Is wat voorheen de psychopaat genoemd werd, juist niet, ondanks het empathisch vermogen, heel erg doel gericht, tav het eigenbelang?
Ik denk dat je daar helemaal gelijk in hebt Bob!
En dat eigenbelang kan heel ver gaan. Ik zie het ook als een soort overlevingsmeganisme, het niet onder ogen willen zien dat ze wel eens fouten kunnen maken en kunnen falen en dat ze door hun gedrag een ander ernstig tekort doen. Kritiek krijgen kunnen ze niet tegen, dus schuiven ze alles op een ander af, en wat dat met een ander doet interesseert ze geen biet, als zij zich maar goed voelen. Een soort van zelfbescherming denk ik. Totaal geen emphatisch vermogen dus. Eigenbelang. Het lijkt soms wel zo, als ze het begrijpen en weten dat het van ze verwacht wordt. Als iemand b.v ernstig ziek is of in de rottigheid zit. Ze kunnen zichzelf blijkbaar dat commando geven.
Ik herinner me nog zo goed de woorden van mijn ex toen ik hem eens vertelde dat als jij zo en zo doet, dan voel ik me rot. Ik verwachte iets in de strekking van: sorry, zo heb ik het niet bedoelt. ik zal er op letten. Hij moet toch niet willen dat een ander zich rot voelt door zijn gedrag? Maar ik kreeg als antwoord: Jij ook altijd met je gevoel! Zet je gevoel maar opzij! Zo ben ik nu eenmaal en als het je niet aanstaat rot je maar op!
Een verhaal wat ik onlangs weer meegemaakt hebt met mijn zus. En het lijkt een anekdote maar er zijn lotgenotenforums volgeschreven met soortgelijke verhalen. Om dingen duidelijk te maken.
Een aantal jaren kreeg ik grote problemen met haar gedrag. Zo erg dat ik een hekel aan haar kreeg. En omdat het mijn enige zus is heb ik geprobeerd dingen uit te praten. Het is me niet gelukt. Ze was als een muur waarop alles wat ik zei terug gekaatst werd. Het lag allemaal aan mij! Zij is onfeilbaar!
Een tijdje terug kwam mijn vader in het ziekenhuis terecht met hartklachten (alles was goed maar wel oververmoeid) en stonden mijn ouders voor een verhuizing naar een aanleunwoning. Ik ben toen degene geweest die het contact met haar weer opgezocht heeft, ter wille van mijn ouders. Ze was zo blij dat we weer contact hadden! Mijn ouders ook!
We zijn samen ontzettend druk geweest om mijn ouders zoveel mogelijk dingen uit handen te nemen rondom de verhuizing. Op zich ging het contact wel goed maar ik ergerde me wel aan haar omdat ze precies wist wanneer een ander eens sorry moest zeggen, terwijl dat nu juist mijn probleem met haar was. Ik heb mijn mond maar dicht gehouden. Ik wist al precies wat er dan zou volgen.
Totdat het moment kwam dat zij even wat boodschappen ging doen en terug kwam met de woorden dat ze pa en ma al gebeld had en dat ze er zo aankwamen. (Ze waren in het huis van mijn zus) En dat schoot mij helemaal verkeerd. Ik was nog helemaal niet zover. We hebben samen gewerkt en toegeleefd naar het moment van hé hé we zijn klaar! We kunnen pa en ma bellen! Bel jij of bel ik. Dat moment beslis je samen in mijn ogen. Ik voelde me zo gepasseerd! Het ging mij er ook niet om dat zij dat leuke telefoontje gepleegd had maar wel dat er totaal geen overleg was geweest.
Dus ik was boos! Ik had kritiek op haar! En toen begon de ellende. Ze stond als een schooljuf voor me! Kristel! Klaar! Stop hier mee! Zij had die beslissing genomen en ik moest eens accepteren dat niet alles ging zoals ik het wilde. Het was haar weer volkomen duidelijk. Ja mij ook en ik ben maar even weggelopen. Stomme trut! Ik zit niet bij je in de klas!
