tips te kunnen geven en te zorgen dat er geen onnodige kinderen met het badwater worden weggespoeld (lees: een huwelijk!).

Verder veel dank voor de gedachten hier, ik ga daar nog eens rustig over nadenken op een ander moment, en zal er later op reageren. Het doet me veel goed, en zet dingen al in een ander perspectief voor me.

[Maria]

Als ik het goed begrijp is je relatie privé, je huwelijk, het belangrijkste.
Eerst.
Is je vrouw samen met jou ook de zendelinge, of is zij jou hierin gevolgd?
Zonder meer zal dit voor haar nu ook een schok zijn.

Kun je aangeven wat voor je vrouw het zwaarste weegt?
- Is zij bezorgd voor jou en jouw spirituele welzijn?
In het hier en nu, of meer voor in het hiernamaals?
- Of zijn het de consequenties voor het meer praktische in jullie leven?
Kun je blijven waar je bent of..
Verandering van werk en woonplaats, wat zal veranderen buiten haar wil om en waar zij je in zal moeten volgen.

Als dat zo is zal voor het eerste begin misschien relatie counseling het meest nuttig/nodig zijn.
In hoeverre kunnen jullie naast elkaar leven, met elkaar, maar mentaal/geestelijk bij jezelf blijven en ieder het zijne laten?
Misschien heb je hier niet eens zozeer een specialist voor nodig.
Alhoewel dat natuurlijk wel het mooiste zou zijn.

[dikkemick]

Dat is dus meer iets waar ik naar zoek, naar iemand die het traject van deconversion goed kent, en dat kan combineren met psychologische inzichten om je wat tips te kunnen geven en te zorgen dat er geen onnodige kinderen met het badwater worden weggespoeld (lees: een huwelijk!).

Praten, praten, praten (wat je huwelijk betreft). Blijven uitleggen waarom je tot andere gedachten bent gekomen. Vragen of ze echt goed naar je wil luisteren. ECHT luisteren. Rustig je verhaal doen en goed luisteren wat zij te vertellen heeft. Ik ken jullie karakters niet, maar dit zou zonder counseling moeten kunnen werken. Als je maar open blijft staan voor elkaar en duidelijk bent. Eerlijk en duidelijk. Want botsen gaat het anders toch. Of jij gaat toneelspelen, of je vrouw!
Heel veel succes.

[EJ_81]

Hallo iedereen,

Nogmaals dank voor jullie adviezen.

Ik stelde mijn vraag om er achter te komen of iemand hier op dit forum wel eens bekend is geweest met psychologie i.c.m. deconversion. Niet zozeer om hier op het forum direct al mijn problemen op te lossen, daarvoor zou ik inderdaad veel specifieker moeten zijn.

De voorlopige conclusie lijkt te zijn dat bijna niemand hiervoor naar een psycholoog/coach/counselor is geweest, en er in ieder geval geen bekendheid mee is vanuit de professionele wereld? Dan lijkt me die psychologie-route geen zinvolle optie en ga ik hier op het forum wel mijn ziel uitknijpen

@Maria: inderdaad krijgen mijn vrouw en ik nu relatie-counseling (intake net gehad). Dat is wel vanuit een christelijke organisatie, dus ik voel me wel wat ongemakkelijk. Op zich is de betreffende vrouw heel aardig, en heeft ze een seculiere psychologie opleiding gedaan, maar ik vraag me af hoe zeer ze 'God' uit haar methode kan laten. Ze begon al over de invloed van 'geesten' de vorige keer, wat zelfs mijn vrouw eigenlijk grote onzin vond, en ik alleen maar om kon gniffelen van binnen.

Mijn vrouw is hier overigens part-time betrokken bij onze zendingsorganisatie, in een ondersteunende rol. We zijn dus allebei geen evangelisten o.i.d. Wel betekent het dat ze mij weer sneller zal moeten volgen naar Nederland, en haar leven vooral praktisch gezien helemaal op de kop staat door wat er in mijn hoofd om gaat.

Het meest zure is dat we - tot nu toe - erg goed konden praten, veel lange gesprekken tot soms diep in de nacht, en we nu telkens tegen een muur aanlopen als het maar even de diepte in duikt. Hopelijk gaat die relatie-therapie daar iets aan veranderen. Helaas lees ik van veel ervaringsdeskundigen in een vergelijkbare situatie dat hun huwelijk ofwel op de klippen liep, ofwel dat ze leerden om het maar gewoon helemaal niet meer over religie of diepe zaken te hebben. Beide situaties lijken me bijzonder vervelend...