http://new.exchristian.net/

[Doppelgänger]

In the beginning I still believed everything—I just didn’t feel any sort of divine presence in my life, and realized I never had.

Dit is voor mij een opvallend punt - zo heb ik het vroeger namelijk ook ervaren. Als kind slikte ik alle bijbelverhalen voor zoete koek, maar ik heb nooit de aanwezigheid van God gevoeld of het idee gehad dat er dingen gebeurden in mijn leven waar God een hand in had.

Hoe zit dat met de andere ex-gelovigen op dit forum? Hadden jullie vroeger ook écht het gevoel dat God in jullie leven was?

[elle]

Hoe zit dat met de andere ex-gelovigen op dit forum? Hadden jullie vroeger ook écht het gevoel dat God in jullie leven was?

Ik herinner me een keer dat ik heel verdrietig was omdat ik God niet kon vinden. Ik stond in de kamer en ineens ging de telefoon...de persoon die mij belde kende ik vaag van gezicht. Ze vroeg of ik mee wilde gaan naar de wekelijkse bijbelstudies in haar gemeente, zij zou me ophalen zodat we samen konden gaan.
Voor mij was dit een bijzonder iets destijds en het was voor mij een bevestiging dat God wel degelijk van mij afwist.

[Fjedka]

Jung noemt zoiets een synchroniciteit: een schijnbaar toevallige samenloop van omstandigheden. Laat dat schijnbaar er maar vanaf.

[Blackadder]

In the beginning I still believed everything—I just didn’t feel any sort of divine presence in my life, and realized I never had.

Dit is voor mij een opvallend punt - zo heb ik het vroeger namelijk ook ervaren. Als kind slikte ik alle bijbelverhalen voor zoete koek, maar ik heb nooit de aanwezigheid van God gevoeld of het idee gehad dat er dingen gebeurden in mijn leven waar God een hand in had.

Hoe zit dat met de andere ex-gelovigen op dit forum? Hadden jullie vroeger ook écht het gevoel dat God in jullie leven was?

Nope, voor mij was dat nu net het gewichtje dat de weegschaal door liet slaan naar de ongelovige kant. Ik vond de serieuze verhalen wel mooi (verhalen over de relatie van God/Jezus en de mensen en dergelijke, de fantasietjes uit het oude testament zoals Noach en Mozes had ik als kind al afgeschreven als sprookjes). Maar het in de praktijk brengen van die verhalen was altijd een probleem voor mij. Ik voelde me altijd heel ongemakkelijk bij van die massa vieringen waar mensen allemaal gekke dingen doen en ineens gaan lachen,huilen, schreeuwen etc. En ik zag of ervoer ook nooit iets buitennatuurlijks.

[PietV.]

Ze vroeg of ik mee wilde gaan naar de wekelijkse bijbelstudies in haar gemeente, zij zou me ophalen zodat we samen konden gaan.
Voor mij was dit een bijzonder iets destijds en het was voor mij een bevestiging dat God wel degelijk van mij afwist.

Ieder mens kent dit soort verhalen. Fjedka noemde het al de schijnbare toevalligheid. Het komt vaker voor dan je denkt. Echter het valt pas op als het gekoppeld wordt aan iets wat op dat moment speelt. En dit kan ook extreme vormen aannemen. Een vriendin van ons doet evangelisatie werk. Ze stuurt nieuwsbrieven. Als ze naar het centrum gaat van een stad en de groep vindt een lege parkeerplaats op een strategisch punt dan wordt dat vermeldt als een teken van ..... Haar hele leven staat in het teken van dit soort gebeurtenissen. Geen baan dan bidden. En na enige tijd krijgt ze weer werk en dat komt door .... Als het bovenstaande telefoontje had plaatsgevonden in een periode van red bull geloof. Dan was het niet eens opgevallen.

[god_of_war]

In the beginning I still believed everything—I just didn’t feel any sort of divine presence in my life, and realized I never had.

Dit is voor mij een opvallend punt - zo heb ik het vroeger namelijk ook ervaren. Als kind slikte ik alle bijbelverhalen voor zoete koek, maar ik heb nooit de aanwezigheid van God gevoeld of het idee gehad dat er dingen gebeurden in mijn leven waar God een hand in had.

