Inge B schreef:...Als ik kijk naar hoe fel en begriploos gelovigen soms kunnen reageren op bv het stukje over mijn website in de Trouw, dan voel ik de kou....
Zo gaat het bij de streng-gelovigen ja. Niet dat zij minder gevoel hebben maar ze schakelen dat uit, het geloof, de eeuwigheid is alles voor hen, dan maar hard zijn tegen een kind.
Via de bandrecorder in Leersum zegt ds. Paauwe: „Ouders, ge kunt uw kinderen nooit ernstig genoeg waarschuwen en het is ook uw plicht om ze te waarschuwen. Gaan ze dan toch, dan snijdt u, wat dit betreft, het tafellaken door. En doet ze weten dat u niets, wat deze zaken aangaat, met hen te maken wilt hebben.”
(
http://www.refdag.nl/oud/kl/010830kl08.html" onclick="window.open(this.href);return false;)
Zolang wij minderjarig waren hadden wij geen andere keus dan ons aan de huisregels aan te passen.
Normaal gesproken vrij logisch. Daarna hadden mijn ouders snel door dat ze hun plicht gedaan hadden en wilden ze het contact gelukkig niet verbreken. Daarnaast heb ik het idee dat streng-gelovigen zolang zij nog wat jonger zijn veel fanatieker tegenover hun omgeving staan. Mijn moeder nam het haar oudste zus hoogst kwalijk toen die naar een andere kerk ging, zij behoorde beter te weten, einde contact. Naarmate ze ouder worden beseffen ze meer dat het voor hen belangrijker is zelf niet in de hel te komen dan dat zij zich druk moeten maken om het geloof van anderen. Mijn moeder had er alles voor overgehad als ik weer gelovig was geworden, te moeten denken dat je kind voor eeuwig naar de hel gaat is ook geen kattenpis. Ik acht het nog goed mogelijk dat er nu ook nog volwassenen zijn die voor hun ouders de schijn ophouden gelovig te zijn om hen geen verdriet aan te doen. Of ze daar onder lijden betwijfel ik, het is dan meer een dubbel leven leiden.
NB: Doe wel en zie niet om.
, maar omdat het een bewust proces is. Weg glijden vanaf geloof lijkt me een stuk makkelijker.
