Het ene geloof voor het andere

[heeck]

Als het resultaat van een normale dobbelsteenworp al niet meer erkend wordt als toeval, valt er voor de rest niet veel meer te zeggen lijkt me.

Ik kan er echt in meegaan dat mijn worp "4" wordt en je dit puur aan toeval wilt toekennen, maar waarom floreren casino's op voorhand als alles slechts op toeval berust? Dan kan een casino toevallig toch ook failliet gaan? Lijkt nooit te gebeuren.

Omdat er een geheide methode is om te winnen en die is geblokkeerd.

Roeland

[heeck]

Voor het geval dat . . . .
https://www.spelregels.eu/roulette/mart ... %20genoemd.

Ten overvloede:

https://nl.wikipedia.org/wiki/Martingaal

Roeland

[Amerauder]

dat er niet altijd een verband hoeft te zijn.

Alsof het iets is dat je aantreft, waar jij verder niet zoveel mee te maken hebt. Nee, jij bent het, die dat bewerkstelligt, dus neem daar toch verantwoordelijkheid voor.

Ik bewerkstellig het ontbreken van een verband?!? Hoe zou ik dat doen? Ben ik verantwoordelijk voor de hele wetenschap? Ik heb slechts één jaar scheikunde gestudeerd! En jij schuift alle verantwoording op mij af? Je bedoelt waarschijnlijk iets anders. Zeg dan ook iets anders!

Ik bedoel wat ik zeg. Je ben niet verantwordelijk voor de hele wetenschap, maar wel voor het gedeelte dat jij voor waar houdt, en dus voor de verbanden die jij wel of niet erkent. Wetenschappers beweren van alles en nog wat – vaak in tegenspraak met elkaar. Aan jou te oordelen per bewering hoe waarschijnlijk je die vindt – jouw verantwoordelijkheid.

Als jij zegt: “dit verband bestaat, die oorzaak veroorzaakt dit en dat, (of juist niet) want ik heb een YouTube filmpje gezien en daar wordt het in beweerd,” (of je hebt een boek gelezen, of wat dan ook) dan is dat 100% jouw verantwoordelijkheid dat je het voor waar verklaart. Jij bent het immers die de claim maakt. Je kunt ook zeggen: “volgens YouTube, ..” of: “volgens <auteursnaam> is daar een verband aan te merken” – dan hou je het meer op afstand, dan ben je slechts verantwoordelijk voor het verspreiden van de informatie, maar niet de claim zelf. Als je de claim overneemt als waar, als je zegt: “zo is het”, dan is die bepaling dus jouw persoonlijke inbreng, jouw handeling, dus neem daar dan ook verantwoordelijkheid voor.

Er is sprake van een menselijk onvermogen, namelijk het onvermogen een verband te leggen.

Mensen kunnen overal verbanden leggen, zelfs tussen het weer op Mars en de smaak van Chocolade, maar dat is uiteraard onzin. Iets minder vergezocht: tussen het aantal Haai-aanvallen en de verkoop van ijsjes. (Dat correleert enigszins). Het is mogelijk dat er verbanden zijn tussen zaken welke (verbanden) wij niet kunnen vinden, maar het kan best zo zijn dat zo’n verband (zelfs als we het wel kunnen vinden) er niet is!

Dat is natuurlijk zo, het is zeker waar dat je ook kunt doorslaan in het overijverig ten onrechte overal verbanden aanleggen, dat heb ik reeds benoemd, maar dat spreekt mijn punt niet tegen. Het bevestigd het juist, want het benadrukt dat het mensen zijn die verbanden aanbrengen.

Het zijn mensen die verbanden leggen en die kunnen dat inderdaad in verschillende mate van kwaliteit doen, van heel goed tot heel slecht en alles daartussenin. Maar hoe goed iemand dat ook doet, al heb je het over de ultieme, allerbeste verbandenlegger in het universum, dat verband dat hij legt komt daarmee niet op één of andere magische wijze los van hem te staan, los van degene die het verband legt. Het is nog steeds gewoon een uitspraak die iemand doet over een relatie tussen twee zaken.

