Rereformed schreef:
Wat ik opmerk is dat gelovigen een psychische behoefte hebben om een 'levende God' te ervaren in hun leven. Dat is tenslotte waar het in hun geloof om te doen is. Ik stip dus iets aan wat je in aanmerking moet nemen.
Spirituele ervaringen en gevoel zijn een onbetrouwbaar kompas. Wat dat betreft ben ik het ook zeker met je eens dat je wat dat betreft kritisch moet zijn.
En er zijn inderdaad gelovigen die dit graag ervaren. Maar ik hoop niet dat het hun daarom te doen is.
Toch is dit niet gelijk aan wat ik bedoelde toen ik de bijbel opensloeg 30+ jaar geleden. Op dat moment
wist ik dat het waar was wat ik las.
Geen extase of gevoelsbeleving, maar eerder bewustwording. Alsof er een deur open gaat, de schellen van je ogen vallen. Tja, alsof je ziet dat de uitkomst van een som klopt.
Het besef: Dit is WAARHEID wat ik lees.
Vanaf dat moment ben ik gaan geloven, en dat is sindsdien niet veranderd.
Ik zal het verduidelijken met een ander voorbeeld. Ik neem aan dat je ooit ook op de passages stootte waarin verteld werd dat Jezus uit een maagd geboren werd. Ik neem aan dat je het verhaal gelooft. Is je geloof eraan gebaseerd op:
1-De eerste keer dat ik het las openbaarde God aan mij dat dit de waarheid is?
2-Geschiedkundig bewijsmateriaal is sterk genoeg om er geloof aan te schenken?
3-Je gelooft het liever dan dat je het verwerpt, omdat je geloof een crisis ervaart indien je het gaat ontkennen, want dan staat er op z'n ergst een leugen in de bijbel en op zijn best een betreurenswaardig misverstand.
Voordat je zelf erop antwoordt concludeer ik dat alternatief 3 het meest waarschijnlijk is, aangezien van 2 met zekerheid geen sprake is, en alternatief 1 veel onwaarschijnlijker is dan alternatief 3.
4 - None of the above.
De eerste keer dat ik het las geloofde ik dat en dit principe gaat op voor de gehele bijbel.
Daarom is een getuigenis van 'gevoelens' of 'emotionele ervaring' enkel een getuigenis van gevoelens en emotionele ervaring. Die gevoelens kun je niet ontkennen. Maar hoe ze geïnterpreteerd moeten worden in het geval van religie is problematisch.
Om afvalligheid uit te leggen komt de doorsnee vrome christen aan met "maar jij bent duidelijk nooit een echte christen geweest".
Geloof is geen gevoel of emotie. Ik zou geloof eerder omschrijven als een innerlijke overtuiging.
Er zijn christenen die erg door gevoel en emotie gedreven lijken te worden. Met name in charismatische kringen krijg ik soms de indruk dat dit een (te) grote rol speelt.
Dat moeten ze wat dat betreft zelf weten, ieder zijn voorkeur. Maar ik hoop niet dat dit verward wordt met geloof. Hoog zweven op emotie, is absoluut niet hetzelfde als (of bewijs voor) geloof. Gevoelens en emoties horen bij de mens, daar is niets mis mee. Het gaat echter wel mis als die de rol van geloof (of ratio) overnemen, en vice versa trouwens ook.
Om afvalligheid uit te leggen komt de doorsnee vrome christen aan met "maar jij bent duidelijk nooit een echte christen geweest".
Om dat zomaar te zeggen, lijkt me zeker kort door de bocht.
Ik denk wel dat er mensen zijn die zich christenen noemen, maar die niet echt geloven. Gevoelens en emoties kunnen heel wat lijken, het maakt indruk voor de persoon in kwestie, maar ook voor de omgeving. Hetzelfde kan gelden voor heel vrome mensen, die zich van alles en nog wat ontzeggen. Of malloten die zichzelf tot bloedens toe kastijden; tjonge wat een "geloof" als iemand
dat doet. In werkelijkheid is er geen sprake van geloof. Het is van alles, maar geen vertrouwen in God.
Er zijn veel gevoelens, emoties, uitingen en gedragingen, die bij religie(s) horen.
Geloof in God is anders. Geloof betekent vertrouwen, jezelf aan God toevertrouwen.
