holog schreef: ↑11 nov 2024 20:29Verzamelingleer is gebaseerd op het idee dat objecten vastliggen in verzamelingen met goed gedefineerde eigenschappen en kenmerken die onafhankelijk zijn van andere objecten. In categorie theorie bestaat een object niet in een absoluut vacuüm, het bestaat juist door zijn relaties met andere objecten.Amerauder schreef: ↑11 nov 2024 17:22
Het is zo dat wij als westerlingen in het algemeen, leken inclusief, een wiskundige kijk op de wereld hebben.
Toch denk ik dat het relationele, zoals dat in deze video uiteen wordt gezet, nog veel sterker en nadrukkelijker aanwezig is, een veel dominantere stempel drukt op de ervaring. Dingen, maar ook mensen, verschijnen in eerste instantie aan ons in de manier waarop wij ons daar persoonlijk toe verhouden. Ze ontlenen hun betekenis voornamelijk aan onze al te persoonlijke relatie tot hen, in wat wij er mee kunnen, aan hebben, welke verwachtingen wij er van hebben, etc. Dit is vele malen primairder dan theorie, het heeft te maken met waar we überhaupt aandacht voor hebben, en waarvoor niet.
Jij gaat mij beweren dat de meesten niet denken in termen van objecten met intrinsieke eigenschappen? , behalve een paar nerds?
Dat klopt.
In de meest naïeve, alledaagse, onwetenschappelijk benadering van de wereld is die tafel daar geen object, geen tafel zoals andere tafels, maar mijn tafel. Het is de tafel waaraan ik zit, waarop ik schrijf, waar ik mijn thee op zet, etc. De tafel krijgt zijn eigenschappen in eerste instantie in relatie tot de handelingen die ik er mee uit kan voeren. Dat is primair.
Daarnaast is er inderdaad ook de objectieve zienswijze, de tafel zoals die verschijnt naar aanleiding van de vraag “wat is dat?”. Het is een vraag die eigenlijk alleen de nerd stelt, als hij zich verveelt. De eerdergenoemde verschijning van de tafel is vele malen sterker en fundamentelere. Werkelijker, als je wilt.
Maar het is zeer verleidelijk voor de nerd om te denken dat het spelletje dat hij speelt de werkelijkheid zelf is! Dat zien we steeds weer terug, overal waar we met kennis te maken krijgen. Het is de zelfrechtvaardiging van onze rationele vermogens, ze proberen zichzelf nóg groter en belangrijker te maken dan ze zijn.
Denk aan een hongerige vos die door het bos loopt. Hij is niet op zoek naar “objecten” met de eigenschap “eetbaar”. Hij zoekt iets waar hij zich persoonlijk mee kan voeden. Het is een daad waar hij op uit is, een handeling, een actie, niet een object. Het object verschijnt alleen maar als gevolg van, in relatie tot dat verlangen. Het is secundair.
De eigenschap “eetbaar” verschijnt enkel in relatie tot zijn eigen lichaam. Zelfs de vos begrijpt dat. Eetbaar – voor wie? Komt de vos een mens tegen, dan verschijnt die niet aan hem als eetbaar. Waarom niet eigenlijk? “Objectief” gezien zou hij prima mensenvlees kunnen eten. Maar omdat die handeling niet voor hem tot de mogelijkheden behoort, verschijnt de mens ook niet aan hem als voedsel, terwijl kleine dieren en allerlei andere dingen dat wel doen. Het is puur relationeel. Kleine dieren zijn eetbaar, in relatie tot de mogelijkheden waarover de vos beschikt.
