Freethinker.nl

Mullog schreef: ↑11 nov 2024 09:52

dikkemick schreef: ↑11 nov 2024 09:39 Uracil?? Mij onbekend.
Grapje dat ik niet zie?

Uracil zit alleen in RNA (en vervangt daar Thymine uit dna)

Ja las het. Zacht uitgedrukt: Wonderlijk mechanisme!

Bij reïncarnatie denkt men doorgaans aan een soort spook (de ziel) dat van lichaam naar lichaam verhuist.

Zoals ik het zie, gaat de ziel niet door de ruimte heen maar speelt ruimte zich af in de ziel. Ongeveer zoals je in een droom kunt beleven dat je door verschillende ruimtes beweegt, terwijl die "ruimtes" zich feitelijk in je hoofd bevinden (in dat deel van je hersenen dat de droom vormgeeft). Dromen zijn individuele projecties (en daarom instabiel) terwijl alles in de ruimtetijd een collectieve projectie is van alle zielen (en daarom stabiel, met onwrikbare natuurwetten etc.).

Zoals een gamer op dezelfde stoel blijft zitten terwijl hij een nieuw karakter aanmaakt en daarmee op stap gaat, zo gaat de ziel niet één of ander lichaam in maar stemt ze zich er op af. Het nieuwe lichaam wordt als het ware een avatar.

De verbinding blijft in stand zolang alle systemen van het lichaam naar behoren functioneren. Wanneer een lichaam sterft, raakt de verbinding verbroken en zal de ziel de drang voelen om zich op een nieuw lichaam af te stemmen. Ik vermoed zelf dat dit plaatsvindt vanaf de bevruchting en dus vlak voor de eerste celdeling. De bevruchting is een energetisch moment ("Initially, the egg cell is charged with a positive electric charge, and the sperm cells are charged with a negative electric charge" etc.) en ook om andere redenen een zinnig startpunt van de incarnatie.

Omdat de ziel zich niet in een lichaam bevindt maar elk lichaam (en in zekere zin het hele universum) in de ziel, kan de reïncarnerende ziel niet waargenomen worden, ongeveer zoals geen van de game characters de speler kunnen zien. Het is geen spook of iets dergelijks. Wel is het een individu, een uniek perspectief, een unieke wil. Hoewel herinneringen met het stervende lichaam verloren gaan (in ieder geval onder normale omstandigheden), gaat de ziel er door elke levensles op vooruit, en komt ze "in" steeds hoger ontwikkelde lichamen terecht.

Ik vind de karmische interpretaties van reïncarnatie onzinnig en manipulatief. Ik acht het uitermate onwaarschijnlijk dat iemand die vlees eet voor straf in het lichaam van een koe geboren zal worden, of zoals sommige hindoeteksten stellen: een leven als koe voor elke haar op de koe die men eet.

Reïncarnatie is in mijn optiek een geleidelijke groei van steeds hoger ontwikkelde lichamen/zenuwstelsels. Eenmaal mens, blijf je mens, omdat zo'n lichaam het beste bij je ziel past, als een heremietkreeft in een passende schelp of als een hommel die als vanzelf naar de juiste bloem wordt gelokt. Niemand wordt zomaar ergens geboren.

Ivar schreef: ↑14 dec 2024 14:35 Zoals ik het zie, gaat de ziel niet door de ruimte heen maar speelt ruimte zich af in de ziel.

Ik snap er helemaal niets van.
Hoe definieer je 'ziel'. Welke observaties dragen bij aan onderbouwing van die definitie?

Ivar schreef: ↑14 dec 2024 14:35 Bij reïncarnatie denkt men doorgaans aan een soort spook (de ziel)
dat van lichaam naar lichaam verhuist.

Dankjewel voor de snelle reactie!

Alleen al om jouw schrijfsel goed te verwerken en eventueel te integreren heb ik
wel wat meer tijd nodig, laat staan dat ik net zo snel inhoudelijk kan reageren.