Dus als je het hebt over zaken zonder oorzaak – hoe zou je de mogelijkheid van het benoemen van een oorzaak op voorhand kunnen uitsluiten? Hoe zou je kunnen beweren dat het voor een bepaald proces ten enenmale onmogelijk is om een oorzaak aan te wijzen? Dat gaat niet.

En daarom is het duizendmaal duidelijker, duizendmaal eerlijker en duizendmaal oprechter, om in zo’n geval te stellen dat het vooralsnog niet gelukt is om een bevredigende oorzaak aan te wijzen. Je laat dan in het midden of het ooit zal lukken. Of het mogelijk is. Je gaat er dan niet bij voorbaat van uit, dat omdat jij het toevallig (pun intended) niet kan, dat het daarom per definitie onmogelijk is. Dat is immers extreme hoogmoed.

En het praktische voorbeeld van dit alles, de illustratie, is dat men in de biologie het ontstaan van mutaties heel lang “random” heeft genoemd en er nu achter komt dat dit toch niet blijkt te kloppen, dat er wel degelijk oorzaken aan te wijzen zijn.

‘Toeval’ is in zo’n uitleg niets anders dan een ongelukkig gekozen stand-in voor ‘ik weet het niet.’

Dat is niet waar. Het is best mogelijk om tegelijk een oorzaak te weten en om van toeval te spreken.

Stel dat iemand motorpech heeft op de dag van zijn solicitatie. Dan is het antwoord waarom hij juist motorpech heeft op de dag van zijn solicitatie: toeval. Tegelijk is het mogelijk dat we weten dat de motorpech veroorzaakt werd door marters die de electriciteitskabels van zijn wagen hadden aangewreten.

We spreken in zo’n geval van toeval omdat het een onvoorziene gebeurtenis is: we hadden dat niet aan zien komen. Dat is iets anders dan te zeggen dat het een willekeurige gebeurtenis is – de oorzaak is immers duidelijk, we hadden dat alleen niet voorzien.

We moeten goed in de gaten houden wat dit betekent: onvoorzien. Wat het onmogelijk te voorzien? Of was het alleen maar nalatigheid? Als het nalatigheid was, en hij het eigenlijk heel goed had kunnen voorzien, als hij gewoon wat beter had opgelet, wat dan?

Wat als hij zijn auto nu speciaal voor de sollicitatie op een plek geparkeerd had met een bord ervoor: “Pas op! De marters die hier leven staan er om bekend voertuigen te beschadigen. Parkeren ten strengste afgeraden!” Is het dan nog toeval te noemen dat zijn auto uitgerekend op de dag van zijn sollicitatie stuk ging? Nee, het was niets dan zijn eigen nalatigheid.

Stond dat bord er niet, en had hij geen manier om te weten dat dit zou gaan gebeuren, dat noemen we zoiets toeval. Maar zoals nu duidelijk wordt, is dat in zo’n geval eigenlijk gewoon onwetendheid. Sommige dingen weten we niet. En laten we wel wezen: al met al zijn dat een heleboel dingen.

Af en toe ontdekken we iets nieuws en dan komen we er achter dat wat we dachten dat willekeurig was eigenlijk een duidelijk aanwijsbare oorzaak kent. Alleen dat wisten we voorheen nog niet. We weten nu eenmaal niet alles, en wie heel eerlijk is die geeft toe dat hij eigenlijk maar vrij weinig weet. –

Wij zijn geneigd om van toeval te spreken terwijl in dit geval de oorzaak klip en klaar was en er dus geen toeval-label nodig was.

Exact. Ik denk dat mijn toevoeging van de mogelijkheid van het wel of niet aanwezig zijn van een “Pas op!” bordje dat duidelijker maakt. Dat het bordje afwezig is, dat staat voor een gebrek aan kennis, en niet voor toeval.

Ook deze dobbelsteen is onderhevig aan de natuurwetten en in dat opzicht is de uitkomst geen toeval.

Opnieuw met het valse dillemma. Dat de dobbelsteen onderheving is aan de natuurwetten spreekt niet tegen dat de uitkomst van een normale worp weldegelijk toeval is.

