Ik kan geen voorbeelden vinden van puur altruïsme dat volledig zonder zelfbelang is. Er moet een verwachting zijn iets terug te ontvangen, b.v. waardering voor wat je doet (door mensen, god of jezelf). B.v., je kan iets niet aanzien en je grijpt 'belangenloos' in, dan is dat toch ook omdat je iets aan dat gevoel van 'het niet aan kunnen zien' wil doen? Als altruïsme je steeds een rotgevoel en enkel nadeel oplevert, dan is het snel afgelopen, of je moet een geestelijke afwijking hebben.Neorei schreef:Ik zelf geloof wel degelijk in pure altruïsme en zie de mogelijkheid tot zelfopoffering en oneindige naastenliefde als complexere gedragscapaciteiten van de hogere levensvormen. Vanuit mijn theïstisch referentiekader zie ik dit dan voorts als een perfectionering van de schepping, om als een soort meer en meer te komen tot een gelijkenis met de Heer.
Hoe denkt men hier over puur altruïsme?
NT schreef:Het is (hier) wel duidelijk dat puur altruisme uit puur egoistische redenen voortkomt.
Wel siert het natuurlijk de mens als hij genot kan halen uit het helpen van anderen.
Er is geen altruistisch soort bekend die geen voordeel weet te behalen uit dit (bijzondere) gedrag.
Misschien zijn het juist de 'lagere' levensvormen die altruïstisch zijn, b.v. mieren.neorei schreef:Ik zelf geloof wel degelijk in pure altruïsme en zie de mogelijkheid tot zelfopoffering en oneindige naastenliefde als complexere gedragscapaciteiten van de hogere levensvormen.
Afzonderlijk zijn ze niet egoïstisch, maar als groep wel, alles is in het belang van de eigen groep.
