Freethinker.nl

Rereformed,

Dat is nou ook toevallig, gisteravond hadden we het erover dat na Nietzsche de onsterfelijkheid eigenlijk niet goed meer begrepen kan worden en we vroegen ons af hoe je dan nog een Shakespeare of Goethe kon lezen met gevoel. Begrijpen we die figuren nog wel, het waarom ze uitgedacht zijn en het inlevingsgevoel in deze figuren.

Wiegert, echt een esthetisch moederskindje, ziet de schoonheid in de enige substantie maar kan daarnaast heel goed voorstellen hij zij gister was of dat deze schoonheid een onschatbare/onsterfelijke waarde bezit in zichzelf.

Rereformed,

een pijnlijk aandachtspuntje in je reactie heb ik even laten liggen omdat ik niet goed wist hoe erop te reageren.
Tot groot verdriet van meneer Suivante is Wiegert niet zo van de meisjes. Wij weten het maar zwijgen het dood. Of hij ook praktiseert zou ik niet weten maar zo lang hij geen trouwambtenaar is lijkt het me niet ter zake doend. Ivm met het krijgen van kleinkinderen vind ik het nog wel eens lastig maar voorlopig heb ik nog mijn handen vol aan hem. Klopt hij nu met Dawkins verhaal of niet, het interesseert me eigenlijk bijzonder weinig.

Pensee schreef:Mijn tranen zijn alleen de mijne, zelfs meneer Suivante heeft er geen weet van. Je hebt echt een heel verkeerd beeld van me.

Pensee,

Het laatste verrast me niet; dat kun je uit mijn motto afleiden.
Bovendien mis ik de gave van de helderziendheid die jij wel lijkt te hebben omdat je weet zegt te hebben van wat jouw meneer wel en niet weet.

Mijn best doen reikt kennelijk niet vertroostend genoeg. Of juist wel. Dat zij zo.
Want als ik je zou hebben aanbevolen je pul van 16 bij het vuil te zetten, dan heb je toch echt een geheel verkeerd beeld van me.

Roeland

Pensee schreef: Feitelijk ken je me niet en toch ga je er vanuit dat de gegevens van mijn eigen leven onderhevig zijn aan leugen en bedrog.
..............
Het zou de foto kunnen zijn, dacht ik nog, het is maar een beeld, ik had ook een fietsbel kunnen nemen. Een fot van mijn reeële gezicht zou ik hier wat ongepast vinden en ijdel bovendien.

Lieve Pensee.
Als je door iets in mijn schrijven je gekwetst voelt, ben ik ontroostbaar.
Alles is altijd bespreekbaar.
Wil je dan even exact benoemen, in welke van mijn woorden in welke context het probleem ligt?
Niet terzake doende opmerkingen maken de communicatie en het bijbehorende begrip er niet beter op. Vind je ook niet?

Heb je daar verder geen geen behoefte aan, dan kun je altijd nog alleen mijn eerste en mijn laatste alinea lezen, en het er deze keer bij laten.
De tendens ervan geldt uiteraard ook weer voor dit schrijven:
http://www.freethinker.nl/forum/viewtop ... 66#p303565" onclick="window.open(this.href);return false;

Ik schreef:Lieve Pensee.
Ik kon niet nalaten even te glimlachen.
Zoals ondertussen bekend mag zijn: niet duidelijk hoe serieus je dit bedoelt, maar uitermate geschikt als intro voor een discussie.
.................................
Beschouw al het geschrevene maar als een primaire reactie van deze kant uit gezien:

Heeck,

Ik heb even een portje en een bossche bol genomen en om je de waarheid te vertellen, ik voel me al een stuk beter.
Wat nu precies de doorslag heeft gegeven is mij om het even.


Mariakate,

Zoals ik hierboven al schreef, de zachte weke slagroom me het harde pure chocola doen bij mij wonderen, dat deeg mogen ze van mij weglaten maar dan schijnt het zaakje uit elkaar te vallen en niet in een doosje te passen.

Het was een gevoel van niet serieus te worden genomen, een persoonlijke kwestie, dat altijd met een beetje RET therapie als sneeuw voor de zon verdwijnt. Ik was in ieder geval wel erg blij dat je het een mooi uitgangspunt vond om het pantheïsme eens onder de loep te nemen en bespreekbaar te maken bij een groter publiek. Spinoza is heel erg hot op dit moment maar men gaat eigenlijk nooit diep in op zijn pantheïstische uitgangspunten en dat vind ik jammer. Spinozajaar, spinozaprijs, spinoza te paard, maar geen hond die nog weet waar de man voor stond. Zo ben ik zelf laatst met Wiegert nog naar zijn huis geweest in Rijnsburg, het was er een troosteloze boel. De ziel van Spinoza lijkt dolende. Maar gelukkig wil ook jij hier verandering in brengen door te reageren. Het gaat hier natuurlijk niet om Lieve Pensee, maar om het pantheïsme maar dat is je bij deze dan vergeven.