Een beetje late reactie, maar zo is het voor mij eigenlijk ook gegaan. Ik ging naar de kerk omdat het zgn. 'goed voor me was'. Aldaar luisterde ik braaf naar de dominee (ook al boeide het me niet zoveel) en ik kwam hoogstens met wat nieuwe Bijbelkennis weer thuis. Jeugddiensten (Baan7) vond ik daarentegen altijd wel tof (al kwam dat voornamelijk door de muziek en de goede sfeer die er hing), maar op een gegeven moment kon ik niet anders dan concluderen dat ik god ook daar niet ervoer.

Daaro[a volgde een periode van ontgoocheling en verwarring (was er iets mis met mij of juist met mijn gelovige omgeving?), waarin ik steeds minder en minder naar de kerk ging. Vervolgens heb ik op mijn 19e de kerk definitief vaarwel gezegd.

Ik ben nu 25 en ik kijk met een heel dubbel gevoel op mijn gelovige periode terug. Aan de ene kant ben ik dankbaar voor de vrijheid die ik heb en de rust die ik ervaar (nu ik niet meer bang hoef te zijn voor de dood), maar aan de andere kant mis ik de stabiele basis en het (wellicht kinderlijke) geluk dat ik had, nog steeds. Zo goed en zo kwaad als het gaat, probeer ik nu mijn eigen draai aan het leven te geven, en ook al lukt dat best aardig, ik realiseer me steeds meer en meer dat ik niet om kan gaan met de leegte die ik niet kan vullen en de zinloosheid van het bestaan.

Een weg terug (naar het geloof) is er niet. Dat realiseer ik me maar al te goed. Het beste wat ik heb, is de afleiding die ik vind in mijn hobby's en door dingen voor anderen te doen, maar dat is het dan ook wel. Zo doe ik mijn best om productief te blijven en (hopelijk) een klein verschil te maken, ook al heb ik geen idee meer waarom.

Het verhaal was een stuk leuker geweest als ik er een opbeurend einde aan had kunnen brouwen, maar hier zullen jullie het helaas mee moeten doen.

[Jinny]

Je bent 25 en je afscheid van het geloof aan het verwerken....
Ach, je hebt nog een heel leven voor je, dus ik maak me niet zo druk wat dat aangaat.
En die stabiliteit zal je toch altijd uit jezelf moeten halen, pas dan zal je zien dat de stabiliteit van de kerk op drijfzand en kinderlijke aanname was gebouwd....

Succes....

[Peter van Velzen]

ik realiseer me steeds meer en meer dat ik niet om kan gaan met de leegte die ik niet kan vullen en de zinloosheid van het bestaan.

Ik heb nooit naar enige zin in het bestaan gezocht. Ik heb gewoon getracht me goed te gedragen en te doen wat mij beviel. Uiteindelijk trof ik Kesinee, en nu is zij de zin van mijn leven. Zij, haar kinderen, haar kleinkinderen, en haar achterkleinkinderen. Mijn vader zij ooit. Als we voortleven na onze dood, dan is het in onze kinderen, En mijn moeder, zei - wijzend op haar kleinkinderen - "Daar doe je het allemaal voor". Maar ook als je ze zelf niet hebt, kun je de wereld een stukje beter maken voor de achterkleinkinderen van anderen. Legio manieren,
Maar je kunt ook gewoon genieten. Dat mag best. Vul je leven met wat jou aanspreekt. . . .

[writer]

Vul je leven met wat jou aanspreekt. . . .

Ik maak constant rommel in mijn schuur en als ik dan een dag opgeruimd heb ben ik 's avonds heel blij........

Tip: Vioolspelen geeft ook veel voldoening en werkt rustgevend.

[god_of_war]

Je bent 25 en je afscheid van het geloof aan het verwerken....
Ach, je hebt nog een heel leven voor je, dus ik maak me niet zo druk wat dat aangaat.
En die stabiliteit zal je toch altijd uit jezelf moeten halen, pas dan zal je zien dat de stabiliteit van de kerk op drijfzand en kinderlijke aanname was gebouwd....

