Het verhaal van Rereformed

[Rereformed]

Bijgeschreven in annalen die ergens in de toekomst óók zullen verkruimelen tot stof
Ik heb van jouw verhaal genoten, en ik hoop dat jij iets in mijn verhaal leest waar jij van genieten kan!
Ik verdwijn voor slechts een paar dagen (hoop ik, haha) en wens je (en natuurlijk iedereen op dit forum!) een gelukkig harmonieus 2008 !

Ik kan daar zeker af en toe van genieten. Je hebt een kunstige dichterlijke ader in je, en men moet er goed op oefenen voordat men deze meanderende rivier kan bevaren, maar dan word je veelal beloond met een flinke glimlach, en dat is me veel waard in het leven.

[Rereformed]

De beste therapie voor de ex-gelovige zijn de gesprekken waarin hij God af en toe eens een schouderklopje kan geven. Dat is wat hij het meest nodig heeft om zijn gezonde zelfrespect eindelijk weer eens te vinden.

Wanneer je lange tijd met denken bezig bent kun je soms met totaal omdraaien van wat je altijd gedacht hebt opmerkelijke nieuwe vondsten opdoen in je leven.

Ik herinner me nog goed hoe ik er van opfleurde toen ik eens de gedachte-inval kreeg het ellendige doodgeciteerde en tot in den treure uit het hoofdgeleerde Johannes 3:16 volledig om te draaien. De waarheid van mijn leven was exact het omgekeerde van zondig zijn, exact het omgekeerde van opnieuw geboren te moeten worden, dus exact het omgekeerde van dit beroemde vers:

"In werkelijkheid staat alles er dus precies omgekeerd voor als we vanwege eeuwenlange christelijke prediking gewend zijn te denken: godsdienst is juist dat wij Hem vergeven, dat wij uitspreken: "Alzo lief heb ik God gehad dat ik mijzelf ondanks de wrede natuur, ondanks mijn eniggeboren nietige zelf, ondanks mijn moeizaam voortsukkelende leven en droeve dood, toch geheel aan de liefde en het goede heb overgegeven, opdat temidden van deze gruwelijke dingen waar God voor verantwoordelijk is, toch nog Gods eer gered worde, en Zijn gezicht niet verloren ga."
Maar voor christenen is het altijd zo: God slaat gruwelijk toe in de wereld en wij moeten onszelf de schuld ervoor geven, terwijl de gelovige morgen weer rustig over God praat als de Barmhartige, de Liefdevolle, de Schenker van allerlei zegeningen. Hoe in de vrede is het mogelijk dat de christelijke religie van eeuw tot eeuw zo'n gigantisch waandenkbeeld geloofwaardig kan maken? "Hoe zit het? Is de mens een miskleun van God of is God de vergissing van de mens?" (Nietzsche)"
Zie: https://volwassengeloof.nl/28-2/

Of dit: de kern van een atheïst is niet dat hij godloochenaar is; hij is enkel iemand die tot op de bodem eerlijk wil zijn, iets wat alle religieuze mensen ontbreekt.
De definitie van een boekgelovige daarentegen is precies het omgekeerde van iemand die in God gelooft: het is iemand die zijn best doet om God zo klein mogelijk te maken.

[skeptic]

Maar ik meen dat het Skeptic was die ooit eens zei dat hij zijn geloof pas opgaf toen hij al boven de 50 was. Aan de 'ongeneeslijkheid' van religie wens ik niet te geloven.

Klopt, ik was boven de vijftig. Het was een hele gewaarwording, tot de conclusie te komen dat God misschien helemaal niet bestond. Maar ik kon er niet meer om heen en kwam al snel tot de conclusie dat de waarheid niet in een of ander "heilig" boek was te vinden.
Het idee van een website tegen georganiseerde religie liet me toen niet meer los en heeft uiteindelijk geresulteerd in de Freethinker site.
Ook al was het idee dat ik er alleen voor stond eerst even moeilijk te aanvaarden, gaf het toch direct veel voldoening dat ik een vrij mens was geworden en mijn gedachten de vrije loop kon laten.
Het heeft me gelukkiger gemaakt. 8)

[Rereformed]

Het was een hele gewaarwording, tot de conclusie te komen dat God misschien helemaal niet bestond. Maar ik kon er niet meer om heen en kwam al snel tot de conclusie dat de waarheid niet in een of ander "heilig" boek was te vinden.

