Misschien had ik last van 'overspronggedrag'

[Bonjour]

Omdat ik mijzelf veroordeel en nog niet echt duidelijk heb waar ik sta, omdat ik bang ben voor straf van God, denk ik dat mijn familie me ook veroordeelt.

Heb je wel eens nagedacht over dat concept "Straf van God"? Welk recht heeft God om mensen te straffen die niet meer in Hem geloven, veelal omdat ze te weinig duidelijke tekenen van Hem zien. Toch is het een essentieel onderdeel van het christelijk geloof. Als de christen maar netjes de regeltjes (whatever they may be) vindt God hem/haar aardig en anders verdient de christen straf. En de christen vindt het goed. Hoe kan je iemand aanbidden die anderen martelt? Wat een enorm tegenstrijdigheid tussen de liefhebbende God en deze praktijken. Op zich een hele andere discussie, maar goed om bij stil te staan.

Je voelt je schuldig tov je familie. Je kan het ook omdraaien. Je mag boos op hun zijn dat ze blijven geloven. Dat ze over God blijven kletsen, terwijl jij er niet in meer in meegaat, en ze dat eigenlijk wel weten. Dat ze je in dit sprookje hebben laten geloven. Goed, ter verdediging is er aan te voeren dat ze niet beter weten. Maar dit maakt jullie posities gelijkwaardig. Jij hoeft je niet slecht te voelen tov hun.

[dikkemick]

Ik denk dat je gewoon moet ontspannen. Misschien veroordelen ze je helemaal niet en houden ze alleen maar van je, net zoals je bent. We halen ons soms dingen in ons hoofd die achteraf helemaal niet blijken te kloppen. Ik ben gelovig maar ik zou geen enkele reden kunnen bedenken om familieleden of anderen te veroordelen omdat ze anders denken. Dat zou toch belachelijk zijn? Ze blijven mij even lief.

Helaas is niet iedereen zo vergevensgezind als jij Willempie. Uit eigen ervaring kan ik je vertellen dat
Jehova's getuigen eigen kinderen volkomen kunnen negeren als ze afvallig zijn.
Gereformeerden niet onder stoelen en banken steken dat 2 geloven op 1 kussen grote ellende veroorzaakt (met alle gevolgen van dien voor het gereformeerde gezinslid). Familiedrama's Willempie!
Ieder mens is vrij te geloven wat hij of zij wil. En dat de zwaar orthodox gelovige dan verdrietig is, omdat de ander gaat branden is misschien onderwerp van discussie in zo'n familie. Maar ga daar maar aan staan! Ik heb het geprobrobeerd, maar hoe kan ik tegen Gods woord ingaan ("het staat immers in de bijbel"). En je kent de circelredenatie: In de bijbel staat dat het Gods woord is, dus is het Gods woord.
Het begint bij respect voor de persoon. En bij die persoon horen gedachten/meningen/overtuigingen. En daar moet over te praten zijn! Altijd!

[MeFlower88]

Omdat ik mijzelf veroordeel en nog niet echt duidelijk heb waar ik sta, omdat ik bang ben voor straf van God

Geef het een beetje tijd, het slijt.......althans, dat deed het bij mij.
Kan het zijn dat je je eigen angst op je familie projecteert ? Dat jij denkt dat ze het je kwalijk nemen, maar dat dat komt uit je eigen angst en niet zozeer bij hen vandaan ?

Ja, zekers . Ik had het er ook met m'n man over en hij herkende die spanning helemaal niet en ook niet dat zij mij iets zouden verwijten o.i.d.

[MeFlower88]

Bedankt voor alle reacties.
Inderdaad snap ik dat de 'straf' nogal een tegenstrijdigheid is met de liefde van God, maar het zit er heel diep ingesleten.
En ja, ik hoop dat ik mezelf wel kan zijn. Misschien ben ik juist degene die dat lastig vind om te accepteren .
Mijn familie is niet zo orthodox hoor en al helemaal niet fundamentalistisch gelukkig. Dus ik verwacht niet dat er een grote verwijdering zal ontstaan als ze merken dat ik niet meer met geloven bezig ben, niet meer elke zondag in de kerk zit en andere keuzes ga maken.

[Maria]

Je hebt het zelf al door.
Je angsten zitten heel diep en daardoor haal je je van alles in je hoofd over hoe anderen denken.

Heb je dat met andere dingen ook zo?
Ik bedoel, dat je het heel belangrijk vindt hoe anderen over je denken en je feitelijk door eigen onzekerheid jezelf toestaat je in fantasie te verliezen en de gedachten voor anderen in gaat vullen?

