@Socratoteles
Ach wat vind ik het leuk om van je te horen! Je schenkt me meteen een brede glimlach, genoeg om een hele dag mooi te maken. Vanaf 2007 heb je altijd tot mijn favoriete forummers behoord. En je houdt het nog steeds vol! Hoezeer zit ik opeens met nostalgie te denken aan die tijd van energieke schrijfwoede!
Ik stond vanmorgen vroeg al om half vijf op vanwege barstende hoofdpijn, en kreeg deze link van je te lezen. Ik klikte die aan en las de tekst door. Heel langzaam vanwege ogen en hoofd die pijn doen en een maag die op overgeven afstevent. En tezelfdertijd had ik een heerlijk gevoel omdat jij deze link gaf voor mij, en ik met volle teugen van de magnifieke tekst genoot. Het was zo'n genot dat je vraag "Waar doe je het voor" door mij beantwoord werd met "Vanwege de kunst!" Kunst is iets schepppen dat bewondering opwekt, dat anderen inspireert. Wat de inhoud ervan is doet er voor mij minder toe, hoewel het natuurlijk des te meer uitblinkt indien ook die inhoud te bewonderen valt, zoals in dit geval.
Na anderhalf uur werden mijn vrouw en honden wakker. Ik was nog net niet tot het eind van de blogpost gekomen, maar prees me gelukkig op precies dezelfde lijn te zitten als Nietzsche die altijd zei dat je zo langzaam mogelijk moet lezen. Blijkbaar had hij dat geleerd van zijn eigen bijna dagelijkse hoofdpijn.
Na een stevig ontbijt met kop koffie en Finse havermoutpap en een flink aantal opfrissende Zweedse lessen in de vroege ochtenduren klaart het eindelijk wat op in m'n hoofd en wordt het zowaar voor een paar uur licht buiten in de donkere Finse winternacht.
Wat mijn gedachten zijn omtrent de moraal van de bovenmens? Haha, een slimme truc om me uit mijn winterslaap te halen. Maar wat zou ik na zo'n sublieme overdenking nog te zeggen hebben!
Misschien dit: moraal is één van de moeilijkste zaken om je mee bezig te houden.
Misschien ook dit: de "Laatste Mens" die Nietzsche voorbij laat gaan als tegenovergestelde van de "Bovenmens", - het zijn allebei extreme uitersten van het menszijn. En in extremisme moet men nooit teveel uitblinken. Zichzelf opzwepen in de richting van Bovenmens, OK, maar tezelfdertijd moet men genade hebben voor de Laatste Mens die men ook altijd in zichzelf tegenkomt.
Ach, die bovenmens. Het is inmiddels al 20 jaar geleden dat Nietzsche mij dat begrip dat hij ergens aan de kant van de weg vond aanreikte.
Wel, als ik aan bovenmens denk moet ik altijd denken aan Christopher Hitchens, die in het laatste jaar van zijn leven nog zijn laatste boek schreef, waar ik ooit diep van onder de indruk was:
"Gedurende de volgende achttien maanden, tot aan zijn dood in Houston op 15 december 2011, schreef hij voortdurend en briljant over politiek en cultuur, waarbij hij de lezers verbaasde over zijn vermogen tot superieur werk, zelfs in extremis.
Tijdens zijn beproeving in de strijd tegen slokdarmkanker weigerde Hitchens onvermurwbaar en moedig de troost van religie, en gaf er de voorkeur aan de dood tegemoet te gaan met beide ogen open. In dit meeslepende verslag van zijn aandoening beschrijft Hitchens op indringende wijze de kwellingen van ziekte, bespreekt hij de taboes ervan en onderzoekt hij hoe ziekte ervaringen transformeert en onze relatie met de wereld om ons heen verandert. Hitchens wordt afwisselend persoonlijk en filosofisch en omarmt het volledige arsenaal aan menselijke emoties terwijl kanker zijn lichaam sloopt en hem dwingt te worstelen met het raadsel van de dood.
Mortality is het verhaal van de weigering van één man om ineen te krimpen als hij geconfronteerd wordt met het onbekende, maar ook van een onderzoekende blik op de menselijke situatie. Helder en levendig, doordrenkt met doordringende intelligentie, is Hitchens' Testament een moedig en helder literair werk, een bevestiging van de waardigheid en waarde van de mens."