Die ommezwaai is dus als ik het goed begrijp nogal snel gegaan?
Wat was het dat daar voor zorgde?
En was je voor die tijd 'van huis uit' gelovig?

[skeptic]

Die ommezwaai is dus als ik het goed begrijp nogal snel gegaan?
Wat was het dat daar voor zorgde?
En was je voor die tijd 'van huis uit' gelovig?

Ik ben geneigd alles nogal in telegramstijl op te schrijven, maar in werkelijkheid heeft het best nogal wat tijd in beslag genomen.
Ik ben gereformeerd (synodaal) opgevoed, maar ging niet graag naar de kerk. Maar heb later samen met mijn vrouw toch nog een spoedkursus belijdenis Catechisatie gedaan om er voor te zorgen dat onze eerste zoon kon worden gedoopt. Toen al had ik vragen over het duizendjarig rijk, dat volgens de dominee was begonnen in de tijd van Augustinus en nog steeds voortduurde, ik was het daar duidelijk niet mee eens. Later ben ik baptist geworden, waar dus ook anders werd gedacht over dat duizendjarige rijk.
Door dagelijks discussies met Devious waar ik toen (en nog steeds) mee samenwerkte, ging ik er steeds meer over nadenken. In die tijd voelde ik me niet meer zo thuis in de kerk en kwam er niet meer geregeld, maar was nog wel steeds behoorlijk zwaar gelovig. Op zekere dag vroeg ik hem het boek "Wie God verlaat heeft niets te vrezen" van Maarten 't Hart te lezen, maar gaf dat een paar dagen later weer terug, met de mededeling dat ik dat niet kon gaan lezen, ik had er eenvoudig de moed niet voor.
Maar een tijd later vroeg ik hem opnieuw naar dat boek en las het helemaal uit, maar zelfs toen duurde het nog een hele tijd voor ik durfde te stellen dat God misschien niet bestond, maar ben daar toch wel op uit gekomen. Zo hebben we bij elkaar het zaad van de twijfel gezaaid en dat is gelukkig in goede aarde gevallen en ook ontkiemt.

[Rereformed]

Op zekere dag vroeg ik hem het boek "Wie God verlaat heeft niets te vrezen" van Maarten 't Hart te lezen, maar gaf dat een paar dagen later weer terug, met de mededeling dat ik dat niet kon gaan lezen, ik had er eenvoudig de moed niet voor.
Maar een tijd later vroeg ik hem opnieuw naar dat boek en las het helemaal uit, maar zelfs toen duurde het nog een hele tijd voor ik durfde te stellen dat God misschien niet bestond, maar ben daar toch wel op uit gekomen. Zo hebben we bij elkaar het zaad van de twijfel gezaaid en dat is gelukkig in goede aarde gevallen en ook ontkiemt.

Ik heb een dergelijke ervaring met iemand die ik goed ken en nog ouder is dan ik en zijn gehele leven christen geweest is. Ik had mijn eigen boek (uitgeprint) aan deze persoon gegeven. Na twee jaar kwam ik bij hem op bezoek en hoorde ik van zijn vrouw dat hij het niet gelezen had. Het was voor hem zeer moeilijk toe te geven -maar toch deed hij dat moedig- dat dat kwam omdat hij na enig bladeren 'precies weet wat er in staat, en ik met een heleboel zaken gelijk heb en hij het psychisch niet aankan'. En hij liet erop volgen dat hij het 'ooit' wel eens zal doorlezen.
Ik heb verschrikkelijk te doen met dit soort mensen. Ze weten dat er veel niet klopt in hun geloof, maar omdat geloof je gehele leven geweest is vereist het bijna bovenmenselijke moed om het op te geven. Ik voelde me schuldig het boek onder zijn neus gedrukt te hebben...

