Oud nieuws. Dus dit zou direct de laatste zin kunnen zijn. Maar het is niet meer weg te denken. Openlijk twijfelen is in. De twee auteurs, die tevens theoloog zijn, en hun mening verkondigen op het blog staat geschreven. Houden de laatste jaren opruiming.
Hun twijfel verwoorden ze als volgt.
Erik schreef:Ik weet wel dat ik me echt geroepen
voelde om me in de theologie te verdiepen. Op dat moment was het volgen van
die studie een logisch gevolg van een plan dat God met mijn leven had. Althans,
een plan waarvan ik dacht dat God het met mijn leven had. Gedurende de studie
is er veel veranderd. Dat roepingsperspectief is snel verdwenen, misschien al
wel in het eerste jaar. Ik schoof op naar vrijzinnigheid, steeds verder, tot aan
het randje van atheïsme. De kennis die in een studie theologie te berde werd
gebracht deed mijn visie wankelen, maar een belangrijke gebeurtenis in mijn
leven had zo mogelijk een nog grotere invloed.
Ook Jaap schetst een beeld van een oorspronkelijk homofoob orthodox christen die nu vrijzinnig is of misschien ergens aan de rand van het atheïsme bivakkeert. Want hij weet het niet meer. En eindigt zijn betoog met: "Misschien weet Erik het"? Nu Erik is nergens meer zeker van.
Jaap schreef:De eerste helft van de twee korte zinnen: zoals de
mens is, zo is zijn God. Je zou dit ook een vorm van projectie kunnen noemen,
die volgens Goethe op ieder mens van toepassing is. De grote vraag is: heeft hij
gelijk? Waarschijnlijk vind je het in eerste instantie onzin, maar denk er eens
over na. Ik ken mensen die het belangrijk vinden geliefd te zijn. Zij leggen de
nadruk op de liefde van God (of moet ik zeggen op het beeld van God dat zij hebben?)
Je kan ook vluchten uit een land met steeds meer twijfelaars.
Misschien is het wel typisch Nederlands, om het geloof vooral rationeel te benaderen en te problematiseren. Voor
priester Henri Nouwen was het kil-rationele klimaat in Nederland een reden om naar de VS te verhuizen.