Door jouw komische manier van schrijven veroorzaak je ook misverstanden.
Je wil serieus mijn serieuse mening.
Oké.
Misschien is veel ervan je al bekend, maar ik doe maar de hele ceel hoe ik het zie met betrekking op jouw zoon van 16 jaar, voor zover mij mogelijk is met de weinige gegevens die je hebt verstrekt.

Pantheïsme is voor mij een mooie term, als mijn relikwab en amygdala weer eens wat actief zijn.
Meestal is het op deze manier benoemen ervan mi. slechts een uiting van de laatste stuiptrekkingen van een godsgeloof, dan nog verwoord als godsbesef.
Dat is iets, wat bij mij tegenwoordig nog maar zelden voorkomt. Niet meer eigenlijk.

Niet het gevoel, dat opgewekt wordt vanuit die bewuste hersendelen, want ik kan er heerlijk in wegdrijven, maar de invulling en de benoeming ervoor.
Dat bijzondere gevoel van je één voelen met het al.
Dat bijzondere gevoel van hoe nietig je ook bent en je ook voelt, toch een essentieel onderdeel bent van dat alles.
Jammer, dat ik dat de laatste jaren ook niet meer zo vaak beleef.
Misschien ook niet, want het was altijd het meest actief in voor mij meest stressvolle perioden. Ik denk op het moment, dat de automatische piloot in mij me tot ontspanning brengt. Soms ook op te wekken met meditatie.

Voor niet (meer) religieuse mensen, die dit (voor het eerst) beleven of er mee in aanraking komen, kan de term godsbesef een eerste benaming en "pantheïsme" de invulling ervan zijn.
Hoe anders te benoemen, als hen nog geen andere verklaringen bekend zijn?

Ik denk dus, dat als een niet religieus onderlegd (jong)mens blijk gaat geven van een gevoel, wat hem zo sterk bezig houdt, dat het zijn leven doordrenkt, alsof het een verliefdheid zou zijn, dat ook serieus genomen moet worden.
De vraag is dan altijd, en zeker in dit geval, of het een eigen gevoel is, of dat het een gezamelijke belangstelling is, (van zijn vriendengroep van dit moment) die het voor hem belangrijk maakt. Het één kan het ander ook voeden.

Mijn mening?
Probeer erachter te komen in hoeverre je zoon hier zelf mee bezig is of in hoeverre het een tijdelijke hype is onder vrienden.
Laat hem leren en weten, wat het gevoel en het verschijnsel is, voordat zijn vrienden dat voor hem gaan invullen met misschien gegevens, die jij niet wenselijk vindt.

Er is al veel geschreven over dit onderwerp en ook op FT.
Onze eigen Tsjok heeft heel wat artikelen al eens een keer bij elkaar gezet.
http://evodisku.multiply.com/journal/item/515" onclick="window.open(this.href);return false;
Het is een aardige hoeveelheid, maar waar wel uit te komen.
Bij vragen is een groot gedeelte van de mensen op dit forum bereid om erop in te gaan.

Dank Maria,
wat een informatie! Ik zal me er zeker op storten om te bekijken of er nog iets tussenzit wat ik al niet wist.

Hij heeft me wel eens in vertrouwen genomen over extatische momenten. Zo zat hij eens op een bankje in een bushokje toen er zo'n moment aan hem opdrong. De euforie overweldigde hem, hij kreeg tranen in zijn ogen en heeft zelfs een bus laten schieten. Als moeder sta je machteloos, ik knikte maar een beetje.

Meneer Suivante kwam op dat moment de keuken binnen en vroeg of hij misschien weer slechte cijfers had daar hij de ongemakkelijke sfeer gewaar werd. Ik knikte met mijn hoofd dat hij op moest zouten, je weet wel hoe vrouwen dat kunnen, zo heel ergerlijk kijken en dan met je hoofd van huppetee. Hij liet zich niet uit het veld slaan en zei dat het misschien maar het beste was als hij eens een vriendinnetje zocht. (mijn zoon dan he, ik kijk niet uit naar Berlusconi-praktijken in mijn eigen huis).

Dan is zo' n intiem moment weer voorbij en ga je over tot de orde van de dag.

Pensee schreef:Als moeder sta je machteloos, ik knikte maar een beetje.

