dean53 schreef: ↑08 feb 2025 13:47
Zo is het me duidelijk, dank daarvoor. Ik begreep het principieel niet zo in zijn veralgemeende vorm als dat het voor alle theïsten (mag ik zeggen 'gelovigen in een opperwezen?) zou gelden. Moraliteit en ethisch handelen zo meen ik, komen tot uiting in gedrag, zoals je zegt in bijvoorbeeld medemenselijkheid en verantwoordelijkheidszin
Openbaringsgodsdiensten volgen inderdaad een gedragscode die vastligt in geboden en verboden of die vastliggen in artikelen van het geloof in die godsdienst.
Bestaan er dan ook andere godsdiensten?
dean53 schreef: ↑08 feb 2025 13:47
Zijn de gelovigen die deze geboden en verboden (wetten?) uitvoeren dan principieel immoreel?
Hun geloof, het fundament waarop zij hun hele levenshouding op baseren legt de verantwoordelijkheid voor hun denken en doen bij een externe autoriteit. Niet bij henzelf. Als zij de dogma’s, de wetten en de leefregels maar navolgen zijn ze moreel goed bezig –denken ze. Het komt niet bij hen op dat die houding –het afschuiven van de verantwoordelijkheid op een ander– immoreel is. Dus ja, in mijn ogen denken en doen gelovigen immoreel en zijn dat daarom dus ook.
dean53 schreef: ↑08 feb 2025 13:47
Ik denk dat zij immoreel handelen als zij de geboden overtreden of er zich niet naar gedragen. In een overtreding wordt de integriteit geschonden van zowel het gebod als wel van de eigen principes.
Ik zie dat anders.
Moraliteit is een heel persoonlijke houding die niets met ge- of verboden te maken heeft.
Moraliteit gaat over de universele “eeuwige” normen en waarden die voor de hele mensheid, al sinds haar prille jeugd als soort gelden, heel kort geformuleerd: Pleeg geen moord. Steel niet. Lieg niet en bedrieg niemand.
En over medemenselijkheid, empathie, betrokkenheid, hulpvaardigheid, verdraagzaamheid de minimaal nodige eigenschappen voor het goed functioneren binnen de groep (Zij gelden dan ook in principe alleen binnen de groep) Het is ook niet toevallig dat juist het overtreden van deze normen en waarden in alle strafwetgeving wereldwijd strafbaar is, al verschillen de interpretatie en de uitwerking ervan van land tot land.
dean53 schreef: ↑08 feb 2025 13:47
Als de gelovigen de wetten naleven dan schenden zij hun integriteit van hun godsdienstbeleving niet. Dan handelen zij niet immoreel maar bouwen juist aan vertrouwen en eerlijkheid in hun relaties.
Dat geldt volgens mij ook zo voor het nemen van verantwoordelijkheid.
Ik vraag mij af of dit iets met integriteit te maken heeft.
Ik zie het meer als zoiets als een gevoel van veiligheid. De zekerheid dat deze manier van handelen de goedkeuring van die “alziende enz” externe autoriteit heeft. Dat geeft inderdaad een gevoel van vertrouwen.
Maar het is het vertrouwen van
"Jantje zag eens pruimen hangen,
o! als eieren zo groot.
't Scheen, dat Jantje wou gaan plukken,
schoon zijn vader 't hem verbood.
Hier is, zei hij, noch mijn vader,
noch de tuinman, die het ziet:
Aan een boom, zo vol geladen,
mist men vijf zes pruimen niet.
Maar ik wil gehoorzaam wezen,
en niet plukken: ik loop heen.
Zou ik, om een hand vol pruimen,
ongehoorzaam wezen? Neen..
Voord ging Jantje: maar zijn vader,
die hem stil beluisterd had,
Kwam hem in het loopen tegen
voor aan op het middelpad.
Kom mijn Jantje, zei de vader,
kom mijn kleine hartedief!
Nu zal ik u pruimen plukken;
nu heeft vader Jantje lief.
Daar op ging Papa aan 't schudden,
Jantje raapte schielijk op;
Jantje kreeg zijn hoed vol pruimen,
en liep heen op een galop.
Een kinderlijk vertrouwen in gehoorzaamheid en beloning.
Maar het veroorzaakt ook pinlijke dilemma’s en morele spagaten. De liefhebbende gelovige ouders die worden geconfronteerd met de homoseksualiteit van hun kind, of de ongewenste zwangerschap van hun dochter. Inge Bosscha heeft ooit op haar site
https://dogmavrij.nlgeschreven dat, toen zij haar moeder vertelde dat zij de kerk verliet, die reageerde met “Ik had liever dat je stierf” Die twee, moeder en dochter hielden van elkaar, zoals een ouder en een kind van elkaar houden. Haar hele site staat vol met dit soort verhalen.
dean53 schreef: ↑08 feb 2025 13:47
Immoreel handelen zie ik niet als eigen aan de persoon maar eigen aan de gedragingen van een persoon. Iemand gedraagt zich immoreel maar is daarom niet per definitie immoreel.
Zoals ik hierboven schreef: moraliteit is een heel persoonlijke levenshouding die zich uit in het denken en doen van een persoon..
Eigenlijk een aangeboren vaardigheid, net zoals lopen en praten. En net zoals lopen en praten en al die andere aangeboren vaardigheden moet die ontwikkeld worden. De mens, geboren als a-moreel wezen moet zijn moraliteit ontwikkelen, net zoals hij moet leren lopen en praten. en hier schiet de opvoeding in een gelovige omdeving tekort. Die blijft steken bij de oorspronkelijke gehoorzaamheid en de angst voor straf en de hoop op een beloning.
Dat gelovigen ondanks dit tóch een zekere eigen verantwoordelijkheid ontwikkelen (vandaar die deilemma’s en morele spagaten) is logisch, net zoals ze ook zonder hulp kunnen leren lopen en praten
dean53 schreef: ↑08 feb 2025 13:47
Als iemand getuige is van onbillijke behandeling maar niets doet om dit te verhelpen uit angst voor sociale afzondering of conflict, dan wordt hierdoor zijn morele integriteit geschonden. De persoon is daarom niet principieel immoreel maar zijn gedrag is een schending van zijn morele integriteit.
Dat is juist en dat geldt zowel voor theïsten, als voor atheïsten. voor zover er bij hen sprake is van morele integriteit, want ook atheïsten kunnen immoreel zijn.