Visum
Het begon allemaal met mijn bezoek aan de immigratiedienst in Katang eind augustus. Ik kreeg weer een briefje in mijn paspoort geniet dat aangaf dat ik in november terug moest komen. Ik overzag helemaal dat op die datum mijn jaarvisum afliep, ook al was het door de politieke problemen in Bangkok pas op 7 december verstrekt.
Nadat we op 7 november onverrichterzake het kantoor daar verlieten, kwam er een man naar buiten die nog wat goede adviezen dacht te verstrekken-Volgens hem zou het veel makkelijker zijn om niet het saldo van mijn Thaise bankrekening te gebruiken om mijn visum te verlengen, maar om een inkomstenverklaring aan te bieden, die was afgestempeld door de Nederlands Ambassade in Bangkok. Dat zou niet elk jaar herhaald hoeven te worden, zoals het aantonen van het banksaldo.-
De Nederlands Embassade had daartoe een standaard formulier dat ik kon downloaden van de website, in kon vullen en met geld en retourenveloppe op kon sturen naar Bangkok. Aldus gedaan.
2.
Op 12 november werd het formulier afgestempeld retour gezonden, en op 17 november boden we het aan bij de immigratiedienst in Katang. Die hielden de visumaanvraag in beraad tot en met 17 december. Al met al hadden ze me dus 40 dagen uitstel gegeven. Op die datum - zo stond er moest ik persoonlijk weer in Kantang verschijnen. Aldus gedaan, maar op toen kregen we te horen dat het formulier van de Ambassade een voorbehoud maakte, en dat op grond daarvan de aanvraag werd geweigerd. Ik e-mailde de embassade daarover, en besloot teven alsnog een verklaring in het Engels omtrent mijn pensioen aan Zwitserleven te vragen.
De volgende dag vertrokken we ’s morgens naar Hat-Yai. Daar was een kantoortje dat reizen naar Penang en Maleisië regelde ,voornamelijk voor mensen met Visum problemen. We boekten een retour voor twee personen met een minibus, en op naar de grens. Daar aangekomen hoorde ik dat ik een boete moest betalen omdat ik niet meteen de vorige dag was afgereist. De 500 bath waren niet zo erg, maar de hoeveelheid handtekeningen en stempels die nodig waren, waren een echte crime. Vervolgens moest Kesinee weer achter in de rij aansluiten en ze vroeg mij achter de controle te wachten. Maar het minibusje stond aan de andere kant van de controlehokjes, en dus uit mijn zicht, en dat leidde ertoe dat ik 10 minuten te laat weer in de bus was.
3
De weg naar Penang ging eerst over een soort sluiproute, dan langs een stel stoplichten en tenslotte over een tolsnelweg. Penang is een eiland verbonden met het vasteland via een dijk en een brug. We werden afgezet bij het kantoor van de minibusdienst in Penang, en er naast was een kantoortje (met internet) dat Het visum voor je regelde. We waren mijn bankboekje vergeten, maar de papieren van Zwitsterleven die ik al had, en die in Kantang geen indruk hadden gemaakt, bleken ruim voldoende voor het consulaat. Het visum zou maandag op half drie klaar zijn, en we hadden dus vier nachten en drie dagen vakantie.
We vonden een hotelletje “Pin-seng” om de hoek in ”love lane”, met kamers zonder toilet (daarvoor moesten we de trap af) maar met douche, voor 8 Euro 75 per nacht. We aten “Thaise “ Nasi Goreng, terwijl ik nog een Kip-Tandori er bij at, en een glas Mango-sap nuttigde. Kesinee regelde nog een dekentje (want standaard hadden de bedden er géén) en een stekker met Thaise ingang en Maleise uitgang om haar telefoon op te laden, maar in Maleisie deed het ding verder alleen dienst als klok. Bellen naar Thailand lukte niet.
4
Vrijdagochtend at ik een veel te grote pannekoek half op, en ’s avond gebeurde hetzelfde met een veel te grote pizza-Marguerita. De koffie bij het “Deense” restaurant was nauwelijks te zuipen, maar het Mango-sap bleef lekker. Kesinee hield het bij gedroogde Mie, gekocht bij de 7-eleven, waar we er ook heet water bij konden krijgen. Ze was na de reis en haar anti-wagenziektepil, behoorlijk van slag. Het was ook veel te warm op ook maar wat te doen.
