siger schreef:De bewijslast leggen bij wie een onzinnige stelling niet aanvaardt, is uitzichtloos en een vrijgeleide voor meer onzin.
Dit lijkt me een cirkelredenering, hoewel het voor
Erik blijkbaar een leerzaam moment was. Je begint met de stelling dat 'God bestaat' een onzinnige stelling is en fakkelt 'm dan af omdat het een onzinnige aanname is.
Je hebt echter nergens aangetoond dat de de propositie 'God bestaat' een onzinnige stellng is.
Bovendien is 'niet aanvaarden' iets anders dan het voor je rekening nemen van de negatie van de bewering. En daarmee komen we weer op mijn hoofdpunt.
Mijn stelling is dat de atheist van elk godsconcept stelt dat het niet bestaat, en dat hij voor die stelling de bewijslast draagt, net zo zeer als dat een theist, deïst, pantheïst of polytheïst stelt dat God, in welke voorstelling dan ook, wél bestaat, dáárvoor de bewijslast draagt.
Wat hier steeds plaatsvindt is een poging van atheïsten hun cake op te eten terwijl ze 'm tegelijkertijd veilig weggestopt in de verpakking houden:
Het is een stategie om de bewijslast te verschuiven. In tegenstelling tot de atheïst verkeert de agnost immers in de comfortabele positie dat hij tegen zowel atheist als theist kan zeggen: jullie willen me allebei overtuigen dat ik
niet-P resp.
P in mijn geheel van overtuigingen moet opnemen. Nu, kom maar met een paar overtuigende redenen die aantonen dat zus of dat zo.
Nu ja, het voordeel achterover te leunen en de ander aan het werk te zetten wil de atheist ook wel. Dat kan, wanneer je je van een oordeel onthoudt en slechts zegt: degenen die beweren dat God bestaat, hebben mij (nog) niet kunnen overtuigen.
Zodra je meer zegt, zodra je de stelling voor je rekening neemt dat God niet bestaat, dan moet je daar ook voor staan en aantonen dat God niet bestaat.