Cactus schreef:Banken zijn erop uit om zo groot mogelijke winst te maken. Daar is in principe niets mis mee zolang men geen idioot hoge bonussen uitkeert aan top Mgrs die enorm risicovolle leningen en beleggingen utvoeren. Dit allemaal om die enorme bonussen te ontvangen na een positief financieel jaar. Die hoge risico's nemen deze bankiers echter met geld van spaarders, pensioenfondsen e.d. Dát is de grote miskleun die banken maken.
Beleggingen zijn per definitie risicovol.
Er bestaat niet zoiets als een belegging met een winstgarantie.
Hoe risicovol een belegging is, hangt doorgaans vooral af van het economisch tij.
En dankzij de vergrijzing is het niet langer mogelijk om alleen maar te sparen voor je pensioen.
Als je een pensioen wil hebben, moet er dus rendement zitten op het geld wat je afdraagt voor je pensioen.
Dit betekent dus dat er helaas wel risico's mee
moeten worden genomen om je een redelijke kans op een pensioen te geven.
Het domste wat men hier heeft gedaan is niet beleggen, maar zekerheid beloven.
Geld van deze groepen behoren met uiterste zorgvuldigheid belegd te worden en wel zo veilig mogelijk. De resultaten zullen dan minder groot zijn dan van risicovolle beleggingen en leningen maar je mag geen grote risico's nemen met geld van spaarders en pensioenfondsen.
Of een belegging risicovol is, is meestal pas met de kennis achteraf te zeggen.
Er zijn geen fondsen die altijd stijgen, zeker niet nu de waarde van fondsen vooral is gebaseerd op emotie, en het daaraan geliëerde kuddegedrag.
Alles is een luchtbel, en kan zomaar inklappen.
Zelfs goud. (Uiteindelijk ook maar een substituut voor munten en papiertjes.)
Er zijn voldoende andere bronnen waarmee risicovolle leningen en beleggingen kunnen worden uitgevoerd. Banken behoren hiervoor een scheiding aan te brengen en over voldoende eigen kapitaal te beschikken.
Waar
tussen behoort een bank een scheiding aan te brengen?
Ik meen dat zoiets in Engeland in de maak is of nu al bestaat.
Banken konden hun gang gaan wetende dat de staat hen wel zou overeind houden als er iets falikant mis zou lopen. Met zoveel spaargeld en geld van pensioenfondsen kan geen land een bank laten omvallen. Hiervan is gewoon misbruik gemaakt door veel bankiers.
Ze namen grote risico's door geld aan Griekenland te lenen maar omdat het risicovol was konden hoge rentepercentages worden bedongen. Dus Kassa! Ook kassa voor de bankiers die hun bonussen weer in de diepe zakken konden laten glijden.
Maar omdat Griekenland in feite failliet is gegaan kan dat land zijn schulden niet meer aflossen en zelfs de hoge renten niet betalen. Dus bij een gewoon bedrijf zou dit fataal zijn geweest voor de lener. Zo niet bij banken. De belangen zijn zó enorm groot dat de EU die banken niet kàn laten omvallen omdat er miljarden aan spaargelden en gelden van pensioenfondsen zouden verdampen.
Dus zou ik als niet econoom zeggen:
Maak een verplichte wettelijke scheiding tussen beleggen met spaargelden en geld van pensioenfondsen en ander geld of eigen kapitaal van de bank.
Stop met het aanmoedigen van risicovolle beleggingen en leningen door die absurd hoge bonuscultuur te verbieden.
Zoals we ook hier zien, zijn mooie oplossingen er niet.
Houden we banken overeind met belastinggeld, dan kost het de burger geld.
Laten we een bank gewoon omvallen (daarbij andere banken in de val meesleurend) dan kost het de burger ook geld, alleen dan wel met heel wat meer directe en -vervelende gevolgen, waaronder veel daklozen.
Dan zeg ik: Dan maar via "de belastingbetaler".
Verder roept het hierbovenstaande natuurlijk een paar vragen op.
Wanneer is een bonus "absurd hoog"?
Wanneer is een belegging "te risicovol"?
Want je hoort natuurlijk niemand klagen over risicovolle beleggingen, totdat het verkeerd gaat.
Dat krijgt men pas wanneer men van "de weg" raakt.