Opnieuw dus even zaak om in de gaten te houden wat we precies bedoelen als we zeggen dat de uitkomst van de worp toevallig is: we kunnen het niet voorzien, we kunnen het niet voorspellen. We weten het niet. Een gebrek aan kennis.

Misschien is het beter om toeval te omschrijven als het resultaat dat WIJ (mensen) - zelf met behulp van Artificiële intelligentie - niet kunnen determineren. (ook al willen we nog zo graag).

Precies, zoals ik vanaf het begin af aan al zeg: beter, namelijk duidelijker, eerlijker, is het om in plaats van toeval te spreken van een gebrek aan kennis. We weten het niet. Dat is wat er aan de hand is. Het begrip toeval voegt niets toe.

[TIBERIUS CLAUDIUS]

Wetenschappers beweren van alles en nog wat – vaak in tegenspraak met elkaar.

We zijn weer bij af:

Net als Thierry Baudet stel je (en niet voor de eerste keer) : "Ach wetenschap is alleen maar een mening.''

Wel dan moet het wetenschappers niet kwalijk nemen dat ze je (net als je geloofsgenoot Baudet ) af doen als een lachertje.

[dikkemick]

Slechte Quote....excuses.

Opnieuw met het valse dillemma. Dat de dobbelsteen onderheving is aan de natuurwetten spreekt niet tegen dat de uitkomst van een normale worp weldegelijk toeval is.

Opnieuw dus even zaak om in de gaten te houden wat we precies bedoelen als we zeggen dat de uitkomst van de worp toevallig is: we kunnen het niet voorzien, we kunnen het niet voorspellen. We weten het niet. Een gebrek aan kennis.

De demon van Laplace? Is het dan nog toeval?

[TIBERIUS CLAUDIUS]

Slechte Quote....excuses.

Opnieuw met het valse dillemma. Dat de dobbelsteen onderheving is aan de natuurwetten spreekt niet tegen dat de uitkomst van een normale worp weldegelijk toeval is.

Opnieuw dus even zaak om in de gaten te houden wat we precies bedoelen als we zeggen dat de uitkomst van de worp toevallig is: we kunnen het niet voorzien, we kunnen het niet voorspellen. We weten het niet. Een gebrek aan kennis.

De demon van Laplace? Is het dan nog toeval?

Het verhaal van die Demon is al lang achterhaald.
Het blijkt niet mogelijk om van alles precies plaats , tijd , snelheid , ........... te weten.
Daardoor is het niet mogelijk de toekomst exact te berekenen.
Daardoor zal elk systeem uiteindelijk chaoteren.

Daarnaast is er nog iets wat veel erger is:
Het is niet zeker of er in exact de zelfde situatie ook altijd exact het zelfde gebeurd.

[dikkemick]

Dan bestaat toeval, alleen.oet je voorzichtig zijn hetgeen je aan toeval wel of niet wilt toekennen.

[TIBERIUS CLAUDIUS]

Dan bestaat toeval, alleen.oet je voorzichtig zijn hetgeen je aan toeval wel of niet wilt toekennen.

Dat lijkt me een wijze raad.

[Peter van Velzen]

Ik bedoel wat ik zeg. Je ben niet verantwordelijk voor de hele wetenschap, maar wel voor het gedeelte dat jij voor waar houdt.

Mag ik dus nergens op vertrouwen en moet ik alles betwijfelen? Dat lijkt me twijfelachtig. Als ik vertrouw op de verslaggeving van het IPCC, ben ik dan ineens verantwoordelijk voor het werk van duizenden specialisten? Als veel wetenschappers elkaar op een bepaald punt tegenspreken, dan doe ik er inderdaad verstandig aan om beide standpunten te betwijfelen, maar als er slechts enkelen zijn met een afwijkende mening, dan meen ik er verstandig aan te doen, vooralsnog de meerderheid te vertrouwen. Als die enkelen toch gelijk blijken te hebben (en dat ontdekken de anderen als het minderheidsstandpunt beter overeen blijkt te komen met de waarnemingen), dan dien ik uiteraard mijn voorlopig oordeel te herzien.

De claim: “Er is een verband”, dient altijd vergezeld te gaan van waarnemingen die haar aannemelijk maken. De bewering “er hoeft geen verband te zijn” is niet eens een claim. Net zoals de bewering: “Er hoeft geen god te zijn” geen claim is.