[Luminata]

Heej,
Ik vind het fijn om je verhaal te lezen. Ik heb er veel aan. Zonder jou en andere mensen op dit forum zat ik waarschijnlijk nog helemaal alleen te piekeren en te zweven. Bedankt!

Hier heb je nog wat tegeltjeswijsheid van Rereformed over de godsdienst, geknipt voor gymnasiumstudenten die tenslotte kennis van spreekwoorden hebben... Wanneer je je af en toe in een vlaag van piekeren opeens voelt zweven hoef je er maar even één uit te pikken om met je beide gezonde benen en een schaterlach weer veilig op de grond te belanden.

PS Velen ook geschikt om op visitekaartjes te printen en met een zalige glimlach uit te delen aan iedere evangelist die je op straat aanhoudt of Jehovagetuige die bij je aanbelt.

Ik heb ze gelezen en vooral bij de volgende moest ik lachen:
Een dwaas zegt bij zichzelf: Ik heb een persoonlijke relatie met God.
Alle christelijke naïviteit in één zinnetje, en natuurlijk een leuke speling met een bjbeltekst Ik heb zelf nooit geloofd in een persoonlijke relatie met God, omdat ik God daar veel te groot voor vond. En later ook omdat ik doorhad dat die hele 'relatie' nooit van twee kanten kon komen.

[Rereformed]

Dit is de hele psalm 14 die ik eens in een stekelige bui nieuwe woorden gaf, om mezelf eindelijk eens te kunnen worden :

Psalm 14 van de 21ste eeuw

1 Dwazen denken: ik heb een persoonlijke relatie met God.
Verdorven zijn ze, en gruwelijk in hun daden en denken,
geen van hen deugt.
2 God kijkt niet vanuit de hemel naar de mensen
Hij verdoet zijn tijd niet om te zien of er één verstandig is,
of er één is die het ware geloof heeft.
Met God praat je niet even voor het eten,
en je keurige gebedjes in de kerk:
armoe en vuil en erbarmelijk welbehagen zijn ze.
Met een eindeloze reeks
van 80 jaar lang opgelepelde verroeste formules
vermenigvuldigd en herhaald met miljoenen vrome monden,
is het grootste wonder wel dit:
dat Gods oren
nog steeds niet tuiten van ellende,
en zijn ogen
nog steeds dit mierengekrioel met interesse blijven bezien!

3 Allen zijn dom,
allen slechts een paar stappen verwijderd van de worm,
geen van hen is wat hij zijn moet, niet één.
4 Hebben ze dan geen inzicht, die vromen?
Ze verslinden hun duizenden alsof mensen hun brood zijn
en laten God te pas en te onpas diensten aan hen verlenen.
Uiterst tevreden zijn ze met hun Redder,
de Vis die hen altoos naar Amerika laat zwemmen,
zonder hen ooit zelf de kunst van het zwemmen toe te staan.

5 Nog even, en ze zullen de droeve waarheid over zichzelf zien,
uit kurkdroge woestijn vertrokken ze destijds in wanhoop,
in de onmetelijke oceaan kwamen ze uiteindelijk terecht,
daar proberen ze hun hoofd nu boven water te houden,
en indien ze een paar meter vooruit komen noemen ze dit
'zegen van Boven'.

God is met hen die eerlijkheid van geest in hun vaandel hebben staan,
en respect voor eigen geest als hoogste waarde hebben.
Zij bouwen op groene alpenweiden,
zij zien ver en ademen gezonde lucht.
6 Lach maar om het vertrouwen van de mens die gewoon zichzelf is,
Hij is het die Jezus vindt.

