Niet naar kerkdienst/begrafenis willen of kunnen.

[Dadel]

Hoi,

Korte inleiding: van het paranormale 'belandde' ik jaren terug in het christelijk geloof, op zoek naar liefde die ik in het echte leven niet vond. Ik liet me leiden door wat ik dacht gods stem, met visioenen en alles er op en er aan, en was behoorlijk fanatiek. Uiteindelijk heb ik in mijn fanatisme mijn directe omgeving veel leed berokkend. Gelukkig heb ik dit ingezien, zag ik in dat die openbaringen en leiding niet goddelijk waren en dat ik er dus schade bij mijzelf en omgeving mee aanrichtte. Ik leerde problemen in het leven anders op te lossen. Ik hou het nu bij de mogelijkheid dat er wellicht een god bestaat (misschien ook niet) en that's it. k Blijf met beide voetjes op de grond.

Een tijd terug had ik een begrafenis van een nogal gelovig familielid. Allerlei liederen en bijbelteksten kwamen voorbij. Ik kreeg het er al snel enorm benauwd van, voelde me bedreigd, raakte van binnen in paniek en barstte in huilen uit. Heel die bijbel is voor mij besmeurd met eerdere rare psychische ervaringen die ik nu als ziek bestempel. Ik heb huilend de dienst als een kat in het nauw uitgezeten (ook zo raar om een zaal uit te rennen tijdens een dienst). Nooit meer dit! Mensen die voor mij willen bidden of straatpredikanten, loop ik met een grote boog omheen, om dezelfde reden. Ik voel dezelfde reactie.

Iemand hier op dit forum die dit herkent? Ik heb verschillende verhalen van ex-gelovigen gelezen maar ben bovenstaande wat ik heb niet tegengekomen.

[Maria]

Welkom Dadel namens het beheerdersteam.
Zou je dit topic even willen doornemen?
Welkom nieuwe leden.

[Fish]

Welkom Dadel.
Bij mij was het eerder boosheid en dan niet tegen een god maar tegen zijn uitvoerders op aarde.

[Maria]

Visioenen heb ik nooit gezien.
Zoals je die nu beschrijft vermoed ik toch, dat er een psycho-pathologische achtergrond voor is.
Ik hoop, dat je hier geen last meer van hebt.
Zo ja, en ook in je herinneringen en in je dagelijkse leven nog, dan zou ik daar toch alsnog hulp voor gaan zoeken.

Wat ik wel heb en dat komt evenzeer als bij jou vooral door associaties die je zelf (onbewust) krijgt, zijn de heftige afweer gevoelens.
Die gevoelens niet te kunnen verteren en verdragen leidt dan tot een heel natuurlijke afweer, nl. je heftig te weer stellen door agressie of bij onmacht daartoe, ook het huilen wat de schadelijke input weer voor een groot gedeelte kan neutraliseren.
Dat laatste klinkt misschien niet echt wetenschappelijk, maar is wel hoe ik het ervaren heb.

Sterk lijkend op wat jij meemaakte tijdens een dienst, heb ik dat gehad bij de begrafenis van een tante van me.
Het begon al bij het theatrale tale Kanaäns spreken en werd zo sterk bij het gebed van de dominee, dat ik het gevoel had het wel uit te willen gillen.
Ik heb het gebed uit respect voor mijn familie uitgezeten met dichtgeknepen ogen en een zakdoek in mijn mond gepropt om het geluid van huilen af te stoppen en ben direct na het amen weggelopen.

[Gershom]

@ Dadel

Welkom . Uit je relaas maak ik op dat je een zeer gevoelige antenne hebt voor het oppakken van
wanen. Hoe voel jij je nu? En hoe lang geleden heb je het paranormale en het christendom vaarwel gezegd? Dergelijke indrukken gaan niet van de ene dag op de andere weg omdat je een besluit hebt genomen.
Je leeft nu eenmaal tussen mensen die bijbelteksten reciteren en voor je willen bidden, en zelfs een bezoek aan een museum, of het luisteren naar een radio kan al voor een ongewilde emotionele reactie zorgen. Als je zover in een hoek gedreven bent dat je zelfs moet omlopen voor een straatpredikant dan is het niet echt goed met je gesteld. Heb je zelf een idee hoe je je beter zou kunnen gaan voelen?
Hoe reageert jouw omgeving op jouw innerlijke onrust. Is daar iemand waar je die problemen mee zou kunnen bespreken? Ik maak uit je verhaal op dat daar diep gelovige mensen in voorkomen, maar zijn ze allemaal zo? In dat geval kan je uit die hoek waarschijnlijk op weinig begrip rekenen.
Is er een vriend of vriendin die je kunt vertrouwen, en waarbij je de nodige steun kunt vinden?
Want of je dit alleen kunt oplossen? Ik weet het niet.
Als je er kans toe ziet houd dan contact met dit forum. Er zijn hier altijd wel mensen te vinden die je misschien met een paar simpele argumenten kunnen ondersteunen.

