Freethinker.nl

God van de gewone mensen
hoe het geloof uit een Nederlands gezin verdween
door Emiel Hakkenes

Fragment hier:
http://historiek.net/het-fietsvraagstuk/38800/" onclick="window.open(this.href);return false;

Inkijkexemplaar hier:
Ieder mens is een kraal aan een ketting die ons verbindt met de generaties voor ons, aldus een oud gezegde. Als Trouw-redacteur Emiel Hakkenes voor het eerst vader wordt, stellen zijn ouders hem een confronterende vraag: zal hij hun kleinzoon laten dopen? Zelf komt Hakkenes hoogstzelden nog in een kerk. De jonge vader staat met zijn mond vol tanden: hoe kan het dat God langzaam uit zijn leven is verdwenen?

Om een antwoord op die vraag te vinden duikt Hakkenes in de geschiedenis van zijn eigen familie. Wie waren zijn voorouders en hoe beleefden zij hun geloof? Welke gebruiken en overtuigingen zijn er in de loop der tijd verloren gegaan? Hakkenes stuit op Duitse huurlingen, arme kleermakers, dubieuze gebedsgenezers, verzetshelden, zwartrokken en bastaardkinderen. Hij leert hun dromen, hun worstelingen en hun God kennen, en hij ontdekt tegelijkertijd hoe nauw zijn eigen kleine geschiedenis is verbonden met de grote (religieuze) geschiedenis van Nederland.
http://www.bol.com/nl/p/god-van-de-gewo ... 016514937/" onclick="window.open(this.href);return false;

Lijkt me zo op het eerste gezicht een combinatie tussen combinatie tussen Franca Treur en Geert Mak.
Met wat heimwee terugkijken naar de goeie ouwe tijd van vroeger, toen geloven nog eenvoudig was en je alles zeker wist. Ik herken dat gevoel best, waarschijnlijk anderen ook wel op dit forum.

MoreTime schreef: Lijkt me zo op het eerste gezicht een combinatie tussen combinatie tussen Franca Treur en Geert Mak.
Met wat heimwee terugkijken naar de goeie ouwe tijd van vroeger, toen geloven nog eenvoudig was en je alles zeker wist. Ik herken dat gevoel best, waarschijnlijk anderen ook wel op dit forum.

Geloven is nooit eenvoudig geweest.
Wel de dwang en dus de keuze een religieus leven te leiden en dus het geloof te zoeken.
Dat stond buiten kijf.
Als je je aan de regels wilde en kon houden, dan was het idd. eenvoudig.
Maar is dat niet altjd zo?

Maar dan vooral om het dubbele.
De één zei dit en de ander dat.
en dan ging het vaak om bijzaken.

Zomaar een alinea uit de link.

Vooral in de zomer hadden veenarbeiders de gewoonte vroeg te beginnen, ruim voor zonsopkomst, nog bij de volle maan. Niet zelden stonden ze om een uur of twee al naast hun bed. Op maandagochtend was het rond die tijd volgens mijn overgrootvader eigenlijk nog zondag. Dus mocht er niet worden gefietst.

Bij ons was het andersom.
Zaterdag avond begon de zondag om 24.00 uur.
Als 's zomers het hooi naar binnen moest, nog maar net droog of nog net niet, werd er tot 24.00 uur zaterdags gewerkt.
Op het laatste moment nog werd de volle hooiwagen op de deel gezet.
In het Brabantse was dat naast de stal waarboven de hooizolder was.
Hetzelfde laken een pak bij het graan in augustus. (andere schuur)
Als om 24.00 uur de deuren gesloten waren hadden ze het gered.
Daarna was er niets meer te doen bij dreigende regen en onweer, wat maar al te vaak voorkwam in die periode van het jaar.
Eigenlijk altijd wel spannend, dat keiharde werken in het donker met echt de hele familie, jong en oud, met de bliksemflitsen al in de lucht

De goddelozen herkende je aan het hooien en oogsten in zo'n nacht na 24.00 uur.
Om over werken op zondag maar niet te spreken.