De geciteerde zin is onder andere wat me tegenstaat. De aanname dat mensen zich
in het 'Universeel Bewustzijn' bevinden past wel bij mij. Sowieso vind ik zulks
waarschijnlijker dan dat wij wezens zouden zijn die 'alleen maar' menselijk
bewustzijn in ons hoofd creëren. Sommigen hebben volgens mij zelfs het vermogen
[of een zintuig?] om te communiceren met het 'Universeel Bewustzijn'

Ik voel weerstand tegen het gebruik van het woord Ziel. Zulks maakt me,
net als Bonjour, wel nieuwsgierig naar hoe jij Ziel definieert en onderbouwt.
Wat ik vooral interessant vind, zijn jouw eigen ervaringen en observaties.
Filosofische theorieën vind ik in eerste instantie wat minder van belang.

Bonjour schreef: ↑14 dec 2024 15:03 Hoe definieer je 'ziel'.

De ziel is in dit concept dat "punt" (tussen aanhalingstekens omdat het dimensieloos is, als een singulariteit) waar de indrukken van alle zintuigen en delen van de hersenen samenkomen tot één beleving, en van waaruit - op basis van die beleving en andere vormen van informatie - alle keuzes worden gemaakt, wat zich vertaalt in fysieke handelingen zoals spraak en doelbewuste (niet-reflexmatige) spierbewegingen. Dat deel van elk wezen dat niet enkel onderhevig is aan causaliteit maar ook zelf een bron van causaliteit is (en dus "vrije wil" heeft/is). Dat wat niet in biologische zin leeft (de ziel heeft geen zuurstof of voedsel nodig, en sterft ook niet wanneer het lichaam sterft) maar het bewuste leven mogelijk maakt.

De definitie van de ziel zou zodoende geformuleerd kunnen worden als "Dat wat niet fysiek of biologisch is maar ten grondslag ligt aan alle fysieke, biologische processen, in het bijzonder alle vormen van bewustzijn, van het zeer primitieve (dat van eencellige organismen en dergelijke) tot het meest complexe en zelfbewuste (op onze planeet: Homo sapiens)."

De ziel maakt in dit concept integraal onderdeel uit van het bestaan. Het is niet door de oerknal, de vorming van RNA/DNA of het proces van evolutie ontstaan - en is geen onbeduidende bijkomstigheid - maar bestond al (in een sluimerende, niet zelfbewuste toestand) vóór de oerknal etc., en zal altijd blijven bestaan. De ziel is nooit ontstaan en zal nooit ophouden te bestaan. Het is dat waarbinnen alle tijdelijke dingen zich afspelen. Het enige dat wijzigt is de mate van zelfbewustzijn, dat fluctueert tussen potentieel (vóór de oerknal en aan het begin van de evolutie en reïncarnatiecyclus) en maximale uitdrukking (in de menselijke levensvorm, in de filosoof en bovenal in degene die verlichting heeft bereikt).

Het alternatief was niets geweest maar zoals we allemaal weten was "niets" geen optie. Het bestaan is vol met allemaal vormen van "iets", waaronder dat merkwaardige verschijnsel dat we bewustzijn noemen.

Welke observaties dragen bij aan onderbouwing van die definitie?

De enige observatie die we hebben is onze individuele beleving van een denkend, voelend wezen te zijn. De ziel is niet waar te nemen met instrumenten. Observaties zijn er voor observeerbare dingen. De ziel is enkel te doorgronden met het verstand (filosofie, logica, wiskunde etc.).

Of om het wat nederiger uit te drukken: bovenstaande is speculatie: als er al zoiets bestaat als reïncarnatie (dit topic), wat is dan de meest aannemelijke manier waarop dit alles functioneert? Wat reïncarneert er? Waarom zou het bestaan niet uitsluitend met biologische en chemische processen werken maar ook reïncarnatie vergen?

