Mijn ervaring als ex Jehovah’s Getuigen

[Lazygirl]

Ik denk dat je dat juist gezien hebt, het is een rouw proces. En hoewel niemand graag rouwt, kan er een zekere troost uitgaan van dat inzicht. Mensen over het algemeen gaan niet ten onder aan rouw.

Daar heb je inderdaad gelijk in. Ik heb vooral heel veel woede en verdriet in me. Het gaat tegen al mijn principes in hoe mijn ouders dit kunnen doen. Bij een normaal rouwproces heb je vooral verdriet en kun je het verwerken. Ik zie voor nu niet hoe ik hier troost uit kan putten maar wellicht zal ik hierdoor wel andere inzichten krijgen en mn rust kunnen vinden.

Je moet voorzichtig zijn als je iets als een normaal rouwproces wil beschrijven. Er is enorm veel variatie in hoe mensen rouwen. Daardoor is het moeilijk om af te bakenen wat normaal is en wat niet. Of je weinig woede voelt of veel woede tijdens het rouwen, het is beide normaal.

Tuurlijk het is zeker normaal en iedereen rouwt op zijn eigen manier. Maar het voelt toch anders als rouwen om iemand die je dierbaar is en nooit meer terugkomt. Dit is gewoon afstoten van je eigen kind en ja, dat maakt me boos en verdrietig dat mensen tot zoiets in staat kunnen zijn. Deze gevoelens heb ik nooit gehad wanneer ik een dierbare verloor, niet op deze manier in ieder geval.

[Lazygirl]

Je moet voorzichtig zijn als je iets als een normaal rouwproces wil beschrijven. Er is enorm veel variatie in hoe mensen rouwen. Daardoor is het moeilijk om af te bakenen wat normaal is en wat niet. Of je weinig woede voelt of veel woede tijdens het rouwen, het is beide normaal.

Wat Axxiyanus hier schrijft: Onthoud dat.

Daar heb je inderdaad gelijk in. Ik heb vooral heel veel woede en verdriet in me. Het gaat tegen al mijn principes in hoe mijn ouders dit kunnen doen. Bij een normaal rouwproces heb je vooral verdriet en kun je het verwerken. Ik zie voor nu niet hoe ik hier troost uit kan putten maar wellicht zal ik hierdoor wel andere inzichten krijgen en mn rust kunnen vinden.

Sta je jezelf toe om boos of fel/agressief te zijn?
Kort of langer durend of af en toe opspelend kan het bij een normaal proces horen.
In jouw geval zeker.
Als je dit niet uitwerkt voor jezelf of je eigen boosheid naar je ouders niet (meer) kunt accepteren, dan kan het zijn dat je daarin blijft steken.
Alle soort troost, die je dan vindt in verstandige woorden of gedachten zijn dan slechts tijdelijke lapmiddelen en verwerking is dan slechts schijn.
Maar het kan idd. helpen om inzicht te krijgen.

Als ik bij mezelf te rade ga.
Boosheid zit niet in me, al niet vanaf jongs af aan.
Ik kan het wel zijn, maar meestal slechts kortdurend.
Maar ik kan wel heel fel worden.

Ja het zijn momenten dat het me soms teveel wordt. Woede afwisselend met verdriet. Ik heb de afgelopen jaren heel veel gemixte emoties gehad. En heel af en toe spelen ze nog op. Maar de scherpe randjes zijn er gelukkig wel vanaf nu. Het blijft verdrietig, maar ik weet dat ik daar verder geen invloed op heb. Zij maken deze beslissing, niet ik. Ik heb een keuze gemaakt. Dat zij dan geen contact meer willen met mij, ligt volledig bij hen.

[Lazygirl]

Voor velen hier is dit extreem.
Toch ken ik dit ook.

Voor jou Lazygirl.
Inge Bosscha
1. Slechts één waarheid (buitensluiting andersdenkenden)

Dank je wel voor het delen. Veel dingen die ik hierin herken. Fijn om te weten dat ik hier niet alleen in sta.

[Igor]

Je moet voorzichtig zijn als je iets als een normaal rouwproces wil beschrijven. Er is enorm veel variatie in hoe mensen rouwen. Daardoor is het moeilijk om af te bakenen wat normaal is en wat niet. Of je weinig woede voelt of veel woede tijdens het rouwen, het is beide normaal.

Wat Axxiyanus hier schrijft: Onthoud dat.

Daar heb je inderdaad gelijk in. Ik heb vooral heel veel woede en verdriet in me. Het gaat tegen al mijn principes in hoe mijn ouders dit kunnen doen. Bij een normaal rouwproces heb je vooral verdriet en kun je het verwerken. Ik zie voor nu niet hoe ik hier troost uit kan putten maar wellicht zal ik hierdoor wel andere inzichten krijgen en mn rust kunnen vinden.