En daarom is het duizendmaal duidelijker, duizendmaal eerlijker en duizendmaal oprechter, om in zo’n geval te stellen dat het vooralsnog niet gelukt is om een bevredigende oorzaak aan te wijzen. Je laat dan in het midden of het ooit zal lukken. Of het mogelijk is. Je gaat er dan niet bij voorbaat van uit, dat omdat jij het toevallig (pun intended) niet kan, dat het daarom per definitie onmogelijk is. Dat is immers extreme hoogmoed.

Het is helemaal niet eerlijk en oprecht om te veronderstellen dat er een oorzaak is, als je geen waarnemingen hebt, die een significante correlatie tonen. Dat is gewoon de boel belazeren!

En het praktische voorbeeld van dit alles, de illustratie, is dat men in de biologie het ontstaan van mutaties heel lang “random” heeft genoemd en er nu achter komt dat dit toch niet blijkt te kloppen, dat er wel degelijk oorzaken aan te wijzen zijn.

Men was er al lang achter dat er oorzaken aan te wijzen zijn voor mutaties. Het optreden van DNA-beschadigingen als gevolg van radio-actieve straling, heeft dat nog eens duidelijk aangetoond. Dat betekent echter niet dat zij niet “random” zijn, Random betekent niet zonder oorzaak maar zonder methode of bewuste keuze. Er is dan geen trend, in enige richting. Wat wél waar is, is dat delen van het DNA die essentieel zijn voor het functioneren van de cel, minder mutaties vertonen dan anderen. Dat is inderdaad geen toeval. Mutaties in dergelijke genen, zullen vaker fataal zijn voor de cel, dan mutaties in minder belangrijke genen. En dat leidt er vrijwel zeker toe, dat ze minder vaak worden aangetroffen in levende cellen.

Precies, zoals ik vanaf het begin af aan al zeg: beter, namelijk duidelijker, eerlijker, is het om in plaats van toeval te spreken van een gebrek aan kennis. We weten het niet. Dat is wat er aan de hand is. Het begrip toeval voegt niets toe.

Waarom gebruik jij hier het woord “gebrek”, waar je het anderen kwalijk neemt om van een “imperfecte kopie” te spreken. De pot verwijt de ketel! Het is duidelijker en eerlijker om aan te duiden, dat wij niet over bewijsstukken beschikken, die enig verband aannemelijk maken. En dat is wat we met toeval bedoelen. Door van een gebrek aan kennis te spreken, suggereer jij dat dat gebrek verholpen kan worden. Iets dat degene die van “toeval” spreekt niet doet.

Ik heb drie vormen van toeval genoemd.

Ten eerste datgene dat als eigenschap heeft dat het niet te determineren valt. (een quantum fluctuatie)
Ten tweede het in tijd en plaats samenkomen van zaken (objecten of gebeurtenissen) waarbij de ene zaak een oorzaak heeft die geen verband houdt met de oorzaak van de andere. (een botsing, een ongeluk).
Ten derde datgene dat een oorzaak heeft die niets te maken heeft met het kader waarin men bezig is - zoals de oorzaak van een mutatie binnen de evolutie-theorie. Wat die ook is, ze is onafhankelijk van het specifieke gen dat het trof. Het is wellicht zinvol om die oorzaken op zich te bestuderen, maar niet erg zinvol in het kader van de evolutie-theorie.

Als er sprake is van toeval in de 1e zin, dan is er ook sprake van toeval in de 2e zin en als er sprake is van toeval in de 2e zin, dan is er ook sprake van toeval in de 3e zin.

Het enige alternatief dat jij aanbiedt is: “We weten het niet”, en dat negeert veel van wat wij wel weten.

[Amerauder]

Ik bedoel wat ik zeg. Je ben niet verantwordelijk voor de hele wetenschap, maar wel voor het gedeelte dat jij voor waar houdt.

Mag ik dus nergens op vertrouwen en moet ik alles betwijfelen? Dat lijkt me twijfelachtig.

