Humanist-af.
Geplaatst: 25 jul 2013 04:52
Helleu.
Hoewel het humanisme niet bepaald behoort tot een kerk, laat staan een sekte, en ik mezelf nooit uitdrukkelijk geprofileerd heb als humanist, (ik zweefde een beetje het humanisme in, en weer uit) ben ik mede door het topic "oorlog als natuurlijke "eigenschap"" waarschijnlijk wel definitief van het humanisme afgekukeld.
En aangezien ik geen passend(er) subforum kon vinden om daar kond van te doen, doe ik het maar hier.
Het feit dat ik, naar het zich laat aanzien, definitief afscheid neem van het humanisme, betekent niet dat ik alle daarmee samenhangende waarden per sé overboord kiep, maar wel dat ik afstand doe van de gedachte dat men met de rede alles wel oplost.
Enerzijds omdat de mens niet een en al rede (ratio) is, anderzijds omdat men ironisch genoeg juist met de middelen die ons dankzij de rede ter beschikking staan, aan lijkt te tonen dat mensen ongeneeslijk competitief zijn, zoals andere dieren.
Zolang we leven in overvloed, is het geen probleem om elkaar terzijde te staan.
Maar als het om de laatste kruimel voedsel gaat, is het oorlog.
Het is wellicht hieruit voortvloeiend, dat morele progressie, anders dan als zijnde een lokaal verschijnsel, eigenlijk niet mogelijk is.
Lokaal omdat we hier een overvloed hebben geïmporteerd, terwijl we de problemen van schaarste en ongewenste vormen van arbeid hebben geëxporteerd.
Slavernij is nooit afgeschaft, maar de deur uitgewerkt, en de pijnlijke waarheid is dat er door de gehele geschiedenis heen altijd een behoefte is geweest aan een laag mensen die het smerige werk doet.
Mensenrechten hebben misschien de intentie om universeel te zijn, maar in werkelijkheid zijn ze dankzij het klaarblijkelijke gegeven dat we competitief zijn, slechts weggelegd voor bovenliggende partijen, en er is geen reden om aan te nemen dat hierin ooit verandering zal komen, zolang de huidige stelsels het nog houden. Daarna zal de UVRM, toch al grotendeels in de wielen gereden door het kapitalisme (Simpel voorbeeld: Het recht om te wonen vs kapitalisme), waarschijnlijk snel als geheel in de vergetelheid geraken.
Met de combinatie sociaal en competitief, kan er van gelijkwaardigheid bovendien zowieso niet werkelijk sprake zijn, want sociaal + competitie = hiërarchie.
We zitten als mensen maar in een vreemde spagaat: Een constant spanningsveld tussen wat we zijn, en wat we willen zijn. Tussen "oplossingen", en de nadelen van diezelfde "oplossingen".
We blijven schuifpuzzelen, maar het gat wordt nooit gedicht.
Een essentiele eigenschap van de schuifpuzzel die we niet wensen te zien.
Ik ervaar het al een tijd als zeer frustrerend om met "grote discussie's" over internationaal onrecht bezig te zijn. Niet alleen vanwege de behoorlijke hoeveelheid nonsens die in die discussie's over het scherm vliegt, maar ook juist vanwege het feit dat je nooit kritisch genoeg, of afdoende geïnformeerd bent.
Sinds ik de laatste tijd wat uitzoom, kan ik me bijna geen futieler tijdverdrijf bedenken.
En hoewel de een wellicht beter redeneert dan de ander, vraag ik me aan het einde toch af of er eigenlijk wel iemand is die überhaupt weet waar hij het over heeft.
Ik blijf daarbij niet buiten schot, want ik heb ook deelgenomen aan dergelijke discussie's, zonder me er ooit echt lekker in te voelen, overigens. Ik ben namelijk een bijzonder slecht historicus, en dan moet je over internationale politiek eigenlijk helemáál je mond houden.
Ik voel me de laatste tijd dan ook niet meer geroepen om aan dergelijke discussie's deel te nemen.
Want een historicus word ik nooit, en de materie is me te complex, en daarmee slecht voor mijn rust bij beschouwing (informatiestress). Een kritische discussie op dat vlak is mijnerzijds vrijwel uitgesloten.
Ik weet alleen dat het een grote rotzooi is en blijft, wanneer je steeds naar het grote geheel staart.
Daarom wordt het voor mij tijd om het blikveld te vernauwen naar het kleinere, het meer eigene.
En niet steeds met de last van de mensheid op mijn schouders rond te lopen.
Ik hoef het niet allemaal te weten.
Men moest het maar eens meer zelf uitzoeken, allemaal.
