Freethinker.nl

Ik ben nu 24 jaar oud, waarvan een paar maanden niet Christelijk meer. Dit is mijn verhaal in het kort:

Ik ben Christelijk opgevoed(Nederlands Hervormd) door mijn ouders en als kind ook meegenomen naar de kerk. Ik was actief in het kinderkoor en had plezier in het naar de kerk gaan. Ook heb ik op een Christelijke basisschool gezeten, waar we uit de Bijbel voorgelezen kregen en ook werd gebeden. Tijdens mijn jaren op de basisschool heb ik vrijwel elke zondag in de kerk gezeten.

Ik zat in die jaren daarna op een in naam Christelijke middelbare school. Er werd vrijwel niets mee gedaan, maargoed, dat stoort niemand, als de lessen maar goed zijn. Door onder andere pesterijen, raakte ik in een depressie, maar kon ik voor mezelf soms wat steun halen uit geloof, hoewel ik ook veel vragen had. Onder andere de waarom-vragen kwamen naar voren, maar ik deed er niet zoveel mee.

Vijf jaar geleden leerde ik een meisje kennen en we kregen een relatie. Zij was van de GKV en vol overtuiging Christen. Ik was van huis uit Christelijk, en begreep wel waar ze het over had en kon haar ook wel volgen. Ik had ondertussen al wat vragen, maarja, wie niet? Een Christen zonder vragen ben ik nog niet tegengekomen(of ze geven de meest idiote antwoorden), ze gaan er alleen anders mee om.
Na een nare gebeurtenis zijn we dichter naar elkaar toegegroeid en wilden we een stap verder. We waren nu twee en een half jaar samen.

Om te kunnen trouwen, was het nodig dat we belijdenis zouden doen. Haar geloof stond vast en zij had enkel begeleiding nodig en verdieping. Ik daarentegen… Ik had niet echt een geloof, ik had enkel maar vragen. Maar ik wilde er meer van weten en de dominee wilde mij hierin graag bijstaan en begeleiden.

Ik heb contact gehad met Peter Scheele en de discussie name en formaat dat wanneer ik een antwoord uittikte op zijn stukjes, de discussie 24 pagina’s lang begon te worden. Hoewel ik het nooit eens zou worden met Peter, heeft hij mij zijn visie gegeven op punten en daar ben ik hem dankbaar voor.

Een paar maanden geleden kwam het helaas tot een conflict tussen haar en mij over het geloof. Ik gaf aan dat ik misschien nooit belijdenis zou kunnen doen, omdat ik teveel vragen over zou houden. En zij wilde niet dat ik belijdenis voor haar zou doen. Ik heb de afgelopen paar maanden meer tijd voor mezelf genomen om na te denken over mijn opvattingen. Wat is God, wie ben ik, waarom ben ik hier?
Ik heb gebeden tot God, gevraagd zich kenbaar te maken, maar Hij leek verstoppertje te spelen. Toen heb ik voor mezelf de stap gezet. Ik kon niet meer in die God geloven. Misschien dat Hij er nog wel is, maar dan zal Hij nog wel mogen verklaren waarom ik Hem niet heb gehoord op het moment dat ik Hem het meest nodig had.

Iets meer dan een maand geleden, na een pauze om te bezinnen, kwamen mijn verloofde en ik bij elkaar. Zij koos ervoor om samen verder te gaan, zij gelooft, ik niet. Ik had verwacht dat ze het niet door zou zetten. Maar we hielden van elkaar en hadden al een paar dingen meegemaakt die ons dichter bij elkaar brachten. Haar vraag was enkel of ik positief kon blijven staan tegenover het geloof.
Na denken kwam ik erachter dat het eigenlijk geen grote vraag was. Zij accepteerde wie ik was, ik accepteerde wie zij was. Dat was niet zo moeilijk.

Toch dacht ik na over de toekomst. Wat als onze kinderen vragen gaan stellen aan papa? Vragen over het geloof? De Ark, Genesis, de Toren van Babel, Jezus? Wat moet ik antwoorden? Moet ik kiezen tussen mijn eigen overtuiging, moet ik het geloof van mijn vrouw aanvallen? Het zou zorgen dat wij met ruzie uit elkaar zouden gaan.

