Ik heb beslist niet zo gedaan (maar excuses indien ik hierin niet duidelijk ben geweest). Jij deed inderdaad de eerste uitspraak, en ik noemde dat gezond denken.Geloof schreef:Overigens:
Volgens mij was ik diegene die deze reactie gaf, en quote Cathy mij, met een iets uitgebreider antwoord, waarbij ze ook zei dat ze het niet helemaal met mij eens was. Vervolgens is steeds gedaan alsof deze reactie van Cathy zelf kwam. Maar goed, terug naar vraag 2.Vanmiddag zei Cathy als reaktie op de uitspraak "als er bewezen zou worden dat de meeste claims in de bijbel niet kloppen, zou ik wel degelijk gaan twijfelen" :
Het staat buiten kijf dat het menige christelijke hersencel van mij ook aan het denken zette in vroegere jaren.Dit is een vraag die ik ook heb gehad, en ook in zekere zin verdrongen heb en niet meer over nagedacht. Nu is één van mijn hoofdrichtingen binnen de sociale geografie 'ontwikkelingsgeografie' en dan kom je er niet onderuit. Dus dit is een kwestie waarbij ik zeker mijn grijze hersencellen op volle toeren heb laten draaien.
Alleszins begrijpelijk, want nooit heeft een christen het in deze kwestie verder gebracht dan dit antwoord. En de geschiedenis van het overdenken ervan is bijzonder lang...Of ik hier een compleet antwoord op heb? Nee, en in zekere zin vrees ik dat een deel van het antwoord inderdaad de 'ondoorgrondelijkheid' van God bevat, oftewel; 'ik begrijp het niet en kan het niet precies in overeenstemming brengen met mijn doctrine.
Natuurlijk zijn er wel andere antwoorden voor gegeven (straf bijvoorbeeld), maar die zijn nog moeilijker onder ogen te zien dan 'ondoorgrondelijk'. De laatste term is eigenlijk ideaal, als je er een beetje op staart. Er is zoveel dat een mens niet begrijpt. Logisch dus dat er een hoop ondoorgrondelijk moet bestaan. Hé, wanneer je goed over 'ondoorgrondelijk' nadenkt is het een universeel antwoord op alle dilemma's die het geloof met zich meebrengt. Hoe kan vrije wil en determinisme samengaan? Ondoorgrondelijk voor de mens, maar een zacht eitje voor God. Hoe kan een liefhebbende God en tot genocide oproepende God samengaan? Wel, da's ondoorgrondelijk voor de mens, maar een kwestie van even kuchen voor God. Hoe kan een liefhebbende God er een eeuwigdurende hel op nahouden. Wel dat begrijp jij misschien niet, maar voor God...Enzovoort, enzovoort.
Dus God geeft de mens de ellende opdat de liefde ervaren kan worden. Leuke gedachte, want zonder lijden kan men ook geen liefde ervaren. Maar is de hoeveelheid ellende dan niet wat met te ruime hand uitgedeeld? (om het maar vriendelijk te zeggen) Waarom moeten de kleine kinderen bij miljoenen eraan doodgaan?Maar, misschien heb ik wel een kleine nuttige bijdrage hierin, namelijk dat ik mij wel eens heb afgevraagd:
'Is de mens misschien het antwoord op het gebed van de hongerigen'?
Maar het punt is dat christelijk medelijden niets anders ten gevolge heeft dan medelijden. Het is ten eerste een zich concentreren op het lijden, dus een staren op het lijden, het versterken van de doodscultus die het christelijk geloof al is ( zie. http://www.freethinker.nl/forum/viewtopic.php?t=3502 ), en ten tweede krenkt medelijden de trots van de hulpbehoevende en werkt het mee de hulpgever een gevoel van superioriteit vermengd met schuld te geven (dus psychische stoornissen). Ten derde lost het niets op, want het komt bij de christen niet op om structureel iets aan het probleem te doen. De geschiedenis laat zien dat structurele oplossingen voor zulke problemen pas werden gevonden vanaf de tijd van de verlichting. Het christelijke denken berust geheel op het denken van Jezus: 'hebben jullie de armen niet eeuwig om je heen?' (lees in dit verband dit eens: http://www.kolumbus.fi/volwassengeloof/ ... e/II.3.htm , en niet even vluchtig, maar denk er lang over na).Wat als nu blijkt dat wij, dat wil zeggen, de rijke en weldoorvoede mensen in het westen, nu eens een antwoord zijn op het gebed van de hongerigen en dorstigen? Ik ken veel christenen, bijna alle christenen wel eigenlijk, die veel geld aan goede doelen geven om ontwikkelingsprojecten te steunen en proberen tot een oplossing te komen mbt het armoedeprobleem in de wereld. Dit maakt deel uit van de charitas, die hoort bij het christelijke geloof. Actieve liefdadigheid is bijna een voorwaarde om christen te zijn. Tevens ervaren veel mensen bij het zien van zoveel ellende een soort van 'medelijden', maar dan één van het soort dat zich schuldig laat voelen. Alsof het geweten hen aanklaagt. Ik geloof dan ook dat het geweten door God is gegeven, en als ons geweten ons aanklaagt, dan zijn wij schuldig als die aanklacht klopt en we inderdaad niets doen tegen armoede.