Ik denk, dat er in een soort rollenspel best veel dingen over jezelf los zouden kunnen komen.
Ga eens voor de spiegel staan en ga eens praten met jezelf.
Doe eens of je nog gelovig was en bijv. je zus of vriendin afvallig werden.
Eens kijken hoe oude cognities van jezelf boven komen en reken met ze af.

[MeFlower88]

Ja, Maria, wellicht dat ik er toch veel waarde aan hecht wat anderen denken. Dat merk ik helemaal nu ik niet meer naar de kerk ga. Voor mijzelf voel ik me nu een stuk minder schuldig, maar ik maak me wel eens druk om wat anderen daarvan denken. Ik probeer daar wel lak aan te hebben.

En gedachten voor anderen invullen, tja. Ik hoorde laatst iemand over NIVEA: niet invullen voor een ander.

[MeFlower88]

Even een update . Ik voel me minder schuldig en angstig dan eerst omdat ik niet naar de kerk ga momenteel. Nog geen gemeentelid, ouderling of dominee gehad die vragen stelde. Wat ik wel moeilijk vind is dat mijn man graag met mij naar de kerk wil en als ik niet ga, gaat hij ook niet. Ik vind dat hij voor zichzelf moet kiezen en moet doen wat hij graag wil. Ik zeg tegen hem dat hij gewoon moet gaan als hij wil gaan, maar dan zegt hij dat hij met mij wil gaan en niet alleen. Ik probeer me hierdoor niet over te laten halen om toch te gaan. Ik heb aangegeven dat ik echt even 'lucht' nodig heb. Hierover voel ik me nog steeds wel schuldig richting mijn schoonouders. Zij hebben echt wel in de gaten dat wij amper naar de kerk gaan en ik ben bang dat zij mij daarvan de schuld geven. Maar dan denk ik dus voor een ander....moet ik niet doen. Verder hebben we prima contact.

Momenteel merk ik dat ik veel opgekropte woede heb. Dit heeft te maken met het christelijk opgevoed zijn, al die uren in de kerk zitten, al die uren bijbel lezen en bidden....al die nachten waarin ik wakker lag omdat ik me onzeker voelde en twijfelde of ik er ook wel bij hoorde (bij Jezus), al dat gedoe achteraf pfff.....ik ben er zelfs ziek van geworden (paniekstoornis). Mijn hele seksuele ontwikkeling heeft ook nog eens ernstig geleden onder de manier waarop ik geloofde.
Nu ik niet meer geloof zie ik pas hoe desastreus het allemaal is geweest. Ik voel me echt 'opgelicht' door christenen, maar weet niet hoe ik met deze boosheid moet omgaan. Daarom typ ik het hier maar van me af. Ik merk dat ik momenteel veel en veel beter in m'n vel zit dan toen ik strenggelovig was. Ik kies voor mijn eigen geluk en dat staat haaks op wat ik geleerd heb (onderdanig zijn, overgeven, je gevoel telt niet, nooit je eigen hart/gevoel volgen maar God volgen en altijd maar gericht zijn op de eeuwigheid).
Jeetje...ik ben gewoon in de eerste plaats een mens!! Gewoon....een mens. Niet één of andere heilige, hoe belachelijk dat achteraf ook klinkt.
Genieten - dat mag ik echt leren. Ik heb dat niet zo geleerd, omdat ik niet bezig was met het hier-en-nu.

[Maria]

Ik probeer daar wel lak aan te hebben.

Een paar gedachten van mij.
Misschien niet direct als antwoord, maar wel gerelateerd.

Ook al denk je een heel leven: "Ieder het zijne, maar ik ook."
Dan nog is bij velen een ingeheide wet, dat je eerst aan de ander moet denken voor je je eigen gang mag gaan, nooit meer weg te slijpen.

Of minstens heel ernstig denken voor je doet:
"Wat gij niet wilt wat u geschied, doe dat ook een ander niet."

En dat vooral omdat je het hier in de kern van de zaak wel mee eens bent.
Alleen "Wanneer ben ik dan aan de beurt?" kan dan een eeuwige vraag blijven.

Heel lang heb ik gedacht, dat dit egoïstisch is zo te denken.
Totdat ik in een strip van Toonder las, nl. Bommel.
Toen die een kaakslag kreeg van een stuk onbenul, dacht hij aan de raad van zijn "goede vader" en keerde zijn andere wang toe.
Maar toen hij ook daarop een klap kreeg, riep hij: "Maar nu heb ik geen andere wang meer" en mepte flink terug.


