C.M.H. schreef:Meestal bestaat de kaliteit van zo'n topman uit het in standhouden van de indruk bij zijn omgeving dat 'Hij' de beste man is voor dat joppie!
Ik hoop toch echt dat je hier een grapje maakt! Denk je nu werkelijk dat een organisatie met winstoogmerk bereid is marginale prestaties te accepteren voor die 300x avg. income? Dit is nog te verwaarlozen met de controle die een dergelijk persoon krijgt van alle belanghebbenden, zoals de board of directors, de overheid, de media en de afnemers van het product/dienst.
Er zijn anders voorbeelden te over. Voormalig Philips "topman" Timmer is na zijn vertrek bij Philips van het ene fiasco na het andere gegaan en toch wordt hij telkens weer gevraagd voor jobs met een vet salaris. De huidige voorzitter van de anti-terreur commissie heeft in zijn vorige job zijn kantoor voor ettelijke miljoenen laten verbouwen. Leg mij eens uit hoe die investering terugverdient is?
Wat mij opvalt in de hele discussie is dat het vaak als vanzelfsprekend aangenomen wordt dat deze zgn. "topbestuurders" ook daadwerkelijk beter zouden zijn voor hun organisatie dan iemand die het voor het fractie van het salaris wil doen. Ik heb echter nog geen enkel bewijs gezien voor hun vermeende kunde. Als je duizend mensen tien keer laat tossen met een muntstuk zitten er ook 1 of 2 tussen die tien keer achter elkaar kop of munt gooien. Dat betekent niet dat ze kundig zijn in het kop- of muntgooien. Maar als een bestuurder een paar keer achter elkaar een succesje haalt wordt hij/zij om een of andere reden wel als kundig beschouwt. Als-ie daarentegen vervolgens in zijn volgende paar jobs de boel in het honderd laat lopen dan wordt dat ineens wel toegeschreven aan 'een ongelukkige samenloop van omstandigheden'. Het lijkt wel religie, als het goed gaat is dat aan god te danken, als het slecht gaat is het iemand anders zijn schuld. Ik ben het dan ook met Think eens. De enige kunde die ik kan ontdekken bij de topbestuurders is de kunde van het opvijzelen van de succesjes en het wegwimpelen van de fiascos. Ze zitten nergens lang genoeg om voor de lange termijn gevolgen van hun beleid verantwoordelijk te kunnen worden gehouden.
Het komt er in feite op neer dat het de topbestuurders zelf zijn die zeggen dat het rampzalig zou zijn als de beloningen voor topbestuurders niet omhoog gaan. Ja dank je de koekoek, zo lust ik er nog wel een paar. Bewijzen wil ik zien, in de vorm van een degelijk statistische onderzoek waaruit blijkt dat deze topbestuurders het beter doen dan a) een willekeurig gekozen beleid uit een lijst met beleidsimplementaties en b) bestuurders met een laag salaris. Maar ja, als er zo'n onderzoek komt wie leidt dan de onderzoekscommissie?
Overigens ben ik totaal niet onder de indruk van het dreigement van de topmannen, want zodra ze de kans krijgen om in het buitenland meer te verdienen gaan ze sowieso weg. Heeft iemand al eens uitgezocht of Nederland een netto importeur of exporteur van graaiers is?
Je kunt er net zo lang over praten als je wilt, maar uiteindelijk is de simpele waarheid dat als de beloningen van de bestuurders sneller toenemen dan het bedrijfsresultaat dit uiteindelijk tot een catastrophale instorting moet leiden. Dat is een wiskundige zekerheid, zoals
Mathusin 1798 al begreep. Dat salaris moet ergens vandaan komen.