Dat moet ik uiteindelijk ook.
Hoewel het humanisme niet bepaald behoort tot een kerk, laat staan een sekte, en ik mezelf nooit uitdrukkelijk geprofileerd heb als humanist, (ik zweefde een beetje het humanisme in, en weer uit) ben ik mede door het topic "oorlog als natuurlijke "eigenschap"" waarschijnlijk wel definitief van het humanisme afgekukeld.
En aangezien ik geen passend(er) subforum kon vinden om daar kond van te doen, doe ik het maar hier.
Het feit dat ik, naar het zich laat aanzien, definitief afscheid neem van het humanisme, betekent niet dat ik alle daarmee samenhangende waarden per sé overboord kiep, maar wel dat ik afstand doe van de gedachte dat men met de rede alles wel oplost.
Enerzijds omdat de mens niet een en al rede (ratio) is, anderzijds omdat men ironisch genoeg juist met de middelen die ons dankzij de rede ter beschikking staan, aan lijkt te tonen dat mensen ongeneeslijk competitief zijn, zoals andere dieren.
Zolang we leven in overvloed, is het geen probleem om elkaar terzijde te staan.
Maar als het om de laatste kruimel voedsel gaat, is het oorlog.
Het is wellicht hieruit voortvloeiend, dat morele progressie, anders dan als zijnde een lokaal verschijnsel, eigenlijk niet mogelijk is.
Lokaal omdat we hier een overvloed hebben geïmporteerd, terwijl we de problemen van schaarste en ongewenste vormen van arbeid hebben geëxporteerd.
Slavernij is nooit afgeschaft, maar de deur uitgewerkt, en de pijnlijke waarheid is dat er door de gehele geschiedenis heen altijd een behoefte is geweest aan een laag mensen die het smerige werk doet.
Mensenrechten hebben misschien de intentie om universeel te zijn, maar in werkelijkheid zijn ze dankzij het klaarblijkelijke gegeven dat we competitief zijn, slechts weggelegd voor bovenliggende partijen, en er is geen reden om aan te nemen dat hierin ooit verandering zal komen, zolang de huidige stelsels het nog houden. Daarna zal de UVRM, toch al grotendeels in de wielen gereden door het kapitalisme (Simpel voorbeeld: Het recht om te wonen vs kapitalisme), waarschijnlijk snel als geheel in de vergetelheid geraken.
Met de combinatie sociaal en competitief, kan er van gelijkwaardigheid bovendien zowieso niet werkelijk sprake zijn, want sociaal + competitie = hiërarchie.
We zitten als mensen maar in een vreemde spagaat: Een constant spanningsveld tussen wat we zijn, en wat we willen zijn. Tussen "oplossingen", en de nadelen van diezelfde "oplossingen".
We blijven schuifpuzzelen, maar het gat wordt nooit gedicht.
Een essentiele eigenschap van de schuifpuzzel die we niet wensen te zien.
Ik ervaar het al een tijd als zeer frustrerend om met "grote discussie's" over internationaal onrecht bezig te zijn. Niet alleen vanwege de behoorlijke hoeveelheid nonsens die in die discussie's over het scherm vliegt, maar ook juist vanwege het feit dat je nooit kritisch genoeg, of afdoende geïnformeerd bent.
Sinds ik de laatste tijd wat uitzoom, kan ik me bijna geen futieler tijdverdrijf bedenken.
En hoewel de een wellicht beter redeneert dan de ander, vraag ik me aan het einde toch af of er eigenlijk wel iemand is die überhaupt weet waar hij het over heeft.
Ik blijf daarbij niet buiten schot, want ik heb ook deelgenomen aan dergelijke discussie's, zonder me er ooit echt lekker in te voelen, overigens. Ik ben namelijk een bijzonder slecht historicus, en dan moet je over internationale politiek eigenlijk helemáál je mond houden.
Ik voel me de laatste tijd dan ook niet meer geroepen om aan dergelijke discussie's deel te nemen.
Want een historicus word ik nooit, en de materie is me te complex, en daarmee slecht voor mijn rust bij beschouwing (informatiestress). Een kritische discussie op dat vlak is mijnerzijds vrijwel uitgesloten.
Ik weet alleen dat het een grote rotzooi is en blijft, wanneer je steeds naar het grote geheel staart.
Daarom wordt het voor mij tijd om het blikveld te vernauwen naar het kleinere, het meer eigene.
En niet steeds met de last van de mensheid op mijn schouders rond te lopen.
Ik hoef het niet allemaal te weten.
Men moest het maar eens meer zelf uitzoeken, allemaal.
Dat moet ik uiteindelijk ook.