En dan ga ik twijfelen aan mezelf. Ben ik nu echt zo kinderachtig dat dat mij verkeerd viel en wil ik echt dat alles gaat zoals ik het wil? Of is het misschien andersom? Is zij degene die wil dat dingen gaan zoals zij dat graag wil en heeft ze dat op een kinderachtige manier voor elkaar gekregen?
Vanaf toen ging ons contact helemaal fout. Mijn vader gaf aan dat hij snakte naar het moment dat alles achter de rug was en ook geen dochters om zich heen. De volgende dag was het zondag dus een mooi moment om even rust in te lassen. Vertel ik dit aan mijn zus en zeg dat ik denk dat het niet nodig is dat zij morgen komt. Krijg ik een snibbig antwoord: Dat beslis ik! Weer die twijfel. Wat heb ik nu verkeerd gezegd dat zij zo snibbig reageert?
Ze heeft "wraak"genomen. Je bent er nog niet als de boel over is verhuisd. Er moest nog een heel huis schoon afgeleverd worden. Ik ben er drie dagen druk mee geweest. Zij lag met haar kleinzoon in het zwembad en had andere leuke dingen gedaan. Weer totaal geen overleg met mij. Mijn vader heeft haar hierop aangesproken en kreeg als reactie: Dan had ik maar een seintje moeten geven! En weer ging ik het bij mezelf zoeken. Had ik haar dan die zondag moeten bellen hoe we de volgende dagen in gaan plannen? Maar ze weet toch dat er nog een berg werk was? Ze zal zelf genoten hebben van haar kleinzoon in het zwembad. Eigenbelang! Dat ik met die hitte alleen aan het ploeteren was in het huis zit ze totaal niet mee. Geen empathie voor mij. En ik was eerst heel boos totdat ik me bedacht dat ik het nog liever alleen doe dan met haar erbij.(Gelukkig had ik hulp van aardige buren. In mijn eentje had ik al die vloerbedekking niet uit het huis gekregen.)toen ik haar later weer zag heeft ze er ook geen woord over gezegd. ik ook niet. Ik stop er geen energie meer in.
Dat zij totaal anders denkt en in elkaar zit dan ik bleek wel toen er iemand uit de buurt was die de lamellen over wilde nemen voor een heel zacht prijsje. Zij wilde afspreken om 7 uur sávonds want ze wilde niet haar eigen plannen (die ze nog niet eens had) laten vasthangen voor een afspraak s'middags om 3 uur. Die man was immers de hele avond thuis en kon best om 7 uur. Hij krijgt ze immers voor een prikje. Ik denk anders. Wij wilden zo graag die lamellen kwijt, het geld er voor hebben. Dus ik ben weer degene geweest die er om 3 uur smiddags was. Wat zij voor leuks voor zichzelf gedaan heeft weet ik niet.
Toen we even samen in het huis van mijn ouders waren zei ze weer dat die man best om 7 uur sávonds kon. En toen ben ik uitgevallen: Dat beslis jij! Weet jij hoe oud die man is, hoe zijn gezondheid is? Als we vast blijven houden aan 7 uur kon die man het wel eens overlaten gaan. Ik denk daar anders over was haar reactie! Dat was wel duidelijk ja! Zij denkt aan haar eigen pleziertjes. Ik denk ook aan een ander.
Haar antisociale gedrag en wat het met mij, de buitenwereld doet. Heeft zij nou echt geen stemmetje in zich wat haar zegt dat haar gedrag niet klopt? Geen enkel schuldgevoel of gewetens wroeging? Als ze dit wel heeft weet ze het wel heel goed te verbergen. Ze heeft een muur om zich heen gebouwd. En ik vraag me wel eens af wat er achter die muur zit!
Sorry voor dit persoonlijke verhaal, maar het zit me nog even heel erg hoog. Ik kan maar niet begrijpen hoe iemand zo in elkaar kan zitten.
tja, waar zit die knop om haar om te zetten naar een normale modus? Ze heeft zelf geen probleem, dus er zal ook niemand bij die knop komen. Als die er al is! Iemand moet het eerst wel zelf inzien dat er iets niet klopt.
ik ben er weer helemaal klaar mee!
Groet Kristel