Natuurlijk geheel metaforisch bedoeld.

[Inge B]

Wat ik wel moeilijk vind is dat mijn man graag met mij naar de kerk wil en als ik niet ga, gaat hij ook niet. Ik vind dat hij voor zichzelf moet kiezen en moet doen wat hij graag wil. Ik zeg tegen hem dat hij gewoon moet gaan als hij wil gaan, maar dan zegt hij dat hij met mij wil gaan en niet alleen. Ik probeer me hierdoor niet over te laten halen om toch te gaan. Ik heb aangegeven dat ik echt even 'lucht' nodig heb. Hierover voel ik me nog steeds wel schuldig richting mijn schoonouders. Zij hebben echt wel in de gaten dat wij amper naar de kerk gaan en ik ben bang dat zij mij daarvan de schuld geven.

Wat lastig voor je! En wat een druk! Ik begrijp dat je met je verstand heel goed weet dat jij niet verantwoordelijk bent voor bv het feit dat je man niet naar de kerk gaat als jij niet gaat, maar ik kan me ook voorstellen dat je je gevoelsmatig toch onder druk gezet voelt.

Jij kiest om wel of niet te gaan. Die keuze heb je gemaakt. Hij moet vervolgens kiezen om alléén te gaan. Dat valt vast ook niet mee voor hem! En het niet alleen willen gaan is misschien wel zijn manier van 'rouwen' om het verlies van een stukje 'samen'. Toch is hij nog steeds zelf verantwoordelijk. En is dit momenteel zijn antwoord op de keuze 'ga je alleen of niet?' Zijn proces. Ik hoop dat jullie goed met elkaar kunnen blijven praten over wat het met jullie beiden doet. En dat het verlies van een stukje 'samen' ook JOUW verlies is!

Momenteel merk ik dat ik veel opgekropte woede heb. Dit heeft te maken met het christelijk opgevoed zijn, al die uren in de kerk zitten, al die uren bijbel lezen en bidden....al die nachten waarin ik wakker lag omdat ik me onzeker voelde en twijfelde of ik er ook wel bij hoorde (bij Jezus), al dat gedoe achteraf pfff.....ik ben er zelfs ziek van geworden (paniekstoornis). Mijn hele seksuele ontwikkeling heeft ook nog eens ernstig geleden onder de manier waarop ik geloofde.
Nu ik niet meer geloof zie ik pas hoe desastreus het allemaal is geweest. Ik voel me echt 'opgelicht' door christenen, maar weet niet hoe ik met deze boosheid moet omgaan. Daarom typ ik het hier maar van me af.

Goed zo, typ het maar van je af! Zo neem je langzaam maar zeker weer bezit van je eigen ruimte, je eigen gedachten, je eigen gevoelens... zonder dat er een religieuze deken overheen gelegd wordt die alles bedekt en mooi praat.
Vele 'afvalligen', ik ook, zullen herkennen wat je schrijft. Over het algemeen zijn we 'onderdrukkend' en 'ontkennend' (naar wie je BENT) opgevoed. Dat laat z'n sporen na. Dat maakt dat je misschien nog wel jarenlang moeite zult blijven hebben met het innemen van je eigen ruimte. Desalniettemin zal je zeer waarschijnlijk steeds vaker gaan merken, zoals je zelf ook al beschrijft (YES!), dat je óók steeds beter in je vel komt te zitten. Ondanks dat je door een fase gaat waarin je beperkingen en verminkingen (zo kan het voelen, vind ik.. ) steeds meer zichtbaar worden, kan juist het feit dat je er nu met je EIGEN ogen naar kan kijken heel bevrijdend zijn. Je MAG boos zijn en je MAG vinden dat de, ongetwijfeld in liefde gegeven, opvoeding voor jou niet gewerkt heeft, integendeel zelfs!

Voor mij werkt het heel goed als ik mijn eigen verhaal niet probeer te vertellen IN PLAATS VAN dat andere verhaal, hùn verhaal. Je herkent het misschien wel, dat je opgroeide met de gedachte dat iets òf goed òf fout was. Of van God of van de duivel. We leerden 'scheidingsdenken'. En die manier van denken kan zeer belemmerend zijn als je in je boosheid terecht komt. Alsof je moet kiezen. Alsof je opvoeding òf liefdevol (goed) was òf giftig/ziekmakend (fout).
Ik help mezelf door niet te kiezen, maar door het scheidingsdenken overboord te gooien en mijn verhaal niet te vertellen IN PLAATS VAN, maar NAAST dat andere verhaal. Zo doe ik niemand tekort en kan ik toch mijn eigen ruimte innemen.

