Re: EM-veld = 'Gods'bewustzijn
Geplaatst: 09 jul 2025 17:11
Coherent licht moduleert bewustzijn: het is niet de kracht, maar de structuur die telt
Veel mensen denken dat elektromagnetische velden enkel effect kunnen hebben op het brein als ze krachtig genoeg zijn, zoals bij een MRI-toestel dat werkt met velden tussen 1,5 en 7 Tesla. Maar die redenering klopt niet. Onderzoek wijst namelijk uit dat het niet de sterkte van het veld is die bepalend is voor bewustzijnsveranderingen, maar wel de coherentie, de ritmische structuur en de afstemming ervan op hersengolven.
Neem nu TMS, transcraniële magnetische stimulatie. Dat gebruikt hele korte magnetische pulsen, heel lokaal gericht op een specifiek hersengebied. Die pulsen zijn helemaal niet schadelijk, en veel minder krachtig dan een MRI. Toch kunnen ze er tijdelijk voor zorgen dat je je spraak verliest, of dat je een visuele waarneming niet meer bewust ervaart, gewoon doordat ze ritmisch en gestructureerd interfereren met de bestaande veldpatronen in je brein. Het gaat dus niet om brute kracht, maar om precieze timing en afstemming.
Ook tACS toont dat aan. Dat is een techniek waarbij heel zwakke wisselstroompjes van 1 tot 2 milliampère op de schedel worden geplaatst. Die stroompjes worden afgestemd op specifieke hersenfrequenties, zoals alfa- of gammagolven, en gaan dan resoneren met je brein. Mensen die deze stimulatie ondergaan, rapporteren vaak veranderingen in hun stemming, aandacht of helderheid van bewustzijn. Ook hier is er geen sprake van intensiteit, maar van resonantie.
Een derde voorbeeld komt uit het onderzoek naar licht in de gammafrequentie. Aan het MIT heeft men muizen met Alzheimer blootgesteld aan flikkerend licht op 40 Hz, wat overeenkomt met de natuurlijke gammafrequentie van het menselijke brein. Dat leidde niet alleen tot sterkere hersenactiviteit, maar ook tot vermindering van amyloïde plaques in de hersenen. Gewoon door licht dat flikkert op het juiste ritme, zonder dat het fel of intens hoeft te zijn.
(misschien als we onszelf zouden blootstellen aan deze lichtfrequentie, we helderder gaan denken?)
Ten slotte is er tPBM, of transcraniële photobiomodulatie. Hierbij wordt zwak, coherent infrarood licht door de schedel gestuurd, meestal rond 810 of 1064 nanometer. Dat licht dringt enkele centimeters diep in het brein, zonder warmte of schade, en stimuleert daar de mitochondriën van neuronen. Het gevolg is een verhoogde energieproductie in de hersencellen, en dat blijkt in sommige studies de cognitieve helderheid, stemming en mentale prestaties te verbeteren. Sommige mensen beschrijven het als een vorm van verhoogd of ‘helder bewustzijn’.
Wat deze voorbeelden gemeen hebben, is dat ze allemaal aantonen dat een zwak maar goed georganiseerd elektromagnetisch of lichtsignaal méér effect heeft op het brein dan een krachtig maar structuurloos veld. Een MRI is veel krachtiger, maar statisch en zonder interne modulatie. Die doet niets aan je bewustzijn. Een zachte, goed afgestemde puls of lichtflits doet dat soms wél.
Of, anders gezegd: een zachte melodie die precies goed is afgestemd op je innerlijke ritme, raakt je dieper dan een luide monotone toon.
Het zou dus wel eens kunnen dat bewustzijn, in zijn fijnste lagen, een veldfenomeen is dat vooral gevoelig is voor structuur, fase en coherentie – en niet voor brute kracht.
Veel mensen denken dat elektromagnetische velden enkel effect kunnen hebben op het brein als ze krachtig genoeg zijn, zoals bij een MRI-toestel dat werkt met velden tussen 1,5 en 7 Tesla. Maar die redenering klopt niet. Onderzoek wijst namelijk uit dat het niet de sterkte van het veld is die bepalend is voor bewustzijnsveranderingen, maar wel de coherentie, de ritmische structuur en de afstemming ervan op hersengolven.
Neem nu TMS, transcraniële magnetische stimulatie. Dat gebruikt hele korte magnetische pulsen, heel lokaal gericht op een specifiek hersengebied. Die pulsen zijn helemaal niet schadelijk, en veel minder krachtig dan een MRI. Toch kunnen ze er tijdelijk voor zorgen dat je je spraak verliest, of dat je een visuele waarneming niet meer bewust ervaart, gewoon doordat ze ritmisch en gestructureerd interfereren met de bestaande veldpatronen in je brein. Het gaat dus niet om brute kracht, maar om precieze timing en afstemming.
Ook tACS toont dat aan. Dat is een techniek waarbij heel zwakke wisselstroompjes van 1 tot 2 milliampère op de schedel worden geplaatst. Die stroompjes worden afgestemd op specifieke hersenfrequenties, zoals alfa- of gammagolven, en gaan dan resoneren met je brein. Mensen die deze stimulatie ondergaan, rapporteren vaak veranderingen in hun stemming, aandacht of helderheid van bewustzijn. Ook hier is er geen sprake van intensiteit, maar van resonantie.
Een derde voorbeeld komt uit het onderzoek naar licht in de gammafrequentie. Aan het MIT heeft men muizen met Alzheimer blootgesteld aan flikkerend licht op 40 Hz, wat overeenkomt met de natuurlijke gammafrequentie van het menselijke brein. Dat leidde niet alleen tot sterkere hersenactiviteit, maar ook tot vermindering van amyloïde plaques in de hersenen. Gewoon door licht dat flikkert op het juiste ritme, zonder dat het fel of intens hoeft te zijn.
(misschien als we onszelf zouden blootstellen aan deze lichtfrequentie, we helderder gaan denken?)
Ten slotte is er tPBM, of transcraniële photobiomodulatie. Hierbij wordt zwak, coherent infrarood licht door de schedel gestuurd, meestal rond 810 of 1064 nanometer. Dat licht dringt enkele centimeters diep in het brein, zonder warmte of schade, en stimuleert daar de mitochondriën van neuronen. Het gevolg is een verhoogde energieproductie in de hersencellen, en dat blijkt in sommige studies de cognitieve helderheid, stemming en mentale prestaties te verbeteren. Sommige mensen beschrijven het als een vorm van verhoogd of ‘helder bewustzijn’.
Wat deze voorbeelden gemeen hebben, is dat ze allemaal aantonen dat een zwak maar goed georganiseerd elektromagnetisch of lichtsignaal méér effect heeft op het brein dan een krachtig maar structuurloos veld. Een MRI is veel krachtiger, maar statisch en zonder interne modulatie. Die doet niets aan je bewustzijn. Een zachte, goed afgestemde puls of lichtflits doet dat soms wél.
Of, anders gezegd: een zachte melodie die precies goed is afgestemd op je innerlijke ritme, raakt je dieper dan een luide monotone toon.
Het zou dus wel eens kunnen dat bewustzijn, in zijn fijnste lagen, een veldfenomeen is dat vooral gevoelig is voor structuur, fase en coherentie – en niet voor brute kracht.
