holog schreef: ↑16 dec 2022 06:59
Amerauder schreef: ↑15 dec 2022 17:47
Of je nu nuchter bent of dronken, vrolijk of verdrietig, abstracties zijn altijd simpel en voorspelbaar, 1+1 is altijd 2, daar heeft die schimmige en altijd maar veranderende werkelijkheid helemaal niets over te zeggen. En dat is nu juist precies wat zo’n stelling zo veilig maakt, zo zeker en zo
autoritair – waarom men er zoveel
troost uit put.
Everything flows, behalve abstracties (wetenschappen) dewelke ons doen stilstaan.
- A sentence is a process that alters the meanings of its inhabitants -
Ook abstracties stromen inderdaad, ze komen en gaan, bloeien op en verdorren weer, gelijk een ieder van ons.
Juist door ze voor eeuwige waarheden te zien, als in steen gegraveerd, juist daardoor krijg je stagnatie en stilstaande wateren.
Dat is dus geenszins een aanklacht tegen abstracties zelf, maar wel tegen de illusie dat ze eeuwig zouden zijn, of, anders gezegd: hoe doder hoe beter. Dat lijkt me dus van niet.
axxyanus schreef: ↑16 dec 2022 08:27
Amerauder schreef: ↑15 dec 2022 17:47
Ik herhaal het nog maar eens: de wereld, ‘zoals God die zou zien’ is voor ons fundamenteel afgesloten. Een ‘view from nowhere’ is onmogelijk.
En wie heeft hier dan het tegendeel beweerd?
Als er hier al mensen zijn die de indruk hebben gewekt dat we de wereld zien zoals die is, dan zijn dan juist VseslavBotkin en jij, door onze perceptie van de werkelijkheid als de werkelijkheid te bestempelen.
Focus nou toch niet teveel op het aanvallen en verdedigen van standpunten zonder op het punt zelf in te gaan. Leg de focus op waar je oprecht in gelooft, en dat zal het ook niet meer uitmaken of we een meningsverschil hebben of niet – dat is niet de essentie.
Sta er nou toch even bij stil waarom de wereld ‘zoals God die zou zien’ eigenlijk ter sprake komt.
Een ‘werkelijkheid’ die onafhankelijk van de perceptie zou kunnen bestaan, wat is dat eigenlijk? Hoe zou zoiets te benaderen zijn?
Aan de ene kant erken je dus dat we er niet bij kunnen, afhankelijk ons persoonlijke perspectief als we zijn, maar aan de andere kant blijf je er toch over praten, blijf je het onderscheid benadrukken tussen de werkelijkheid aan de ene kant, en de perceptie van die werkelijkheid aan de andere.
Maar wat heeft het voor zin te spreken over iets, waar we per definitie niet bij kunnen?
Wat is dit nu eigenlijk, deze werkelijkheid die onafhankelijk van onze perceptie ervan zou kunnen bestaan? Kun je eens aangeven wat je daar nu eigenlijk mee bedoelt?
chromis schreef: ↑16 dec 2022 16:21
Amerauder schreef: ↑15 dec 2022 17:47
Het is nog maar de vraag echter of de wereld en de verschijning op deze manier van elkaar te scheiden zijn. Zou het kunnen dat de wereld de verschijning
is? De wereld verschijnt aan ons, is dan dubbelop – een andere manier van zijn kent het niet, iets anders dan
een verschijning kan het niet zijn.
De uitspraak "De wereld verschijnt
aan mij" zou je ook vanuit het perspectief van "identificatie met
gewaar-zijn" kunnen interpreteren: als je je identificeert met "
je gedachten", dan krijg je dat
idee misschien... maar "
zie" je het dan ook? Dan is er een verschijning,
punt. De "
ik-erin" (en alles wat daar niet onder valt) wordt dan vervolgens iets anders dan "
ik", dat 'bundeltje gedoe' wat begrijpelijkerwijs wegspringt voor een bus. Het "gewaar-zijn" c.q. "ik" is er alleen maar. Die "
ik-erin" verschijnt 'in tandem' met zijn
belevings-wereld. De "ik" was er al, lijkt er altijd te zijn, en is on-persoonlijk.
Die "
ik-erin" (en alles wat daar niet onder valt) zie ik als een "inhoud-kwestie", en die "
ik-erin" vs. "
ik" is een identificatie-kwestie die volgens mij wel eerst gezien moet worden wil je die "inhoud-kwestie" zo zien. Vanuit dat perspectief kan je ook naar dat LSD-gebeuren kijken: het geeft inderdaad die inhoud een andere kleur, op het canvas van het on-persoonlijke ik.
Dit vind ik een beetje pittig. Oké, de verschijning verschijnt, ze verschijnt niet per se aan mij. Dat er een ‘ik’ zou zijn, die dat allemaal klaarspeelt is inderdaad waarschijnlijk grootheidswaan. Tot zover mee eens als dat is wat je zegt.
Maar dan die ‘ik-erin’, wat is dat precies? Heeft dat niet nog wat meer toelichting nodig? En als ik de zinnen die er op volgen lees dan lijkt ‘ik-erin’ iets te betekenen als ‘ego’ en ‘ik’ iets als een soort kosmisch bewustzijn zoals je in oosterse denkbeelden vaak tegenkomt?
chromis schreef: ↑16 dec 2022 16:21
Amerauder schreef: ↑15 dec 2022 17:47
Ik herhaal het nog maar eens: de wereld, ‘zoals God die zou zien’ is voor ons fundamenteel afgesloten. Een ‘view from nowhere’ is onmogelijk.
Dat
lijkt zo inderdaad, althans voor die "
ik-erin"... maar klopt het wel? Zou dit niet een (b.t.w. venijnige) christelijke conditionering kunnen zijn?
Ik zou zeggen dat juist het concept van een waarnemeronafhankelijke buitenwereld een relikwie is van het christelijke beeld van een door God geschapen wereld.
In dat beeld kan zo’n wereld prima bestaan – God is dan immers de waarnemer. Maar zonder God, dan vervalt lijkt mij ook dit goddelijke perspectief, deze ‘view from nowhere’. Dan zijn er alleen nog nietige mensjes met hun schijnbaar nietige, schijnbaar persoonlijke perspectieven op de wereld.