Nu ben ik weer alleen. Ja, ik heb mijn eigen overtuiging, ik behoor niet meer tot de Christenen, maar weet niet tot welke ik wel hoor. Ik heb op FaceBook mijn religie gezet op Agnostic Atheïst, omdat ik mij daar op dat moment het meest in vond. Soms ben ik meer de agnostische theist, soms weer wat anders.

Terugkijkend, heb ik een aantal stappen doorlopen. Waar ik van anderen vaak hoor dat ze hun ouders kwalijk nemen hen gelovig te hebben opgevoed, ben ik mijn ouders hier dankbaar voor. Zij hebben mij opgevoed op een manier die zij het beste achtten. Zij hebben mij opgevoed met hun liefde, die zij verklaarden uit Christus. Zij hebben mij de vrijheid gegeven om te ontdekken waar ik sta, wie ik ben.
Ook in mijn relatie heb ik ruimte gekregen, om te ontdekken wie ik was. Met de kans mij kwijt te raken, kreeg ik de tijd en mogelijkheid om hierover na te denken en te filosoferen.

Wat ik heb meegenomen is dat ik weinig kan met “ik voel dat”, of “als een …, geloof ik dat”. Wat nu als je ergens anders was geboren, wat dan? Ik ben nog steeds op zoek naar antwoorden voor mezelf, ik hoop ze nog een keer te vinden.

Het is niet zo dat ik mij nu veel vrijer voel, ik heb ook veel verloren met mijn keuze. Ik heb het kort gehouden, mischien komen er nog wat dingen naar boven als er vragen of iets komen.

JohanT, ik krijg als eerste in mijn hoofd, religie maakt meer stuk dan je lief is.
Ik zeg dank voor dit openhartige verhaal.

Welkom op het forum JohanT.
Vreselijk heftig wanneer in die worsteling met het geloof ook nog een relatie met iemand anders meespeelt. Je hebt een bijzonder moeilijke tijd achter de rug. Sterkte toegewenst in de tijd die nu voor je ligt.
In mijn persoonlijke leven ben ik er niet in geslaagd om me - eenmaal ongelovig te zijn geworden - gelukkig te blijven voelen naast een partner die vroom gelovig is gebleven. Ik beschouw het als de beste oplossing dat jullie uit elkaar zijn gegaan. Het bespaart je een gigantische hoop ellende die je later zou hebben gekregen.

welkom Johan... je hebt een zeer lastige periode doorgemaakt, je geloof verliezen en dan ook nog je relatie. Ik vind het heel spijtig dat mooie relaties daarop stuk moeten gaan, zelf helaas door hetzelfde moeten gaan een tijd geleden, maar als ik erop terug kijk kan ik me nu toch aansluiten bij wat Rereformed erover schrijft. Op de lange termijn zou het moeilijk zijn geworden. Sterkte!

Ik krijg van wat ik hier gelezen heb de indruk dat veel geloofsrichtingen een zwaarder stempel op iemand drukken - zelfs als hij of zij dat geloof al de rug heeft toegekeerd, dan de Rooms-Katholieke opvoeding die ik gehad heb. Gereformeerden zowel als hervormden, lijken een verantwoordelijkheidsbesef te hebben, dat groter is dan goed voor ze is.

Mijn vrouw is Thaise en derhalve opgegroeid in een Boeddhistische omgeving. We zijn het over het bestaandvan goden en geesten, volledige oneens, maar dat levert niet het minste probleem op. Natuurlijk is het wat makkelijker dat ze reeds grootmoeder was toen ik haar leerde kennen. de opvoeding van de kinderen was dus geen probleem meer.

Ik kan me eerlijk gezegd niet voorstellen, dat ik vanwege een andere levensovertuiging een relatie zou verbreken. Maar ik ben natuurlijk een dwaze romanticus voor wie de liefde boven alles zou moeten gaan. Zo zit de wereld natuurlijk niet in elklaar (maar ik dus wel).

Maar anderzijds - en nu ben ik het voor de verandering eens een keer eens met de door mij als kind al versmade Paulus - is de liefde (karitas in dit geval) wel degelijk belangrijker dan geloof. Als alle mensen - ongeacht hun verdere overtuigingen bereid zijn om diegenen lief te hebben, die zich ook om hen bekommeren, dan zouden we het toch met elkaar moeten kunnen uithouden?