7 Ach, laat verlosten eindelijk verlost worden van hun redder.
Wanneer de Bovenmens deze aarde ten goede opbouwt,
zal de wereld juichen,
en wanneer de Bovenmens die ploeteraars een zwemplankje aan zal bieden,
zullen misschien zelfs de vroomsten zich op ingetogen wijze verheugen.


[Psalm 14 in de bijbel:
Dwazen denken: Er is geen God.
Verdorven zijn ze, en gruwelijk hun daden,
geen van hen deugt.
2 De HEER kijkt vanuit de hemel naar de mensen
om te zien of er één verstandig is,
één die God zoekt.


3 Allen zijn afgedwaald, allen ontaard,
geen van hen deugt, niet één.
4 Hebben ze dan geen inzicht, die kwaadstichters?
Ze verslinden mijn volk of het brood is
en roepen de HEER niet aan.


5 Nog even, en hen overvalt een hevige angst,
want God is met de rechtvaardigen.
6 Lach maar om het vertrouwen van de zwakke –
hij vindt zijn toevlucht bij de HEER.


7 Ach, laat uit Sion redding komen voor Israël.
Als de HEER het lot van zijn volk ten goede keert,
zal Jakob juichen, Israël zich verheugen. ]

[Sararje]

Even een vraagje aan Rereformed: Heb jij "slechts" theologie gestudeerd of ben jij nou ook doorgegaan en gewerkt als predikant? (Nog geen tijd om je verhaal te lezen, sorry)

[Destinesia]

Het was een hele gewaarwording, tot de conclusie te komen dat God misschien helemaal niet bestond. Maar ik kon er niet meer om heen en kwam al snel tot de conclusie dat de waarheid niet in een of ander "heilig" boek was te vinden.

Die ommezwaai is dus als ik het goed begrijp nogal snel gegaan?
Wat was het dat daar voor zorgde?
En was je voor die tijd 'van huis uit' gelovig?

Bij mij ook de vraag:

Behalve de 9/11 gebeurtenis rereformed ....... is er verder nog iets aangrijpends gebeurd in dezelfde periode? 9/11 deed mij minder. Ik werd alleen maar méér 'gelovig' ... (niet gelukkiger!!) ... vanwege al dat "profetische gereken". Bij mij was het "proces" ook al eerder in gang gezet door verschilende zaken maar ik deed verder geen mentale stappen.

Je verward het "gezonde denken" met je eigen "geloofstekortkomingen" en je falen in het leven als "christen" en je eigen stomme 'ongeloof'.

Je probeert de fout altijd in je 'zondige zelf'' te zoeken, je moedeloos afvragende waarom het ....... "jou toch nooit eens een keer lukt ....... als christen te leven"

Als een .. "échte christen" .. te "geloven"

Lukte dat maar eens een heel jaar dacht ik soms.

Maar mijn scheiding en het plotseling overlijden van mijn broer heeft in korte tijd dikke spaanders gehakt in mijn ..... 'christenleven'.

Het: "En nu is het genoeg!!" gevoel.

[Rereformed]

Even een vraagje aan Rereformed: Heb jij "slechts" theologie gestudeerd of ben jij nou ook doorgegaan en gewerkt als predikant? (Nog geen tijd om je verhaal te lezen, sorry)

Ik heb nooit predikant willen worden. Ik vond altijd van mezelf dat ik daar geen kwaliteiten voor bezat. Ik was te eerlijk om een preker te zijn. De paar keer dat ik tijdens de theologiestudie op de kansel moest maakten het mij ook overduidelijk. Een stropdas en mooi pak aandoen en stijve mensen aan te moeten kijken en vertellen hoe ze het moeten doen in het leven vond ik te komisch. Ik heb iets over die gedachten die in me rondspookten verteld in de aanvang van dit verhaal: https://volwassengeloof.nl/29-2/

Je moet mij zien als a role model van de op en top religieuze mens, de mens die religie niet als een zalfje op zijn huid doet, maar er helemaal in ondergedompeld wordt, maar -omdat het tot het uiterste gaat- dit van niemand anders kan eisen dan van zichzelf.
Gisteren schreef ik een reactie over de extremiteit van Jezus op het topic "De Zin van het Geloof":

Daar heb je gelijk in, maar dat idee dat je iedereen moet vergeven is onzinnig. Begrijp me niet verkeerd hoor, ik ben heel vergevingsgezind,...

