Depressieve gevoelens komen voor bij bijna alle ziekten, maar vooral als zij het levens- en gedachtenproces vertragen.
Chronisch en/of vaak is dat dus bij alle chronische ziekten.
Chronische depressie als stoornis kan daaruit volgen.
Van manie is bekend dat het voor kan komen bij verschillende soorten ziekten, maar is wezenlijk iets anders.
Dat komt juist door een ongeremdheid van levensprocessen, zoals voor kan komen bij te sterke werking van de schildklier.
Tenzij die schildklier wisselend werkt, kan ik hierin geen oorzaak zien voor een bipolair syndroom.
Het viel een collega van prof. dr. Drexhage op dat mensen met een auto-immuunziekte van de schildklier vaak depressief zijn,
Viel hem dat nu pas op of had hij dit zijn eerdere studie gemist?
Blijkbaar heeft het auto-immuunsysteem invloed op psychische stoornissen of andersom. Niet heel raar eigenlijk: iedereen die wel eens hoge koorts heeft gehad, kent het depressieve gevoel dat ermee gepaard gaat. Koorts kan zelfs tot waanbeelden leiden.
Ik weet niet wie dit artikel geschreven heeft. Het toont zich als een verslaggever van een lezing.
Er zijn meerdere ziekten een gevolg van een verstoring van het auto-immuunsysteem. Die van de schildklier is er slechts één van.
Patienten met
reumatoide-artritis *, een voor mij bekende auto immuunziekte, kunnen zeker wel eens depressief zijn, maar zijn dat zelden chronisch, dus ook zelden in de mate van een stoornis.
In geval van de schildklier aandoeningen
https://www.schildklier.nl/hypothyreoid ... thyreoidie
https://www.schildklier.nl/hyperthyreoi ... thyreoidie
Zie vooral de psychsociale klachten.
Dat is al eeuwen bekend.
Laten we hopen dat mensen, die voor het eerst met dit soort klachten komen bij hun huisarts, zijn lessen wel heeft geleerd.
Bij een goede anamnese wordt er altijd eerst ook gedacht aan de verschillende differentiaal diagnosen, waarbij schildklierproblemen bij uitstek dit soort psychische klachten vertoont.
Wat wel belangrijk is wat in dit artikel beschreven wordt en waar ook de laatste jaren steeds sterker de nadruk op wordt gelegd, is een gecombineerde anamnese om tot een goede diagnose te komen.
Steeds weer blijken er diagnosen gesteld te zijn die onvoldoende onderbouwd zijn of zelfs verkeerd, maar dan vooral door tunnelvisies en blinde vlekken, de gevolgen van de medische studies in de jaren 70 en 80 van de vorige eeuw, toen er vooral bij en door de specialisaties een sterke verzuiling optrad.
Doorverwijzen deed een arts, die had gediagnostiseerd welke specialisatie hij nodig achtte voor een patient en verder doorverwijzen deed alleen die specialist, die inzag dat er een ander vakgebied nodig was dan het zijne.
Zo trad ook de diagnose verzuiling op. Vaak ging de volgende verder daar waar de vorige gestopt was ook al werden alle onderzoeken in eigen straatje opnieuw gedaan.
Was een patiënt eenmaal doorverwezen naar een psychiater, dan was er zelden een weg terug.
Mede doordat de psychiater via de anamnese bewaarheid zag dat er op psycho-sociaal niveau iets mis was.
Dan was zijn diagnose gesteld en kon hij aan de slag.
Met of zonder succes.
Een psychiater wordt daar zelden op afgerekend!!
Doordat er in die jaren steeds meer psychologen kwamen en door hun verwijzingen met rapporten werd het tunneldenken steeds vaker van toepassing en zag men al dat er een oorzaak binnen de psychische lag en was er van een adequaat en herhaald somatisch onderzoek ook geen sprake meer, indien de psycholoog de patient doorverwezen had gekregen via zijn huisarts met het bericht:
"Somatisch geen directe aanleiding voor deze depressieve klachten en/of stemmingswisselingen."
Vooral dit "geen directe aanleiding" in de beginfase van een aandoening zorgt er dan voor dat te geringe kennis van het lichaam er voor zorgt, dat de psycholoog dat ook niet ziet bij verdere voortgang en verergering.
Of de fysiotherapeut als er bijkomende oververmoeidheid en spierpijnen als klacht was.
"Misschien kun jij iets voor deze patient betekenen"
En daar zit em de kneep.
Een zeer grote groep medici heeft zijn studie in de 70er en 80er jaren gedaan.
Bijscholingsliteratuur is heel vaak sterk specialistisch en dus ook verzuild.
Scholing in holistisch denken werd en wordt vaak afgedaan als horende bij de alternatieve geneeswijzen.
Dat laatste is pas de laatste 10 tot 20 jaar enigszins aan het veranderen en kennis uit de verschillende disciplines worden steeds vaker gecombineerd of minstens naar verwezen.
Dit artikel is daar een voorbeeld van.
Het blijven meestal aparte vakgebiedjes, waarbij de ene specialist niet snel de ander zal afvallen of verbeteren, als dat niet zijn eigen vakgebied is en er geen direct samenwerkingsverband is en er alleen via schriftelijke rapportage gewerkt kan worden.
Hooguit zal hij een specifieke vraag stellen, waarop hij nader onderzoek zou willen hebben.
Er zijn artsen die dat vaak doen, maar ook, die dat zelden doen en het verder overlaten aan degene waar hij naar heeft doorverwezen.
Disclamer.
Ik schrijf hier vanuit mijn eigen ervaringen.
*
15-2-2019 Voor wie zoekt naar Reumafonds. De naam is veranderdin
ReumaNederland Maria
Goede humor versplintert de gesneden beelden in ons hoofd. - Frank Bosman.
