Freethinker.nl

Beste forumleden,

Ik kan niet moeiteloos mijn levensverhaal hier neertikken,maar ik kan wel beweren dat voor mij de pijn om sommige momenten heel ondraaglijk kan zijn.De pijn komt en gaat,soms is het te beheersen en op andere momenten breek ik.Ik kan bij niemand terecht,mijn familie zal het nimmer kunnen begrijpen.
Ben vanaf kleins af aan altijd met religie (Islam) opgevoed en sinds een half jaar (misschien wel eerder) twijfel ik daaraan.Ik ben nieuwsgierig van aard,ben altijd op zoek geweest naar antwoorden wat het leven precies inhoudt en tot nu toe komen er meer vragen bij dan dat ik de antwoorden kan begrijpen.


grt Nadia

Nadia, je bent welkom met je verhaal.
Ook de moeilijke dingen, vooral juist, want daarin zijn velen hier in gepokt en gemazeld.

Islam afvalligen zijn hier minder, maar ook vertegenwoordigd.
Ik denk dan altijd aan Petals, die nog af en toe op dit forum schrijft.

Maar ik heb de ervaring, dat hetgeen wat erg moeilijk is om mee te leren leven wel in gradatie kan verschillen bij de verschillende religies, maar dat er ook veel overeenkomsten zijn.

Welkom Nadia,

Je zult hier overigens weinig twijfelaars als jezelf aantreffen, omdat de meesten hier de twijfel voorbij zijn Zelf heb ik nooit getwijfeld, ik ben gewoon onverwacht van mening veranderd, maar was er direct zeker van dat dit terecht was. Ik weet dus niet hoe je je moet voelen. Maar als we je pijn kunnen vermnderen zullen we daar blij om zijn.

Er zijn hier vooral ex-christenen, dus die komen van een iets andere plek dan jij, Het lijkt me wel vreselijk als je er niet met je ffamilie over kunt praten. Maar ook hier ben ik geen ervaringsexpert, Niet alleen kan ik met mijn familie overal over praten, ik schaam me vrijwel niet over wat ik denk, en vertelde in 64 jaar tijd, nog maar drie keer een leugen. Soms schaam ik mij wel over wat ik doe, maar zelf daar kan ik nu wel over praten. Alleen geheimen van anderen probeer ik te bewaren.

Maar ondanks onze beperkte ervaring zullen we trachten met je mee te leven, zo ken ik mijn mede-forumleden wel!

welkom

Hoi Nadia,

Welkom, goed dat je deze plek hebt gevonden!
Ik herken wat je zegt over hoe pijnlijk deze fase is en hoe alleen en onbegrepen/niet gesteund je je voelt bij je familie.
Ik heb in mijn twijfelproces ook ervaren dat zodra ik de deur openzette voor de eerste voorzichtige vragen, er als vanzelf allerlei 'nieuwe' vragen naar boven borrelde. Vragen die ik vaag eerder ook al wel voorbij had voelen komen maar die ik netjes in een afgesloten vakje in m'n brein bewaarde. Doen alsof ze er niet waren.
Ik kom zelf uit een chistelijke achtergrond en heb heel veel informatie op internet en in boeken gevonden over de basis van het christendom (bijbel, het ontstaan van de verschillende opvattingen etc). Dat heeft me heel erg geholpn om uiteindelijk een gefundeerde conclusie te kunnen trekken.
Ik heb geen idee welke informatie er te vinden is over de islam, bijv debatten tussen ex-moslims en moslims? Of onderzoek naar de koran, de basics van de islam. Neem je vragen serieus; dat is een pittig proces maar als je er niet mee aan de slag gaan blijft het waarschijnlijk een onrustig iets in jezelf.

Dit forum is sowieso een plek waar je je verhaal kwijt kan, als je dat wil, en waar mensen zonder verborgen agenda met je mee denken en je steunen. Én begrijpen dat dit geen kattepis is.

Sterkte, zet hem op!

Twijfel is maar een korte periode die je achterlaat.
Wat blijft is de kloof die ontstaat tussen jou en de dierbaarste mensen die je altijd had, je eigen familie. Ik voel dit zelf als een onophoudelijke pijn waarvoor geen oplossing, geen geneesmiddel bestaat, waardoor het soms als ondraaglijk voelt. Wanneer ik me daarop concentreer begin ik de boekreligie te haten. Ook daarmee schiet je niets op.
Ik heb er zelf geen oplossing voor. Ik sta enkel in m'n handen met "c'est la vie" en bedenk me dan telkens dat het leven ook zoveel anders is en zoveel moois bevat.