Ook was het zaak om, toen wij jong waren zateravond om 12 uur thuis te zijn.
Uitgaanstijd was in mijn tijd net aan het verschuiven van 8.00 uur vertrekken naar 10.00 uur, daar voor die tijd er nergens iets was te doen.
Wilde ik op tijd thuis zijn moest ik altijd om 11.00-11.30 uur weer aan huisgaan denken.
Bleven alleen christelijke bijeenkomsten over, die rekening hielden met die tijden.
In de stad was de nacht voor het ongedierte.
Ook zo'n uitspraak.
De kroeg was van de duivel.

Godsdienstige jeugdervaringen kunnen dus heel verschillend zijn. Ik kom uit een katholiek nest, zoals dat heet, maar ik herinner me geen enkele dwang. Mijn vader zei vaak "er is een hoop poppekast bij hoor" Dat relativeert veel dus.

Het is niet voor niets dat er een dringende behoefte is aan psychologen, die begrip hebben voor mensen met deze achtergrond, zonder daar uiteraard zelf in mee te gaan.

Ja, een dergelijke min of meer fantiek godsdienstige opvoeding , leidt niet zelden naar een streng veroordelend geweten, waar mensen veel last van kunnen krijgen.

Wat dan ook.
Veel gelovigen nemen niets aan van ongelovigen, als het om levens problemen gaat.
Laat staan dat ze hen vertrouwen om hun hun diepste twijfels te tonen om samen oplossingen te proberen te vinden.
Ze zoeken het eerder bij een dominee of anderszins een religieuse pastor.
Maar die kan ook niets met problemen vanwege geloofstwijfels als Bijbelteksten niet voldoen.

Twijfelende mensen, die zich daarin te kort voelen schieten kunnen ook niets met gesprekken over spiritualiteit, die niet zijn bron vindt in hun eigen bronnen voor hun religie.
Ik neem aan dat voor een Koran gelovige hetzelfde geldt.
Ook met de rationaliserende kijk op de problemen van de atheïst krijgt hij niet het vertrouwen, wat voorwaarde is voor een goed tweerichting gesprek.

Voor iemand van een andere origine zal het heel moeilijk zijn zich in te leven in de manier van denken van de (ex)gelovige.

Mariakat schreef:Daarna was er niets meer te doen bij dreigende regen en onweer, wat maar al te vaak voorkwam in die periode van het jaar.
Eigenlijk altijd wel spannend, dat keiharde werken in het donker met echt de hele familie, jong en oud, met de bliksemflitsen al in de lucht

Dit is ook wat ik bedoel. Men kijkt soms toch terug op een periode met enige heimwee, niet dat het toen altijd beter was, of dat geloof niet ook dwang inhield, maar het gevoel dat je had als de kerst weer op komst was of als je met oudejaarsavond in de kerk zat en buiten knalde het vuurwerk, dat gevoel van zeker te zijn van je geloof, een soort geborgenheid, dat herkennen veel ex-gelovigen nog. Zelfs een John Loftus erkent dat.

Dat idee komt ook duidelijk in dit boek naar voren, als ik zo de eerste bladzijdes uit het inkijkexemplaar lees. Voor velen voelt dit soms toch wél als een verlies. Niet dat je terug wilt naar hoe het was, maar emotioneel doet het toch nog wat met je. Dat gevoel kom je ook in Franca Treur tegen en soms in Geert Mak e.a.

Hoi Maria ( dat mag had ik gebrepen)
"Twijfelende mensen die zich daarin te kort voelen schieten......"
Bedoel je met daarin, die twijfel?
n.b. heeft verder niks met dit onderwerp te maken maar ik plaatste wat info op het toppic over historiciteit van Jezus, maar kan dat nu niet meer terugvinden. Enig idee hoe dat kan?

o wacht, denk dat ik het al zie Het is blijkbaar een onderwerp waarop je alleen op uitnodiging mag mee doen.