Een terzijde:

Psychedelica kunnen een merkwaardige "innerlijke wereld" openbaren, die we met "één oog" beleven, haarscherp, maar je gaat er geen andere zielen van zien. Je beleeft uitsluitend je eigen bewustzijn, waarbij er inderdaad geen sprake is van een linker- en rechteroog. Odin, met zijn ene "oog" en zijn twee raven genaamd Geheugen en Gedachte, is een mythologische vertegenwoordiging van de ziel, zoals ook het derde oog van Shiva dat is. (Of een mythologische vertegenwoordiging van de sjamaan in trance.)

Citaat uit 2019, toen dit topic begon:

Maria schreef: ↑13 jan 2019 10:22 Men zegt de ziel groeit door.

Maar wat en van wie is die dan, als die geen eigen identiteit heeft, want volkomen blanco bij de geboorte in meerdere religies?
Wat of wie groeit er spiritueel door om de hoogste hemel te bereiken of het Nirwana?
Ik heb altijd al moeite gehad met dit begrip.
Een mens zonder verlangens en gevoelens, positief of negatief is mi. ook niet een mens.
Er wordt wel gezegd, dat wij westerse mensen dit sowieso niet kunnen begrijpen.
Onzin mi. voor degenen, die hun leven lang al geïnteresseerd zijn in deze materie en daar van alles over hebben gelezen.

Wat reïncarneert er dus?
Niet jij of ik, en/of alleen in de geest.
Een identiteitsloze ziel dus, die dan blijkbaar wel moet kunnen groeien en zich vormen.
Maar dan moet er toch ook een vorm van identiteit aan gekoppeld zitten, anders zijn alle zielen één pot nat.

De identiteit van de ziel is niet afhankelijk van de parate herinneringen. De identiteit zit 'm primair in het eeuwig een getuige zijn, een uniek perspectief dat alles beleeft. Tijdens een psychedelische ervaring - vooral bij een plotselinge zeer hoge dosis DMT - kan men helemaal vergeten wie men is en waar men zich bevindt, maar blijft er desalniettemin sprake van een "belever", een bewustzijn. Die belever blijft zelfs tijdens de slaap een waarnemer. Het is zelfs niet ondenkbaar dat de diepe slaap "beleefd" wordt, ook al zijn er geen indrukken die achteraf herinnerd kunnen worden. Dat bewustzijn is - theoretisch althans - de eeuwige, onvernietigbare ziel, de ziel die altijd al bestaan heeft en na de dood zich uiteindelijk met een nieuw lichaam verbindt.

Het is aannemelijk dat alle indrukken wel worden opgeslagen in de ziel, of in ieder geval dat die invloed hebben op de "vibratie" ervan, om het even wat zweverig uit te drukken. Dit zijn dan geen parate herinneringen, al zou het best kunnen dat tussen de levens in (dus na de dood en voorafgaand aan de volgende incarnatie) al die herinneringen weer even beschikbaar zijn. Maar deze herinneringen bevinden zich in ieder geval niet in het nieuwe zenuwstelsel waarin men incarneert. Dat zenuwstelsel begint inderdaad blanco, tabula rasa. Het zou een verwarrende boel worden als we tijdens elk opvolgende leven de herinneringen van duizenden vorige levens zouden hebben. En het zou ook saai zijn. Het leuke aan de vergetelheid is dat elk leven een nieuw avontuur is. Theoretisch kunnen we de komende eeuwen herhaaldelijk "voor de allereerste keer" naar The Beatles luisteren, en verrast worden door het feit dat Darth Vader eigenlijk de vader van Luke en Leia is!