Uiteraard moet je vertrouwen. Het punt is slechts dat je daar verantwoordelijkheid voor moet nemen. Jij bent het, die dat doet. Je stelt vertrouwen, dat is jouw handeling, jouw keuze, waar je verantwoordelijkheid voor draagt.

Zoals de voormoderne mens zijn vertrouwen stelde in zijn koning en zijn priester, zo stellen wij ons vertrouwen in iets heel anders. Wat is dat precies, waar wij ons vertrouwen in stellen? Is het de machine?

Als veel wetenschappers elkaar op een bepaald punt tegenspreken, dan doe ik er inderdaad verstandig aan om beide standpunten te betwijfelen, maar als er slechts enkelen zijn met een afwijkende mening, dan meen ik er verstandig aan te doen, vooralsnog de meerderheid te vertrouwen.

Is dat zo? Ik probeer mijn medemens over het algemeen juist bij te brengen dat dit een uiterst onwetenschappelijke benaderingswijze is. De waarheid is geen democratie is, het is geen de-meeste-stemmen-gelden, maar eerder het tegendeel. Experts zijn altijd, per definitie, in de minderheid. Dat is juist wat het betekent een expert te zijn: je weet het beter dan de rest.

Juist als iedereen het eens lijkt te zijn moet je op je tellen gaan passen. Gedenk de beroemde woorden:

De waanzin is bij individuen een zeldzaamheid,– maar bij groepen, partijen, volken en tijdperken de regel.

***

En daarom is het duizendmaal duidelijker, duizendmaal eerlijker en duizendmaal oprechter, om in zo’n geval te stellen dat het vooralsnog niet gelukt is om een bevredigende oorzaak aan te wijzen. Je laat dan in het midden of het ooit zal lukken. Of het mogelijk is. Je gaat er dan niet bij voorbaat van uit, dat omdat jij het toevallig (pun intended) niet kan, dat het daarom per definitie onmogelijk is. Dat is immers extreme hoogmoed.

Het is helemaal niet eerlijk en oprecht om te veronderstellen dat er een oorzaak is, als je geen waarnemingen hebt, die een significante correlatie tonen.

Het is nogal een verschil tussen zeggen dat ik geen oorzaak aan kan wijzen, en zeggen dat die oorzaak wel moet bestaan. Nee, dat laatste zeg ik helemaal niet, ik zeg helemaal niet dat de oorzaak moet bestaan. Dat laat ik nou juist in het midden, dat is het hele punt, dat is wat het eerlijker en oprechter maakt. We weten het niet.

Ofwel we weten hoe iets kan gebeuren, ofwel we weten het niet. Dat laatste betekent niet dat we het op een dag zullen weten, maar het laat die mogelijkheid wel open. Het openstaan voor de mogelijkheid van kennis is een absolute basisvoorwaarde voor het ontstaan van kennis. Als je het op voorhand uitsluit, als je het verkrijgen van die kennis op voorhand onmogelijk noemt door iets ‘toevallig’ te noemen, dan sluit je je daarmee dus af voor de mogelijkheid van kennis.

Dan is het, zoals ik zei, als een stok die je gebruikt om de waarheid op afstand te houden.

Zoals Heraclitus schrijft:

Zonder het onverwachte te verwachten zal men het ook niet ontdekken, blijft het onnaspeurbaar en ontoegankelijk.

[Amerauder]

Tussen mens en machine

Amerauder,

Ook voor jou Oudemans aanbevolen, want die neemt wat minder omwegen:
https://www.uitgeverijtenhave.nl/boek/moeder-natuur/

heeck,

Nogmaals, goed dat je Oudemans inbrengt! Misschien leuk om dat boek Moeder natuur eens te bespreken, het bevat veel wijsheid. Neem nou dit prachtige en uiterst veelzeggende punt:

Een zeggend detail: in Darwins hoofdwerken On the Origin of Species en The Descent of Man komt de zon als energieleverancier niet voor. Darwinisme is blind voor energie.

En, aangezien je zijn autoriteit accepteert, misschien ook wel leuk om eens even te kijken naar de nuances die hij stelt aan het darwinistische, nihilistische, mechanistische, reductionistische denken dat hier natuurlijk wel vaker ter sprake staat, waarin de mens als alleen maar de zoveelste machine verschijnt, een manier van denken waar het werk van Richard Dawkins een goed voorbeeld van is.