Een beetje zoals je andere wang aanbieden wanneer je op de ene geslagen wordt, zegenen wie je vervolgen, iemand die je om een hemd vraagt ook nog je jas geven, je oog uitrukken wanneer het je verleidt, zelfs wanneer je al kijkt naar een andere vrouw al overspel gepleegd hebben, niet eens je vader mogen begraven omdat je Hem moet volgen, het zwaard brengen tussen vader en zoon, moeder en dochter, alles moeten weggeven om een volgeling te zijn, alle schaapjes in de steek laten om die ene verdwaalde enz. Ik heb het altijd vreemd gevonden al die oproepen van Jezus tot bizarre uitersten. Er huist iets zeer ongezonds in.
Zoiets resulteert gegarandeerd in wat niet bedoeld was: ofwel de gelovige wordt onverschillig, hij 'gelooft het wel', ofwel de gelovige wordt een onbegrijpelijke fanaat en psychisch ongezond.

Ik behoorde tot de laatste groep, maar in je jonge jaren begrijp je zoiets nog niet. Het is op jonge leeftijd slechts totale overgave, idealisme dat niet wordt bijgestuurd door gezond verstand. Dezelfde manier van totale overgave heb ik altijd gehad in de relatie met een vrouw. Er is iets onbegrijpelijks in me dat mij aanzet totaal niets te geven om mijn eigen leven, maar het letterlijk te willen weggeven ten behoeve van een ander, of ten behoeve van iets anders (een ideaal). Het is een zeer moeilijke zaak om scherp te kunnen ontleden en op waarde te schatten, want deze trek in het menselijk karakter is zowel goed als fout. Wijsheid is echt altijd de extremen zoveel mogelijk te ontwijken, zaken in balans houden. Maar als je jong bent zie je dat als verraad, als water in de wijn doen.
Het christelijke evangelie is letterlijk de meest ideale handleiding voor de idealistische mens die er ooit op aarde geschreven is: letterlijk jezelf tot het einde weggeven en wegcijferen, totdat je dood gemaakt wordt, wordt daar tot meest verheven ideaal uitgeroepen.

Ik sprak de christen Henoch eens aan op de tekst: "Zo kan dan niemand een volgeling van mij zijn indien hij niet alles weggeeft." Uiteraard is iedere westerse christen een huichelaar op dit punt en neemt praktisch niemand de woorden van Jezus serieus. Maar dat zou niet met mij gebeuren.

Mijn plan was om uitgezonden te worden door de Wycliffe Bible Translators naar het Amazone-oerwoud, of de oerwouden van Papoea Nieuw-Guinea, om mijn leven te geven aan het gigantische project om de bijbel te vertalen in een taal die nog niet op schrift staat, een taal en cultuur die nog niet in kaart is gebracht. Tot dit plan behoorde ook een opleiding in Linguistiek, omreden waarvan ik eerst naar Engeland ging ( http://www.sil.org/" onclick="window.open(this.href);return false; ). Daar kwam ik een Fins meisje tegen waarmee ik ging trouwen. Jaren later, toen we beiden de theologiestudie hadden afgemaakt, werd het voor mij duidelijk dat het teveel van mijn vrouw gevraagd was om mijn originele plan door te zetten. Ik legde me erbij neer, en besloot mijn leven in dienst van haar te stellen. Zo kwam ik in Finland terecht.