Ik krijg van wat ik hier gelezen heb de indruk dat veel geloofsrichtingen een zwaarder stempel op iemand drukken - zlefs als hij of zij dat geloof al de rug heeft toegekeerd, dan de Rooms-Katholieke opvoeding die ik gehad heb. Gereformeerden zowel als hervormden, lijken een verantwoordelijkheidsbesef te hebben, dat groter is dan goed voor ze is.

Mijn vrouw is Thaise en derhalve opgegroeid in een Boeddhistische omgeving. We zijn het over het bestaandvan goden en geesten, volledige oneens, maar dat levert niet het minste probleem op. Natuurlijk is het wat makkelijker dat ze reeds grootmoeder was toen ik haar leerde kennen. de opvoeding van de kinderen was dus geen probleem meer.

Ik kan me eerlijk gezegd niet voorstellen, dat ik vanwege een andere levensovertuiging een relatie zou verbreken. Maar ik ben natuurlijk een dwaze romanticus voor wie de liefde boven alles zou moeten gaan. Zo zit de wereld natuurlijk niet in elklaar (maar ik dus wel).

Maar anderzijds - en nu ben ik het voor de verandering eens een keer eens met de door mij als kind al versmade Paulus - is de liefde (karitas in dit geval) wel degelijk belangrijker dan geloof. Als alle mensen - ongeacht hun verdere overtuigingen bereid zijn om diegenen lief te hebben, die zich ook om hen bekommeren, dan zouden we het toch met elkaar moeten kunnen uithouden?

Ik wens je veel geluk in je verdere leven. Ik geef je in overweging je eigen verantwoordelijkheid iets minder zwaar op te vatten. Natuurlijk heb je die. Maar die geldt alleen je eigen daden. In relatie met andere mensen moet je die altijd delen. Denk niet dat je alleen bent. Mensen kunnen niet alleen zijn. Vrijwel alles wat ik bezit is (mede) het werk van anderen. zelfs de ideeën die heb zijn allemaal ontstaan vanuit wat anderen hebben gezegd of geschreven.

En pluk de dag, want hij is rijp.

Hoi Johan,
Als ik het goed heb, was je al een tijdje aan het posten op dit forum als kritisch en twijfelend christen. Ik wens je veel sterkte.

Het is jammer dat de zware consequenties van het verliezen van het geloof bijna onlosmakelijk verbonden zijn met de christelijke religie. Uiteindelijk kun je als kritisch denker niet voor altijd blijven pretenderen iets anders te zijn.

Ik ben blij dat je de goede bedoelingen van je ouders inziet. Het is op een bepaalde manier wrang dat jij dit alles, als hun zoon, kunt begrijpen en overzien zoals zij dat misschien niet kunnen. Tegelijkertijd is het hartverwarmend te weten dat je ouders om je geven, en dat ze hun best hebben gedaan. Zoals je zelf aangeeft, is het belangrijkste deel van een goede opvoeding de liefde die je als kind van je ouders ontvangt.

Bedankt voor je verhaal.

JohanT schreef:
Nu ben ik weer alleen. Ja, ik heb mijn eigen overtuiging, ik behoor niet meer tot de Christenen, maar weet niet tot welke ik wel hoor. Ik heb op FaceBook mijn religie gezet op Agnostic Atheïst, omdat ik mij daar op dat moment het meest in vond. Soms ben ik meer de agnostische theist, soms weer wat anders.

Klamp je vast aan de gedachte dat dit ingrijpende stappen zijn!!. Maar door je leeftijd komt de belangrijkste periode er nog aan. Die je zelf kan invullen. Dit deel van je opvoeding kun je afschrijven. Je hoeft dit ook niet over te dragen aan je mogelijk toekomstige gezin. Ben alleen benieuwd hou je bij Peter Scheele terecht kwam. En het grootste pluspunt wat je hier uit kunt halen dat je nagedacht hebt over je eigen afvalligheid. Bij de meesten gaat het sluipenderwijs. Op een gegeven moment staan ze ergens op een kruispunt en vragen zich af hoe ze hier terecht zijn gekomen. Het is goed (ook voor later) dat je de route er naar toe blijft onthouden. Niet om terug te lopen, maar om het mee te nemen in je nieuwe identiteit.