Hoe je het ook gaat doen, ik wens je van harte sterkte toe!

[Peter van Velzen]

Even een update Wat ik wel moeilijk vind is dat mijn man graag met mij naar de kerk wil en als ik niet ga, gaat hij ook niet. Ik vind dat hij voor zichzelf moet kiezen en moet doen wat hij graag wil. Ik zeg tegen hem dat hij gewoon moet gaan als hij wil gaan, maar dan zegt hij dat hij met mij wil gaan en niet alleen.

Houdt hij dan zoveel van je dat hij liever met jou naar de hel gaat, dan alleen naar de hemel? OF gelooft hij dat een goede god, zo’n houding toch niet zal bestraffen? In wezen gelooft hij dan in zijn eigen moraal en niet die van god. Dat lijkt me een goede zaak. Want wie zijn eigen geweten volgt, is een beter mens dan wie het geweten van een religieus leider volgt. De laatste is tot elke misdaad in staat. Hoe dan ook. Jouw man lijkt me geen slecht mens!

[Fish]

Houdt hij dan zoveel van je dat hij liever met jou naar de hel gaat, dan alleen naar de hemel? OF gelooft hij dat een goede god, zo’n houding toch niet zal bestraffen?

Het kan ook zijn dat hij zonder vrouw niet naar de kerk wil vanwege de opgetrokken wenkbrauwen en vragende blikken van de andere kerkgangers?

[MeFlower88]

Bedankt Inge!
Het verhaal naast het andere verhaal zetten is zeker een goede (Y).

Peter: ik kan hier niet echt wat mee, sorry, maar dit is niet de manier waarop hij gelooft en wil geloven. Het is niet zo zwart wit.

Fish: nee, dat boeit hem niet gelukkig. Het gaat hem meer om het samen iets doen.

[Peter van Velzen]

Peter: ik kan hier niet echt wat mee, sorry, maar dit is niet de manier waarop hij gelooft en wil geloven. Het is niet zo zwart wit.

Lijkt mij alleen maar goed. Zo is het in het gelovige deel van mijn (RK) familie ook. Nooit zwart-wit.

[MeFlower88]

Ja inderdaad . Gelukkig denkt hij ook niet zwart wit. Het is ook niet zo dat wij bij een gemeente ingeschreven staan waarin je ergens op aangekeken wordt. Het is best vrij en ook positief.

[EJ_81]

Hoi MeFlower,

Aan de hand van je reactie op een ander onderwerp ("ik zit er midden in") kwam ik hier terecht, en ben net door alle 9 pagina's heen geworsteld .

Wat een weg die je moet bewandelen! Lastig, en ik herken er erg veel van.

Nu je schrijft dat je ook woede hebt; denk ik dat je misschien wel iets herkent van het rouwproces dat je meemaakt als je je geloof verliest. Bij iedereen gaat dat weer een beetje anders, maar de volgende blogpost heeft mij enorm geholpen om dingen duidelijk te maken. Ik ging al jaren door twijfel, maar toen ik onderstaande las vielen bij mij ineens allemaal dingen op hun plaats en 2 uur later noemde ik mezelf geen 'christen' meer.

Ik wil absoluut niet claimen dat het hetzelfde effect op jou zal hebben, maar gewoon dat het me erg hielp om mezelf te begrijpen:

http://www.patheos.com/blogs/godlessind ... our-faith/" onclick="window.open(this.href);return false;

Wat mij ook erg heeft geholpen om te begrijpen waarom je geloof zo lastig los kan laten, en waarom de meest intelligente mensen eraan vast houden, is deze youtube serie:

https://www.youtube.com/watch?v=12rP8ybp13s" onclick="window.open(this.href);return false;

De man die dit heeft gemaakt was ook een diepgelovige, en beschrijft in heel goed detail hoe hij dat verloor, en hoe geloof in elkaar steekt. Het is een hele serie, maar dat filmpje (2.0 Deconversion: the God concept) laat de kern zien en vind ik nu een heel handig model om ook aan anderen uit te leggen hoe ik mijn geloof verloor, en waarom ik niet 'dom' was of zij ook niet 'dom' zijn.