Ik ben een afvallige - Inge B

[Inge B]

Ja, alles op het gemakje.. komt wel goed!
Het idee van een boek uitgeven speelt steeds sterker.. en de vele reacties die ik gekregen heb zou ik hier graag ik verwerken. Uiteraard geanonimiseerd en alleen na toestemming van degenen die het betreft.

Ook opvallend inderdaad, wat writer zegt, dat er ook mensen zijn die ervoor kiezen om te blijven, ook al geloven ze er niks meer van. Maar eruit stappen heeft consequenties die ze liever niet willen. Over groepsdruk gesproken...

[Peter van Velzen]

Zoals ik de afgelopen weken ontdekte, en meldde in de draad Ze geloven niet, zijn er meer redenen dan alleen groepsdruk, die er toe leiden dat mensen deel blijven nemen aan religieuze rituelen. Ze voelen zich er vaak prettig bij, en weten – ondanks hun gebrek aan geloof – er toch zin aan te ontlenen. Ik denk dat de groepsdruk aanzienlijk groter is in een kleinere gemeenschap. Maar heb daar geen persoonlijke ervaring mee. Ik ben zelf nooit zo gevoelig geweest voor groepsdruk, dus vergeef mij mijn gebrek aan inlevingsvermogen.

[PietV.]

Groepsdruk kan op verschillende manieren tevoorschijn komen, denk maar aan gezinnen. Het kan verkeren dat je in de ogen van de opvoeders ongehoorzaam bent op verschillende facetten en als er één kind hiermee begint dan is in hun ogen het hek van de dam. Dit kan behoorlijke spanningen opleveren en het kind voelt bewust en onbewust dat ouders het er moeilijk mee hebben en ook broers en zussen trekken dit zich aan en hun negatieve gevoelens komen niet zelden naar buiten. Hoe ga je hiermee om als de ratio het verliest van intersubjectiviteit? Het zwarte schaap wordt eigenlijk zelden weer wit. Ook al doe je ontzettend je best en zet je al je middelen in, je blijft het buitenbeentje.
Ik lees bij Inge iets over de christelijk gereformeerde richting; dit is nog steeds een stevige zuil. Wij noemen een deel van hen de artikeltjes (Art.31). Eigen scholen, basis en voortgezet onderwijs, hier hoort ook hoger onderwijs bij. Intern zijn de rijen stevig gesloten. Stap je er uit dan raak je een flink deel van je basis kwijt en dat kan druk opleveren die ook nog eens versterkt kan worden door personen die dit gat willen dichten. Ben je nog welkom op de studentenvereniging, hoor je nog thuis op de reünie van de school met de Bijbel etc. Het is voor de buitenwacht een vreemde gedachte dat een volwassene besproken wordt door de kerkenraad en de achterblijvers (lees in dit geval bijvoorbeeld echtgenoten, ouders etc.) steun krijgen op velerlei gebied. Tot aan gebeden aan toe tijdens kerkdiensten en huisbezoeken van ouderlingen en predikanten. Ook al sta je hierboven veel mensen hebben het er moeilijk mee dat ze gestigmatiseerd worden voor een grote groep. Het kan een reden zijn om te verhuizen of om contacten te verbreken. Ik kan me voorstellen dat er mensen rondlopen die zeggen wat blazen mensen de boel ontzettend op. En dan zeg ik dat is religie en geen lidmaatschap van een bowlingclub. Vandaar dat er nogal wat mensen zijn die gewoon in dit systeem blijven zitten, ze schatten de gevolgen in van hun vertrek. Dus dan maar 1 keer per week naar de kerk en trouw je jaarlijkse bijdrage storten. Want in de thuissituatie wordt er niet zelden laagdunkend gesproken over degenen die niet naar de kerk gaan of op zondag zich elders vermaken. En dat krijg je dan mee en wat is dan wijsheid en hoe moet je het doen?