Jim schreef:JohanT, ik krijg als eerste in mijn hoofd, religie maakt meer stuk dan je lief is.
Ik zeg dank voor dit openhartige verhaal.

Het was in mijn geval niet de religieuze van de twee die zei te stoppen. Zij wilde samen verder.
Neemt niet weg dat religie de grote rol heeft gespeeld in de breuk.

Rereformed schreef:Welkom op het forum JohanT.
Vreselijk heftig wanneer in die worsteling met het geloof ook nog een relatie met iemand anders meespeelt. Je hebt een bijzonder moeilijke tijd achter de rug. Sterkte toegewenst in de tijd die nu voor je ligt.
In mijn persoonlijke leven ben ik er niet in geslaagd om me - eenmaal ongelovig te zijn geworden - gelukkig te blijven voelen naast een partner die vroom gelovig is gebleven. Ik beschouw het als de beste oplossing dat jullie uit elkaar zijn gegaan. Het bespaart je een gigantische hoop ellende die je later zou hebben gekregen.

Op korte termijn zouden we wel gelukkig zijn geweest. Op langere termijn zou het van mijn kant moeilijker worden om me in te houden bij vraagstukken. Dat klopt met wat je als laatst zegt. Dit is voor mij de reden geweest. Ik wil geen ellende, ruzie, of iets dergelijks hebben wat ook voorkomen had kunnen worden.

Peter van Velzen schreef:Ik krijg van wat ik hier gelezen heb de indruk dat veel geloofsrichtingen een zwaarder stempel op iemand drukken - zelfs als hij of zij dat geloof al de rug heeft toegekeerd, dan de Rooms-Katholieke opvoeding die ik gehad heb. Gereformeerden zowel als hervormden, lijken een verantwoordelijkheidsbesef te hebben, dat groter is dan goed voor ze is.

Het verschilt per stroming inderdaad, wat het effect is. Maar ik denk ook dat het aan de personen ligt.

Peter van Velzen schreef: Mijn vrouw is Thaise en derhalve opgegroeid in een Boeddhistische omgeving. We zijn het over het bestaandvan goden en geesten, volledige oneens, maar dat levert niet het minste probleem op. Natuurlijk is het wat makkelijker dat ze reeds grootmoeder was toen ik haar leerde kennen. de opvoeding van de kinderen was dus geen probleem meer.

Het zou inderdaad anders zijn geweest als we onze kinderen al hadden opgevoed en ze al het huis uit waren. Maar die fase lag nog voor ons en we wilden wel graag als een ouderpaar de kinderen opvoeden. Niet van "mam zei dit, maar pap zei dat" op belangrijke vlakken. En daar horen geloofskwesties ook bij.

Peter van Velzen schreef: Ik kan me eerlijk gezegd niet voorstellen, dat ik vanwege een andere levensovertuiging een relatie zou verbreken. Maar ik ben natuurlijk een dwaze romanticus voor wie de liefde boven alles zou moeten gaan. Zo zit de wereld natuurlijk niet in elklaar (maar ik dus wel).

Maar anderzijds - en nu ben ik het voor de verandering eens een keer eens met de door mij als kind al versmade Paulus - is de liefde (karitas in dit geval) wel degelijk belangrijker dan geloof. Als alle mensen - ongeacht hun verdere overtuigingen bereid zijn om diegenen lief te hebben, die zich ook om hen bekommeren, dan zouden we het toch met elkaar moeten kunnen uithouden?

Liefde moet boven alles gaan, maar wat als je zo graag bij elkaar wilt blijven, dat er een onmogelijke situatie ontstaat qua gezinsleven? Bij de liefde hoort in een gelovig gezin ook vaak de ondersteuning in het geloof. En dat zou er niet zijn bij ons.
Moet je dan uit liefde vast blijven houden, of uit liefde de ander loslaten?

Peter van Velzen schreef: Ik wens je veel geluk in je verdere leven. Ik geef je in overweging je eigen verantwoordelijkheid iets minder zwaar op te vatten. Natuurlijk heb je die. Maar die geldt alleen je eigen daden. In relatie met andere mensen moet je die altijd delen. Denk niet dat je alleen bent. Mensen kunnen niet alleen zijn. Vrijwel alles wat ik bezit is (mede) het werk van anderen. zelfs de ideeën die heb zijn allemaal ontstaan vanuit wat anderen hebben gezegd of geschreven.
En pluk de dag, want hij is rijp.

