VseslavBotkin schreef: ↑15 mar 2023 12:42
Ik deel mijn "weerzin tegen dogma's" en ga daar de discussie over aan met mensen.
VseslavBotkin schreef:in gesprek zijn mensen die zich overgegeven hebben aan een of ander (religieus of anderszins) geloof
En dat doe ik dus. Die mensen dachten echter dat ze vrij waren van geloof, dat het altijd de
ander was die iets geloofde.
Je deelt inderdaad je weerzin tegen dogma's, maar je vergist je indien je denkt daarover met mensen een discussie aan te gaan, want je strijdt vooralsnog tegen windmolens. Ik heb je gevraagd om voorbeelden waar je die dogma's ziet, en waar precies je het opmerkt, maar je gaat daar nooit op in. Ik heb mezelf via wat ik schrijf als voorbeeld neergezet, maar ook daar ga je niet op in. Ik zou mijzelf nooit neerzetten als "vrij van geloof".
Je bent vooralsnog enkel bezig met het etaleren van wat je noemde je "instinctieve afkeer", oftewel je eigen subjectiviteit.
VseslavBotkin schreef:Je illustreert hier heel mooi die obsessie met "objectiviteit" die je schijnbaar zelf niet eens ziet, zo ongelooflijk diep zit hij ingebakken.
Ik vind het eerlijk gezegd verwonderlijk dat je zoveel Nietzsche hebt gelezen en daar nog nooit bij stil hebt gestaan. De beste man heeft het er namelijk constant over. Als veel mensen het geloven, is het nog niet waar. Sterker nog, als veel mensen het geloven is het hoogstwaarschijnlijk onzin. Dat was met de kerk zo, en dat is met popwetenschap niet anders.
Het innerlijke afwijzen gaat dus niet alleen over mystiek, maar ook over een mening hebben schijnbaar. Meningen en goede argumenten zijn schijnbaar niet genoeg, het moet "objectief" zijn.
Sorry, maar opnieuw ben je niet in gesprek met mij. Ik heb absoluut geen obsessie met objectiviteit. Zoals ik ook in de startblokken al uitsprak dat ik niets met het woord "vrijdenker" heb als de strijd tegen het boekgeloof voorbij is, aangezien ik dat woord zie als behorend tot de contekst van strijd dáártegen. En ik heb je uitgelegd dat ik me tegen het christelijk geloof uitspreek
niet om objectieve redenen, maar puur vanwege mijn subjectieve smaak:
omdat ik het bijbelgeloof als naief, godslasterend en immoreel beschouw. Lees en overdenk je wel wat ik je aanschrijf?
Je haalt nu uit je toverhoed een diagnose tevoorschijn die je op mij plakt: "een obsessie met objectiviteit". De volkomen tegengestelde diagnose die ik me voor mezelf maar zou kunnen indenken! De meest lachwekkende diagnose die iemand maar over mij zou kunnen uitspreken! En als ik dan zeg dat die diagnose nergens op slaat is jouw antwoord: "Zie je wel hoe diep die bij je ingebakken is, je ziet het zelf niet eens!"
Dat is wel het hoogtepunt van
niet met iemand in gesprek zijn.
Als veel mensen het geloven, is het nog niet waar is echt het laatste wat je tegen een vrijdenker hoeft te zeggen. Vanzelfsprekend! Hoe haal je het in je hoofd te denken dat ook maar iemand die je hier aanspreekt het daarmee
niet eens zou zijn?
Sterker nog, als veel mensen het geloven is het hoogstwaarschijnlijk onzin. Waar haal je in vredesnaam deze vreemde stelling vandaan? Zo'n stelling behoort tot retoriek, om precies te zijn: tot nietzscheaanse retoriek.
Het allergrappigst is dat je Nietzsche erbij haalt alsof het feit dat hij de klinklare diagnose stelt over alles en iedereen de zaak zou beklinken. Je geeft zonder dat je je ervan bewust bent daar mee aan dat jezelf gevangen zit in geloof, gevangen zit in
Nietzsches retoriek. Je gelooft in Nietzsche zoals een christen gevangen zit in geloof in de bijbel.
Natuurlijk weet ik wat Nietzsche erover geschreven heeft. Natuurlijk weet ik hoe hij alle geleerden, wijzen en wetenschappers ontmaskert als mensen die zichzelf of de kudde dienen in plaats van de waarheid. Maar ik heb Nietzsche en de laat romantische wereld allang achter me gelaten. Ik ben allang - geheel zoals hij ons aanraadt te doen - boven Nietzsche uitgegroeid.
Nietzsche was een genie van de zeldzame soort, en je kunt hem omschrijven met een hoop termen van uitmuntendheid. Hij was een meesterlijke schrijver, een woordtovenaar, een van de grootste profeten die ooit maar is langsgekomen, een dominee, een leraar, een ethicus, een gepassioneerde revolutionair, een filosoof, een musicus, een essayïst, de eerste psycholoog, een buitengewoon getalenteerd kunstenaar, een dichter. En hij wist zelfs dit over zichzelf te zeggen:
"Wij dichters liegen teveel". En daarmee sloeg hij één van de belangrijkste kenmerken van zichzelf op de kop. Want wat je ook over hem zou kunnen zeggen, de term "wetenschapper" kan niet aan hem gegeven worden. Hij wist niets af van de wetenschappelijke methode, en indien hij er wel wat van af wist dan lapte hij dat allemaal aan zijn laars, of was er niet in geïnteresseerd, want hij is er geen seconde van zijn leven mee bezig geweest. Ik noemde hem een kind van de late romantiek. Hij is typisch 19e eeuws. In die tijd was veel of zelfs het meeste van wat voor wetenschap doorging eenvoudig zienswijzen die door een knappe kop uit eigen brein
verzonnen werden, zoals Freud en Jung dat na hem deden. Dit is Nietzsche ten voeten uit: de tentoonstelling van het subjectieve.
Nietzsche heeft over objectiviteit echt geen enkele kaas gegeten en hem erbij te halen, erger nog, hem als autoriteit neer te zetten voor een wereld die al 140 jaar verder is is het slechtste argument.
en Oekraïne na, die ook mijn grote aandacht hebben). En indien je daar niets tegenin hebt te brengen is er weinig wat er verder met mij te discussiëren valt.
) 