[Rereformed]

Behalve de 9/11 gebeurtenis rereformed ....... is er verder nog iets aangrijpends gebeurd in dezelfde periode? 9/11 deed mij minder. Ik werd alleen maar méér 'gelovig' ... (niet gelukkiger!!) ... vanwege al dat "profetische gereken". Bij mij was het "proces" ook al eerder in gang gezet door verschilende zaken maar ik deed verder geen mentale stappen.

Niet in dezelfde periode, maar wel eerder. In Finland terechtkomen hield een jarenlange strijd in waar ik dagelijks oog in oog stond met vallen in een zwart gat van depressiviteit. Zoveel zaken waren anders, zoveel zaken moeilijk om te aanvaarden.
Er sleet met de jaren zoveel aan geloofsopvattingen weg, en er bleek zoveel ondeugdelijk. Eigenlijk alles. Maar de stap nemen naar ongeloof is te groot. Je ontwijkt dat alternatief zo lang als mogelijk is.

Je verwart het "gezonde denken" met je eigen "geloofstekortkomingen" en je falen in het leven als "christen" en je eigen stomme 'ongeloof'. Je probeert de fout altijd in je 'zondige zelf'' te zoeken, je moedeloos afvragende waarom het ....... "jou toch nooit eens een keer lukt ....... als christen te leven"

Als een .. "échte christen" .. te "geloven"

Lukte dat maar eens een heel jaar dacht ik soms.

Zeer goed gezegd. Dat is precies de rode draad van je leven, en het maakte me op een gegeven moment zo kwaad! Het is echt de reden waarom ik uiteindelijk mijn geloof opzei: ik kwam op een leeftijd dat ik volkomen allergisch werd te horen dat ik zondig was en voor God in gebreke bleef. Iedere keer dat ik het weer eens hoorde werd was het alsof ik ontplofte en werd ik zo kwaad als een dolle stier.

In mijn boek schreef ik: "De zin van Ouweneel "[de Bijbel] is het enige boek dat hem wijst hoe de mens zichzelf in overeenstemming met zijn persoonlijkheid vervullen kan", slaat me nu ik boven de 40 ben in het gezicht. Hoe kan iemand het je volledig overgeven en laten inpakken door een boek dat duizend antieke leerstellingen opdringt in overeenstemming laten zijn met de vervulling van je eigen persoonlijkheid? Er is niets dat ik in mijn leven zo sterk gevoeld heb als dit: mijn persoonlijkheid is volkomen tegenovergesteld aan de godsdienst die mij opgedrongen is. Zoals Ouweneels schrijven laat zien begint het christelijk geloof met 'hoe iemand van zijn schuld bevrijd kan worden'. Er is niets dat zó indruist tegen mijn eigen persoonlijkheid als dit basisgegeven. Er vált namelijk niets te verzoenen tussen mij en God. Ik heb de God die deze wereld gemaakt heeft lief, en wil in deze wereld liefdevol handelen en denken. En als ik daarbij een steekje laat vallen, dan doet dit helemaal niets af aan dit basisgegeven. Een mens houdt innig van zijn hond, terwijl hij best weet dat die hond af en toe kan bijten. En dan moeten we geloven dat God tot zo'n onvoorwaardelijke liefde niet in staat is? Dat wij bij God in schuld staan omdat wij als mens in de wereld zijn geboren? Deze gedachte dat liefde totaal geen voorwaarden stelt draag ik in me vanaf mijn allervroegste jeugd; het is mijn diepste innerlijk. Dit licht schijnt in mijn eigen innerlijk, en de bijbel heeft in mijn leven niets anders gedaan dan het proberen uit te doven en vies te maken. Het christelijk geloof maakt van zowel God als de mens een afzichtelijk gedrocht, en verdraait het menselijk leven tot het toppunt van onnatuurlijkheid."

Maar mijn scheiding en het plotseling overlijden van mijn broer heeft in korte tijd dikke spaanders gehakt in mijn ..... 'christenleven'.

Ik heb die spaanders ook gehad. Zelfs een boek over geschreven. Ik heb dat nooit durven publiceren.

Het: "En nu is het genoeg!!" gevoel.