Nog erger, je bent al een eind op weg, ziet nu in dat bidden niet helpt, maar komt nog steeds niet met de gedachte dat wij mensen definitief een einde aan alle honger kunnen maken indien wij dat willen en er rationele oplossingen voor gaan zoeken en vinden en die implementeren.Toch lost dit niet helemaal de kwestie op, omdat er nog steeds hongerigen zjin, en daarom dus nog niet alle gebeden beantwoord zijn. Waarom kon Jezus wel eten vermenigvuldigen en waren zijn discipelen stomverbaasd? Waarom lukt het mij (nog) niet om eten te vermenigvuldigen? God beantwoordt toch alle gebeden? Waarom dan niet deze?!
Ik weet het niet.
Ja, op zijn tijd. En zoals je weet is God nogal langzaam. De uitspraak 'Zie, ik kom spoedig' is al 2000 jaar oud. Zo ongeveer 2 dagen in de tijdsrekening van de God van Petrus. Dus wellicht komt God eens op het idee in het jaar AD 51.000?Of althans, niet helemaal. God beantwoordt alle gebeden, maar op Zijn tijd.
En weet je hoe snel de mensheid dit probleem rationeel aan zou kunnen pakken. Pakweg binnen een jaar als men het zou willen.
Sterker nog, alles wat je hier vertelt heeft te maken met de mate van goedgelovigheid en rationeel denken uitschakelen. Vandaar dat christenen altijd naar Afrika moeten tegenwoordig om met argumenten te komen dat hun God bestaat.Ik ken een pastor uit Afrika die wel degelijk een vermenigvuldiging van eten heeft meegemaakt, ook Roland en Heidi Baker hebben dergelijke ervaringen in Afrika. Veel ervan heeft te maken met een mate van geloof en een intieme wandel met God.
Is het pas 'close genoeg' voor je wanneer je in een volledige psychose terechtkomt? Een psychose waarin je jezelf in de geest de hele tijd brokjes brood ziet afbreken van hetzelfde ingebeelde brood dat je in je handen houdt, tot in het oneindige, tot alle kinderbuikjes gevuld zijn?En ikzelf ben wel redelijk close met God, maar nog lang niet close genoeg.
Ja, inderdaad, het resultaat van jouw overgave aan God is het uitschakelen van je gezond verstand dat al een hoop problemen in de wereld daadwerkelijk had kunnen oplossen. Vermenigvuldig jouw denken met ettelijke honderdmiljoenen en je hebt een aardig beeld van onze wereld.God laat mij regelmatig dingen zien die gaan gebeuren (zo weet ik soms precies wat er gaat gebeuren tijdens een kerkdienst, welke teksten gaan worden voorgelezen etc), en heeft mij dus in zekere mate een gave van profetie gegeven. Dit alleen al is een resultaat van mijn keuze om dicht bij God te leven.
De vraag luidde overigens: Waarom zou God jou zulke totaal onbenullige zaken laten zien, jou zo op waarde schatten dat hij in zijn oneindige heerlijkheid en grootsheid zich aan jou voortdurend openbaart en tegemoet komt aan jouw zielige egotripperij, terwijl hij miljoenen wanhopigen laat kreperen en omkomen van de honger, zelfs al doen ze niets anders dan bidden. Kun je je voorstellen dat een buitenstaander niet erg onder de indruk is van jouw God, maar hem eerder als een schadelijk waandenkbeeld ziet?
Nee hoor, elke dag sterven die kleine kindertjes; je hebt ze slechts uit je geest geband met je mooie vergezichten over God. Jouw held zegt heel duidelijk: als je die kleinsten nu één glas water zonder parasieten en een vers brood had gegeven, dán zou je pas iets van Hem ervaren, maar nu je je slechts bezighoudt met of je kan raden welke volgende tekst gelezen gaat worden spuug ik je uit.Elke dag probeer ik dichter bij Hem te leven en elke dag ervaar ik meer van Hem en met Hem.
Je bent nog lang niet helder genoeg: de mens is niet de grootste oorzaak, maar de enige oorzaak voor het armoedeprobleem.Al met al denk ik dat de mens een groot deel van de oorzaak en het antwoord is op het armoedeprobleem.
Nee hoor, dat zal geen enkele atheïst doen. Zou een beetje flauw zijn, zeg, aan een fantoom de schuld geven. De schuld ligt voor een groot deel bij de godsdienstige mens die zich nooit inspant om met rationele antwoorden definitieve oplossingen te produceren. (Uiteraard kan deze kritiek ook op veel ongelovigen worden geleverd, maar de discussie gaat nu enkel en alleen om dilemma's in het christendom).En al te vaak schuiven we de schuld te makkelijk af op God.
Dus gebed in nood kan men volgens jou dan ook volledig achterwege laten. Zoveel is duidelijk.Wat betreft het gebed-gedeelte heb ik geen of nauwelijks antwoord.
](./images/smilies/eusa_wall.gif "Brick wall"){kind=small}
Ga (mijn) vragen nou eindelijk eens rechtstreeks beantwoorden i.p.v. met een verduiveld hoge snelheid overal op dit forum, je nietszeggende en buitengewoon opmerkelijke standpunten neer te plempen 
Hebr 6: 