Succes....

Inderdaad. Het zijn de laatste overgebleven restjes die ik nog moet verwerken. Wat je zegt over stabiliteit klopt ook helemaal. Ik verlang dan ook niet terug naar de kerk of naar de valse hoop, maar ik mis alleen het goede gevoel dat het me gaf. Wellicht dat ik dat gevoel in de (nabije) toekomst op een andere manier weer terugvindt. Wie zal het zeggen.

Vul je leven met wat jou aanspreekt. . . .

Dat is wat ik zal blijven doen.

[Jagang]

Ik verlang dan ook niet terug naar de kerk of naar de valse hoop, maar ik mis alleen het goede gevoel dat het me gaf. Wellicht dat ik dat gevoel in de (nabije) toekomst op een andere manier weer terugvindt. Wie zal het zeggen.

Ik denk dat dat komt omdat er in ieder geval één ding is wat een kerk je kan bieden, en wat als vrijdenker een stuk lastiger is om te ervaren: Gemeenschapszin.

Naar de kerk gaan is bij uitstek een groepsgebeuren, terwijl de vrijdenkerij veel individualistischer van aard is. Toch denk ik dat je aan ontmoetingen en gesprekken een goed gevoel kan overhouden.
Niet omdat je gezellig gezamenlijk hebt zitten jaknikken in de richting van een voorganger, maar gewoon omdat de gesprekken vaak ontspannend en stimulerend zijn.

[writer]

.........Ik denk dat dat komt omdat er in ieder geval één ding is wat een kerk je kan bieden, en wat als vrijdenker een stuk lastiger is om te ervaren: Gemeenschapszin.

Het is niet alleen de gemeenschapszin wat blijft trekken.
Als "gelovige" ben je gewend aan een stukje geborgenheid.
In voor en tegenspoed, er was altijd Iemand zonder wiens wil niets gebeurde.
Wanneer het even tegenzat en je deelde dat met God in je gebed dan werd je daardoor gesterkt, het gaf rust als je je hart had uitgestort.
Je berustte overal in omdat je wist dat alles in Gods handen was en dat het uiteindelijk dus goed zou komen.
Als ongelovige sta je overal alleen voor.
Dat is even wennen.
En voor sommigen went het nooit en die gaan toch weer een God aanbidden.
Daar hadden de Baäldienaars ook behoefte aan maar dat werd door de God van Mozes niet gewaardeerd, ze moesten uitgeroeid worden.
Denk daar dan maar aan als je het bidden mist.

[Peter van Velzen]

Als ongelovige sta je overal alleen voor.
Dat is even wennen.

NIet echt. Je medemensen zijn er nog steeds en die zijn toch echt nuttiger dan je onzichtbare vriendje!

[writer]

.... Je medemensen zijn er nog steeds en die zijn toch echt nuttiger dan je onzichtbare vriendje!

Niet iedereen heeft vrienden waar alles mee gedeeld kan worden, bidden heeft iets anoniems, je praat tegen iemand en je weet zeker dat het nooit doorverteld zal worden, God zal ook nooit zeggen dat je stom bent geweest of je iets kwalijk nemen.
Je krijg juist een goed gevoel omdat je alles opgebiecht en alles in Zijn hand gelegd hebt.
Ik denk verder dat ex-gelovigen eerst nog moeten leren dat er best wel een aantal mensen in hun omgeving zijn die ze kunnen vertrouwen.

[Storm]

Als "gelovige" ben je gewend aan een stukje geborgenheid.
In voor en tegenspoed, er was altijd Iemand zonder wiens wil niets gebeurde.
Wanneer het even tegenzat en je deelde dat met God in je gebed dan werd je daardoor gesterkt, het gaf rust als je je hart had uitgestort.
Als ongelovige sta je overal alleen voor.

Ik herken wel veel in wat je schrijft; die geborgenheid voelt lekker.
Veel vrienden weten dat mijn visie op geloof nogal veranderd is, maar ik ben er geen vrienden door kwijt geraakt.
Nu had ik al meer vrienden buiten mijn kerk dan erin.

@Writer ben jij veel vrienden kwijt geraakt?