Ik zal die zweverige term vibratie nog even toelichten. Wat ik ermee bedoel is dat de "groei van de ziel" waar we het over hebben, betrekking heeft op de complexiteit van het "denken" waartoe de ziel in haar evolutie in staat is. Hoe hoger de "vibratie", hoe gunstiger het lichaam en de omstandigheden voor verdere zelfverwerkelijking. Er is geen God of comité van goden of karma politie die de volgende incarnatie bepaalt. Het is de "vibratie" van de ziel die toegang verschaft tot het meest passende lichaam en gezin, land etc., als de sleutel op een deur of een enzym op een substraat. Een energetisch proces waar geen oordelend opperwezen bij te pas komt.

Zijn alle zielen één pot nat? Nee. Hoewel de zielen allemaal op precies dezelfde wijze functioneren en hetzelfde potentieel hebben, en elke ziel vroeg of laat verlichting bereikt en het spel dan opnieuw begint, bevindt elke ziel zich op een andere plek in de kosmische cyclus. Slechts een minuscule fractie van alle zielen is op dit moment mens, en slechts een klein deel van de mensen heeft een hoog niveau van zelfbewustzijn bereikt. En degenen die een hoge mate van zelfbewustzijn hebben bereikt, hebben nog altijd hun eigen perspectieven, meningen, gevoelens etc.

Boerenverstand schreef: ↑06 jan 2019 15:08 Het valt mij op dat de westerse mens meestal de makkelijkste vormen van reïncarnatie uitkiest: Gewoon een mens geweest in het vorige leven. Geen tijger, kwal of mineraal. In andere vormen van reïncarnatie komen deze zaken wel voor.

Ook in mijn kijk op reïncarnatie komen die zaken voor, maar niet chaotisch. De ziel reist geleidelijk door al deze levensvormen heen. Eenmaal mens, blijf je mens. Het eerste leven als mens zal niet direct als een Leonardo da Vinci zijn maar als de een of andere jager-verzamelaar. Het neemt honderden levens in beslag om een genie te worden, en nog veel meer levens om verlichting te bereiken. Is het spel eenmaal uitgespeeld, dan kan men vanaf dat niveau van nirvana - wanneer de gelukzaligheid begint te vervelen - vrijwillig een nieuwe game starten, wetend dat we dit spel oneindig vaak kunnen en zullen spelen. Het is immers de beste van alle mogelijke werelden.

Reïncarnatie verloopt waarschijnlijk geleidelijk. Wie in dit leven een filosoof was, heeft zich zeer waarschijnlijk ook in vorige levens beziggehouden met de ideeën van Nietzsche, Hegel en de rest. Een occultist heeft zich zeer waarschijnlijk ook in zijn vorige leven met hermetisme en neoplatonisme beziggehouden. En ja, dat geldt zeer waarschijnlijk ook voor moslims, joden, christenen, hindoes etc. Niet dat men in dit leven exact dezelfde denkbeelden zal hebben als in het vorige leven, en het is uiteraard mogelijk om naar een heel ander continent en cultuur te transmigreren, en misschien ook wel naar een andere planeet, maar er zullen wel raakvlakken zijn omdat groei geleidelijk verloopt en de opeenvolgende levens dus ook dat geleidelijke zullen hebben.

Ik heb sinds enkele jaren een vermoeden, maar geen bewijs en ook geen herinneringen die het zouden suggereren, dat ik in mijn vorige leven de Italiaanse occultist, vertaler en auteur Julius Evola was, een van de grondleggers (samen met o.a. René Guénon en Mircea Eliade) van het Traditionalisme. Dit omdat ik erachter kwam dat er een groot aantal raakvlakken zijn tussen onze levens (waaronder onze interesse in mythologie, activiteiten zoals vertalen, en bepaalde denkbeelden en karaktertrekken), en de man 9 maanden en 13 dagen voor mijn geboorte is gestorven.

