Brent schreef:Gedrag zoals voortdurend cynische reacties geven waaruit blijkt dat je geïrriteerd bent door de standpunten of ideeen van de ander of nauwelijks ingaan op wat de ander te melden heeft.
Qua gedrag kan ik weinig verschillen vinden.
Het is toch vaak een questie van er genoegen in scheppen de ander vliegen af te vangen en het eigen gelijk triomfantelijk te etaleren.
Inhoudelijk zijn er uiteraard wel verschillen, de religieuze gelovige is meestal erg zwak in logische manieren van denken en gevoelig voor vermeend religieus autoriteitsdenken.
Maar ga je nu voor de vorm, of voor de inhoud?
Maar materialistisch atheisme is niet aan te tonen met bewijzen dus met argumenten kun je iemand daar nooit toe overhalen.
Daarom snap ik wel dat men zich net zoals religieuze gelovigen gaat gedragen.
Materialisme is niets anders dan het tegengestelde van idealisme.
Het idealisme poneert een wereld die losstaat van het materiële, ofwel een splitsing tussen lichaam en geest. Binnen het materialisme gelooft men daar vooralsnog niet in, omdat het bewijs voor zo'n splitsing ontbreekt.
Vragen om het materialisme te "bewijzen" is daarmee weer een geval van omgekeerde bewijslast.
Zolang het bewijs voor een scheiding tussen lichaam en geest ontbreekt, is een materialistische visie gerechtvaardigd.
"We hebben alleen materie, tot het tegendeel bewezen is."
Ik begrijp echter niet zo goed waarom datgene wat ik hierboven beschrijf, "religieus-gelovig" zou aandoen.
Wel kan ik over geïrriteerd en cynisch gedrag het volgende zeggen, en ik parafraseer Richard Dawkins even: "Wanneer twee meningen beiden met evenveel kracht worden verkondigd, wil dit nog niet zeggen dat beide meningen ook even waar zijn. Het is mogelijk dat de een het bij het rechte eind heeft, terwijl de ander verkeerd zit."
Ofwel: Ik denk dat je je beter op inhoud concentreert, dan op gedrag.
Dan krijg je ook een beter inzicht in hoe een bepaald gedrag tot stand komt.
Religieus gelovigen raken vaak geïrriteerd, of zelfs
beledigd wanneer zij reactie's ontmoeten zonder de vormelijkheid en het "respect" die/dat ze van oudsher gewend zijn.
Ik, als (Materialistische) atheïst raak vooral geïrriteerd wanneer in de discussie:
1. De nadruk ligt op vormelijkheid IPV inhoud. "Je gedraagt je net als wij" impliceert immers niet: "Je stellingen zijn even (on)waar als die van ons!", terwijl dat vaak wel de onuitgesproken premisse lijkt te zijn achter een dergelijke frase. Het is een jijbak, en bovendien offtopic.
*
2. Inhoudelijke argumenten genegeerd worden.
3. Dezelfde argumenten van de opponent steeds terugkeren, ondanks een herhaaldelijke weerlegging. Zoals creationisten steeds blijven herhalen dat evolutie in strijd zou zijn met de wetten van de thermodynamica.
4. Geregeld drogredenen worden gehanteerd. "Bewijs jij maar eens dat god/de onsterfelijke ziel niet bestaat!"
Ik wil geenszins een pleidooi houden voor chagerijn en cynisme, maar schandalig partijdig als ik natuurlijk ben, kan ik wel begrijpen dat men aan de atheïstisch-materialistische kant nog wel eens enige ergernis ervaart, aangezien men daar vrij intensief bezig is met het beoefenen van logica, terwijl anderen zich meer bezighouden met reciteren, de techniek van de kapotte grammofoonplaat, en het niet geven van hetzelfde respect dat men van anderen wel eist.
(Ik noem het wel eens "arrogante nederigheid", omdat men meent een morele superioriteit te kunnen putten uit een voorgewende nederigheid, jegens een opperwezen dat men uiteindelijk nodig heeft om zich bijzonder te kunnen voelen. Volg je me nog?)
Ik heb het "voordeel" dat ik niet zoveel respect eis, en daarom niet zo heel snel beledigd ben.
Zolang we bij de inhoud kunnen blijven, vind ik het prima.
*
Het is overigens grappig dat wanneer je gelovigen wijst op hun negatieve karaktertrekken in het debat, ze vaak opeens overgaan op het zoeken naar verwantschap, waarmee ze de verschillen in zeden die ze normaal zo benadrukken, juist weer ontkrachten.
