Er wordt over God gesproken, zoals die wordt gezien in de 3 monotheïstische godsdiensten en andere godsdiensten die in God een bovennatuurlijke entiteit zien, die alom aanwezig is en zelfs in de mens.
Dan wordt de discussie aangegaan over het al dan niet bestaan van zo'n God door argumenten aan te voeren in de zin van ervaringen van "het goddelijke", het goddelijke in ons en in alles in de natuur en als manifestatie van spiritualiteit.
Niet een aanwijsbare god bestaat er, maar een god als in goddelijk ervaren.
Hoe kun je discussiëren over God, als je het hebt over twee verschillende dingen?
Ik vond dat bij uitstek hier verwoord en duidelijk worden in de discussie Dikkemick, die een aantal zaken aanvoert over een God entiteit, zoals die wordt geloofd in de meeste grote religies, die (een) God zien als een menselijke projectie met al zijn eigenschappen, ergens daadwerkelijk aanwezig en die aan te roepen.
En HJW, de uitleg van het spirituele goddelijke ervaren, zoals dat vaak verwoord wordt door mensen met een godsbesef, niet ingevuld door projecties van menselijkheid, maar uitsluitend van een "spiritueel zijn en ervaren van zeer bijzondere waarnemingen en/of gevoelens", die dan als van een goddelijke natuur/oorsprong worden gezien.
Wat dat dan is, is vlg. de vertegenwoordigers van deze gedachte moeilijk uit te leggen, zeker geen entiteit die letterlijk te vinden zou zijn, maar een ervaring, die je het doet kennen.
Bekend fenomeen uit de gnostiek.
http://www.freethinker.nl/forum/viewtop ... 37#p474837" onclick="window.open(this.href);return false;
HJW schreef:Jouw uitgangspunt is puur en alleen het rationalisme, keiharde bewijzen.dikkemick schreef:ALS er reden zijn om aan te nemen dat er goden bestaan zal de atheist de mening (als het goed is bijstellen).
Een gelovige kan evengoed heel standvastig zijn. Neem een creationist. Je kunt ze begraven onder een massa bewijzen waar ze nooit meer onderuit kunnen kruipen, maar hun geloof stellen ze niet bij. Zij weten, wij worden misleidt.
Op dit moment is er geen bewijs voor het bestaan van het goddelijke, althans niet het keiharde, natuurkundige bewijs dat jij als voorwaarde stelt.
Er is echter ook een stroming (empirisme) die ervaringen als bron van kennis hanteert.
Zolang jij keiharde, natuurkundige bewijzen als basis gebruikt, het empirisme afwijst en de "waarom" vraag terzijde schuift, tja........dan is er geen enkele reden om te geloven dat het goddelijke daadwerkelijk bestaat.
[............]
Ze komen wel degelijk met argumenten, maar jij stelt vantevoren eisen aan de argumenten. De aangedragen argumenten moeten voldoen aan de criteria die jij eraan hangt.
Dat het goddelijke nu niet te bewijzen is (op de natuurkundige wijze) kan ook veroorzaakt worden door tekortschietende onderzoeksmethoden.
Net zoals 300 jaar geleden niemand op de hoogte was van atomen en neutronen en dergelijke.
Ze bestonden wel, alleen kon het bestaan niet worden aangetoond.
Wat nog vreemder is, dat er mensen zijn die zich christen noemen uitgaan van een dogmatische religie zoals de monotheïstische religies te boek staan, waarin uitsluitend gesproken wordt over een bestaande, maar nooit geziene, ergens aanwezige God-entiteit, die wel gehoord kon worden in het tijdsbestek van het verhaal, maar daarna nooit meer.
Zeggen hun geloof gebaseerd te hebben op dat boek, het dan gaan uitleggen op de voorschreven spirituele manier.
En alle woorden aangaande een werkelijk als entiteit bestaande God zo lezen, alsof het zou gaan om de uitingen een spiritueel aangelegde wijze filosoof, die met metaforen het goddelijke van alle leven wil aantonen.
Ook duidelijk aanwezig hier op het Forum.