Ivar schreef: ↑15 dec 2024 16:34 De identiteit van de ziel is niet afhankelijk van de parate herinneringen. De identiteit zit 'm primair in het eeuwig een getuige zijn, een uniek perspectief dat alles beleeft. Tijdens een psychedelische ervaring - vooral bij een plotselinge zeer hoge dosis DMT - kan men helemaal vergeten wie men is en waar men zich bevindt, maar blijft er desalniettemin sprake van een "belever", een bewustzijn. Die belever blijft zelfs tijdens de slaap een waarnemer. Het is zelfs niet ondenkbaar dat de diepe slaap "beleefd" wordt, ook al zijn er geen indrukken die achteraf herinnerd kunnen worden. Dat bewustzijn is - theoretisch althans - de eeuwige, onvernietigbare ziel, de ziel die altijd al bestaan heeft en na de dood zich uiteindelijk met een nieuw lichaam verbindt.

Een serie beweringen die totaal negeren dat er geen enkele aanwijzing voor is, dat er buiten de hersenen van een levend persoon enig menselijk bewustzijn bestaat. En kom niet met bijna-dood ervaringen, want bijna dood is nog steeds levend. Deze compleet verzonnen ziel, wordt - eveneens zonder enige aanleiding, eeuwig en onvernietigbaar genoemd. En gij geleufd dat?

Peter van Velzen schreef: ↑16 dec 2024 01:39 Een serie beweringen die totaal negeren dat er geen enkele aanwijzing voor is, dat er buiten de hersenen van een levend persoon enig menselijk bewustzijn bestaat. En kom niet met bijna-dood ervaringen, want bijna dood is nog steeds levend. Deze compleet verzonnen ziel, wordt - eveneens zonder enige aanleiding, eeuwig en onvernietigbaar genoemd. En gij geleufd dat?

Ik had zelf al geschreven dat ik over dit onderwerp aan het speculeren ben: "Of om het wat nederiger uit te drukken: bovenstaande is speculatie. Als er al zoiets bestaat als reïncarnatie (dit topic), wat is dan de meest aannemelijke manier waarop dit alles functioneert? Wat reïncarneert er?"

Ik heb doelbewust geen aanwijzingen aangedragen en dus ook geen bijna-dood-ervaringen genoemd (bijna-dood is immers niet dood, dus wat er dan gebeurt kan als een soort psychedelische ervaring worden gezien: een radicale verandering van de hersenstofwisseling).

Ik speel hier met ideeën en concepten. Ik heb herhaaldelijk geschreven "wat mij aannemelijk lijkt."

Het topic is reïncarnatie. Als reïncarnatie empirisch bewezen kon worden dan was dat al jaren geleden gebeurd. Reïncarnatie is iets om in overweging te nemen en over te speculeren. Pas na de dood en na de bevruchting kunnen we er met zekerheid iets over zeggen, maar dan is er niemand meer die ons horen kan.

Ivar schreef: ↑16 dec 2024 02:19

Peter van Velzen schreef: ↑16 dec 2024 01:39 Een serie beweringen die totaal negeren dat er geen enkele aanwijzing voor is, dat er buiten de hersenen van een levend persoon enig menselijk bewustzijn bestaat. En kom niet met bijna-dood ervaringen, want bijna dood is nog steeds levend. Deze compleet verzonnen ziel, wordt - eveneens zonder enige aanleiding, eeuwig en onvernietigbaar genoemd. En gij geleufd dat?

Ik had zelf al geschreven dat ik over dit onderwerp aan het speculeren ben: "Of om het wat nederiger uit te drukken: bovenstaande is speculatie. Als er al zoiets bestaat als reïncarnatie (dit topic), wat is dan de meest aannemelijke manier waarop dit alles functioneert? Wat reïncarneert er?"

Ik heb doelbewust geen aanwijzingen aangedragen en dus ook geen bijna-dood-ervaringen genoemd (bijna-dood is immers niet dood, dus wat er dan gebeurt kan als een soort psychedelische ervaring worden gezien: een radicale verandering van de hersenstofwisseling).

Ik speel hier met ideeën en concepten. Ik heb herhaaldelijk geschreven "wat mij aannemelijk lijkt."