We vonden een eethuisje dat kip met rijst verschafte voor 2 Euro 50, en Kesinee besloot dat ik de volgende ochtend koffie moest gaan drinken bij “mugshot”. Daar kreeg ik voor datzelfde geld een enorm broodje met roomkaas (leek haast slagroom), en een heel goede bak zwarte koffie. Ondanks de lage prijzen maakte ik nog een forse wandeling naar een flappentapper, waar ik 100 Rikket (zo heet het geld daar) extra pinde. We zouden er precies meer uitkomen.
5
Vervolgens begon het te regenen, en waar het eerst te heet was, op buiten op straat te komen, was het nu meestal te nat. Desalniettemin hebben we zondag toch nog wandelingen gemaakt. Eerst naar een moskee uit 1805. Daar vlakbij vergreep Kesinee zich aan aan grote garnaal. Dat was wel even meer dan 3 Euro. Toen naar het Historisch museum (maar dat ging helaas net dicht toen we daar aankwamen). We hebben nog wel een Rolls buiten bewonderd die nog ouder was dan ik en ooit met kogels doorzeeft was, toen de Engelse gouverneur in 1951 werd vermoord.
Later hebben we nog heerlijk vers sap gedronken (Mango en Ananas) en patat gegeten voor 80 Eurocent, waarbij we de finale herbeleefden van een Zorro-film met Antonio Banderas, die daar op TV te zien was. Terug in het hotel ontdekte ik een boek in het Nederlands, dat ik heb zitten lezen, totdat iemand mij vroeg het licht uit te doen (dat scheen door kieren in de muur door tot in zijn kamer). Ik heb de rest maandagochtend gelezen.
6
We verlieten het hotel rond 12 uur maar vanwege de regen waren we gauw weer terug. Uiteindelijk ging ik weer naar het internet, om wat mails te beantwoorden en bericht op het facebook van Kiauw te zetten (we konden haar immers niet bellen). Ik ben weer tot 18 maart legaal. Daarna bleven we bij het reisburo wachten. Eerst op het visum dat met een halfuur vertraging maar volledig correct arriveerde. Toen op de mini-bus die om vier uur zou vertrekken.
Bij de grens was het een heel gedoe. Eerst werd de bus gecontroleerd door het leger. (we zagen later op TV hoe men een gesmokkelde miereneter op die manier had bevrijd). De Maleisische grenscontrole was een kwestie van stempel en sticker, maar de Thaise was een crime. Ze vroegen iedereen om aan te tonen dat hij voldoende geld had. Om geen landloper te zijn. De eis bleek dat je 20.000 bath bij je moest hebben. Maar Kesinee legde uit dat ik een Thaise vrouw had. Dan heb je uiteraard geen geld
. Ik hoefde dus niet te pinnen maar we moesten daarop wel samen op de foto!
7
Na de grenspassage werkte Kesinee’s telefoon weer . Maar Kiauw had de auto geparkeerd bij de verkeerde vestiging van Tesco-Lotus, dus het duurde in Hat-Yai even voor ze ons had gevonden. Vervolgens moest ze nog eens de weg vragen om de stad uit te komen, maar ze bracht ons veilig thuis, ondanks dat ze heel moe moest zijn (ze heeft drie uur héén en drie uur terug moeten rijden.)
Nu dacht ik dat buro-stoelen geen ouders hadden, maar de mijne had blijkbaar wel een opa of oma, want thuisgekomen was hij duidelijk naar zijn grootje. Ondanks dat ik haar had trachten te vermoeien door draaimolen te spelen bleek Nong –Pim nog genoeg energie over te hebben om een flacon kleurspoeling te gebruiken om de wastafel zwart te verven. Uiteindelijk ging toch iedereen naar bed.
Vooralsnog echter kan ik dit bericht niet versturen. Want de internetverbinding doet het niet. Zodra dat over is ga ik aan de slag voor jullie. Het is zo ver woensdagmorgen en er is weer een signaal!