[Petra]

Hoi Dadel.
Ik ben ook niet gelovig en ook niet gelovig opgevoed o.i.d.

Je schreef:

Ik leerde problemen in het leven anders op te lossen. Ik hou het nu bij de mogelijkheid dat er wellicht een god bestaat (misschien ook niet) en that's it. k Blijf met beide voetjes op de grond.

Klinkt mij wel goed in de oren!
Waarom voelde je je dan toch zo bedreigd tijdens die begrafenis? Heb je die vroegere ervaringen nog niet losgelaten of verwerkt?
Of had je het gevoel dat je je er niet aan kon ontrekken? Dat je die teksten en gezang door je strot geduwd kreeg, zeg maar ?
Want dat kan ik me wél voorstellen.
Ik word al horentjedol als ik bij gelovigen aan tafel verplicht en respectvol dat gebed uit moet zitten, en dan ter afsluiting nog zo'n bijbelverhaal aanhoren ook. En daar begint de last al, want of je wilt of niet; ZIJ willen voor je bidden.
Al word ik eerder boos dan dat ik ga huilen, maar ik ben nu eenmaal niet zo huilerig. Sommige mensen huilen ook uit kwaadheid of frustratie.. kan dat bij jou ook het geval zijn geweest?

Enfin, ik heb het bij mijn zussie (vriendin die ik zussie noem). Enorm in den heere nu, na haar huwelijk met een gelovige.
Heb laatst bedacht dat ik het niet meer doe, dat ik liever gewoon wegloop als ze gaan bidden of voorlezen. Het is dat verplichte respectvol-aan-tafel-op-die-stoel moeten-blijven-zitten-en-het-zooitje-maar-ondergaan, waar ik enorm boos van wordt. Het wordt je ongewild opgedrongen, en dat heb je dan maar te accepteren. Het wordt als onfatsoenlijk beschouwd als je wegloopt. Van een eettafel of in een kerk. Hoe onfatsoenlijk het is om mij met die goddelijke kulpraat lastig te vallen, hoor je ze (gelovigen) niet over.
Dus hm; ik begrijp je denk ik wel.

[Dadel]

Petra
Je vroeg: Waarom voelde je je dan toch zo bedreigd tijdens die begrafenis?
-Geen idee, maar je verwoordt het juist met bedreigd voelen.
Zulke boosheid zoals bij je zussie is het bij mij dan weer niet. Ben zelf ook niet gelovig opgevoed maar wel op een christelijke school gezeten.

Gershom
Je vroeg: Hoe voel jij je nu? En hoe lang geleden heb je het paranormale en het christendom vaarwel gezegd?
-Voel mij prima, zit goed in mijn vel. Christendom is nu een jaar of 6 geleden, paranormale al een stuk langer
Ik heb die weerstandsgevoelens alleen als ik met bijbelteksten of gebed wordt geconfronteerd, dat is niet vaak gelukkig. Een oplossing zie ik (voor nu) gewoon geen (diep) religieuze bijeenkomst bijwonen. Wanneer een gelovig familielid overlijd en begrafenis heeft met flink wat bijbel zal ik er dus niet meer bij zijn. Dit wordt in mijn omgeving wel geaccepteerd maar al was dat niet zo dan maakt mij dat weinig uit. Ik ben geen pot nutella die iedereen tevreden kan houden. Dus of mensen daar nou moeite mee hebben ... so be it. Dat ik het schreef als topic is meer omdat ik probeer te begrijpen waarom ik dit heb en dat het fijn is wat van herkenning te lezen.

Maria:
Je schreef: Visioenen heb ik nooit gezien.
Zoals je die nu beschrijft vermoed ik toch, dat er een psycho-pathologische achtergrond voor is.
-Dat denk ik zelf ook, ontstaan in de slechte band die ik met mijn moeder had. Ik ben als reactie daarop gaan vluchten uit de realiteit, op zoek naar erkenning en liefde. Toen ik dat in de gaten kreeg (dat ik dit deed), heb ik mezelf aangeleerd in het hier en nu te leven en mijn verleden achter mij te laten. Hoofd uit de wolken en gericht op de realiteit. En ik laat niet meer toe dat wie dan ook zo'n negatieve invloed nog heeft in mijn denken. Ben best wel een humoristisch persoon nu

Verder schreef je: Wat ik wel heb en dat komt evenzeer als bij jou vooral door associaties die je zelf (onbewust) krijgt, zijn de heftige afweer gevoelens.
Die gevoelens niet te kunnen verteren en verdragen leidt dan tot een heel natuurlijke afweer, nl. je heftig te weer stellen door agressie of bij onmacht daartoe, ook het huilen wat de schadelijke input weer voor een groot gedeelte kan neutraliseren.
Dat laatste klinkt misschien niet echt wetenschappelijk, maar is wel hoe ik het ervaren heb.