Iedereen heeft zijn verantwoordelijkheden, ik heb hierin mijn verantwoordelijkheid genomen, hoe pijnlijk ook.
Iedereen heeft ook invloed op elkaar, of het een enkele knipoog is, of een ellenlang betoog.

erikketik schreef:Hoi Johan,
Als ik het goed heb, was je al een tijdje aan het posten op dit forum als kritisch en twijfelend christen. Ik wens je veel sterkte.

Dat klopt, ik heb hier een paar jaar geleden als SFC nog wat geplaatst, toen nog weinig nadenkend, en vorig jaar mij opnieuw aangemeld.

erikketik schreef: Het is jammer dat de zware consequenties van het verliezen van het geloof bijna onlosmakelijk verbonden zijn met de christelijke religie. Uiteindelijk kun je als kritisch denker niet voor altijd blijven pretenderen iets anders te zijn.

Je ontkent je eigen identiteit, wanneer je je gelovig voordoet en het eigenlijk niet bent. Dat geldt overigens niet alleen voor kritische denkers, maar voor heel veel mensen, gelovig of ongelovig.

erikketik schreef: Ik ben blij dat je de goede bedoelingen van je ouders inziet. Het is op een bepaalde manier wrang dat jij dit alles, als hun zoon, kunt begrijpen en overzien zoals zij dat misschien niet kunnen.

Zij zien nog heel veel en kunnen flink met mij meegaan in gesprekken. Mijn ouders hebben mij niet losgelaten, en ik heb soms ook goede gesprekken met hun.

erikketik schreef:
Tegelijkertijd is het hartverwarmend te weten dat je ouders om je geven, en dat ze hun best hebben gedaan. Zoals je zelf aangeeft, is het belangrijkste deel van een goede opvoeding de liefde die je als kind van je ouders ontvangt.

Dat klopt, en die heb ik nog steeds. Ik hoop over 1-2 jaar het huis uit te zijn, maar tot die tijd heb ik nog steeds de zorg en liefde die ik van mijn ouders gewend ben.

PietV. schreef:

JohanT schreef:
Nu ben ik weer alleen. Ja, ik heb mijn eigen overtuiging, ik behoor niet meer tot de Christenen, maar weet niet tot welke ik wel hoor. Ik heb op FaceBook mijn religie gezet op Agnostic Atheïst, omdat ik mij daar op dat moment het meest in vond. Soms ben ik meer de agnostische theist, soms weer wat anders.

Klamp je vast aan de gedachte dat dit ingrijpende stappen zijn!!. Maar door je leeftijd komt de belangrijkste periode er nog aan. Die je zelf kan invullen. Dit deel van je opvoeding kun je afschrijven.

Nog niet helemaal, omdat ik nog niet op mezelf woon. Mijn ouders houden hun overtuigingen en we respecteren elkaars overtuigingen ook. Ik heb al een paar dingen meegemaakt die invloed hebben op de komende periode en zie deze ook positief tegemoet. Ik weet dat, wat de weg mij ook zal brengen, ik deze moet bewandelen. Dat kan zwaar zijn, maar dat kan ook gemakkelijk worden, ik heb nog geen idee.

PietV. schreef: Je hoeft dit ook niet over te dragen aan je mogelijk toekomstige gezin. Ben alleen benieuwd hou je bij Peter Scheele terecht kwam. En het grootste pluspunt wat je hier uit kunt halen dat je nagedacht hebt over je eigen afvalligheid. Bij de meesten gaat het sluipenderwijs. Op een gegeven moment staan ze ergens op een kruispunt en vragen zich af hoe ze hier terecht zijn gekomen. Het is goed (ook voor later) dat je de route er naar toe blijft onthouden. Niet om terug te lopen, maar om het mee te nemen in je nieuwe identiteit.

Een van de boeken die ik had meegekregen van m'n dominee, was "onbekendegod.nl", van Peter Scheele.
Daarnaast stond er op zijn website een online cursus voor geloofsverdieping, dus had ik me daar maar voor opgegeven. Deze bleek niet meer actief te zijn, waarop Peter zei dat ik hem ook gerust mocht mailen, als ik een vraag had. Dus dat heb ik ook gedaan, met de lange conversatie als gevolg.

