Persoonlijk vind ik trouwen niet echt een noodzaak: ik zie het als een juridisch contract waarin je vastlegt voor elkaar te zorgen en niet meer dan dat. Dat er een enorme poeha omheen zit, kan mij niet echt bekoren. Het mag best tot een feestje aanleiding geven, maar van die smartlappen over 'De Mooohoohooooiiiste Dag van mijhijijijn Llleeeeeven' vind ik kul.lanier schreef:Stel je ontmoet de liefde van je leven. Op een gegeven moment komt trouwen ter sprake en hij/zij wil trouwen in de kerk. Heb je dat voor hem/haar over? Of kies je sowieso voor een partner die niet gelovig is.
Dat gezegd, ik zal waarschijnlijk wel trouwen omdat mijn vriendin graag de poeha van een groot feest wil. Ik ben niet zo'n feestganger, en het idee dat je nu de hele dag in het middelpunt van de belangstelling staat, vind ik niet zo fijn. Echter, je moet wat voor elkaar overhebben in een relatie en van die ene dag zal ik niet doodgaan.
Nu de vraag: zou ik trouwen in de kerk als mijn vriendin daarom vroeg? (We zijn niet gelovig, dus gaan we het sowieso niet doen.) Mijn antwoord: ik zou er grote moeite mee hebben omdat ik beloftes doe die ik a) niet na kan komen en b) onzinnig vind. Ik sta daar in feite een grote leugen te verkopen alleen maar omdat zij of haar familie dat graag wil, en daar pas ik voor. Het feit dat de kerk dat nog accepteert ook, maakt het helemaal tot een schijnvertoning. Wie probeert nu wie bij de neus te nemen? God in ieder geval niet: die heeft donders goed door dat Zijn zegen wordt gevraagd voor een huwelijk met een persoon die Zijn bestaan in meer of mindere mate ontkent.
Een andere manier om de vraag te beantwoorden is dan ook dat mijn Grote Liefde niet gelovig kan zijn. Ik heb diverse relaties met ietsistes gehad: op hun manier allemaal lieve en schattige meiden. Maar ik sloeg dicht op het moment dat ze vol overtuiging ingingen op hun geloof. Het was een zeer serieuze zaak voor ze---maar wel eentje waarin ik ze nooit zou kunnen steunen, zelfs niet oppervlakkig, omdat ik hun overtuiging absoluut niet serieus kon nemen. Omdat ik veel te weinig ervaring had, kon ik dat gevoel ook niet goed (lees: politiek correct) verwoorden, met vaak heftige ruzies tot gevolg. (Nu zou ik het wel kunnen, maar is het niet meer nodig.) Met veel tijd zou ik ze misschien op andere gedachten hebben kunnen brengen, maar ik heb dat altijd categorisch geweigerd. Als je zoveel van iemand houdt dat je je verdere leven bij die persoon wilt blijven, doe je dat niet nadat je eerst alle fundamentele 'karakterprobleempjes' hebt weggebeiteld en iemand hebt omgevormd tot een persoon die jij wél acceptabel vindt. Kies dan meteen iemand uit die aan je beeld voldoet: dat 'klikt' een stuk beter en leidt tot veel minder spanningen. Want het blijft natuurlijk niet bij het huwelijk: wat doe je met kinderen, met opvoeding, met pa & ma die aan het eind van hun leven een vreselijke aftakeling tegemoet gaan, met de (schoon)familie, enzovoort.
Als beide partners niet al te hard op hun strepen gaan staan, is daar vast wel uit te komen. Maar dan zijn beiden niet erg strikt in hun opvattingen en vinden ze onderlinge harmonie belangrijker dan hun persoonlijke overtuiging. Ik ben wat dat betreft een egoïst: eerst mijn overtuiging, dan de ander. Dan kan ik mezelf zijn zonder me de hele tijd à la de Kitkat-reclame af te vragen waar ik in hemelsnaam mee bezig ben.