Sterk lijkend op wat jij meemaakte tijdens een dienst, heb ik dat gehad bij de begrafenis van een tante van me.
Het begon al bij het theatrale tale Kanaäns spreken en werd zo sterk bij het gebed van de dominee, dat ik het gevoel had het wel uit te willen gillen.
Ik heb het gebed uit respect voor mijn familie uitgezeten met dichtgeknepen ogen en een zakdoek in mijn mond gepropt om het geluid van huilen af te stoppen en ben direct na het amen weggelopen.

- Dat is exact wat ik beleef! Je beschrijft mijn gevoelens van afkeer nog beter dan ik dat zelf deed. Idd, dat uit willen gillen, weg willen en huilen, het niet kunnen verdragen. Weet jij waarom je dit zo heftig hebt? De keer dat ik dit tijdens een begrafenis had, overviel mij echt, terwijl ik vooraf dacht dat het wel mee zou vallen.

Fish: komt die boosheid dan door hoe ze met je om zijn gegaan?
Ik heb dat zelf niet, wel gehad. Maar omdat ik niet wil dat dat mijn leven of denken beheerst heb ik het opgegeven er iets van te moeten vinden of voelen. Word ik een stuk gelukkiger van .

[Fish]

Fish: komt die boosheid dan door hoe ze met je om zijn gegaan?

Eén voorbeeld: Mijn vader (streng katholiek) en moeder hadden acht kinderen toen mijn vader de stoute schoenen aantrok en aan de pastoor ging vragen of ze periodiek mochten gaan leven.
De pastoor: Hoezo, is je vrouw ziek dan?

[Storm]

Echt Fish?

[Petra]

Fish: komt die boosheid dan door hoe ze met je om zijn gegaan?

Eén voorbeeld: Mijn vader (streng katholiek) en moeder hadden acht kinderen toen mijn vader de stoute schoenen aantrok en aan de pastoor ging vragen of ze periodiek mochten gaan leven.
De pastoor: Hoezo, is je vrouw ziek dan?

Vreselijk!
Ik vraag me af of er op dat punt veel veranderd is. Volgens mij is bv. de pil nog steeds een controversieel onderwerp.

[Maria]

- Dat is exact wat ik beleef! Je beschrijft mijn gevoelens van afkeer nog beter dan ik dat zelf deed. Idd, dat uit willen gillen, weg willen en huilen, het niet kunnen verdragen. Weet jij waarom je dit zo heftig hebt? De keer dat ik dit tijdens een begrafenis had, overviel mij echt, terwijl ik vooraf dacht dat het wel mee zou vallen.

Ik dacht ook voor mezelf dit soort preken te kunnen horen, omdat ik er persoonlijk los van was komen te staan.
Een paar gewone preken/diensten, kon ik ondergaan, zij het soms met ergernis. (oa. huwelijkse inzegeningen)
Wat ik niet had voorzien, was dat ik me ging verplaatsen in het gevoel van de rij mensen voor in de aula, van mijn 70/80+ers, zoals mijn ouders, vooral mijn moeder, en andere ooms en tantes.

"Wij weten niet en kunnen niet weten of de overledene rein voor zijn aangezicht zal kunnen komen te staan.
Uw tijd komt ook spoedig en zorg dat u bekeerd bent, want anders............................hel en verdoemenis zal uw deel zijn"

Uiteraard waren dat niet mijn gevoelens, maar een reactie op wat ik vermoedde hoe zij het gebed zouden kunnen ervaren. Een verdere preek in deze stijl aanhoren zat er voor mij niet meer in.
Van mijn moeder wist ik, dat ze zich niet "bekeerd' "getrokken" "uitverkoren" wist. En de hoop daarop had opgegeven in haar depressieve momenten.
Van allemaal wist ik, dat ze dat geloof hadden, dat ze eerst zich bekeerd moesten weten, voordat ze de dood en het eeuwige leven met een gerust(er) hart tegemoet konden zien.
Zij hadden geleerd (en ik ook nog) dat je dit wist van jezelf, omdat dat spectaculaire/zekere gebeurtenissen zijn met een paar vaste componenten/inzichten.