Beste Nadia,

Twijfel is een gezonde levensinstelling, het kan veel rampspoed voorkomen. Ga rustig verder met twijfelen en dan kan ik je alvast iets verklappen; veel mensen die twijfelen over hun geloof of religieuze voorkeuren die worden op den duur afvallig.

Vgr,

Piet

PietV. schreef:Ga rustig verder met twijfelen en dan kan ik je alvast iets verklappen; veel mensen die twijfelen over hun geloof of religieuze voorkeuren die worden op den duur afvallig.

Veel mensen inderdaad, maar niet allemaal. Er zijn genoeg verhalen van mensen bekend die juist door de twijfel heen sterker werden in hun geloof.

Hoi Nadia,

Misschien is het fijn om een tijdje te denken: 'ik weet het niet'.
Dat kan al een hele opluchting zijn.

Ik wil jullie bedanken voor de opmerkingen,warme welkom en vooral voor jullie bemoedigingen.
Zal een beetje uitleggen waar ik mee worstel.Het is voor mij zelf nogal complex en hoop daarom dat jullie het enigszins een beetje kunnen volgen.

De band die uit mijn religieuze beleving opbloeide is er niet meer en die ik nu niet meer kan evenaren op de vertrouwde wijze die ik gewend was.Als ik zo mijn ervaringen analyseer kan ik wel beamen dat de islam mij een waardige invulling heeft gegeven,of deze volwaardig was kan ik niet zeggen.
Het streven naar een doel in deze mysterieuze wereld is ook voor ieder mens wel heel essentieel om door te gaan.Ik heb dat niet meer en dat doet toch ergens pijn.
Ik heb altijd een degelijke opvoeding gehad,de liefde die elk kind gewoonlijk verdient,kreeg ik ook maar met de bijbehorende restricties waardoor eigenlijk niet veel ruimte overbleef voor (zelf)ontplooiing.Het leven werd grotendeels voor je bepaald,hoe je moest gedragen,handelen,wat je wel of niet kan zeggen,wat je aan moest trekken,met wie ik om kon gaan..etc Dit allemaal gebeurde binnen een bepaalde dogma en alles wat daar buiten viel,was vals of werd met argusogen bekeken.
Ik had oa veel moeite met het concept hel en andere bestraffingen,de absurde methode die sommige predikers de islam gebruikten om bepaalde regels aan anderen op te leggen vond ik dikwijls overdreven.Het was primitief,meestal uit de context getrokken en zonder beargumentatie uitgelegd.In het begin had ik de moeite genomen om het te begrijpen door wat niet echt lukte en daardoor het wishful thinking nog eenvoudiger werd.Dan heb ik het nog niet over de cultuur die een eigen abstractiesysteem op nahield.En andere zaken binnen een religie trokken mij wel aan.Het is dificiel om op deze manier bepaalde zaken die werkelijk een basis en redelijk verklaarbaar zijn van elkaar af te houden,vooral lastig omdat ik hier geboren en getogen ben.Ik vind het namelijk heel belangrijk om dingen te begrijpen en vrij moet zijn om buiten 1 dogma te kunnen denken.Dat doe ik ook,ik lees veel filosofie,sociologie,geschiedenis ...etc en de intermenselijke acties trekken mij heel erg aan.Mijn inzicht is hierdoor geleiderlijk veranderd hoe ik de islam waarneem.Ik weet dat het enkel een kwestie van geloven,intuïtie is en niet iets is wat cognitief gebeurd,de enige taak die onze cognitieve vermogen neemt is een invulling voor de opvatting,het gevoel die je hebt.Er is immers altijd iets te "vinden" om hiermee ons gevoel te bevestigen,daarom kan ik niet gemakshalve hier issues plaatsen om zo de islam in zijn algemeenheid te betwisten.
Was altijd een praktiserende moslima geweest en het gebed,het vasten ea regels,etiquettes deed ik met de volle toewijding.De afgelopen maanden begon ik te twijfelen.Ik had wel contact met iemand (atheïst) gehad waarmee ik veel gedicussieerd heb over religieuze kwesties,maar ik denk niet dat dat de aanleiding is dat ik nu twijfel en geen speciale band meer voel met de islam.Ik zie nl daar geen patroon in,want geloven doet men niet omdat het gelovigen er toe brengt hun opvatting rationeel te verklaren,integendeel.Gelovigen hebben immers altijd de opvatting dat het concept God onbegrensd is als we het met de rede moeten verklaren.