[Inge B]

Het is voor de buitenwacht een vreemde gedachte dat een volwassene besproken wordt door de kerkenraad en de achterblijvers (lees in dit geval bijvoorbeeld echtgenoten, ouders etc.) steun krijgen op velerlei gebied. Tot aan gebeden aan toe tijdens kerkdiensten en huisbezoeken van ouderlingen en predikanten. Ook al sta je hierboven veel mensen hebben het er moeilijk mee dat ze gestigmatiseerd worden voor een grote groep. Het kan een reden zijn om te verhuizen of om contacten te verbreken. Ik kan me voorstellen dat er mensen rondlopen die zeggen wat blazen mensen de boel ontzettend op. En dan zeg ik dat is religie en geen lidmaatschap van een bowlingclub.

Precies!
En je komt mss wel nooit helemaal van die stigmatisering af. Ook al weet je dat het niets over jou zegt. Miskend zijn is een groot verdriet. Dit niet te kunnen delen met degenen met wie je ooit wel kon delen, is een verdriet dat daar bovenop komt. Religie brengt scheiding en verwoest relaties.

Nu ik in de Trouw gestaan heb en honderden reacties kreeg van mede-afvalligen, realiseer ik mij des te meer hoe groot de eenzaamheid en het onrecht is waar de 'afvallige' mee te maken kan krijgen.
Maar ook de tientallen reacties van christenen, soms van een ongekende botheid, onderstrepen dit.
Hier mijn reactie daarop: http://goo.gl/W4mx79

[Maria]

Ik kan lezen dat je geëmotioneerd bent, veel heftiger en zelfs harder.
Het lijkt ook sneller geschreven.

Je schrijft als laatste:

Iedereen die zich in een min of meer 'afvallige' positie bevind, zou moeten weten dat hij/zij niet alleen staat. Wij zijn met velen! Onze naam is Legio. .

"Oei", dacht ik direct. "Jij gaat hier wel ver."
Het overkwam me plotseling.
Ik weet het. Mijn cognitie. En deze kwam van heel erg diep.
Je bedoelt te zeggen, wat deze woorden letterlijk betekenen: "Wij zijn met velen!"

Maar ik ken het uitsluitend in de andere oorspronkelijke zin en dus ook de bedoeling, die erachter steekt:

Marcus 5:8
8Want Jezus had tegen de boze geest gezegd: ‘Duivelse geest! Ga uit die man weg!’ 9En Hij vroeg de geest ook naar zijn naam en die antwoordde: ‘Legioen heet ik, want wij zijn hier met velen.’

Deze Bijbelse woorden zullen werken als een katalisator.
Als dat je bedoeling is: Prima.
Als dat niet je bedoeling is....
Ik ben niet uniek in mijn reactie.

[Inge B]

Ik begrijp je reactie wel, Maria. Het is goed dat je het aangeeft, want je bent idd wellicht niet de enige die het zo ervaart...
Wat mij betreft is het alleen maar een grapje. Of het verstandig is om dergelijke grapjes op die plaats te maken trek je m.i. terecht in twijfel. Dank je wel voor je terugkoppeling en betrokkenheid!

Ik denk dat de iets fellere toon meer het gevolg is van dat ik een beetje meer bepaald heb waar ik sta. En dat is in elk geval niet ergens in het midden tussen gelovigen en ongelovigen in. Ik sta ook niet helemaal aan het uiterste einde ver weg bij de gelovigen naar hen te schreeuwen en boos te doen. Ik sta wat mij betreft heel dicht bij de gelovigen, waar ik op mijn manier ook veel van houd. Mijn wieg stond er, ik ken veel gelovigen voor wie ik veel respect heb.. ik overdrijf niet als ik zeg dat ik hen lief heb.
Tegelijk bewaak en bescherm ik mijn eigen plekje. En als er felle reacties binnenkomen, vind ik dat ik daar niet poeslief over hoef te doen. Ik mag zo duidelijk als ik kan aangeven hoe e.e.a. op mij, en wellicht op meer mensen, overkomt. Ik wil niet aan duidelijkheid inboeten voor de lieve vrede.
Ik geloof ook niet in de mantel der liefde. Alleen maar in de mantel der angst. (die overigens wel met liefdevolle bedoelingen gebruikt kan worden.)
Ik wil de vinger op de zere plek leggen. Zout strooien in open wonden.