Mijn keuze is op dit moment grotendeels duidelijk en ik heb deze bewust (mee)gemaakt, dat zie ik inderdaad als een pluspunt.

Openhartig. Wat een rotkeuze om te moeten maken. Sterkte.

Toch dacht ik na over de toekomst. Wat als onze kinderen vragen gaan stellen aan papa? Vragen over het geloof? De Ark, Genesis, de Toren van Babel, Jezus? Wat moet ik antwoorden? Moet ik kiezen tussen mijn eigen overtuiging, moet ik het geloof van mijn vrouw aanvallen? Het zou zorgen dat wij met ruzie uit elkaar zouden gaan.

Nu ben ik weer alleen. Ja, ik heb mijn eigen overtuiging, ik behoor niet meer tot de Christenen, maar weet niet tot welke ik wel hoor. Ik heb op FaceBook mijn religie gezet op Agnostic Atheïst, omdat ik mij daar op dat moment het meest in vond. Soms ben ik meer de agnostische theist, soms weer wat anders.

JohanT, ik persoonlijk denk dat je een heel wijze beslissing hebt genomen. Heel moeilijk maar weloverdacht!
Ikzelf heb de beslissing om alleen verder te gaan twee weken geleden gemaakt .. in mijn huwelijk .. met kinderen. Drie jaar heb ik nodig gehad om in te zien dat een zwaar-gelovige man zoals de mijne geen feeling meer heeft met een ongelovige zoals ik ben en andersom. De vermoeiende strijd en stress, de twistpunten en zoveel dingen meer .. ik zet er een punt achter.

Ik wens je alle goeds toe!

Ikzelf heb de beslissing om alleen verder te gaan twee weken geleden gemaakt .. in mijn huwelijk .. met kinderen. Drie jaar heb ik nodig gehad om in te zien dat een zwaar-gelovige man zoals de mijne geen feeling meer heeft met een ongelovige zoals ik ben en andersom. De vermoeiende strijd en stress, de twistpunten en zoveel dingen meer .. ik zet er een punt achter.

Ik kan me voorstellen dat dat enorme stress met zich meebrengt! Een dilemma dat je liever in je leven niet tegenkomt. Respect voor je keuze!, voor alle partijen het beste neem ik aan.

elle schreef: Ikzelf heb de beslissing om alleen verder te gaan twee weken geleden gemaakt .. in mijn huwelijk .. met kinderen. Drie jaar heb ik nodig gehad om in te zien dat een zwaar-gelovige man zoals de mijne geen feeling meer heeft met een ongelovige zoals ik ben en andersom. De vermoeiende strijd en stress, de twistpunten en zoveel dingen meer .. ik zet er een punt achter.

Elle heel veel sterkte met deze beslissing. Misschien ben je er op een gegeven moment langzaam naar toe gegroeid. Echter als buitenstaander leef ik met je mee. Dit soort beslissingen zijn niet gemakkelijk, ook ten aanzien van de kinderen.

Groeten,

Piet.

elle schreef: Ikzelf heb de beslissing om alleen verder te gaan twee weken geleden gemaakt .. in mijn huwelijk .. met kinderen.

Even geen woorden voor.
Veel sterkte

elle schreef: JohanT, ik persoonlijk denk dat je een heel wijze beslissing hebt genomen. Heel moeilijk maar weloverdacht!
Ikzelf heb de beslissing om alleen verder te gaan twee weken geleden gemaakt .. in mijn huwelijk .. met kinderen. Drie jaar heb ik nodig gehad om in te zien dat een zwaar-gelovige man zoals de mijne geen feeling meer heeft met een ongelovige zoals ik ben en andersom. De vermoeiende strijd en stress, de twistpunten en zoveel dingen meer .. ik zet er een punt achter.
Ik wens je alle goeds toe!

Elle, heel veel sterkte met je beslissing. Die stress is op een moment niet meer te houden en op een moment moet zo'n keuze worden gemaakt. Ik hoop dat iedereen van het gezin dit ergens kan plaatsen.

Religie maakt meer kapot dan je lief is. Mijn innige deelneming, Elle en Johan.