Het topic is reïncarnatie. Als reïncarnatie empirisch bewezen kon worden dan was dat al jaren geleden gebeurd. Reïncarnatie is iets om in overweging te nemen en over te speculeren. Pas na de dood en na de bevruchting kunnen we er met zekerheid iets over zeggen, maar dan is er niemand meer die ons horen kan.

Na onze dood kunnen we er niets meer over zeggen en na onze bevruchting nog niets. Al kunnen onze ouders negen maanden later de slaap niet vatten omdat ze ons kunnen horen.
Met andere woorden, we kunnen het niet serieus nemen.

Peter van Velzen schreef: ↑16 dec 2024 01:39
Een serie beweringen die totaal negeren dat er geen enkele aanwijzing voor is, dat er buiten de hersenen van een levend persoon enig menselijk bewustzijn bestaat.

Jouw bewering dat er geen enkel bewustzijn buiten de hersenen bestaat, baseert zich op wat we op dit moment kunnen meten en observeren. De wetenschap heeft echter nog geen volledige verklaring voor bewustzijn zelf, laat staan een mogelijk Universeel Bewustzijn. Het feit dat iets niet bewezen is, betekent niet dat het onmogelijk is. Wetenschap onderzoekt wel vaker zaken die ooit als onmogelijk of onbewijsbaar werden beschouwd.

Zo zijn er bijvoorbeeld wetenschappers zoals Roger Penrose en Stuart Hameroff
die non-lokaliteit en het universum als mogelijke bewustzijnsbron onderzochten.

Penrose bijvoorbeeld speculeert dat kwantumtoestanden van bewustzijn mogelijk interactie
hebben met het fundament van de werkelijkheid, wat sommigen, waaronder ik, interpreteren
als als een vorm van 'Universeel Bewustzijn'. Kwantummechanica kent het concept van
non-lokaliteit, waarbij de toestand van een deeltje niet beperkt is tot een specifieke plaats of
tijd. Als bewustzijn inderdaad afhankelijk is van kwantumprocessen, opent dit de mogelijkheid
dat bewustzijn niet strikt gebonden is aan het fysieke lichaam.

Hameroff en Penrose suggereren dat de kwantumtoestanden die bewustzijn mogelijk
maken, afhangen van processen in de geometrie van ruimte-tijd op de Planck-schaal.
In hun theorie is bewustzijn dus niet slechts een biologisch fenomeen, maar mogelijk
een fundamentele eigenschap van de fysieke werkelijkheid zelf.

Ik ben niet wetenschappelijk geschoold, dus het bovenstaande is dan ook slechts mijn
interpretatie als leek. Je schreef ooit dat ik vaker op meerdere gedachtes tegelijk hink
en dat klopt ook nu: ik neem geen vast standpunt in over 'OF Materialisme OF Idealisme'.
Ik sta er voor open dat beide filosofïën uitgaan van twee kanten van dezelfde medaille:

• de Werkelijkheid.

HierEnNu schreef: ↑16 dec 2024 08:08

• de Werkelijkheid.

Die wordt pas bereikt als de wetenschappelijke gemeenschap goedkeuring geeft aan de gedachten en speculaties van Penrose. Als de "theorie" (hypothese) blijkt te kloppen, totdat er een betere voor in de plaats komt.
Dat zijn de spelregels van de werkelijkheid ("werkelijkheid")

Ivar schreef: ↑14 dec 2024 16:57

Bonjour schreef: ↑14 dec 2024 15:03 Hoe definieer je 'ziel'.