Wat zou je dan moeten doen?
Als alleen luisteren naar je zoon en geloven, dat hij dit zo beleeft.
Zolang hij zich goed voelt, uiteraard.
En dat zal hij zich voelen, zolang hij niet ziek of bijzonder aan-gepraat wordt.

Je hebt een gevoelige zoon, Pensee in een gevoelige leeftijd.
Wat hij ervaart is echt.

Pas op voor de verklaringen.
Die zijn minder nodig, als hij en zijn omgeving accepteren, dat mensen wel eens zulke gevoelens kunnen hebben, ook al heeft niet iedereen ze en ook niet even sterk.

Pensee schreef aan Yours:

Ik zou het allemaal weer te horen krijgen, hoe hij er ook niet om gevraagd had geboren te worden en dat het ons pleziertje was geweest en dat hij weigerde om verder na te denken over ons pleziertje, gewoon omdat dat smerig is van je eigen ouders.

Smerig van je eigen ouders?
Zou Wiegert liever via een reageerbuisbevruchting tot stand zijn gekomen?
In plaats van de – ik geef het toe – instinctmatige wijze waarop dit gebeurt als twee mensen van elkaar houden?

@pensee

wat versta jij eigenlijk onder pantheisme?

ja alles is één (alles is wel met elkaar in correlatie te brengen), maar er is een verschil tussen een quark en een mens, ik zal maar weer niet beginnen over eenvoudige en complexe al dan niet adaptieve systemen

je zoon ziet het zoals een puber, zwart/wit. Gewoon een behoefte om zich af te zetten van wat "normaal" is. Niks erg mee denk ik dan, ik heb die periode ook gehad. Misschien is die zelfs nog wel niet over. Maar één ding ben ik zo wat later wel te weten gekomen. Je blijft je niet afzetten tegen je ouders. Zo ergens rond je dertigste a veertigste haak je terug aan. Mede door het besef dat je ouders er niet voor altijd zijn, en als die er wat gerimpeld beginnen uitzien en iet of wat kreupel beginnen lopen dan denk je dar toch even over na.

MVG, LD.

lieve Pensee

waarom heb je er zo moeite mee dat je zoon zich met het pantheisme bezig houdt , het lijkt mij juist goed ,laat het hem juist onderzoeken,wie weet wat hij er van leert, misschien is het een fase en misschien ook niet ,ook in pantheisme kan wijsheden zitten
hij is nog zo jong en is nog zoekende naar z,n plek in de wereld en dat doet niets af aan z,n liefde voor jou en z,n vader
het is misschien wel zijn manier om zich zelfstandig een mening te vormen over religie en wetenschap

ik heb ook een zoon van 12 ,en die houdt zich er nog niet mee bezig ,maar als hij wil onderzoeken of met leeftijdgenoten er over wil praten moet dat kunnen ,het is een leerproces

liefs BAC

@pensee,

Het komt vast goed met Wiegert, hij eet zijn monatoetje met jullie. Welke 17 jarige doet dat nog tegenwoordig.
Mijn 17 jarige dochter had ook een god; zijn naam was Kurt Cobain. Het was ook de god van haar vrienden.
Ze zaten uren in het vuur te staren, zwart geverfde haren, sluik en met een scheiding in het midden.
Witte trieste gezichten want als grunger was het leven muziek en vooral niet genieten.
Nu is ze 33 j en jazz is het helemaal voor haar, maar ook haar kleine baby die het een zorg zal zijn welke ismes er zijn.
Als je wilt hou ons dan op de hoogte over het leven van Wiegert.
En je zit al op de goede weg...die blik en dat gebaar naar meneer Suivante; opzouten die olifanten in de porseleinen kast.

Het komt goed, vast..

et alors la Pensée Suivante ?

Pensee schreef:Onze zoon Wiegert is enige jaren geleden bekeerd tot het pantheïsme. Hij is niet religieus opgevoed en meneer Suivante en ik zijn altijd van het standpunt uitgegaan dat hij zijn eigen levenspad moet volgen. Hoewel, als ik eerlijk ben, zag ik in zijn pantheïstisch gedachtengoed aanvankelijk wel terug dat hij de zoon van een esthetica is.

(.......)

Ik vind het bij nader inzien een wrede aangelegenheid, dat hele pantheïsme.

Dat stukje met die appel dat was toch gewoon een flauw grapje neem ik aan???


Zou je zo vriendelijk willen zijn om de quotes wat beperkt te houden?
Misschien zou je deze link even willen lezen?

Jim

Je zoon is 16 zeg je?
Hoe kun je als 16 jarige al zo met het leven bezig zijn, dan kom ik aan met mijn beperkte intelligentie.
Ik weet eigelijk niet eens wat pantheïsme nu precies inhoudt.