Het doet alleen pijn dat mijn verstand zich distantieert van mijn religie waarmee ik opgegroeid ben maar mijn gevoel met alle geweld daar wanhopig aan vast wil klampen,waardoor bepaalde plichten niet met de juiste intentie worden verricht.Een tweestrijd die heel veel schuldgevoelens veroorzaakt en twijfels.
Dat is op sommige moment best ondraaglijk omdat zoals ik al eerder zei ik daarmee niet bij mijn familie makkelijk terecht kan.

Ik heb me hier niet aangemeld om bevestigingen te halen uit vele reacties in de hoop dat mijn twijfel verdwijnt,maar tracht wel misschien mensen te willen lezen die soortgelijks mee hebben gemaakt en uiteraard voor de ruime inzichten die heel veel leden hebben die in mijn ogen interessant zijn om te lezen.
Daarnaast ben ik wel opgelucht dat ik mijn verhaal hier kwijt mag,dank alvast voor het lezen en jullie gewaardeerde reacties.
Ook langs mijn kant wens ik de leden die in zo'n hachelijke situatie zijn terecht gekomen,oprecht alle sterkte en geluk toe.

Beste Nadia
Heel veel sterkte en succes toegewenst met je worsteling en zoektocht.
Internet is natuurlijk een enorme bron van informatie waar je met veel vragen terecht kan. Maar ook hier kun je je ei kwijt en vragen stellen. Ik zou je toch willen adviseren je verstand te volgen. Internet (youtube) is een optie, fora kan uiteraard maar vooral lezen. Veel lezen!

Sterkte Nadia!

Ik hoop dat je empathie voor je medemensen de overhand gaat krijgen op het gevoel dat je hebt, dat je zou moeten geloven wat misschien niet waar is. Je moet alleen dat geloven dat waarschijnlijk wel waar is>
Als we iets voor je kunnen doen, zullen we dat niet laten, maar op een internetforum zijn onze mogelijkheden slechts beperkt. Desalniettemin: We zijn op de wereld om elkaar te helpen. . .

Nadia schreef:Het doet alleen pijn dat mijn verstand zich distantieert van mijn religie waarmee ik opgegroeid ben maar mijn gevoel met alle geweld daar wanhopig aan vast wil klampen,waardoor bepaalde plichten niet met de juiste intentie worden verricht.Een tweestrijd die heel veel schuldgevoelens veroorzaakt en twijfels.

Je twijfel geeft je schuldgevoelens, maar waar je vooral mee zit, denk ik, is met een soort rouwproces.
Het goede gevoel dat het sterke geloven je gaf is weg en je ervaart dat als een groot verlies.

Over twijfel mag je je nooit schuldig voelen.
Schuldig voel je je als je toch nog gelooft, dat er een God (Allah) is, die je ziet en je zal veroordelen.
Als er geen Allah is, waar komt je angst voor straf van hem dan vandaan?
Wie zal jou dan veroordelen, dan alleen jijzelf?

Nadia schreef: Ik heb me hier niet aangemeld om bevestigingen te halen uit vele reacties in de hoop dat mijn twijfel verdwijnt, maar tracht wel misschien mensen te willen lezen die soortgelijks mee hebben gemaakt en uiteraard voor de ruime inzichten die heel veel leden hebben die in mijn ogen interessant zijn om te lezen.

Misschien vind je dit interessant om te lezen. Het is het verhaal van hoe het in mijn leven mij verging 'in mijn hoofd':
http://www.kolumbus.fi/volwassengeloof/21a.HTM" onclick="window.open(this.href);return false;

Nadia schreef: Het doet alleen pijn dat mijn verstand zich distantieert van mijn religie waarmee ik opgegroeid ben maar mijn gevoel met alle geweld daar wanhopig aan vast wil klampen,waardoor bepaalde plichten niet met de juiste intentie worden verricht.Een tweestrijd die heel veel schuldgevoelens veroorzaakt en twijfels.
Dat is op sommige moment best ondraaglijk omdat zoals ik al eerder zei ik daarmee niet bij mijn familie makkelijk terecht kan.

Ja zo'n zaken doen pijn. Iets dat een deel van je leven uitmaakte en dat je moet achterlaten dat is over het algemeen pijnlijk. Ook de schuldgevoelens zijn normaal. Besef echter dat ook al zijn de schuldgevoelens normaal, dat dat niet noodzakelijk betekent dat je je ergens schuldig aangemaakt hebt. Mensen hebben in allerlei situaties schuldgevoelens ook al hebben ze niets gedaan om die schuldgevoelens te verdienen.