Het is wel oprecht verdriet om de situatie. De meesten zullen denken dat ik toch ergens misleidt ben en dat ik ergens een verkeerde keus heb gemaakt (alhoewel niemand hem aan kan wijzen).freebee schreef: Dat verdriet is denk ik wel echt, want zij voelen dat als verlies, verlies van een gelovige in hun gemeenschap, en voor diegene verlies van de redding/uitzicht op het eeuwige leven.
Maar vooral dat het lastig is in een gezin, en dat is het ook, en daar hebben vrienden terecht zorgen.
Dat weet men niet, behalve familieleden. Ik neem een zeker risico dat dus hier wel neer te zetten, maar mochten vrienden/kennissen er wel achter komen is het geen ramp. Slechts een wat rare manier om erover te horen..Valt de geloofsgemeenschap niet over het gescheiden van tafel&bed zijn, EJ?