De ziel is in dit concept dat "punt" (tussen aanhalingstekens omdat het dimensieloos is, als een singulariteit) waar de indrukken van alle zintuigen en delen van de hersenen samenkomen tot één beleving, en van waaruit - op basis van die beleving en andere vormen van informatie - alle keuzes worden gemaakt, wat zich vertaalt in fysieke handelingen zoals spraak en doelbewuste (niet-reflexmatige) spierbewegingen. Dat deel van elk wezen dat niet enkel onderhevig is aan causaliteit maar ook zelf een bron van causaliteit is (en dus "vrije wil" heeft/is). Dat wat niet in biologische zin leeft (de ziel heeft geen zuurstof of voedsel nodig, en sterft ook niet wanneer het lichaam sterft) maar het bewuste leven mogelijk maakt.

De definitie van de ziel zou zodoende geformuleerd kunnen worden als "Dat wat niet fysiek of biologisch is maar ten grondslag ligt aan alle fysieke, biologische processen, in het bijzonder alle vormen van bewustzijn, van het zeer primitieve (dat van eencellige organismen en dergelijke) tot het meest complexe en zelfbewuste (op onze planeet: Homo sapiens)."

Tot zover kan ik je definitie volgen.

De ziel maakt in dit concept integraal onderdeel uit van het bestaan. Het is niet door de oerknal, de vorming van RNA/DNA of het proces van evolutie ontstaan - en is geen onbeduidende bijkomstigheid - maar bestond al (in een sluimerende, niet zelfbewuste toestand) vóór de oerknal etc., en zal altijd blijven bestaan. De ziel is nooit ontstaan en zal nooit ophouden te bestaan. Het is dat waarbinnen alle tijdelijke dingen zich afspelen. Het enige dat wijzigt is de mate van zelfbewustzijn, dat fluctueert tussen potentieel (vóór de oerknal en aan het begin van de evolutie en reïncarnatiecyclus) en maximale uitdrukking (in de menselijke levensvorm, in de filosoof en bovenal in degene die verlichting heeft bereikt).

Hier stopt het bij mij.
Het roept alleen vragen op.
Vooral als ik bedenk hoeveel mensen, biologische wezens met een ziel, mij zijn voorgegaan en hoeveel zullen nog er volgen?
Zielen die ooit geïncarneerd waren en zullen reïncarneren, maar onvoldoende zielen om de steeds groeiende aantallen mensen te voorzien.

Het alternatief was niets geweest maar zoals we allemaal weten was "niets" geen optie. Het bestaan is vol met allemaal vormen van "iets", waaronder dat merkwaardige verschijnsel dat we bewustzijn noemen.

Ik kan er inkomen, dat je "niets" maar niets vindt.
En graag een invulling geeft aan je bestaan.
Maar meer dan "iets" kan ik het niet noemen.

Bonjour schreef:Welke observaties dragen bij aan onderbouwing van die definitie?

De enige observatie die we hebben is onze individuele beleving van een denkend, voelend wezen te zijn. De ziel is niet waar te nemen met instrumenten. Observaties zijn er voor observeerbare dingen. De ziel is enkel te doorgronden met het verstand (filosofie, logica, wiskunde etc.).

Of om het wat nederiger uit te drukken: bovenstaande is speculatie: als er al zoiets bestaat als reïncarnatie (dit topic), wat is dan de meest aannemelijke manier waarop dit alles functioneert? Wat reïncarneert er? Waarom zou het bestaan niet uitsluitend met biologische en chemische processen werken maar ook reïncarnatie vergen?

Dit soort vragen dus.
En inderdaad. Meer als speculatie kun je het niet noemen.

Psychedelica kunnen een merkwaardige "innerlijke wereld" openbaren, die we met "één oog" beleven, haarscherp, maar je gaat er geen andere zielen van zien. Je beleeft uitsluitend je eigen bewustzijn.

En dat nog op een verdraaide manier.

HierEnNu schreef: ↑16 dec 2024 08:08

Peter van Velzen schreef: ↑16 dec 2024 01:39
Een serie beweringen die totaal negeren dat er geen enkele aanwijzing voor is, dat er buiten de hersenen van een levend persoon enig menselijk bewustzijn bestaat.