Of iemand werkelijk gelovige is, wordt daardoor bepaald. En of iemand werkelijk christen is weet daarom alleen degene zelf en God.
Het waren momenten van intens geluk, extatisch gevoel van harmonie en de aanwezigheid van God 'stromend door mij heen' en 'overal om mij heen'. Ik herinner me een moment in de chapel van het Londense college waar ik theologie studeerde (ik was 22 of 23), dat ik hierdoor overstelpt werd en me daarna een lange tijd afvroeg hoe het mogelijk is dat sommige mensen niet in God geloven. Het gevoel was zo intens dat ongeloof onbegrijpelijk werd. En zo sterk dat de herinnering eraan van tijd tot tijd weer tevoorschijn kwam tot op de dag van vandaag.
Voor een algemenere beschrijving van mijn geloof, dit schreef ik in 2002:
http://www.kolumbus.fi/volwassengeloof/1.htm" onclick="window.open(this.href);return false;
Ik heb dat stukje van je gelezen. We ontlopen elkaar niet zo heel veel in leeftijd en ik herken wel de nodige dingen. Hal Lindsey en zo

Invul-onzin natuurlijk, maar wel herinnering. En zou dat "Jesus people" boekje wat ik indertijd las, een publicatie van de Jesus movement zijn geweest die jij noemt? (via YFC naar nederland gehaald misschien). Na ja, hoewel ik uit een andersoortig nest kwam, kan ik me wel een aardig beeld vormen van wat je beschrijft.
Ik kan me ook voorstellen dat je moeite had met wat 'ons geloof' zoal als leerstellingen had te bieden. Wellicht is het verschil tussen ons dat jij vanuit de christelijke traditie kwam, en je daar min of meer één mee voelde (en je thuisfront in dat opzicht trouwens best redelijk genuanceerd was, krijg ik de indruk)
Ik voelde me echter onwennig in die wereld. Ik probeerde me het wel eigen te maken, want ik dacht dat zij vast meer zouden weten dan ik. En veel dingen waren ook oke en positief in de kerk waar ik naartoe ging, maar met een aantal zaken kon ik het niet op een rijtje krijgen met wat ik in de bijbel las. Het werd mooi geformuleerd, in woorden die goed klonken (zo goed dat het wel christelijk moet zijn) maar ik moest wel water bij de wijn doen om het in overeenstemming te krijgen. Dat beviel me niet, en anderzijds wist ik ook niet wat ik er mee aan moest.
Jij bent misschien afgehaakt van het christendom
en God omdat voor jou die twee onheroepelijk met elkaar verbonden waren.
Ik heb altijd meer afstand tussen die twee gezien. Nee, dat zeg ik niet goed: Er
was afstand tussen die twee. Ik wilde zelf liever geen afstand zien, want je wilt er graag bij behoren. Zo suffig was ik dan ook wel weer.
Ik heb nooit afscheid van God genomen, maar in zekere zin wel van 'de religie christendom' (waar ik eigenlijk ook nooit werkelijk deel van uitmaakte).
(voor de duidelijkheid: in alle denominaties zitten gelovigen, die ik waardeer en accepteer zoals ze zijn. Daar ben ik er slecht één van. In dat opzicht stel ik me dus niet buiten het christendom.).
Wat die zeldzame ervaringen van intense gevoelens betreft, die zijn eigenlijk onbeschrijfbaar. Ook loop je daar niet mee te koop, je weet dat je het niet kan uitleggen en niemand het begrijpt. En toch is het niet waar. Iedereen met een wat langer en rijk gevoelsleven kent deze zeldzame momenten. Het is ook gemakkelijk om de parallel te zien met verliefdheid.
Hoewel ik zeker passioneel kan zijn en helemaal betrokken, vormt mijn vertrouwen in God de absolute basis. Ik zou mijn geloof daarom nooit omschrijven in termen van gevoel of ervaringen. Daarmee wil ik overigens niets afdoen aan jouw beschrijving. Maar ik kan me nauwelijks voorstellen dat je alleen op basis van die gevoelens en ervaringen leefde. Wat was de werkelijke basis van je geloof?
De eerste slok uit de beker der natuurwetenschap maakt atheïstisch, maar op de bodem wacht God. (Werner Heisenberg)