Sta je jezelf toe om boos of fel/agressief te zijn?
Kort of langer durend of af en toe opspelend kan het bij een normaal proces horen.
In jouw geval zeker.
Als je dit niet uitwerkt voor jezelf of je eigen boosheid naar je ouders niet (meer) kunt accepteren, dan kan het zijn dat je daarin blijft steken.
Alle soort troost, die je dan vindt in verstandige woorden of gedachten zijn dan slechts tijdelijke lapmiddelen en verwerking is dan slechts schijn.
Maar het kan idd. helpen om inzicht te krijgen.

Als ik bij mezelf te rade ga.
Boosheid zit niet in me, al niet vanaf jongs af aan.
Ik kan het wel zijn, maar meestal slechts kortdurend.
Maar ik kan wel heel fel worden.

Ja het zijn momenten dat het me soms teveel wordt. Woede afwisselend met verdriet. Ik heb de afgelopen jaren heel veel gemixte emoties gehad. En heel af en toe spelen ze nog op. Maar de scherpe randjes zijn er gelukkig wel vanaf nu. Het blijft verdrietig, maar ik weet dat ik daar verder geen invloed op heb. Zij maken deze beslissing, niet ik. Ik heb een keuze gemaakt. Dat zij dan geen contact meer willen met mij, ligt volledig bij hen.

Ik weet niet of je nog actief bent op dit forum, maar ik wens je alsnog veel sterkte met de situatie. Zoals bij bijna alles went het wel.
Je moet denk ik met de gevoelens leren omgaan, dan ben je boos op je ouders, dan heb je weer medelijden met ze en kun je zelfs aan jezelf twijfelen.
Zelf heb ik het andersom gedraaid, ik heb hun uitgesloten en duidelijk gezegd dat ik geen bedelaar om aandacht en tijd wil zijn, dus nooit meer contact opnemen.
Dat hebben ze gerespecteerd sinds 2014.
Als ze dood gaan hoor ik het wel via via. Het is passé voor mij.

[Manu]

Hoi, fijn om een forum bij toeval ontdekt te hebben dat me antwoorden verschaft op waarom ik na 23 jaar getuige zijn, het geloof nog steeds niet helemaal geaccepteerd kreeg.

Mijn buikgevoel liet weten dat er zaken niet klopten maar ik kon er nooit de woorden voor vinden.

In het jaar 2000 ben ik op ong 1 jaar tijd beginnen studeren, gedoopt en gehuwd met een getuige.

Was op zoek naar iets blijkbaar.
Ik voelde een absolute leegte vanbinnen.
Gedurende de jaren zijn er vele momenten geweest waarop mn gevoel zei te stoppen maar mn echtgenoot daar zeer slecht op reageerde. Dus maar weer braaf meedoen.
10 maanden geleden ben ik echter gecrasht.

Bij psycholoog kwam er onverwerkt kindertrauma naar boven.
Onbewust de reden geweest waarom ik me bij JG heb aangesloten, niet weten wie ik vanbinnen was, wat ik zelf wilde.
Ook de oorzaak waarom ik zo volgzaam tov mijn echtgenoot bleef.
2 maanden geleden, met hulp van therapeut en medicatie, de knoop doorgehakt en besloten niet langer als JG door het leven te willen gaan.
Het feit dat ik geen hechte vriendschappen heb opgebouwd tijdens de jaren en geen familie in de waarheid heb, maakten het draaglijk om dit te doen.
Mijn man bleef vragen waarom, mijn intuïtie volgen vond hij geen geschikte uitleg.

En zo kwam ik bij toeval op dit forum terecht, meerbepaald bij 'contradicties in de bijbel'.
Dit hielp me om hem argumenten te geven die hij uiteraard allemaal wil weerleggen.
Ik ben zelf absoluut niet onderbouwd genoeg om met hem echt in discussie te gaan maar op 1 of andere manier voel ik me gesteund door de dingen en vooral de uitlegging erachter die ik hier opdoe.
Dankjewel en veel steun aan diegenen die voor zichzelf aan het zorgen zijn en kiezen voor een leven buiten 'de zaal',

[Maria]

En zo kwam ik bij toeval op dit forum terecht, meerbepaald bij 'contradicties in de bijbel'.
Dit hielp me om hem argumenten te geven die hij uiteraard allemaal wil weerleggen.
Ik ben zelf absoluut niet onderbouwd genoeg om met hem echt in discussie te gaan maar op 1 of andere manier voel ik me gesteund door de dingen en vooral de uitlegging erachter die ik hier opdoe.
Dankjewel en veel steun aan diegenen die voor zichzelf aan het zorgen zijn en kiezen voor een leven buiten 'de zaal',

Welkom Manu.
Wat zullen veel ex gelovigen jouw verhaal herkennen.
Niet alleen ex JG.

Hier kun je ook specifieke vragen stellen en zien of je in een gesprek verder kennis op kunt doen over een bepaald onderwerp en hoe anderen daarin staan.
Daarvoor kun je ook een apart topic openen, Dan kan er misschien meer gericht geantwoord worden.
Dit subforum Persoonlijk is niet echt om te discussiëren maar meer om jou te steunen in je weg verder zonder of met een aangepast geloof.
Vooral als je nog restgeloof hebt kan dit tot discussie leiden.

Lees je ook even de forumintro en -regels na?