Jouw bewering dat er geen enkel bewustzijn buiten de hersenen bestaat, baseert zich op wat we op dit moment kunnen meten en observeren. De wetenschap heeft echter nog geen volledige verklaring voor bewustzijn zelf, laat staan een mogelijk Universeel Bewustzijn. Het feit dat iets niet bewezen is, betekent niet dat het onmogelijk is. Wetenschap onderzoekt wel vaker zaken die ooit als onmogelijk of onbewijsbaar werden beschouwd.

Zo zijn er bijvoorbeeld wetenschappers zoals Roger Penrose en Stuart Hameroff
die non-lokaliteit en het universum als mogelijke bewustzijnsbron onderzochten.

Penrose bijvoorbeeld speculeert dat kwantumtoestanden van bewustzijn mogelijk interactie
hebben met het fundament van de werkelijkheid, wat sommigen, waaronder ik, interpreteren
als als een vorm van 'Universeel Bewustzijn'. Kwantummechanica kent het concept van
non-lokaliteit, waarbij de toestand van een deeltje niet beperkt is tot een specifieke plaats of
tijd. Als bewustzijn inderdaad afhankelijk is van kwantumprocessen, opent dit de mogelijkheid
dat bewustzijn niet strikt gebonden is aan het fysieke lichaam.

Hameroff en Penrose suggereren dat de kwantumtoestanden die bewustzijn mogelijk
maken, afhangen van processen in de geometrie van ruimte-tijd op de Planck-schaal.
In hun theorie is bewustzijn dus niet slechts een biologisch fenomeen, maar mogelijk
een fundamentele eigenschap van de fysieke werkelijkheid zelf.

Ik ben niet wetenschappelijk geschoold, dus het bovenstaande is dan ook slechts mijn
interpretatie als leek. Je schreef ooit dat ik vaker op meerdere gedachtes tegelijk hink
en dat klopt ook nu: ik neem geen vast standpunt in over 'OF Materialisme OF Idealisme'.
Ik sta er voor open dat beide filosofïën uitgaan van twee kanten van dezelfde medaille:

• de Werkelijkheid.

Je verwart:
1. Er naar zoeken.
2. Het gevonden hebben.

Er zijn er die nog steeds naar Nessie zoeken, terwijl ieder weldenkend mens weet dat het beestje niet bestaat.

HierEnNu schreef: ↑16 dec 2024 08:08 Kwantummechanica kent het concept van non-lokaliteit, waarbij de toestand van een deeltje niet beperkt is tot een specifieke plaats of tijd. Als bewustzijn inderdaad afhankelijk is van kwantumprocessen, opent dit de mogelijkheid dat bewustzijn niet strikt gebonden is aan het fysieke lichaam.

Ja, die non-lokaliteit past bij bij het idee dat de ziel (geest) zich niet in ruimtetijd (materie) bevindt maar ruimtetijd zich afspeelt in de ziel, of eigenlijk het eeuwige collectief van alle zielen (de ultieme grond van het bestaan). De merkwaardige observaties uit de kwantummechanica spelen zich dan af op het raakvlak van geest en materie. Indien dit daadwerkelijk het geval is, dan hadden niet de materialisten maar de idealisten het bij het juiste eind. Bovendien zou dit dan een hele bijzondere implicatie hebben voor het begrip van reïncarnatie, aangezien reïncarnatie dan niet door een of ander chemisch en biologisch proces is ontstaan (na de toevallige vorming van DNA etc.), maar vanaf het begin van de evolutie een essentiële rol hebben gespeeld: organisch leven zou niet mogelijk zijn geweest zonder bezieling.

TIBERIUS CLAUDIUS schreef: ↑16 dec 2024 09:39
Je verwart:
1. Er naar zoeken.
2. Het gevonden hebben.

Nee, ik verwar zulks niet en begrijp je punt, maar ik ben van mening
dat er meer mogelijk is dan wat reeds wetenschappelijk bewezen is.