Sterkte toegewenst met deze nieuwe fase in je leven.

[Kitty]

Niet in dezelfde periode, maar wel eerder. Er sleet met de jaren zoveel aan geloofsopvattingen weg, en er bleek zoveel ondeugdelijk. Eigenlijk alles. Maar de stap nemen naar ongeloof is te groot. Je ontwijkt dat alternatief zo lang als mogelijk is.

Is dit niet het grootste probleem van gelovigen, een verwrongen onwaar beeld van dat gewraakte alternatief? Dat bij nadere beschouwing zo slecht niet is als het leek? En wat was er voor jou dan zo slecht of minderwaardig aan dat alternatief, dat je dat zo lang als mogelijk was wilde ontwijken?

[Rereformed]

Is dit niet het grootste probleem van gelovigen, een verwrongen onwaar beeld van dat gewraakte alternatief?

Het is wellicht in ieder geval een factor die meespeelt. Iedere gelovige is -vaak zonder dat hij het weet- getraind in het viesmaken van het alternatief. De psalmen lezen is de beste opleiding ervoor om de wereld in te delen in tweeën: jij en je vriendjes zijn goed, de ongelovige is de ultieme boze.
Ongelovigen worden in gelovige preken steevast afgeschilderd als materialistisch, geen verantwoordelijkheidsgevoel, verantwoordelijk voor communisme en fascisme en criminaliteit, losbandig, enkel uit op genieten, enkel uit op eigenbelang, egoïstisch, gewelddadig enz enz

Dat bij nadere beschouwing zo slecht niet is als het leek? En wat was er voor jou dan zo slecht of minderwaardig aan dat alternatief, dat je dat zo lang als mogelijk was wilde ontwijken?

Dat zal ik je vertellen. Met 'het alternatief' ben ik enkel en alleen filosofisch bezig geweest, het was voor mij een zaak van enkel existentieel belang. Het ging om de grond voor een gelukkig of ongelukkig bestaan.
Het was voor mij geen probleem of mensen enkel aan sex, genieten en materialisme denken. Maar wél een probleem als ze uitkomen op depressiviteit.
Ik had van ongeloof (dus op atheïsme uitkomen) slechts één gedachte: dat het gelijk staat aan de grond voor alle geluk op aarde weg te nemen, dus gelijk staat aan nihilisme, negativiteit, haat tegen of wanhoop in het leven, chaos, twijfel, weerzin, walging, depressiviteit, relativisme, zinloosheid, levensmoeheid. Die gedachte is gekomen in de tijd dat ik op de middelbare school een lading boeken van Sartre, Camus, Louis Paul Boon, Gerard Reve, Jan Wolkers en anderen las. Ik kon het eenvoudig niet aan om in een oceaan terecht te komen waar het om het even is of je naar oost west noord of zuid zwemt en waar alleen maar de waanzin van het leven regeert, je nooit ergens aankomt en uiteindelijk verdrinkt in het ijskoude water. Wolkers vond ik in Terug naar Oegstgeest zielig trappen naar z'n vader en opgesloten zitten in haat, Sartre's Gesloten Deuren (heette het geloof ik) was benauwend, La Peste van Camus was een schrikbeeld, Louis Paul Boon, De Kapellekensbaan was voor mij het absolute toppunt van hoe het leven enkel als weerzinwekkend kan worden ervaren, Reve met z'n Avonden, ik kon enkel kotsen op zulke schrijvers en zulk negatieve inhoud van het leven en niets moois. (Excuses aan deze schrijvers. Veel van deze boeken zijn uiteraard geniale kunstprodukten, en zijn niet bestemd voor het bevattingsvermogen van een 17-jarige!)

[fbs33]

Aan Rereformed; Heb je je kunnen verzoenen met het idee nergens aan te komen op die 'Oceaan des levens'
Tevreden te zijn met jezelf? Of probeer je nog steeds dat ontsnappingsluik naar de Zin te zoeken?