Dit is een beeld dat hij verdedigt, een denkwijze waar hij zich toch wel enigszins bij aansluit als je dat zo kunt zeggen, hij gaat daar redelijk ver in mee, en misschien ook wel een stapje verder dan ik (hoewel je ook niet moet onderschatten hoe ver ik daarin meega) maar daar zit wel een keerzijde aan – die voor mij alle verschil maakt.

Oudemans is namelijk wel een Heidegger adept, en hij kent de nuances van het mechanische wereldbeeld maar al te goed, en geeft er ook blijk van bekend te zijn met diens limieten. Waardoor ik hem – ik zou bijna zeggen: desondanks – serieus kan blijven nemen.

Neem bijvoorbeeld het volgende uit Plantaardig – Vegetatieve filosofie:

Er is geen ontkomen aan de aanzuigende werking van de beheersmogelijkheden van de wetenschap. Maar uiteindelijk is niet de objectieve werkelijkheid primair, maar, zoals Leibniz het heeft laten zien, het over en weer tussen mij en een plant.
...
Machines zijn er voor mensen, althans, zo lijkt dat. Zijn bomen dat ook? Of hebben die hun eigen, van mensen onafhankelijke bestaan? Heeft dat geen invloed op de aard van hun machinaliteit, die misschien wel een heel andere is dan die van mensenmachines?

Dat is het punt dat Heidegger naar voren heeft gebracht. Je kunt een boom wel begrijpen als machine, maar daarmee heb je nog geen zicht op de verhouding tussen het plantaardige en het menselijke.

(p. 87)

En op dit punt verwijst hij naar Heidegger:

Hier ist Wissen en Fragen an Grenzen gekommen, die zeigen, dass eigenlich ein urspünglicher Bezug zu den Dingen fehlt, dass ein solcher nur vorgetäuscht wird durch den Fortgang von Entdeckungen und Technischen Erforgen. Wir spüren, dass, was die Zoologie und Botanik über Tier un Pflanze erforschen und wie sie es erforschen, richtig sein mag. Aber sind es noch Tiere und Pflanzen? Sind es nicht zuvor zurechtgemachte Maschinen, von denen man hinterher allenfalls noh zugesteht, sie seien “schlauer als wir”?

Ja, zeker kunnen wij dieren en planten als machines beschouwen. Maar zijn het nog wel dieren en planten als we dat doen?

En, voeg ik daar aan toe, hetzelfde geldt voor mensen. Het is zonder meer mogelijk om mensen als machines te beschouwen. Maar als je dat doet, dan verlies je daarmee uit het oog dat het om mensen gaat. Je vergeet waar het om draait, net zoals wanneer je je eigen huis als een verzameling bakstenen beschouwt met wat spullen er in, in plaat van als de plek waar je thuiskomt. Tussen die twee zienswijzen, beide zijn correct, maar alleen de laatste is werkelijk. Het eerste is een verstandelijk benaderen wat nooit helemaal in lijn te brengen is met wat je als levend mens daadwerkelijk voelt, de keuzes waarvoor je staat, die een veel hogere werkelijkheid vertegenwoordigen.

Even verderop vervolgt Oudemans met een belangrijk punt over wijze waarop mens en plant elkaar tegemoet treden:

De aard van dit tegemoet treden is semantisch, ligt niet in de feiten en de wetmatigheden aan de objectzijde, maar in het over en weer, waarbinnen de feiten en wetmatigheden zich afspelen.

Niet het object aan de objectzijde van de verhouding is wat er toe doet, de zijde die in de wetenschap vaak teveel aandacht krijgt, maar de relatie tussen waarnemer en waargenomene, het over en weer waarbinnen dit alles zich afspeelt.

En, ook een belangrijk punt, later in het boek:

Uiteindelijk ben ik dan ook geen machine en geen robot. Die dienen ergens voor. Ik niet.

(p. 111)

Machines zijn met een doel opgeworpen.

Ze bestaan om te dienen. Niet voor niets betekent het woord robot: slaaf.