[Gershom]

Maria schreef

Van allemaal wist ik, dat ze dat geloof hadden, dat ze eerst zich bekeerd moesten weten, voordat ze de dood en het eeuwige leven met een gerust(er) hart tegemoet konden zien.
Zij hadden geleerd (en ik ook nog) dat je dit wist van jezelf, omdat dat spectaculaire/zekere gebeurtenissen zijn met een paar vaste componenten/inzichten.

Elke keer wanneer ik een dergelijk verhaal lees ben ik opnieuw verbijsterd hoe het toch mogelijk is dat liefhebbende ouders hun kinderen
van iedere levensvreugde kunnen beroven met zulke waandenkbeelden.
Dit komt op mij over als psychische mishandeling.
"Jij deugt nu niet, en je zal nooit deugen, en wanneer je per ongeluk wel deugt dan is dat niet eens door eigen verdienste"
Wat een onbekommerd bestaan had moeten zijn werd er voor jullie bij voorbaat alle blijheid uitgeknepen. Tot nog slechts een lege dweil overbleef. En die kreeg je toegeworpen. Hier mijn kind, zie dat maar eens tot een goed einde te brengen.
En je bent dan vele jaren later niet eens meer in staat het waanzinnig geraaskal van een dominee aan te horen zonder emotioneel van slag te raken?!... Dan zijn de wonden wel zeer diep. En dan de wetenschap dat iedere aanwezige op een begrafenis of bruiloft ooit eens kind is geweest, die precies hetzelfde heeft ondergaan, en door die harteloze levensbeschouwing gevoelloos is geworden voor die emotie.
Daar kan een buitenstaander als ik, alleen maar diep treurig van worden.

[Storm]

Zal ik hier reageren, ook al is mijn ervaring een andere?
De afscheidsdienst van mijn ouders die 6 mnd na elkaar overleden waren diensten die door ons samen met onze ouders ingevuld zijn. De dominee van hun kerk kende hen goed. Het was een waardig afscheid, wat voor ons zo goed was. Het in Memoriam wat mijn broer sprak; een lach en een traan.

@Dadel;
Maar ik ken inderdaad een andere kant, de kant die jij benoemd, waar je gillend weg wilt lopen zo triest. Maar ik wil eerst weten of dit een topic is wat niet overal te googelen is.

[Maria]

FT is een openbaar forum.
Als je niet wil dat je verhaal te achterhalen is, dan moet je naast een nickname voeren ook persoonlijke antecedenten, die jouw kunnen linken aan personen waarvan je niet wil dat ze meelezen, proberen te vermijden.

Het Forum Persoonlijk is alleen in die zin speciaal, dat we hier geen discussies willen over verschillende meningen.
Ook geen berichten, die de schijn hebben van (terug) naar theïstisch denken uit te nodigen.

[Mcmadtasty]

Hoi Dadel,
Ik weet niet of het vergelijkbaar is met jouw situatie, ik herken wel enige moeite met de uitvaartceremonieën, zoals ik die ook beleefd heb. Bij mij uitte zich dat niet in huilen,maar meer in woede. Ik ga tenslotte naar een afscheid en niet naar een kerkelijke bijeenkomst om over "god" te horen. Bij niet religieuze uitvaarten werd de persoon belicht, waardoor er veel minder het idee naar voren komt dat het over iets anders gaat dan het afscheid nemen van een desbetreffende persoon.
Nu is het bij de dood van mijn vader zo geweest dat ik de wens van mijn broers en zussen respecteerde door hen de door hen gewenste ceremonie te laten voeren. Echter ikzelf begon mijn eigen ceremonie te ontwikkelen. Daar waar ik nog afgeleid werd door hoe anderen afscheid namen, wat emotie in mij losmaakte, daar was ik niet bezig met het afscheid van mijn vader, maar met dat wat anderen deden. Met het overlijden van mijn moeder, heb ik ook die afleiding kunnen negeren. Dat terwijl de uitvaartdienst van mijn moeder een kerkelijk karakter had. In stilte heb ik mijn eigen ceremonie, Ik kom niet voor dat aan te horen wat een ander heeft te zeggen, ik kom om afscheid te nemen, op mijn manier. daarnaast zie ik de ceremonie die een ander uitvoert. En die beleving is minder bedreigend, eerder verwonderlijk als het onbegrijpelijk vinden hoe de ander zijn afscheid neemt, zonder het te veroordelen.