[Maria]

Dat tweede was niet als aanmerking bedoeld hoor.
Maar ik signaleerde een ondertoon, die ik vertaalde naar een spontanere op schrift stelling dan tot nog toe, meer emotioneel nog, terwijl de meeste andere stukjes al meer doordacht leken.

Maar juist daardoor komt jouw karakter nog sterker naar voren, dat je zelfs dan redelijk bij jezelf kunt blijven ook al verbaas je je over reacties.
Fijn om het zo te lezen.

[PietV.]

Hier mijn reactie daarop: http://goo.gl/W4mx79

Goed verwoord Inge B.

[Der Tolle Mensch]

Je boosheid is heel herkenbaar, Inge.
Damn, wat is ie herkenbaar.
Je schrijft het niet mis te verstaan van je af.
Helemaal goed, lijkt me.

Ik heb zelf veel te lang gewacht met voor mezelf opkomen.
Altijd maar weer inschikken, min of meer 'goede redenen' vinden voor de muur van buitensluiting door zelfingenomen uniciteitsarrogantie van hen die er dan wél bij zouden horen. Nou was het bij mij alleen maar in het kleine kringetje van het ouderlijke gezin en dan al bleef ik te lang mild - en bang. Pas toen mijn broer me ronduit zei dat hij als broer van me houdt, maar dat hij als gelovige niet anders kon dan mij als ongelovige afwijzen, hij zei wat jij in je blogpost benoemt: 'Je hoort erbij of je hoort er niet bij, er is geen tussenweg'. Pas toen heb ik hem getoond dat hij de grens was gepasseerd, ben ik openlijk boos op hem geworden.

Jij treedt met open vizier een hele bevolkingsgroep tegemoet.
Ik bewonder je moed.
En ik ben een beetje bang om jou.

(Dat beeld van de bezeepte ogen en de bel waarin men leeft, is treffend gevonden.)

Jan

[lost and not found yet!]

Ik heb het totaal anders ervaren! Mijn ouders heb ik verteld dat ik na mijn scheiding van mijn geloof ben gevallen. Die hebben dat voor 100% geacepteerd, net zoals mijn broers en zussen. Zo van, we hebben een afvallige zoon, broer, oom, en het zal ons een worst wezen, hij blijft familie! Zoals al eerder aangegeven, mijn moeder zei ooit, als er een discussie komt tussen religie en liefde is er zeer zeker wat mis met de religie! Maar ook ik pas me aan, als ik op maandagavond bij mijn ouders ga eten! Wie ben ik om mijn vader te verbieden of belachelijk te maken omdat hij bid voor het eten, na het eten een hoofstuk uit de statenvertaling leest en een dankgebed doet? Ik pas me daar voor 100% op aan en heb daar geen enkele moeite mee! Pas je gewoon aan in het huis waarin je wordt uitgenodigt!

[writer]

Ik was er gewoon veel te nuchter voor om lang bij mijn afvalligheid stil te blijven staan.
Zoals EJ_81 beschrijft zo ging het, je beseft op een gegeven moment dat God nooit wat heeft teruggezegd en voor wie daar behoefte aan had is het dan over en sluiten.
Dat er wat emoties aan vooraf gaan is op zich niet zo vreemd, daar ben je mens voor, maar het leven heeft zoveel meer te bieden om er nog lang bij stil te blijven staan. Het geloof van anderen is daarna niet meer dan een onderwerp wat bij tijd en wijlen alleen blijft boeien omdat het een deel van je leven is geweest, niets meer en niets minder.

[Janetjee]

Bedankt Inge voor het schrijven van je blog! Ik heb altijd geweten dat wij niet de enige waren die juist geluk hebben gevonden ná het besef dat wij niet geloven. De blog en dit forum waren beide een resultaat na een google zoektocht naar ex-gereformeerde. Iets waar ik vaker naar gezocht heb, maar nooit iets concreets vond. Ik ben blij dat ik niet meer geloof en heb allang vrede mee dat familieleden anders denken. Toch vind ik het erg fijn dat er een plek is waar je "lotgenoten" kunt vinden. Nu de rest van dit forum maar lezen