Zijn mensen, dieren, planten, met zo’n doel opgeworpen? Bestaan ze om te dienen? Zijn het slaven?

Dat is uiteindelijk waar de hele mens-als-machine kwestie op neerkomt.

[heeck]

En, aangezien je zijn autoriteit accepteert, misschien ook wel leuk om eens even te kijken naar de nuances die hij stelt aan het darwinistische, nihilistische, mechanistische, reductionistische denken dat hier natuurlijk wel vaker ter sprake staat, waarin de mens als alleen maar de zoveelste machine verschijnt, een manier van denken waar het werk van Richard Dawkins een goed voorbeeld van is.

Oudemans als autoriteit acceperen? Nou nee.
En zeker niet als je me gelijk de paplepel voor houdt met wat jij zo lekker vindt.

Juist zijn botkopperij over de absoluut ongeinteresseerde Natuur waardeer ik en zijn nuances passen daar maar slecht bij. Juist zijn vondst om het desondanks tomeloze optimistische gedrag der mensheid de naam te geven van Elpisme, Elpisch gedrag, naar Elpis die per toeval achterbleef in de doos van Pandora toen alle kwalen, kwellingen en rampen al waren ontsnapt . . . krijgt van mij de pluim.
Alle nuances die jij lijkt te zien zijn daarmee hard lachend het raam uit gezwiept. Klasse inderdaad.

Dat jij zijn p.111 niet schaterlachend leest! Oudemans die zijn perssonlijke doelloosheid onder die van de robot schaart.
Typisch: ik vind die zinsnede nergens terug.
Het woord uiteindelijk komt 60x voor. `Dat wel.

Roeland

[doctorwho]

Dat jij zijn p.111 niet schaterlachend leest! Oudemans die zijn perssonlijke doelloosheid onder die van de robot schaart.
Typisch: ik vind die zinsnede nergens terug.
Het woord uiteindelijk komt 60x voor. `Dat wel.
Roeland

Dat woord bevindt zich in de evolutionaire blinde vlek, tenzij de hieromheen lezende stiekem een octopus is en achtarmig typen hier niet geheel uit te sluiten is

[heeck]

Amerauder,

Een andere aanhaling uit “Moeder Natuur”:
P.37 van mijn E-boek waar hij uitwijdt over de vele zaken

“hun bestaan is afhankelijk van een onophoudelijke stroom energie, die wordt vastgehouden, verwerkt en als afval wordt uitgestoten. Zij kunnen niet van hun omgeving geisoleerd worden _ dan sterven ze af. Ze kunnen met name niet geisoleerd worden van de energiestromen waarbinnen ze knooppunten zijn.

Ook ik ben een wezen dat energie onttrekt aan voedingsmiddelen, water en de lucht. Ik ben omgeven door membranen waardoor de energie die ik opneem niet meteen voor mij verloren gaat, maar verwerkt kan worden. Via een keur van lichaamsopeningen verlaten de afvalstoffen mijn lichaam.

Dat is wat ik ben, geen subject, geen lichaamloze geest, geen verhouding van lichaam en geest, geen rationelekenner of emotionele gevoelsmens, maar een energieverwerker, een disipatieve structuur -
Anders gezegd: vreetmachine en schijthuis.

Over die energie ahw ophouden las ik ooit ook al in het boekje van Prof. Bok “Het ontstaan van het leven”, maar die blijft desondanks kennelijk nog erg zoekende naar een of ander principe tot zelfbehoud dat hij lijkt te missen.

Roeland

[VseslavBotkin]

De Natuur is niet ongeïnteresseerd, maar in zijn geheel niet onderhevig aan de dialectiek van "doelloos/bedoeld". Dat is een menselijk kader. Dit is tevens ook een van de kenmerken van het heilige, dat het een doel op zich is. Volgens mij is dat - althans hoe ik het lees - ook wat Oudemans probeert uit te drukken wanneer hij over zijn eigen "doelloosheid" spreekt. En waarom de zaak letterlijk bekijken als een machine problematisch is. Machines worden ontworpen op een bepaald doel te dienen - althans, dat was ooit zo, tegenwoordig is het natuurlijk een doel op zich.