Hopper schreef: ↑07 feb 2020 14:37
axxyanus schreef: ↑07 feb 2020 14:04
Al bij al heb ik niet de indruk een stap dichter te staan met wat jij bedoelt met "onthecht". Ik heb naar jouw definitie gevraagd omdat jezelf een definitie ter sprake bracht en het mijn indruk is dat "onthecht" een erg vage term is die iedereen invult zoals het op dat moment goed uitkomt. Ondertussen zijn we enkele uitwisselingen verder en heb ik niet de indruk iets wijzer geworden te zijn.
Beste axxyanus.
Die indruk heb ik ook. Het schiet niet erg op met uw zelfonderzoek.
Ik ben dan ook niet bezig met een zelfonderzoek maar met een poging jou te begrijpen. Wat bedoel jij nu juist met onthecht zijn? Ik kan er kop noch staart aan krijgen omdat het er op lijkt dat je gewoon op het moment schrijft wat je binnenvalt, zonder enige zorg voor coherentie met wat je eerder schreef. Het gevolg is een hoop losse bijdragen waar geen lijn valt door te trekken. Waarbij je dan ook nog normale woorden in speciale betekenissen gaat gebruiken. Zoals je nu net deed met het woord "doen".
Hopper schreef: ↑07 feb 2020 14:37https://www.advaitacentrum.nl/publicati ... fonderzoek
Als je jezelf beter wilt leren kennen, is het nuttig om te zien wat dit leren kennen inhoudt. Zelfkennis ontstaat wanneer je je bewust bent van jezelf in je situatie, van je acties en reacties op alle terreinen van je bestaan. Een onderzoek van jezelf is een systematische en kritische activiteit en bij een radicaal zelfonderzoek gaat dit tot op de wortels van je bestaan door. Wat houdt dit in? Direct valt het verschil op met een gewoon onderzoek. Hierin bestaat er een verschil tussen jezelf als onderzoeker en dat wat je onderzoekt. Als je bijvoorbeeld een patiënt, een grondmonster of de markt onderzoekt, zorg je ervoor zo weinig mogelijk het veld van onderzoek te beïnvloeden. Het ideaal van wetenschappelijk onderzoek is deze scheiding volledig te laten zijn. Jezelf onderzoeken is een vreemd verschijnsel, omdat de onderzoeker en het onderzochte hetzelfde zijn: je bent beide zelf. Verschillende aspecten van dit verschijnsel zijn de moeite waard nader te bekijken.
De onderzoeker zelf is onderwerp van onderzoek. Het is de onderzoeker zelf die gehecht dan wel onthecht is. Het gaat er dus niet om, om strakke definities te vinden of een ander de loef af te steken. (Degene die anderen de loef al wil steken is altijd een gedacht iemand.)
Het is geen kwestie van de ander de loef af te steken. Het is een kwestie dat ik graag wat meer duidelijkheid van jou zou krijgen zodat ik beter kan begrijpen. Maar i.p.v. duidelijkheid te scheppen, lijk je in steeds grotere cirkels er om heen te draaien.
Dat lijkt jou manier te zijn om anderen de loef af te steken. Opzettelijk vage teksten produceren om dan de ander op zijn tekorten te wijzen als ze die niet begrijpen.
Hopper schreef: ↑07 feb 2020 14:37Een mooi voorbeeld is de angst voor de dood. Dat wordt natuurlijk pas actueel als de dood daadwerkelijk voor de deur staat. Dan blijkt daadwerkelijk of men gehecht is aan de 'ik' die vermeend in de mens huist. Het schijnt dat sommigen daadwerkelijk angst hebben voor de dood. maar de enige die dat daadwerkelijk kan onderzoeken is de persoon zelf natuurlijk.
En op welke manier blijkt dat dan? Stel dat iemand een diagnose krijgt van een aandoening waaraan hij kan sterven. Is het feit dat iemand op dat moment voor een behandeling kiest een aanduiding dat hij gehecht is aan het leven of niet?
Waarom ook zou iemand die niet gehecht is aan het 'ik' niet gewoon terwijl hij over straat loopt daar een losse fiets kunnen zien staan en die nemen om er een ritje op maken en op die manier die fiets dus steelt? Ik zie dus niet wat daar per definitie tegenstrijdig aan zou zijn.
Al mijn hier gebrachte meningen, zijn voor herziening vatbaar.
De illusie het verleden te begrijpen, voedt de illusie dat de toekomst voorspelbaar en beheersbaar is -- naar Daniël Kahneman
