Column: Voor U geleze: Hoera, ik heb kanker (30)

[rikus]

Column: Voor U geleze: Hoera, ik heb kanker (30)
Geplaatst op 03 februari 2006 18:54 door inkt
persoonlijk -Hoera, ik heb kanker (30)

De voorpret van mijn drie maanden verblijf in Thailand is behoorlijk onderuit gehaald. Ik wil er niet een al te groot zeikverhaal van maken op dit blog, maar vooruit, ik moet het toch kwijt want bloggen betekent voor mij een uitlaatklep hebben. Die voorpret is natuurlijk, je kunt er op wachten, onderuit gehaald door mijn eigen vrouw. En in mindere maten door mijn advocaat. Ik was langs het verpleeghuis gegaan om afscheid te nemen. Voor drie maanden.

Toen ik zo naast haar bed zat besefte ik mij ineens, dit is niet voor drie maanden, dit is voor altijd. Vanaf 18 februari 2005 verkeert zij in coma. Bijna een jaar lang. De statistieken willen dat comapatiënten het veelal niet langer uithouden dan een jaar, en dan overlijden. Dit gegeven realiseerde ik mij niet eens, maar ik zag het aan haar. Zij gaat dood. Zij gaat dood en ik zal er niet bij zijn omdat ik zo nodig naar Thailand moet voor drie maanden. Mij zo nodig moet laven aan zo’n wijf die haar tentakels naar mij heeft uitgeslagen. Die haar wurgende greep versterkt naarmate ik langer in haar buurt blijf. Krijg de klere, Aziatisch onderkruipsel. Hier ligt mijn vrouw. Zij gaat dood en ik zal er niet bij zijn. Hier ligt mijn vrouw die mij aankijkt zonder dat ik weet of zij mij nou ziet. Maar ik zie in haar ogen dat het einde nadert. Een ondefinieerbaar gevoel zegt mij dat dit zo is. Heel lang blijf ik naast haar bed zitten. Ik kijk slechts. Ik kijk in haar ogen. Ik kijk naar haar mond. Ik probeer mij een voorstelling te maken dat ik die mond gekust heb. Lang geleden. Hoe ik met mijn tong langs haar lippen ben gegleden. Wellust opwekkend. Op haar lippen zitten nu korsten. Er hangen dunne velletjes in haar mondhoeken. Het zou er onappetijtelijk uit moeten zien. Maar dit doet het niet. Althans, niet voor mij. Dit is mijn vrouw. Mijn maatje. Mijn evenknie. Dit is zij waar ik mijn leven voor had willen geven. Waarom moet ik dan zo nodig drie maanden weg? Waarom kan ik niet wachten totdat alles achter de rug is. Waarom moet ik mij rotrennen achter een illusie aan.
Mijn advocaat belt mij via mijn mobiel. Hij wil weten of mijn vrouw goed verzorgd achterblijft nu ik drie maanden weg ga. De rechtbank zou hier misschien vragen over kunnen stellen. En voor hem is het ethisch gezien ook van belang om te weten dat alles goed wordt achtergelaten. Natuurlijk wordt zij goed achtergelaten. Zij wordt verzorgd in een verpleeghuis. Als ik ook maar enige twijfel had over haar verzorging, dan zou ik toch niet weggaan. Alle lofuitingen en begrip over mijn besluit er een poos tussen uit te trekken, verdwijnen als sneeuw voor de zon. De grote twijfel heeft weer toegeslagen. Blijven hangen in de oude bijna vergane wereld, of mij richten naar het oosten waar een nieuwe onbekende wereld op mij wacht. Die kanker in mijn lijf is allang iets waar ik mij absoluut niet druk over maak. Dat zal wel. Het is mijn vrouw die de hoofdrol speelt. Al die tijd. Zonder het zelf te beseffen. Tot nu dan. Zij is het waar ik werkelijk om geef. Het is geen gevoel van medelijden, het is een gevoel van een enorme leegte wat ik probeer op te lossen door mij in de armen van Seng te begraven. Mijn voorpret is weg. Het heeft plaats gemaakt voor weer die grote vertwijfeling. Wanneer doe ik het nou goed. O, ik ga wel hoor, naar Thailand. Maar het hypergevoel daar heen te moeten is weg. Mijn idiote gedachte dat daar mijn wedergeboorte plaats zal vinden, volkomen verdwenen. Misschien dat dit wel weer terugkomt als ik er eenmaal ben. Alles wat geboren wordt doet nu eenmaal pijn. Net als de dood. Hand in hand, en ik loop om beiden met een grote boog. Vertwijfeld, zonder zekerheden, angstig moed puttend uit de hoop dat alles voorzegd is.
De schrijver: http://www.volkskrantblog.nl/pub/blogs/ ... p?id=29967